Ο Ντεμέτρικ Όστιν άνοιξε την καρδιά του στο Basketa.gr και μίλησε... για όλα. Ο Αμερικανός φόργουορντ του Πανιωνίου αναφέρθηκε στα παιδικά του χρόνια, που σημαδεύτηκαν από δύο σφαίρες που δέχθηκε μόλις στα 9 του χρόνια, την προσωπική του «αναγέννηση», τη συμβολή του μπάσκετ και του κολλεγίου στο να βγει από το «καβούκι» του, τη μετακίνηση στην Ευρώπη και την «κυανέρυθρη» εμπειρία που ζει τώρα.
Κάποια πράγματα στη ζωή θεωρούνται, μερικές φορές, δεδομένα για το λεγόμενο Δυτικό κόσμο. Όπως είναι, για παράδειγμα, η ασφάλειά μας, θεωρώντας πως σε συγκεκριμένες χώρες υπάρχει μειωμένος κίνδυνος για τη ζωή μας, σε σύγκριση με άλλες, που «βαπτίζονται» ως πιο... τριτοκοσμικές. Καμιά φορά, όμως, ας μην παίρνουμε τα πράγματα έτσι. Αυτή η ζωή είναι πολύτιμη και πρέπει να της δίνουμε τη σημασία, που της αξίζει. Και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα του Δυτικού κόσμου, οι Ηνωμένες Πολιτείες, έχουν να μας δώσουν ιστορίες, που το επιβεβαιώνουν, με τον Ντεμέτρικ Όστιν να μας διηγείται μία από αυτές.
Ο νυν φόργουορντ του Πανιωνίου δεν έχει περάσει εύκολα στη ζωή του. Έχει περάσει φτώχεια, ζωή στο γκέτο, κατάθλιψη και πολλά ακόμη, μέχρι να γίνει αυτό που είναι σήμερα, ένας επαγγελματίας αθλητής με σημαντικές προοπτικές, όπως απέδειξε με τη μεγάλη του εμφάνιση στο θρίαμβο επί του Λαυρίου. Στα 9 του χρόνια, δύο πυροβολισμοί στην πλάτη και μια κλοπή ακριβού μπουφάν από την αδελφή του, που συνοδεύτηκε από κυνηγητό, τον έκαναν δικαιολογημένα για την ηλικία του να κλειστεί στον εαυτό του και να μην εμπιστεύεται κανέναν, πλην της μητέρας του, της αδελφής του, της γιαγιάς και του παππού του. Ο 25χρονος (τον Απρίλιο κλείνει τα 26) «άσος» βρήκε, όμως, τη δύναμη να ξεκινήσει τα βήματα προς την επιτυχία. Μέσω του ψυχολόγου Μπρους Περνέλ, του προπονητή Φρανκ Σίμπσον και, πρωτίστως, του μπάσκετ. έκανε τα πρώτα πατήματα και ακόμη την «κυνηγά».
Πήγε στο Ντον Μπόσκο, στο Σπρίνγκμπρουκ, στο Πανεπιστήμιο του Ντίλαρντ και, αφού δεν επιλέχθηκε από ομάδα του ΝΒΑ στο draft του 2016, πήρε το δρόμο για την Πορτογαλία, παίζοντας για την Μπαρειρένσε. Από εκεί, πήγε στη δεύτερη κατηγορία της Τουρκίας και την Περτενβιάλ, για να τον εντοπίσει ο Πανιώνιος και να τον φέρει το Δεκέμβριο του έτους που μας πέρασε, δείχνοντας σιγά σιγά τις ικανότητές του. Τα όνειρά του, δε, ουδόλως σταματούν ακόμη και για... το μαγικό κόσμο του ΝΒΑ.
Θα τον αφήσουμε, όμως, να μας τα περιγράψει όλα αυτός. Τον συναντήσαμε στο «Cafe Gallery Ομήρου» στην Νέα Σμύρνη και μας τα είπε όλα. Για τα περιστατικά που σημάδεψαν την παιδική του ηλικία και του στέρησαν το χαμόγελο, το μπάσκετ που του το έδωσε πίσω και την έως τώρα περιπλάνηση στην Ευρώπη.
