Η «αναγέννηση» του Σάντρο Τζεντίλε είναι γεγονός κι ένα από τα πιο μεγάλα ταλέντα του ευρωπαϊκού μπάσκετ τα τελευταία χρόνια μας έδειξε μέσω της Εστουδιάντες και της Εθνικής Ιταλίας, ότι... τίποτα δεν έχει τελειώσει για την καριέρα του.
Λένε πως «το πιο βαθύ σκοτάδι, έρχεται πριν από την χαραυγή». Ότι, αντίστοιχα, για να αρχίσεις να κάνεις την προσωπική σου ολική επαναφορά, πρέπει πρώτα να έχεις φτάσει στα «τάρταρα». Τι άλλο χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί, άλλωστε, στην καριέρα του Σάντρο Τζεντίλε, έχοντας περάσει μία περίοδο αμφισβήτησης τόσο μεγάλη και τόσο έντονη όσο ελάχιστοι στην νέα χιλιετία στο ευρωπαϊκό μπάσκετ;
Είχε, βέβαια, και ο ίδιος να διαχειριστεί αρκετά πράγματα, που σε πολύ μικρή ηλικία, ούτε καν στα 20 του, δεν μπορούσε να σηκώσει. Ένα όνομα... βαρύ σαν ιστορία, με το σπουδαίο πατέρα του και πρωταθλητή Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό το 2000, Νάντο, να τον παρακολουθεί σε κάθε του «βήμα», κι ένα δρόμο... στρωμένο στα πόδια του, για να γίνει ο απόλυτος ηγέτης της Αρμάνι Μιλάνο, η οποία του είχε δώσει τα «κλειδιά» επίσημα το 2015 με την τότε τριετή επέκταση, «χτίζοντας» την ομάδα γύρω του μόλις σε ηλικία 23 ετών.
Τον ονειρεύονταν... Μεγαλέξανδρο του ιταλικού μπάσκετ και στο τέλος οι θαλάσσιοι γείτονές μας τον «βάφτισαν»... μπασκετικό Μάριο Μπαλοτέλι. Τα νυχτοπερπατήματά του, η καταστροφική δίαιτα που του πρόσθετε παραπανίσια κιλά, η πρωτοβουλία του να πάει στους Ρόκετς το 2017, έχοντας σταματήσει κάθε σχέση με τον πρόεδρο, Λίβιο Πρόλι, και νωρίτερα ο αποκλεισμός από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016, ενώ το προολυμπιακό τουρνουά διεξαγόταν στο Τορίνο, άρα στο σπίτι της «Σκουάντρα Ατζούρα», χωρίς να τα καταφέρνει κόντρα στην Κροατία με μια πλειάδα «αστέρων», κατάφεραν να συνθέσουν το σκηνικό της αποκαθήλωσής του.
Το Δεκέμβριο του 2017, κιόλας, η Αρμάνι γνωστοποίησε πως μπορούσε να παραχωρηθεί δανεικός σε όποιο σύλλογο ενδιαφερόταν κι εκεί εμφανίστηκε ο Παναθηναϊκός. Ο Τσάβι Πασκουάλ πίστευε στις ικανότητες του Τζεντίλε, το «στοίχημα» ήταν η «αναγέννησή» του, αλλά μάλλον εκείνη την εποχή... δεν ήταν έτοιμος για κάτι τέτοιο. Η ζωή του παρέμεινε άστατη στην Αθήνα, αγωνιστικά ήταν σε τόσο κακή ψυχολογική κατάσταση, που αιφνιδίως τον βλέπαμε να... αλλάζει μηχανική στο σουτ του, παρότι βέβαια προπονείτο συνεχώς σε αυτό το κομμάτι, ακόμη και μετά τους αγώνες, για να φτάσει στο αποτέλεσμα του να φύγει από την ελληνική πρωτεύουσα, χωρίς να καταφέρει τίποτα, πέρα από μια «έκλαμψη» με την Εφές στην Ευρωλίγκα.
