Η Εθνική μας βρίσκει απόψε (11/9, 21:45, ΕΡΤ1) στο διάβα της την Τσεχία για την φάση των «16» στο πρώτο νοκ άουτ μας του Ευρωμπάσκετ στο Βερολίνο, κάνοντας ένα πρώτο «βήμα» σε μια ευκαιρία να... εκπληρώσουμε κάποιες υποχρεώσεις.
Ήμασταν ένα «βήμα» από την υπέρβαση. Από μια επιτυχία, που όταν ταξίδευε η ομάδα στη Βικτώρια, κανείς εκτός αυτής δεν φανταζόταν πως θα μπορούσε να τα καταφέρει με βάση τις ελλείψεις της και τη δυσκολία να παρουσιαστεί έτοιμη απέναντι σε αντιπάλους πιο γεμάτους. Κι εκεί που αισιοδοξούσαμε με το ανταγωνιστικό παιχνίδι κόντρα στον Καναδά και το θρίαμβο με τους Τούρκους, ήρθε ένας… δαίμονας κακός να μας εξορίσει από το Τόκιο, πριν καν πάμε εκεί.
Η Τσεχία ήταν εκείνη, που πήρε το εισιτήριο, «συντρίβοντάς» μας με διαφορά 25 πόντων (97-72) και δίνοντάς μας ένα πολύ καλό μάθημα. Είχε προηγηθεί και ο αποκλεισμός, με αρκετά «σύννεφα» για εξωγενείς παράγοντες, στο Παγκόσμιο Κύπελλο το 2019, οπότε το δύσκολο συναπάντημα ίσως ήταν και το επιθυμητό.
Η Επίσημη Αγαπημένη βρίσκει μπροστά της την ομάδα, που όχι μόνο αποτελεί την αποτύπωση της ανάπτυξης και προόδου χωρών, που πριν από μερικά χρόνια δεν υπολογίζαμε ιδιαίτερα, αναγκάζοντάς μας να σκεφτόμαστε το πώς θα είναι η δική μας επόμενη μέρα, μα παράλληλα δημιουργεί κι ένα ζευγάρωμα με… τη δική του ένταση. Η αποψινή (11/9, 21:45) είναι έτοιμη να αποτελέσει βάλσαμο για την Εθνική, για να δείξει πως… ο τροχός έχει γυρίσει, ωστόσο το ζητούμενό της δεν είναι η εκδίκηση και είναι το μόνο, που δεν πρέπει να μας μπερδέψει, κόντρα σε έναν αντίπαλο που μπορεί να πέρασε την τελευταία στιγμή με ένα ντέρμπι σωτηρίας απέναντι στο Ισραήλ, αλλά ούτε αυτό πρέπει να μας παραπλανήσει.
Ξεφεύγοντας από τα «φαντάσματα» του παρελθόντος
Η Τσεχοσλοβακία ήταν, μια εποχή, ένας μεγάλος «πόλος» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, με την χώρα να αναδεικνύει σπουδαίες ομάδες στις προηγούμενες δεκαετίες. Θα θυμόμαστε όλοι, ασφαλώς, τον «άθλο» της ΑΕΚ το 1968 απέναντι στη σπουδαία Σλάβια Πράγας, που για την εποχή θεωρείτο ένα πραγματικό «μεγαθήριο».
Ως τέτοια λογιζόταν και το τότε ενωμένο κράτος, που σε βάθος 50 χρόνων από το 1935 έως και το 1985 μέτρησε 11 μετάλλια σε Ευρωμπάσκετ, μεταξύ των οποίων ένα χρυσό, πέντε αργυρά και ισάριθμα χάλκινα. Με λίγα λόγια, επρόκειτο για μια σταθερά μεγάλη δύναμη το σπορ στη Γηραιά Ήπειρο, αν και δεν μπορούσε αυτή τη δυναμική, να την εξαργυρώσει στις πιο μεγάλες διοργανώσεις, με τις τέσσερις συμμετοχές σε Παγκόσμιο Κύπελλο και τις επτά σε Ολυμπιακούς Αγώνες να αποδεικνύονται άκαρπες.
