Αν έβλεπε κάποιος τον χθεσινό αγώνα στο ΟΑΚΑ και δεν ήξερε ποιο είναι το σκορ στη σειρά, θα πόνταρε όλα του τα λεφτά ότι ο Ολυμπιακός είναι με την πλάτη στον τοίχο και με ήττα χάνει το πρωτάθλημα.
Έλλειψη καθαρού μυαλού, αρνητικό ρεκόρ λαθών (23) σε τελικούς εδώ και πολλά χρόνια, κακές συνεργασίες και πνευματική συγκέντρωση κάτω του μηδενός.
Στην ταινία «Κάτι κουρασμένα παλληκάρια» του Ντίνου Δημόπουλου, ο απολαυστικός μεσήλικας Λάμπρος Κωνσταντάρας (ως Ντίνος Διαμαντίδης) δεν αφήνει θηλυκό που να μην κυνηγάει αλλά στο τέλος μένει από δυνάμεις.
Ο – εξίσου απολαυστικός - Διονύσης Παπαγιαννόπουλος στο ρόλο του γιατρού του, Σπύρου Καρλάφτη, τον παρηγορεί. Το αποτέλεσμα βγάζει πολύ γέλιο.
Στην αντίστοιχη βερσιόν του Ολυμπιακού, το πρόβλημα είναι πιο σοβαρό γιατί εδώ δεν πρόκειται για κινηματογραφική ταινία, αλλά για μια πραγματικότητα που την βλέπουμε σε όλη τη σειρά των τελικών.
Κομβικοί παίκτες του Γιάννη Σφαιρόπουλου έχουν «αδειάσει» σε μεγάλο βαθμό από ενέργεια μετά το φάιναλ φορ με αποτέλεσμα να μην μπορούν να προσφέρουν αυτά που έκαναν όλο το χρόνο στην ομάδα.
Ο Γιώργος Πρίντεζης για παράδειγμα ένας από τους παίκτες που καταπονήθηκε τρομερά στην εφετινή περίοδο δεν υπάρχει στους τελικούς.
Ο Βαγγέλης Μάντζαρης που επίσης είχε τραβήξει μεγάλο λούκι στους τελικούς δείχνει κάποιες στιγμές να μένει πολύ πίσω και να μην μπορεί να βοηθήσει με τον τρόπο που μπορούσε σε άμυνα και οργάνωση. Τα ίδια και με τον Ιωάννη Παπαπέτρου.
Ουσιαστικά στο ΣΕΦ, στα δύο πρώτα παιχνίδια ο Ολυμπιακός επικράτησε γιατί ήξερε το πώς να πάρει αγώνες που θα κριθούν στο σουτ, στη λεπτομέρεια, στο φινάλε και από την άλλη πλευρά οι Πράσινοι αυτοκτόνησαν. Ιδιαίτερα στη δεύτερη επίσκεψή τους.
Όμως όσο η σειρά των τελικών προχωράει παρακάτω όλο και περισσότερο βγαίνει αυτό το πρόβλημα των Πειραιωτών, που πλέον είναι υποχρεωμένοι να σφίξουν τα δόντια και για 40 λεπτά να ξεχάσουν τα πάντα, αφού πλέον την Κυριακή είναι Ο ΤΕΛΙΚΟΣ.
Είναι η λεπτή γραμμή που θα κρίνει εάν μια χρονιά που ήταν μαγική σε μεγάλο βαθμό θα κριθεί και επιτυχημένη ή θα τη σκεπάσει η αποτυχία. Δικαιολογίες δεν θα υπάρχουν σε μια τέτοια περίπτωση, καθώς έτσι σκληρός είναι ο πρωταθλητισμός.
Εδώ δεν υπάρχουν προβλήματα, πόνοι, κακές σκέψεις. Όλα πάνε στο περιθώριο για όσο διαρκεί ο τελικός.
Ίσως το πιο άσχημο νέο για τον Ολυμπιακό, ήταν χθες η εικόνα του Βασίλη Σπανούλη που θύμισε τον παίκτη που «πείραζε» το μυαλό του η άμυνα του Πεδουλάκη με Γκίστ και Λάσμε (εδώ τον πρώτο ρόλο έπαιξε ο Καλάθης και ο Γκίστ το τελείωσε).
Είδαμε τον αρχηγό του Ολυμπιακού να ανταλλάσσει κουβέντες με τον Νίκο Παππά και τον Τζέιμς Γκίστ (οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού με βάση το βίντεο του αγώνα τον καταγγέλλουν για ρατσιστική επίθεση, αλλά ο ίδιος ο Γκίστ έβαλε τέλος σε αυτό λέγοντας ότι δεν έγινε τίποτε μεταξύ τους) και φυσικά να είναι απόλυτα αποπροσανατολισμένος αγωνιστικά.
Πλέον μόνο ο ίδιος και ο Γιάννης Σφαιρόπουλος μπορούν να αλλάξουν τα δεδομένα (στο βαθμό που είναι εφικτό) στον ΤΕΛΙΚΟ.
Παρασύροντας και τους υπόλοιπους παίκτες. Το αν θα τα καταφέρουν κόντρα σε ένα ψυχωμένο (και με πληγωμένο εγωισμό που τον κάνει ακόμα πιο επικίνδυνο) Παναθηναϊκό θα το ξέρουμε σε λίγες ώρες.
Σε διαφορετική περίπτωση οι Ερυθρόλευκοι θα διευρύνουν την αρνητική τους επίδοση που κουβαλάνε από το 1999, ως η μοναδική ομάδα στην ιστορία των πλέι οφ, που έχασε τον τίτλο στην έδρα της στον πέμπτο τελικό (από τον Παναθηναϊκό τότε).
Υ.Γ. : Λένε ότι μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις. Αυτή του Πρίντεζη με τον πιτσιρικά φίλο του Παναθηναϊκού είναι όλο το νόημα των τελικών.
Όχι των ελληνικών, αυτών που γίνονται στο ΝΒΑ, στην Ισπανία, στην Ιταλία και σε όλο τον κόσμο εκτός της Ελλάδας.
