Ο Ραφαήλ Αλαγάς κάνει την ανασκόπηση στο πρώτο διήμερο της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ, που προτίθεται να... φτιάξει την ομελέτα της με κάθε υλικό, αφήνοντας και δύο υστερόγραφα για την αντιμετώπισή της, κάτι που μπορεί να βελτιωθεί, αν πραγματικά θέλουμε να δούμε το μπάσκετ σε όλες τις διοργανώσεις να προχωρά μπροστά.
Το ξεκίνημα του Ευρωμπάσκετ μας έβρισκε με μια μεγάλη «διπλή» πρόκληση. Η Κροατία και η Ιταλία πρόβαλλαν ως δύο ισχυρές ομάδες, με μεγάλο ταλέντο, που λόγω της φύσης του ομίλου θα αποτελούσαν στην χειρότερη περίπτωση ισάριθμα ισχυρά τεστ για τη συνέχεια, αφού πάνω κάτω με τους υπόλοιπους τρεις αντιπάλους μας, θα βρίσκαμε τον τρόπο να πάρουμε έστω… τις δύο απαραίτητες νίκες για την πρόκριση.
Παρά τις δυνατότητες, μάλιστα, της Εθνικής, οι συνθήκες ήταν τέτοιες εξαρχής, που άπαντες ξεκίνησαν… δειλά ως προς τις δηλώσεις τους για το τι επιδιώκουν από αυτά τα δύο ματς. Όπως αναφέραμε, θα μπορούσαμε στο κακό σενάριο να μιλάμε για δύο ήττες διδακτικές εν όψει Βερολίνου, που θα μπορούσαν να μας σκληραγωγήσουν και να μας βοηθήσουν στην αγωνιστική κατεύθυνση, που θα θέλαμε να δώσουμε.
Αυτό, όμως, θα το έκανε μια ομάδα, που αντιμετωπίζει την κατάστασή της μοιρολατρικά. Μια κατάσταση, σύμφωνα με την οποία δεν της επιτράπηκε για ένα μήνα να δουλέψει όπως θα ήθελε, ταξιδεύοντας χωρίς ψηλό στο Ευρωμπάσκετ και μαθαίνοντας μέσα από ουκ ολίγες δυσκολίες. Εκεί, που θα περίμενε κανείς οι αντίπαλοί μας να επιχειρήσουν να… σπάσουν αβγά, θέλοντας όσο τίποτε να νικήσουν την Ελλάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο και βρίσκοντας «πάτημα» σε αυτές τις δυσκολίες, τους… πρόλαβαν οι παίκτες του Δημήτρη Ιτούδη.
Σε δύο σερί ματς δεν πετύχαμε απλά ισάριθμες μεγάλες νίκες με Κροάτες και Ιταλούς, που έδειξαν από τι είμαστε φτιαγμένοι κι ενώ έκαναν τα πάντα, για να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες μας. Από τα σουτ πλην Ντόρσεϊ και Αγραβάνη και την απουσία των ψηλών μας, μέχρι το πώς μπορούμε να παίξουμε, όταν ο Γιάννης βρίσκει μπροστά του ένα «τείχος» παικτών, εξαιτίας της αδυναμίας του να του δοθεί η ευκαιρία στις διοργανώσεις της FIBA να παίξει το παιχνίδι του, κάτι που θα αναλύσουμε σε λίγο. Είχαμε μια κυριαρχική εμφάνιση για πάνω από τρία δεκάλεπτα σε αμφότερα τα ματς, δείξαμε πως αγαπάμε τα δύσκολα και κάναμε ένα «δύο στα δύο», που έστειλε μήνυμα σε όποιον θα… σκυλιάσει για να μας νικήσει, ότι εμείς θα… σκυλιάσουμε περισσότερο.
Με λύσεις, παράλληλα, απέναντι σε κάθε λογής αγωνιστική προσέγγιση των αντιπάλων, μέσα από μια σαφή κατεύθυνση από έναν κορυφαίο προπονητή, που μεταξύ άλλων κάνει τη διαφορά έναντι των άλλων ομάδων του ομίλου μας και όχι μόνο, η «γαλανόλευκη» πέτυχε. Από την ελευθερία του Ντόρσεϊ στο να συνεπικουρεί τον Γιάννη που έχει βγάλει τον καλύτερο αγωνιστικό εαυτό σε όλη του την καριέρα, την εμπιστοσύνη στο σουτ των άλλων παικτών κι ας μην είναι το φόρτε τους, τη δημιουργία του Καλάθη με αποκορύφωμα εκείνο το τρομερό κάρφωμα του Γιάννη με τους Κροάτες, την άμυνα… μπετόν αρμέ σε πολλά σημεία με παίκτες σαν τον Αγραβάνη ή τον Θανάση στη ρακέτα, πέραν των σταθερών αξιών όπως ο Παπανικολάου, τους παίκτες που βάζουν… μικρά με σημασία, όπως ο Σλούκας και ο Παπαπέτρου μέχρι να βρουν ρυθμό, ο Λαρεντζάκης και ο Λούντζης, ο Ιτούδης φαίνεται ότι τους πιστεύει. Και οι παίκτες το ίδιο, ακολουθώντας το πλάνο του, με τρικ ανά στιγμές που δείχνουν την αξία του ανθρώπου, που βρίσκεται στον πάγκο, κάτι για το οποίο μας είχε προϊδεάσει από το Ακρόπολις, όταν είχε κάνει τους Γεωργιανούς να… ψάχνονται με το σχήμα που άλλαξε το ματς στην τρίτη περίοδο.
