Η Εθνική μας αντιμετωπίζει σήμερα (14/11, 21:30) το Βέλγιο σε ένα ματς που συνιστά επικίνδυνη αποστολή και το Basketa.gr παρουσιάζει το προφίλ και την έως τώρα πορεία τους στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, μαζί με το τι πρέπει να περιμένουμε να δούμε στο Μονς.
«Έχει το Βέλγιο μπάσκετ;», θα ήταν η λογική ερώτηση πολλών, ειδικά προτού εμφανιστούν τα «παράθυρα» της FIBA, που έβαλε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες πιο έντονα στην μπασκετική μας καθημερινότητα, συγκρίνοντας ειδικά με τα καλοκαίρια, όπου γνωρίζαμε επί της ουσίας μονάχα τις ομάδες της τελικής φάσης ενός Ευρωμπάσκετ ή ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, αφού η Εθνική μας εκ προοιμίου είχε εξασφαλισμένη τη θέση της και δεν έμπαινε… στη διαδικασία να ασχοληθεί με χώρες, με τις οποίες υπήρχε σαφής διαφορά επιπέδου.
Στην ερώτηση αυτή, πάντως, η χώρα που αποτελεί το κέντρο της Ευρώπης και όπου διαμένουν πάνω από 11.5 εκατομμύρια μόνιμοι κάτοικοι, με ένα έντονο άρωμα πολυπολιτισμικότητας, ειδικά στην πρωτεύουσά της, τις Βρυξέλλες, απαντά δυναμικά τα τελευταία χρόνια. Με σταθερή συμμετοχή από το 2011 στα Ευρωμπάσκετ, την ανάδειξη αθλητών που έπαιξαν σε υψηλό επίπεδο στα χρόνια που πέρασαν (Βαν Ντεν Σπίγκελ, Λοτζέσκι, Εμπενγκά, Εμουεμά, Ερβέλ, Βαν Ρόσομ, Μπάκο, Ταμπού, Τουμπά, Ντε Ζέου), καθώς και μια εξαιρετική έως τώρα πορεία στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ, οι Βέλγοι δηλώνουν δυναμικά παρόντες για την έκπληξη.
Με ένα σπουδαίο στα βελγικά χρονικά προπονητή, τον Ντάριο Τζέρτζια, να συνεχίζει την κληρονομιά του Έντι Κάστελς, τα «Λιοντάρια» ψάχνουν την υπέρβαση της ιστορίας τους και το σίγουρο είναι, ότι δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Το Basketa.gr σας γνωρίζει τη βελγική εθνική ομάδα και κάνει μια ανάλυση του τι πρέπει να περιμένουμε.
Ο άνθρωπος που έφερε την χώρα ξανά στον «αφρό» και ο… Κροάτης παντοκράτορας
Το 2005 και με 12 χρόνια να έχουν ήδη περάσει χωρίς οποιαδήποτε διάκριση ή πρόκριση, η βελγική ομοσπονδία καλαθοσφαίρισης έδωσε τα «κλειδιά» στον Έντι Κάστελς, ο οποίος είχε ήδη αρχίσει την πορεία του για μια εξαετία και είχε κατακτήσει το πρωτάθλημα Βελγίου δύο φορές, μαζί με άλλη μία για το Κύπελλο. Ξεκινώντας ένα πρόγραμμα αναβάθμισης του βελγικού μπάσκετ, το οποίο ελάχιστοι πίστευαν μαζί του σε μια χώρα, που ποτέ της δεν εκτίμησε ιδιαίτερα το άθλημα, κατάφερε με μικρά «βήματάκια» κάθε φορά να φτάσει στο να θεωρείται η Εθνική Ανδρών, ως μια από τις κορυφαίες ευρωπαϊκές ομάδες.
Όταν λέμε κορυφαίες, βέβαια, δεν εννοούμε πως διεκδικεί επιτυχίες στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά τουλάχιστον έχει σταθερή παρουσία σε αυτές. Από το 2011 και το Ευρωμπάσκετ της Λιθουανίας, μέχρι και το 2017, το Βέλγιο σημείωσε τέσσερις σερί συμμετοχές, με κορυφαία θέση την 9η το 2013 στη Σλοβενία. Παράλληλα, αρκετοί παίκτες του αναδείχθηκαν μέσα από την προαναφερθείσα παραγωγική διαδικασία και, μάλιστα, αξίζει να σημειωθεί πως πρώτα οι Βέλγοι είδαν παίκτη να φορά το δαχτυλίδι του πρωταθλητή στο ΝΒΑ, σε σύγκριση με εμάς, καθώς ο Ντι Τζέι Εμπενγκά είχε κατακτήσει τον τίτλο δύο σερί σεζόν (2009, 2010) με τους Λέικερς του Κόμπι Μπράιαντ.