Η τελευταία παρουσία της Τσεχοσλοβακίας σε διοργάνωση ήταν το 1991 στο Ευρωμπάσκετ της Ιταλίας, όπου και πήρε την έκτη θέση, κερδίζοντας και την Εθνική μας σε ένα φοβερό ματς με 123-113. Χρειάστηκε να περάσουν οκτώ ολόκληρα χρόνια, ώστε να παρουσιαστεί η Τσεχία, το ένα εκ των δύο νέων κρατών από τη διάσπαση, σε σπουδαίο γεγονός, παίρνοντας τη 12η θέση στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας με δύο νίκες και τέσσερις ήττες στον τελικό απολογισμό.
Έχουν περάσει 22 χρόνια από αυτή τη συμμετοχή και, δίχως αμφιβολία, η ανάπτυξη των Τσέχων είναι αξιοζήλευτη. Από το 2013 κι έπειτα δε λείπουν σε Ευρωμπάσκετ, το 2019 ήταν εξαιρετικοί στην Κίνα και, δύο χρόνια αργότερα, πέτυχαν το δικό τους θρίαμβο, παίζοντας σε Ολυμπιακούς Αγώνες για πρώτη φορά στην ιστορία τους, 41 χρόνια μετά το ταξίδι των Τσεχοσλοβάκων για τους Αγώνες της Μόσχας, με τον Ρόνεν Γκίνζμπουργκ να έχει αλλάξει τη ροή της ιστορίας τα τελευταία εννέα χρόνια με το δικό του πρόγραμμα, που ανέδειξε κορυφαίους παίκτες σε ΝΒΑ και Ευρωλίγκα, μαζί με πολύτιμα «εργαλεία» που κάθε προπονητής θα ήθελε.
Η ταυτότητα, οι «αστέρες» και… το κονσέρτο για πολυβόλα
Όλα αυτά τα χρόνια, η Τσεχία έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια δική της ταυτότητα, με την οποία ξεχωρίζει. Με αυτήν, άλλωστε, ο Τσεχοϊσραηλινός τεχνικός, αναλαμβάνοντας τις τύχες της Εθνικής το 2013, έχει καταφέρε με τα χρόνια να κάνει το μπάσκετ της Τσεχίας να ακουστεί και να φτάσουν σε αυτές τις μεγάλες επιτυχίες, ειδικά την τελευταία τριετία.
Τα φώτα, φυσικά, περνούν κατά κύριο λόγο στον Τόμας Σατοράνσκι και τον Γιαν Βέσελι. Ο πρώτος, βέβαια, έχει αρχίσει τώρα να βρίσκει τα «πατήματά» του στο Ευρωμπάσκετ, αφού στην αρχή του δεν ήταν διαθέσιμος για τον Ρόνεν Γκίνζμπουργκ, λόγω προβλήματος τραυματισμού, Η επιστροφή του, όμως, με όσα αυτά σημαίνει για το παιχνίδι της ομάδας του με τη δημιουργία, το σκορ και την αθλητική του ικανότητα, που του δίνουν ένα ιδιαίτερο χάρισμα στις δύο πλευρές του παρκέ, βάζοντας μια άλλη διάσταση στο παιχνίδι της Τσεχίας εν όψει του αγώνα με την Εθνική μας.
Για τον Βέσελι, οι συστάσεις επίσης περιττεύουν. Ο επί οκτώ χρόνια σέντερ της Φενέρμπαχτσε, με την οποία ανακηρύχθηκε πρωταθλητής Ευρώπης το 2017, αλλά τελικά αποφάσισε να πάει στην Μπαρτσελόνα και να μη συναντήσει το σημερινό του αντίπαλο, Δημήτρη Ιτούδη, στην Πόλη, είναι επίσης γνωστός ως ένας από τους κορυφαίους αλτικούς σέντερ στην Ευρώπη τα τελευταία δέκα χρόνια, με τον καιρό να έχει μεν περάσει, αλλά τον 32χρονο Γιαν… να κρατά καλά και να αποτελεί «σημαιοφόρο» της ομάδας του, με 14.8 πόντους, 5.6 ριμπάουντ και 1.8 ασίστ ανά αγώνα, περιμένοντας τον έτερο Καππαδόκη, που αναφέραμε νωρίτερα, να αποδώσει αυτά που άπαντες περιμένουν.