Ας δούμε αυτό το μάθημα ζωής που μας δίνει, με ένα ιδιαίτερο μήνυμα στο τέλος της συνέντευξης...
«Ο Φραγκιάς μας άλλαξε σαν ανθρώπους από την πρώτη μέρα»
Ντεμέτρικ, ας μιλήσουμε αρχικά για το ματς με το Λαύριο. Ήταν, άλλωστε, ένα καθοριστικό ματς για εσάς μετά από αρκετά αρνητικά αποτελέσματα και μόνο νίκη θέλατε.
Ναι, η αλήθεια είναι αυτό ακριβώς που λες, ότι δηλαδή ήταν ένα «must win» παιχνίδι. Έχουμε έναν νέο προπονητή, που ήρθε πρόσφατα και από την πρώτη μέρα μας άλλαξε όλους, ως ανθρώπους, όχι μόνο εμένα. Κάπως έτσι, άλλαξε την ψυχολογία και την αγωνιστική μας συμπεριφορά. Ήταν ειλικρινής με όλους μας, ήθελε και πέτυχε να είμαστε πιο κοντά, έχοντας πια μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.
Είχε, δηλαδή, τόσο άμεση επιρροή πάνω σας ο κόουτς Φραγκιάς;
Βεβαίως, από την πρώτη κιόλας μέρα. Η επίδρασή του στη συμπεριφορά ήταν πράγματι τόσο μεγάλη κι ας ήμασταν μαζί μόνο λίγες μέρες.
Σε εσένα τι είπε;
Όταν ήρθε σε εμένα, κάναμε μια μεγάλη προσωπική κουβέντα και μου ζήτησε συγκεκριμένα πράγματα, που σχετίζονταν και με την αποχώρηση του Τζίμι Τέιλορ. Ήθελε να παίξω και στο «5», να διεκδικώ πολύ περισσότερο τα ριμπάουντ και να κάνω αυτά που γνωρίζω κοντά στο καλάθι, βοηθώντας με κάθε τρόπο την ομάδα.
Δεν ήταν λίγο παράξενο, παίζοντας έναν κρίσιμο αγώνα στην πρώτη σας αναμέτρηση στο νέο γήπεδο στο Φάληρο; Ποια ήταν, γενικά, η αίσθηση;
Για να είμαι ειλικρινής, ήταν όντως διαφορετικό να παίζουμε σε αυτό το Κλειστό, αλλά είναι πολύ σημαντικό να έχεις τους καλύτερους οπαδούς στην χώρα. Ήρθαν και, προσωπικά, με έκαναν να νιώθω σαν να είμαστε εκεί, στο Κλειστό της Νέας Σμύρνης. Μας βοηθούσαν, μας στήριζαν και, παρά το μικρό γήπεδο όπου αγωνιστήκαμε, ένιωθα σαν στο σπίτι μου.
Ήξερες τίποτα για τον Πανιώνιο, προτού έρθεις;
Όχι, δεν ήξερα κάτι για το σύλλογο. Όταν μου ήρθε η πρόταση, απλά, έκανα μια αναζήτηση στο Google και ανακάλυψα, ότι είναι μία από τις πιο ιστορικές ομάδες της χώρας και προσπαθεί να πετύχει το στόχο της παραμονής.
Και για το ελληνικό πρωτάθλημα τι γνώριζες;
Από βετεράνους συμπαίκτες μου, στις ομάδες που έπαιξα στην Ευρώπη, έμαθα απλά ότι είναι μία από τις πιο δύσκολες λίγκες. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι είναι μια ευκαιρία από τον Θεό, να έρθω εδώ και να βοηθήσω την καριέρα μου, παρότι έχω καταλάβει, ότι είναι δύσκολο παίζοντας πρώτη φορά στο πιο υψηλό επίπεδο της Ευρώπης.