Το πλάνο συνεχίζει την ανάπτυξή του για την χώρα κι εμείς το καταλάβαμε πολύ καλά, όταν κυριάρχησαν επί της Νέων Ανδρών, με την Εθνική Κορασίδων επίσης να δίνει μεγάλη «μάχη» με τις Βελγίδες, κερδίζοντας στην πρώτη αναμέτρηση για την 5η θέση. Επικεφαλής από το 2018, όμως, έχει τεθεί δικαιωματικά ο Ντάριο Γκέργκια, ένας Κροάτης που πήγε στην άγνωστη Οστάνδη το 2011 και την κατέστησε απόλυτη κυρίαρχο του βελγικού μπάσκετ.
Είναι χαρακτηριστικό, άλλωστε, ότι από το καλοκαίρι του 2011, που έγινε κάτοικος Βόρειας Θάλασσας, η ομάδα του δεν έχει χάσει τα «σκήπτρα» του πρωταθλητή, κάτι που σημαίνει πως είναι ήδη 11 σερί φορές πρωταθλήτρια, ενώ έχει χάσει, με την φετινή ήττα στον τελικό από τη Λίμπουργκ, μόλις τέσσερις φορές το Κύπελλο στο ίδιο διάστημα. Ο 47χρονος τεχνικός ήταν απόλυτα λογικό, επίσης, να πάρει και τη βελγική υπηκοότητα, έχοντας γίνει… ένα με τους κατοίκους της χώρας, στην οποία διαμένει από το 2008, καθώς πρώτα είχε περάσει ως βοηθός από τη Σαρλερουά και ως πρώτος προπονητής από τη Λιέγη.
Τον Γκέργκια ίσως να τον θυμάστε και από το Ευρωμπάσκετ του 2015, όταν ήταν βοηθός του Βέλιμιρ Περάσοβιτς στην Εθνική Κροατίας. Ήταν και η μόνη του επαφή με εθνικές ομάδες, μέχρι να αναλάβει τους Βέλγους το 2018, για να βάλει τη δική του «σφραγίδα» σε ένα πλάνο, που εδώ και 17 χρόνια λειτουργεί εξαιρετικά, με βάση τα δεδομένα της χώρας στο μπασκετικό γίγνεσθαι, ελπίζοντας πως η επόμενη μεγάλη διάκριση, όπως η συμμετοχή σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο, όπου η χώρα δεν έχει αγωνιστεί ποτέ, δε θα αργήσει.
Με συνταγή… το «ξύλο» και οδηγό τους θριάμβους με τη Σερβία
Κακά τα ψέματα, ο μπασκετικός κόσμος άρχισε να προσέχει τον τελευταίο καιρό λίγο παραπάνω το Βέλγιο, εξαιτίας των δύο τεράστιων νικών του κόντρα στη Σερβία στην πρώτη φάση των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Είναι, άλλωστε, τα αποτελέσματα που ανάγκασαν τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να φέρει «πανστρατιά» εναντίον μας, προεξάρχοντος του Νίκολα Γιόκιτς, με το Βέλγιο να είναι μεν μια κλάση πιο κάτω από την Ελλάδα, αλλά τα χαρακτηριστικά του να φέρνουν ένα δυνατό τεστ, ειδικά με την απουσία αρκετών πρωτοκλασάτων παικτών μας.
Το Βέλγιο, ακολουθώντας ειδικά τα τελευταία χρόνια τις προσταγές της… γιουγκοσλαβικής σχολής που φέρνει ο Γκέργκια, είναι μια ομάδα, που σε μεγάλο βαθμό βασίζεται στο παιχνίδι με τις ουκ ολίγες σκληρές επαφές. Το παρατηρεί κανείς, άλλωστε, στα παιχνίδια που έχει δώσει έως τώρα για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, καθώς το μόνο παιχνίδι, όπου η άμυνά του έχει δεχθεί πάνω από 70 πόντους, είναι με τη Σερβία στην Νις, όπου με έναν ηρωικό τρόπο κατάφερε να πετύχει την ανατροπή και να επικρατήσει με 74-73.