Η Τσεχία, όμως, δεν είναι απειλητική μόνο για αυτούς τους παίκτες. Στο ρόστερ της μπορεί να βρει κανείς αθλητές, που από τη μία πλευρά δεν μπορείς να πεις πως μεμονωμένα αποτελούν κάτι το εξωπραγματικό, ωστόσο μαζί και γνωρίζοντας ο ένας τον άλλον άριστα από τις «μάχες» τους στο εγχώριο πρωτάθλημα, έχουν δημιουργήσει μια εκπληκτική ομοιογένεια, με βασικό τους χαρακτηριστικό το μακρινό σουτ.
Ο Βόιτσεχ Χρούμπαν, για παράδειγμα, έχει τραβήξει… πολύ κουπί και είναι ο πρώτος σκόρερ με 15.2 πόντους κατά μέσο όρο ανά αγώνα, σουτάροντας με 45% στα τρίποντα. Δεν είναι, όμως, και ο πρώτος σουτέρ, αφού ο Μάρτιν Πέτερκα των εννέα πόντων ανά παιχνίδι, έχει ευστοχήσει σε 13 από τα 22 σουτ του έξω από τα 6.75 μέτρα, δηλαδή με ποσοστό στο 59.1%, σχεδόν έξι στα δέκα τρίποντά του δηλαδή. «Χρυσές» επιλογές πίσω από τους πρωταγωνιστές αποτελούν και Γιάρομιρ Μπόχατσικ, Όντρει Μπάλβιν και Πάτρικ Άουντα, τον πρώτο να σουτάρει με το θετικό 35% από μακριά και να είναι υπολογίσιμος, ενώ οι άλλοι δύο αποτελούν ισάριθμους πόλους στη ρακέτα, δίπλα στον Βέσελι.
Κανείς δεν πρέπει να αφήνει εκτός νυμφώνος, φυσικά, τον Βιτ Κρέιτσι, την ελπίδα της χώρας που βρίσκεται στο ΝΒΑ για λογαριασμό των Ντάλας Μάβερικς. Στο τουρνουά δεν έχει μεγάλο ρόλο, με 14 σχεδόν λεπτά συμμετοχής κατά μέσο όρο και σε αυτά να σημειώνει 5.3 πόντους με 44% στα τρίποντα, ωστόσο σίγουρα στο μέλλον θα μας απασχολήσει.
Μας… χρωστούν από την Ντιζόν
Η Εθνική δε μετρά μονάχα δύο οδυνηρούς αποκλεισμούς από τους Τσέχους. Υπάρχει, στο παρελθόν, και μια ήταν στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας το 1999, όταν σε μια από τις χειρότερες παρουσίες μας, μας είχαν νικήσει με 83-72, με τον Λούμπος Μπάρτον να έχει 19 πόντους σε εκείνο το παιχνίδι και να μας «πληγώνει», έναντι των 21 πόντων του Δημήτρη Παπανικολάου.
Εκείνη, μάλιστα, ήταν η πρώτη τους παρουσία σε Ευρωμπάσκετ, μετά τη «διάλυση» της Τσεχοσλοβακίας, για να ακολουθήσουν… μαζεμένες ως ανεξόφλητα γραμμάτια οι δύο τελευταίες «μάχες» μας, τις οποίες η Εθνική μας μοιάζει πιο έτοιμη από ποτέ να ξεπληρώσει.
Η προϊστορία:
20/06/1996-Αθήνα (Φιλικό): 113-69
22/06/1999-Ντιζόν (Πανευρωπαϊκό): 72-83
27/11/1999-Πάτρα (Προκριματικά Ευρωμπάσκετ): 74-54
25/11/2000-Οπάβα (Προκριματικά Ευρωμπάσκετ): 92-76
21/06/2002-Αλάσιο (Φιλικό): 75-56
16/08/2002-Σούντερνταλ (Φιλικό): 81-44
21/08/2015-Ξάνθη (Φιλικό): 70-56
09/09/2019-Σενζέν (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα): 84-77
04/07/2021-Βικτώρια (Προολυμπιακό Τουρνουά): 72-97
Πέραν αυτών, δηλαδή, στη συνολική μας προϊστορία και σε σύνολο εννέα αγώνων, μετράμε επτά νίκες έναντι δύο δικών τους. Και οι δύο αυτές, όμως, είχαν σημασία και ήρθε η ώρα να σβήσουμε το τεφτέρι με τα χρωστούμενα…