Και πώς κρίνεις την εμπειρία του Πανιωνίου, έως τώρα;
Είναι μια πολύ μεγάλη εμπειρία για την καριέρα μου. Παίζω στο καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης με τους κορυφαίους παίκτες και πρέπει άμεσα να καταλάβεις, ότι αγωνιζόμενος με τέτοιους αθλητές είναι πιθανό να χάσεις αρκετές φορές, μέχρι να βρεις το ρυθμό σου και να αρχίσεις να κερδίζεις. Αυτό έγινε και τώρα στην περίπτωσή μας, που νικήσαμε το Λαύριο.
«Στην Ευρώπη ξέρετε να εκτιμάτε τη ζωή»
Ποια είναι η εμπειρία σου αγωνιστικά στην Ευρώπη, σε σύγκριση με τις ΗΠΑ;
Στο κολλέγιο ήμουν παίκτης πρώτης κατηγορίας, αλλά τελικά έπαιζα σε ένα μικρό, ένα ADI, καθώς δεν τα είχα καταφέρει στις εξετάσεις μου για μεγαλύτερο κολλέγιο. Εδώ είναι πολύ πιο σκληρό το παιχνίδι, υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και οι ομάδες αγωνίζονται πολύ πιο ομαδικά, σε σύγκριση με το πώς παίζουν στις ΗΠΑ.
Και σαν ζωή πώς σου φαίνονται η Ελλάδα και, ειδικά, η Αθήνα;
Από τότε που ήρθα, το Δεκέμβριο, η χώρα σας είναι μια τρομερή εμπειρία. Από την πρώτη ημέρα, οι Έλληνες του Πανιωνίου με έκαναν να νιώθω πολύ άνετα. Μέχρι που ήρθαν να με δουν στο νοσοκομείο, όπου βρισκόμουν για μία εβδομάδα λόγω πνευμονίας. Μου έδειξαν, επίσης, την περιοχή και τη ζωή της, κάνοντάς με να νιώθω ως ένας από αυτούς.
Και, γενικά, στην Ευρώπη πώς είναι;
Ουαου, είναι πολύ διαφορετικά εδώ! Δε σου κρύβω, ότι έπαθα ένα πολιτιστικό «σοκ» εδώ. Εσείς στην Ευρώπη, είστε άνθρωποι που εκτιμάτε τη ζωή σας. Στις ΗΠΑ οι άνθρωποι ζουν για το μέλλον, εδώ ζείτε μέρα με τη μέρα και είστε πολύ πιο ευγνώμονες, σαν συνέπεια, για όσα έχετε στη ζωή σας. Στις ΗΠΑ δεν ισχύει και τόσο για αυτό, μη γνωρίζοντας μάλιστα πώς ζουν σε άλλες χώρες. Το αποτέλεσμα είναι, να μην είναι και τόσο χαρούμενοι στις ζωές τους, σε σύγκριση με εσάς. Ήταν, λοιπόν, μεγάλο το «σοκ» και άλλαξε την νοοτροπία μου. Όταν γυρίζω στο σπίτι, μιλάω στη μητέρα και τις αδερφές μου για τον τρόπο ζωής της Ευρώπης, με σκοπό να τους μεταδώσω την ίδια σκέψη, να χαιρόμαστε δηλαδή αυτά που έχουμε στη ζωή μας.
Άρα, λοιπόν, η Ευρώπη με λίγα λόγια σε έκανε να εκτιμήσεις τη ζωή;
Στο περίπου ναι. Θα έλεγα πιο πολύ, ότι με έκανε πιο ευγνώμονα για αυτά που έχω και να τα εκμεταλλεύομαι καθημερινά.