Με τη Μεγάλη Βρετανία, μάλιστα, ισοφάρισε την καλύτερη αμυντική του επίδοση από την πρεμιέρα στη Σλοβακία, δεχόμενο μόλις 57 πόντους. Είναι αρκετά σίγουρο, μάλιστα, ότι θα μας δυσκολέψουν αρκετά στη «μάχη» του «ζωγραφιστού», καθώς όσο πλησιάζουμε προς το καλάθι τους τόσο πιο ισχυρές μονάδες έχουν, με κύρια παρουσία τον Ισμαέλ Μπάκο που από φέτος θα παίζει στην Μπολόνια, τους έμπειρους Ζαν Μαρκ Εμουεμά, Πιερ Αντουάν Ζιλέ, Μάξιμ Ντε Ζέου και τον… γνώριμό μας από τη θητεία του στον Ιωνικό, Κέβιν Τουμπά.
Την ίδια στιγμή, η περιφέρειά τους δεν τρομάζει, ωστόσο περιπτώσεις σαν τον Ρέτιν Ομπάσοχαν της Βιλερμπάν και τον πολύπειρο Τζόναθαν Ταμπού, δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες, αν τους αφήσουμε να βρουν ρυθμό. Μπορεί να είναι οι κλασικοί περιφερειακοί… του ύψους και του βάθους, στους οποίους δεν μπορείς να βασίζεσαι για μια μεγάλη και απαιτητική σεζόν, αλλά αυτό δε σημαίνει πως οφείλουμε να τους επιτρέψουμε να κάνουν «ζημιά», με τον Ομπάσοχαν να είναι δεύτερος σκόρερ με 15 πόντους έναντι της Βρετανίας, μετά τους 17 του Μπάκο, μοιράζοντας και τέσσερις ασίστ.
Το Βέλγιο, παράλληλα, είναι μια ομάδα που δε δημιουργεί αρκετά σε σύγκριση με εμάς, με 16.9 ασίστ ανά αγώνα, ενώ εμείς δίνουμε τρεις παραπάνω, ενώ κάνει και παραπάνω λάθη με 14.4 σε σύγκριση με τα δικά μας 13.3. Αυτό, βέβαια, είναι η απλή ανάγνωση, καθώς η δική μας αναλογία είναι σαφώς καλύτερη κι εμείς, επιπλέον, είμαστε πιο δημιουργική ομάδα, αν σκεφτούμε τις ατομικές προσπάθειες του Γιάννη, ενώ εκείνοι βασίζονται περισσότερο σε αυτές χωρίς να έχουν παίκτες του δικού του βεληνεκούς.
Αναφορικά με τα σουτ, μεγάλες διαφορές δεν υπάρχουν, καθώς σουτάρουμε σε ίδια ποσοστά από μακριά με 31.1%, αλλά είμαστε ελαφρώς ανώτεροι στα δίποντα με 54.9% έναντι 51.5% για τους Βέλγους. Σημαντικό θέμα έχουν στις βολές τους, αξίζει να σημειωθεί, καθώς σουτάρουν με 72.2% από τα 4.5 μέτρα, αν κι εμείς έχουμε 66.4%.
«Κυνηγώντας» μια ιστορική στιγμή
Το Βέλγιο έχει ένα πλεονέκτημα έναντι ομάδων σαν τη δική μας σε συγκεκριμένες συνθήκες. Όταν, δηλαδή, παίζουμε εμείς και οι άλλες ισχυρές χώρες χωρίς τους παίκτες του ΝΒΑ και της Ευρωλίγκα, ομάδες σαν το Βέλγιο περιμένουν τα «παράθυρα» εκείνα με πλήρη, ή σχεδόν πλήρη, σύνθεση, κάτι που σημαίνει καλύτερη ομοιογένεια, μιας και οι ίδιοι παίκτες παίζουν μαζί παντού, είτε πρόκειται για προκριματικά είτε για τελική φάση διοργάνωσης.
Αυτός ήταν και ο βασικός λόγος, άλλωστε, που η Σερβία… την πάτησε δύο φορές. Και οι Βέλγοι μπορεί να βρίσκονται στο 3-4, αλλά με μια νίκη επί της Εθνικής μας και κουβαλώντας» ακόμη τους θριάμβους επί των Σέρβων, θα μπορούν ακόμη να ελπίζουν. Θα συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους, όπου ευελπιστούννα δουν την Ασία και το Παγκόσμιο Κύπελλο να πλησιάζει ακόμη περισσότερο.
Η ελπίδα του Βελγίου, λοιπόν, παραμένει για να θα βρει το «χρυσό» αποτέλεσμα για ένα ταξίδι ιστορικό…
