Ο καλός ο μήνας από την αρχή του φαίνεται και σήμερα πρωτομηνιά, η Εθνική μπαίνει στην μάχη του Παγκόσμιου της Κίνας προσδοκώντας κάπου στα μέσα του Σεπτεμβρίου να χαμογελάει. Τι ακριβώς θα δικαιολογεί χαμόγελα, μπορεί να διαφέρει στην σκέψη του κάθε ανθρώπου. Οπως διαφέρει και η πραγματική διάσταση των πραγμάτων. Υπάρχουν αυτοί που θεωρούν σχεδόν ότι... δεν τους βλέπουμε τους αντιπάλους στην διοργάνωση. Υπάρχουν και οι άλλοι, που παρακολουθούν λίγο πιο στενά το μπάσκετ και ξέρουν ότι ίσως πάμε για το πιο ισορροπημένο άρα και αμφίρροπο σε επίπεδο οκτάδας Παγκόσμιο μετά από πολλά χρόνια.
Δεν έχει νόημα να χάνεις χρόνο... απορώντας πώς για παράδειγμα υπάρχει τόσος κόσμος που θεωρεί σχεδόν διακοσμητική την Ισπανία ή δεν ασχολείται με την Αυστραλία ή έχει σχεδόν ξεγραμμένη την ομάδα των ΗΠΑ. Και στην δική μας Εθνική, ένα πράγματα είναι ξεκάθαρο από τις 24 Ιουλίου που μαζεύτηκε η ομάδα, ότι δεν βρέθηκαν για να χάσουν τον χρόνο τους.
Πάνω στα παρκέ η Εθνική μέχρι τώρα έχει δείξει πολλά καλά, έχει δείξει και τρωτά όπως συμβαίνει με όλες τις ομάδες. Είναι ξεκάθαρο ότι η ζυγαριά γέρνει στα καλά, είναι μια γεμάτη ομάδα σε ρόστερ, ποιότητα, εμπειρία, είναι μικρή η απόσταση που έχει να καλύψει μέχρι την αγωνιστική της τελειότητα και να εμφανιστεί, καλώς εχόντων, στο μάξιμουμ των δυνατοτήτων της στα κρίσιμα παιχνίδια.
Εξω από το παρκέ, στο σημαντικό κομμάτι της διάθεσης και της ψυχολογία, η Εθνική μάλλον έχει αγγίξει το τέλειο. Ουδέποτε έκρυψε κάποιο μέλος της τις μεγάλες φιλοδοξίες που υπάρχουν. Κανείς δεν χαμήλωσε τον πήχη. Είναι ορθολογικό όμως να... υπενθυμίζεις ότι πρώτα πρέπει να πας στο νοκ - άουτ των προημιτελικών για να παίξεις τα ρέστα σου. Βήμα - βήμα, πάντα έτσι γίνονται οι σωστές δουλειές, αυτό δεν αλλάζει. Και είναι σαφές ότι κανείς δεν θα πανηγυρίσει την οκτάδα. Θα το κάνει όμως στην τετράδα, χωρίς να του σταματήσει η όρεξη για το βάθρο ή και για την απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Γιατί δεν έχουμε πανηγυρίσει και πολλές τετράδες εσχάτως για να δικαιούμαστε ξαφνικά να την υποτιμούμε.
Ουδέποτε έκρυψε κάποιος από την Εθνική ότι όλοι νιώθουν ότι είναι ένα δυνατό σύνολο. Νιώθουν πληρότητα, νιώθουν ποιότητα, δεν βγάζουν αμφιβολία, ούτε όμως και υπεροψία. Είναι σημαντικό να λες ότι από τα δικά μου χέρια θα κριθεί η πορεία. Δεν αποκλείεις την στραβοτιμονιά, αλλά έχεις αυτοπεποίθηση ότι αν έχεις σταθερό το τιμόνι και το μυαλό στον δρόμο, μπορείς να φτάσεις μέχρι το τέλος του.
Γενικά στις περίπου 40 μέρες που είναι μαζί αυτή η ομάδα, ουδέποτε έκρυψε κάτι. Βγάζει μια εξωστρέφεια, μια απλότητα, δείχνει προσιτή, να απολαμβάνει την αγάπη που εισπράττει από τον κόσμο, να θέλει να ξεπεράσει εαυτόν για να την ανταποδώσει με μια επιτυχία. Δεν βγάζει επιφυλακτικότητα, δεν βγάζει ότι νιώθει να την περιμένουν στην γωνία, δεν βγάζει ότι έχει εχθρούς που δεν θέλουν το καλό της. Αποπνέει μια υγιή ατμόσφαιρα από το εσωτερικό της κι αυτή μόνο χρήσιμη μπορεί να φανεί σε μια τόσο δύσκολη προσπάθεια. Καλή αρχή λοιπόν και η καλύτερη δυνατή συνέχεια.