Στην Ιερουσαλήμ, η κατάσταση δεν άλλαξε. Μία... από τα ίδια με προπονητή, τότε, τον συμπατριώτη του Σιμόνε Πιανιτζιάνι, να αποτυγχάνει να τον βάλει στον ίσιο δρόμο. Ήταν λογικό να «ξεγραφτεί», μέχρι που γύρισε στην πατρίδα του. Η Μπολόνια του έδωσε την ευκαιρία, χωρίς καμία πίεση πια, και το «τσιπάκι» στο μυαλό του άλλαξε, έχοντας παρέα και τον αδελφό του, Στέφανο, κάτι που μάλλον αποτέλεσε καταλυτικό παράγοντα για τον ίδιο. Όλοι χρειαζόμαστε, άλλωστε, διαρκώς ένα άτομο δίπλα μας, σε στιγμές της ζωής μας, όπου τα βλέπουμε όλα «μαύρα».
Κι εκεί άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους, με μέσο όρο 16.8 πόντων, 6.3 ριμπάουντ και 3.4 ασίστ ανά αγώνα στο ιταλικό πρωτάθλημα, σημειώνοντας στα playoffs αντίστοιχα 11.1 πόντους, 3.5 ριμπάουντ και τρεις ασίστ. Δεν είναι μόνο αυτά, όμως, τα σημαντικά. Ο Τζεντίλε κλήθηκε ξανά στην Εθνική Ιταλίας και, κυρίως, έβγαλε... νεύρο. Το τελευταίο φάνηκε ιδιαίτερα σε ένα με την Τρέντο, όπου έπαιξε μπουνιές με τον Χόρχε Γκουτιέρες. Ναι, συμφωνούμε ότι δεν είναι μια πρέπουσα εικόνα, αλλά ήταν ένα δείγμα της επανόδου του, έστω κι αν αυτό φαίνεται αλλόκοτο.
Και η επάνοδος αυτή φάνηκε, τη στιγμή που τραυματίστηκε τον περασμένο Μάιο σε ένα δάχτυλο του δεξιού χεριού του. Ο 26χρονος πια Τζεντίλε έδειξε υπομονή και επιβραβεύτηκε με μια μεταγραφή στην Εστουδιάντες. Η ομάδα δεν τα κατάφερε στις ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις, αλλά με την υπογραφή του Ιταλού στα τέλη Οκτωβρίου, άλλαξε με τον καιρό πρόσωπο στην ACB. Είναι σε πλεονεκτική θέση για την παραμονή, με τη «σφραγίδα» του ηγετικού φόργουορντ της, με μέσο όρο 14.4 πόντων, 3.6 ριμπάουντ και 1.9 ασίστ ανά παιχνίδι, με καταλυτική παρουσία σε θριάμβους, όπως εκείνος με τη Ρεάλ, και συμμετοχή στο Copa Del Rey. Μας ομολόγησε και ο συμπαίκτης του, Φώτης Λαμπρόπουλος, τη «δίψα» του να δείξει ποιος είναι.
Κάπου εκεί, ο Σάντρο κλήθηκε ξανά στην Εθνική Ιταλίας. Και, συμπτωματικά, είναι αυτός που «έλουσε» τον Μέο Σακέτι, στους πανηγυρισμούς για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας, με τον τρομερό θρίαμβο απέναντι στην Ουγγαρία. Εκείνος ήταν ουσιαστικός. 9 πόντοι με 4/9 σουτ, έξι ριμπάουντ και τρεις ασίστ, για να βρεθεί επιτέλους ξανά στο μεγάλο ραντεβού η «Σκουάντρα Ατζούρα».
Ο ίδιος, τα είπε και με τον πατέρα του, όπως βλέπουμε στην κύρια φωτογραφία, έχοντας σίγουρα να κουβεντιάσουν αρκετά. Μα κυρίως, ότι ο Σάντρο Τζεντίλε... δεν έχει τελειώσει. Είναι εδώ και θα φανεί και στο μέλλον...