Σε έκανε ίσως και πιο ευσυνείδητο απέναντι στους άλλους;
Κοίταξε, εγώ ήμουν ένας άνθρωπος που πάντοτε είχε καλή καρδιά. Έρχομαι από μια δύσκολη περιοχή, μέσα από το γκέτο, αλλά παρά το γεγονός αυτό, ήμουν πάντα καλόκαρδος απέναντι στους ανθρώπους. Πάντα φρόντιζα να τους φέρομαι σωστά;
«Ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, μέχρι που με πυροβόλησαν»
Όταν λες γκέτο; Πώς είναι δηλαδή εκεί η ζωή;
Φίλε μου, εκεί από όπου προέρχομαι, υπάρχουν η φτώχεια, τα ναρκωτικά και οι φόνοι. Βλέπεις πράγματα, που κανονικά δεν πρέπει να βλέπεις, όταν είσαι παιδί. Είχα πυροβοληθεί, όταν ήμουν 9 ετών, και ήταν ένα γεγονός που με τραυμάτισε ψυχολογικά για δύο χρόνια πολύ «βαριά», μέχρι που βρέθηκε ο Μπρους Περνέλ και με έβγαλε από το «καβούκι» μου. Με έβαλε δίπλα σε καλούς ανθρώπους, που με φρόντισαν, και ερχόμενος από όλες αυτές τις δυσκολίες, έγιναν αυτό που είμαι σήμερα. Αν δεν εξελισσόταν έτσι η ζωή μου, ίσως δε θα πήγαινα στο κολλέγιο ούτε και θα έπαιζα μπάσκετ επαγγελματικά.
Διάβασα για αυτό τον πυροβολισμό, όπως και το ότι την επόμενη ημέρα έκλεψαν την αδελφή σου. Θες να μου περιγράψεις τα περιστατικά και το τι σου άφησαν σαν συναίσθημα;
Το συναίσθημα του να σε πυροβολούν μπορείς έστω και να φανταστείς πώς μπορεί να είναι. Σε κάθε περίπτωση, εκείνη τη μέρα, που ήμουν 9 ετών, έπαιζα μπάσκετ στην περιοχή και απλά πέρασαν με αμάξι και άρχισαν να πυροβολούν. Πυροβόλησαν 15 φορές περίπου και με βρήκαν δύο σφαίρες στον ώμο και την πλάτη... (διακοπή)
Δηλαδή πυροβόλησαν εσένα ή πυροβολούσαν γενικά;
Όχι όχι, πυροβολούσαν σε όλους και απλά έτυχε να δεχθούμε τη σφαίρα εγώ και άλλος ένας άνθρωπος. Αρκεί μόνο να σου πω, ότι πριν από αυτό το περιστατικό, ήμουν ένα χαρούμενο παιδί, έτρεχα στο δρόμο, έκανα διάφορες δραστηριότητες, μέχρι που πυροβολήθηκα. Την επόμενη ημέρα, ήρθε στο σπίρι η μεγάλη μου αδελφή να με δει, μιας και δεν έμενε μαζί μας, και φύγαμε για να παίξουμε ΝΒΑ 2Κ. Πηγαίναμε, λοιπόν, στο βίντεο κλαμπ και, κάπου εκεί, έγινε το δεύτερο περιστατικό που ανέφερε, στη στάση του λεωφορείου. Η αδελφή μου φορούσε ένα ακριβό μπουφάν της North Face και ξαφνικά, κοντά στη στάση, πετάχτηκαν 6-7 άτομα με όπλα, που της ζητούσαν να δώσει το μπουφάν της και ό,τι άλλο είχε πάνω της. Εγώ, που ήμουν μαζί με τον ξαδελφό μου, ξεκινήσαμε να τρέχουμε στο λόφο, που υπήρχε κοντά, μαζί με την αδελφή μου, μέχρι που τη σταμάτησαν για να της πάρουν τα πράγματα. Εκείνη έμεινε πίσω, για να μην χάσει τη ζωή της, ενώ εμείς ακούσαμε έναν πυροβολισμό στον αέρα και συνεχίσαμε να τρέχουμε. Φτάσαμε έξω από το σπίτι μίας κυρίας, χτυπήσαμε το κουδούνι και της λέγαμε, ότι κάποιοι προσπαθούν να μας σκοτώσουν. Δε μας άνοιξε και σκεφτήκαμε «ε, τι στο καλό κάνεις;», αλλά δεν είχαμε χρόνο να σκεφτούμε και συνεχίσαμε να τρέχουμε. Συνέχισαν, φυσικά, να μας ακολουθούν, όσο εμείς ψάχναμε ένα μέρος να κρυφτούμε και φτάσαμε σε ένα σημείο, όπου ξαφνικά είδαμε την αστυνομία.