Για να είμαστε δίκαιοι, βέβαια, υπάρχουν αδυναμίες στο παιχνίδι μας, που πρέπει να κοιτάξουμε, με κύρια την εμφανή για το γεγονός, ότι δεν έχουμε καταφέρει έως τώρα να κλείνουμε σωστά τα ματς και να μην χρειάζεται να… καρδιοχτυπήσουμε. Τόσο με την Κροατία όσο και με την Ιταλία, μπορεί να ήμασταν κυρίαρχοι για πάνω από 35 λεπτά, ωστόσο στην τελική αντεπίθεση των αντιπάλων μας βγαίναμε από το πλάνο και τους αφήναμε να επιβάλουν… αναρχία, με συνέπεια να αδικούμε προσπάθειες από το +19 και το +17 αντίστοιχα. Παίζει, βέβαια, και ο αντίπαλος και θα αντιδράσει, όμως όταν έχεις τον έλεγχο σε όλο το ματς, είναι πρωτίστως στο δικό σου χέρι να το «κλειδώσεις» και όχι σε εκείνο του αντιπάλου να το ανατρέψει.
Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτές οι δύο νίκες αποτελούν… δήλωση. Δήλωση, ότι όταν αυτή η ομάδα θα είναι πλήρης, λογικά στη δεύτερη φάση των νοκ άουτ σε αυτή τη διοργάνωση, που αυτά μετρούν πραγματικά, θα είναι έτοιμη. Κυρίως μια ομάδα, που με το πλάνο, την καθοδήγηση, την πνευματική της ετοιμότητα και την αυτοπεποίθηση, δε θα περιμένει τον αντίπαλο. Θα… σπάσει εκείνη τα αβγά και θα κάνει αυτή την ομελέτα, μέχρι το τέλος…
Υ.Γ. Ας πούμε και δύο πράγματα, τώρα που... νικήσαμε, για να μην φαίνεται πως δικαιολογούμαστε μετά από κάποια ήττα. Δε θέλουμε, λοιπόν, να μιλάμε για τη διαιτησία και σε αυτό παράδειγμα είναι ο ίδιος ο Δημήτρης Ιτούδης, που παρότι είχε δίκιο στην κρίσιμη φάση για το ότι η κατοχή ήταν υπέρ μας, πρωτίστως θεώρησε σωστό να ζητήσει συγγνώμη, τονίζοντας πως δεν έκανε καλό στην ομάδα του εκείνη τη στιγμή. Θα θέλαμε, ωστόσο, να παρατηρήσουμε την αντιμετώπιση που υπάρχει από παίκτη σε παίκτη και μοιάζει ανησυχητική, εν όψει της συνέχειας. Όταν, για παράδειγμα, ο Γιάννης δέχεται… το ξύλο του αιώνα για να παίρνει φάουλ, δεν μπορεί την ίδια ώρα ο Ντόντσιτς να τα παίρνει και μόνο αν ο αντίπαλος… τον αγριοκοιτάξει. Δε ζητάμε αντίστοιχη προστασία του Γιάννη, αλλά καλό είναι άπαντες να αντιμετωπίζονται με ισονομία, ώστε να παίζεται δίκαια το παιχνίδι. Για να μη μιλήσουμε για συμπεριφορές προπονητών και ποια τελικά τιμωρήθηκε με την Ιταλία...
Υ. Γ. 2 Ο κόουτς Ιτούδης ορθώς έχει επεκτείνει την κουβέντα περί 14 παικτών στην αποστολή κάθε μεγάλης διοργάνωσης για μια Εθνική. Επειδή, όμως, το άθλημα προχωρά, ίσως θα έπρεπε να επιτείνουμε την κουβέντα για την αλλαγή ορισμένων κανονισμών, όπως την επιβολή της χρέωσης τριών δευτερολέπτων στη ρακέτα για την άμυνα, που υπάρχει στο ΝΒΑ. Η μη ύπαρξη αυτού του κανονισμού θα μας κάνει σε κάθε ματς της Εθνικής μας, όπως και κάθε ομάδας που έχει παίκτες με εξαιρετική ικανότητα στο «ένας εναντίον ενός», όπως ο Γιάννης, να βλέπουμε τον αντίπαλο να παίζει… ταμπούρι στο «ζωγραφιστό», κάτι που πλέον είναι απλά αντιαισθητικό και δεν προκύπτει από κάποια ιδιοφυή τακτική. Το άθλημα κάνει άλματα προς τα εμπρός και πρέπει να προσαρμοζόμαστε…