Όλη αυτή η υπόθεση, όντας 9 χρονών, με στιγμάτισε και με τραυμάτισε ψυχικά. Έμεινε στο μυαλό μου, καθώς ήμουν παιδί, κλείστηκα στο σπίτι και δεν ήθελα να είμαι με άλλους ανθρώπους. Έχασα την εμπιστοσύνη μου σε όλους, εκτός από τη μητέρα, την αδελφή μου, τον παππού και τη γιαγιά μου, οι οποίοι με άφησαν να ζήσω και μαζί τους. Δεν έμεναν και πολύ μακριά ο παππούς και η γιαγιά μου, αλλά ήταν σίγουρα καλύτερα σε σχέση με τη δική μου περιοχή. Κλείστηκα στον εαυτό μου για 1.5-2 χρόνια και για έναν ολόκληρο χρόνο δεν πήγα στο σχολείο. Κάπου εκεί, άρχισα να έχω επαφή με τον Μπρους Περνέλ. Ήταν για μένα αδελφός, πατέρας, θείος και οτιδήποτε άλλο. Μου μίλησε, με έβγαλε από το «καβούκι» μου, μου έδειξε τι κάνουν παιδιά της ηλικίας μου και, κάπου εκεί, άρχισα να βλέπω σοβαρά την υπόθεση του αθλητισμού. Ήμουν παίκτης του αμερικανικού ποδοσφαίρου και του μπάσκετ μαζί και από την τρίτη Γυμνασίου, περίπου, άρχισα να κλίνω προς το μπάσκετ.
«Το μπάσκετ μου έδωσε πίσω το χαμένο μου χαμόγελο»
Τι σε έκανε να καταλάβεις, ότι είσαι καλύτερος στο μπάσκετ;
Δεν ήξερα αρχικά ποιο άθλημα μου ταιριάζει πιο πολύ. Ήξερα, ότι είμαι καλός και στο μπάσκετ, αλλά έπαιζα και στην ομάδα ποδοσφαίρου στο Ντον Μπόσκο, γιατί είχαν έλλειψη και εγώ ήμουν ένας παίκτης αρκετά μυώδης, για να παίξω ποδόσφαιρο. Κάπου εκεί, ο Φρανκ Σίμπσον με προώθησε στην ομάδα μπάσκετ και ήταν από τους πρώτους, που με έκαναν να σκεφτώ σοβαρά την ιδέα να παίξω επαγγελματικά μπάσκετ.
Εκείνη την εποχή, απέκτησες και το ψευδώνυμο «δέντρο» (σ.σ. tree). Πώς το απέκτησες;
Δεν ήταν και δύσκολο. Έχω μαλλιά ράστα και μεγάλα μπράτσα, οπότε από το Λύκειο με φωνάζουν έτσι.
Είπες, ότι ήσουν ένα χαρούμενο παιδί, μέχρι που έγιναν αυτά τα περιστατικά. Σε βλέπω και τώρα να έχεις το χαμόγελο, πώς το πήρες πίσω;
Το μπάσκετ ευθύνεται για αυτό. Ένιωθα, ότι ξέφευγα από όλα τα προβλήματα, κάθε φορά που έπαιζα. Δε θυμόμουν ούτε τα περιστατικά ούτε την φτώχεια. Στα 14 χρόνια μου δεν έκανα τίποτα άλλο. Έμενα συγκεντρωμένος στο να πετύχω ένα στόχο, να βοηθήσω τη μητέρα και την αδελφή μου να ξεφύγουν από τις δυσκολίες. Ήθελα να τους δώσω ένα σπίτι, να τους φροντίσω και είναι ένας στόχος, που ακόμη «κυνηγάω» να πετύχω, με τη βοήθεια του Θεού, κοντά στον οποίο με έφεραν ο παππούς και η γιαγιά μου.
Πιστεύεις πολύ στον Θεό;
Ναι, φυσικά, πιστεύω στο χίλια τοις εκατό. Δεν είμαι ο άνθρωπος, που θα πάει στην εκκλησία, αλλά έχω την πίστη στο Θεό, τη σύνδεση μαζί του. Πήρα, κάπως έτσι, το χαμόγελό μου πίσω και έδιωξα κάθε σκέψη από το μυαλό μου. Το μπάσκετ με όλα τα στοιχεία του, την προπόνηση, το παιχνίδι, την νίκη ή την ήττα, το να εμπιστεύεσαι ένα σύνολο στην ομάδα σου, με έκανε και πάλι χαρούμενο.
Θεωρείς, λοιπόν, ότι έφερες με τον καιρό μια καλύτερη ζωή στην οικογένεια σου;
Όχι ακόμη, μπορώ να προσφέρω κάτι καλύτερο. Τώρα, βέβαια, βρίσκονται σε μια πολύ καλύτερη περιοχή, αλλά δεν τους έχω δώσει ακόμη το καλύτερο. Ελπίζω τα επόμενα δύο χρόνια, αν όλα πάνε καλά, να τους προσφέρω κάτι καλό.
Θα μπορούσες ακόμη και να τους φέρεις στην Ευρώπη;
Ναι, θα μπορούσε σίγουρα να είναι μια επιλογή. Μιλάω συχνά στη μητέρα μου για το πώς είναι οι άνθρωποι εδώ. Θα κάνω τα πάντα, για να τους βγάλω πλήρως από τη δύσκολη κατάσταση, όπου ακόμη βρίσκονται.
«Ναι, το αμερικανικό όνειρο είναι αληθινό»
Στην Ευρώπη και, φυσικά, στην Ελλάδα μιλάμε πολλές φορές για αυτό το λεγόμενο αμερικανικό όνειρο. Είναι αληθινό, Ντεμέτρικ; Και αν ναι, πώς μπορείς να το ζήσεις;
Είναι πολύ αληθινό, πρέπει να σου πω. Το λέω, γιατί εδώ μπορείς να κάνεις τα πάντα, να φτιάξεις την επιχείρησή σου, να πουλάς πράγματα στο δρόμο, όπως ρούχα και κοσμήματα. Έχεις την επιλογή να κάνεις το οτιδήποτε και να κερδίσεις πραγματικά τη ζωή σου.
Ακόμη πιστεύεις, λοιπόν, σε αυτό;
Ναι, φυσικά και το πιστεύω. Είμαι ένας αθλητής, που θέλει να παίξει μέχρι τα 40 του και όσο τον κρατούν τα πόδια του, αλλά παράλληλα ήδη ασχολούμαι με μερικές επιχειρήσεις. Έχω μία εταιρεία μεταφορών και άλλη μία που ασχολείται με αγροτικές εργασίες, όπως το να κόβει φυτά, να μεταφέρει γκαζόν και άλλες τέτοιες δουλειές.
Έχεις, λοιπόν, κι άλλες ασχολίες πέρα από το μπάσκετ.
Ναι, έχω αρκετές τέτοιες. Μου αρέσει να δημιουργώ χρήματα και να επιχειρώ. Μακάρι να καταφέρω μια μέρα να γυρίσω στις ΗΠΑ να παίξω μπάσκετ και να ασχοληθώ με πιο πολλές επιχειρήσεις.
Θα έκανες επιχείρηση και στην Ευρώπη, αν έμενες;
Βεβαίως και θα το έκανα. Η εταιρεία μετακόμισης, άλλωστε, κάνει πάντοτε σημαντικό έργο και θεωρώ, ότι θα μπορούσε να πετύχει και στην Ευρώπη.
Πώς βλέπεις, δηλαδή, τον εαυτό σου σε μερικά χρόνια;
Θα βάλω έναν ορίζοντα 2-3 ετών. Σε αυτό το διάστημα, βλέπω τον εαυτό μου πιο σταθερό οικονομικά, στηρίζοντας τη μητέρα, την αδελφή, τον παππού και τη γιαγιά μου. Γενικά, με βλέπω πολύ επιτυχημένο.
«Ακόμη ονειρεύομαι το ΝΒΑ, είδωλό μου ο ΛεΜπρόν»
Ας περάσουμε ξανά στα του αγώνα με το Λαύριο, στο σήμερα. Τι σου έδωσε την αυτοπεποίθηση να κάνεις ίσως την καλύτερη εμφάνιση με την φανέλα του Πανιωνίου;
Είναι χωρίς αμφιβολία, όντως, η καλύτερή μου εμφάνιση ως παίκτης του Πανιωνίου. Πέρα από τον κόουτς, που ήταν καθοριστική η συμβολή του στην ψυχολογία μου, οι συμπαίκτες μου ήταν δίπλα μου και μου είπαν να παίξω απλά το παιχνίδι μου. Παίζουν, άλλωστε, κάθε μέρα μαζί μου στην προπόνηση, ξέρουν τι μπορώ να κάνω και με στηρίζουν.
Πώς είναι να παίζεις με παίκτες, με έντονη προσωπικότητα και διάθεση να έχουν επίσης για ώρα την μπάλα, όπως ο Ντέιβιον Μπέρι;
Ο Μπέρι είναι ένας εξαιρετικός παίκτης. Προσπαθώ να μάθω από αυτόν και τον βλέπω πώς παίζει, πώς δουλεύει, πώς σκοράρει. Θέλω να είμαι ένα «σφουγγάρι» και να κάνω μια μέρα, αυτά που κάνει κι αυτός, χωρίς να σταματήσω φυσικά να είμαι παίκτης ομάδας και να βοηθώ, ώστε να παίζουμε σωστά.
Ο Πανιώνιος αντιμετωπίζει αρκετές δυσκολίες εδώ και δύο χρόνια, με αρκετές αλλαγές σε έμψυχο δυναμικό, για να κερδίσει την παραμονή του. Θεωρείς, ότι αυτό κάνει το έργο μια ομάδα ακόμη πιο πολύπλοκο.
Είναι, όντως, αρκετά δύσκολο. Είχαμε έναν προπονητή, με τον οποίο αρχίσαμε να βρισκόμαστε σε μια κοινή γραμμή και, κάπου εκεί, απομακρύνθηκε και άλλαξαν μαζί και 2-3 Αμερικανοί. Είναι πολύ δύσκολο να προσαρμόζεσαι μέσα στη σεζόν, αλλά με την προσωπικότητα που έχει ο νέος προπονητής μας, είμαι αισιόδοξος. Είναι ένας άνθρωπος, που θα σου πει την αλήθεια, δε θα σου πει μαλ... για το πώς θα πορευτεί η ομάδα μαζί σου. Σου δίνει αυτοπεποίθηση και βοηθά, ώστε να πιστέψουν όλοι στους εαυτούς τους, παίζοντας σαν ομάδα.
Θα ήθελες και στο μέλλον να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι στην Ελλάδα;
Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου. Εγώ θα παίξω εκεί, όπου είναι τα πιο πολλά λεφτά (γέλια). Αν μια ομάδα στην Ελλάδα, βέβαια, μου έδινε ένα καλό συμβόλαιο, θα ήταν πολύ καλή ιδέα να μείνω. Έχει όμορφη ζωή εδώ.
Τι ονειρευόσουν ως παιδί;
Ήθελα να παίξω στο ΝΒΑ. Ακόμη το ονειρεύομαι.
Ακόμη το πιστεύεις;
Ναι, φυσικά και το πιστεύω, ότι μπορώ μια μέρα να παίξω εκεί.
Ποιος ήταν το είδωλό σου;
Ο ΛεΜπρόν Τζέιμς ξεκάθαρα. Ο τρόπος που δουλεύει και αυτό, που αντιπροσωπεύει σαν άνθρωπος, δε θα μπορούσαν παρά να με επηρεάσουν, βλέποντάς τον από μικρός να παίζει.
Και ποια ομάδα υποστήριζες μικρός;
Υποστήριζα, φυσικά, τους Ουίζαρντς του Γκίλμπερτ Αρίνας και του Κάρον Μπάτλερ. Ήταν, άλλωστε, η ομάδα της πόλης μου.
Κι αν μπορούσες να έχεις την επιλογή να πας σε οποιαδήποτε ομάδα του ΝΒΑ αυτή τη στιγμή, σε ποια θα πήγαινες;
Μάλλον θα διάλεγα πάλι τους Ουίζαρντς. Δεν είναι τόσο καλοί τώρα και θα μπορούσα να τους βοηθήσω. Είναι η ομάδα της πόλης μου, επίσης, και θα μου άρεσε να έρχεται η οικογένεια μου στο γήπεδο να παίζω εκεί.
«Τρομερός παίκτης ο Γιάννης»
Ποια ομάδα σου αρέσει για τον τρόπο παιχνιδιού της τώρα;
Νομίζω, ότι ξέρεις πως η απάντηση είναι οι Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.
Ναι, αλλά σε μερικούς δεν αρέσει.
Οι Ουόριορς για μένα είναι εκπληκτικοί. Έχουν τόσους ποιοτικούς παίκτες, αλλά όλοι παίζουν ο ένας για τον άλλο. Παίζουν ομαδικά και το κάνουν πολύ εύκολο, για αυτό και παίρνουν τίτλους.
Θεωρείς, ότι υπάρχει όντως διεκδικητής για το φετινό πρωτάθλημα εναντίον τους;
Όχι (γέλια).
Αυτό που είπες, δε θα αρέσει στους Έλληνες φιλάθλους (γέλια).
Δηλαδή πρέπει να πω τους Μπακς (γέλια);
Ποια είναι η γνώμη σου, λοιπόν, για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο;
Είναι ένας τρομερός παίκτης. Μου αρέσει πολύ το πώς δουλεύει και η καρδιά, που βγάζει σε κάθε ματς. Από τη στιγμή που ήρθα εδώ, μαθαίνω κιόλας ότι είναι ένας εξαιρετικός χαρακτήρας.
Θα μπορούσε να πάει ψηλά η Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο με τον Γιάννη ηγέτη και μερικούς ακόμη πολύ καλούς παίκτες, που έχει στο υψηλό επίπεδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ;
Ναι, φυσικά και το πιστεύω. Ο Γιάννης είναι ένας παίκτης, που μπορεί να αλλάξει αγωνιστικά την Εθνική του και να τη σηκώσει ψηλά.
Ήξερες ήδη Ευρωπαίους παίκτες, πριν έρθεις εδώ;
Θυμάμαι σίγουρα τον Μανού Τζινόμπιλι, που είναι Αργεντίνος αλλά έπαιξε νωρίτερα στην Ευρώπη, τον Τόνι Πάρκερ, τον Ντιρκ Νοβίτσκι και, φυσικά, τους αδελφούς Γκασόλ.
«Αυτό είναι το μήνυμά μου για όποιον διαβάζει αυτή τη συνέντευξη»
Τι μήνυμα θα ήθελες, τέλος, να περάσεις σε κάποιον που διαβάζει αυτή τη συνέντευξη, με όλα όσα έχεις ζήσει;
Για όποιον το διαβάζει αυτό, θα ήθελα να του πω έχοντας ζήσει αυτή την εποχή με φτώχεια, πυροβολισμούς και άλλες τέτοιες καταστάσεις, ότι σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκονται, όσο συννεφιασμένη κι αν είναι αυτή η κατάσταση, υπάρχει πάντα μια ηλιαχτίδα που περνά μέσα από αυτό το σύννεφο. Μέσα από αυτή, μπορείς να περάσεις και να βγεις από το σύννεφο και τις δυσκολίες που περνάς, εφόσον πραγματικά το θέλεις.
