Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για το μοναδικό διήμερο του «Παύλος Γιαννακόπουλος», που είναι κάτι παραπάνω από ένα φιλικό τουρνουά, μεταφέροντας αξίες ανώτερες του ιδίου του μπάσκετ, τις οποίες υπηρέτησε με πίστη το οικοδόμημα του εμβληματικού «πράσινου» ηγέτη.
Κάθε χρόνο διοργανώνονται αμέτρητα φιλικά τουρνουά στην Ευρώπη, προκειμένου οι ομάδες να διαμορφώσουν μια εικόνα, για το πώς πορεύεται η προετοιμασία τους, τι πρέπει να «μοντάρουν» για την νέα χρονιά και, εν γένει, να αποκτήσουν μια πρώτη εντύπωση, για να προλάβουν να φανούν έτοιμες, όταν αρχίσουν... τα δύσκολα. Μερικά τουρνουά, όμως, δεν έχουν μόνο αυτό τον χαρακτήρα. Διαθέτουν και μια διαφορετική αξία, πολύ πιο σημαντική από το αμιγώς μπασκετικό κομμάτι.
Στο «Παύλος Γιαννακόπουλος» ποτέ δε σκέφτεσαι μονάχα το αγωνιστικό μέρος. Νιώθεις το γηπεδούχο Παναθηναϊκό, καθώς και άλλες τρεις φιλοξενούμενες ομάδες, να αποτίουν φόρο τιμής στο οικοδόμημα, που δημιουργήθηκε στην εποχή του εμβληματικού «πράσινου» πατριάρχη, και δε θα σταματήσει να μνημονεύεται μέσα στα χρόνια.
Το «τριφύλλι», άλλωστε, δεν ήταν απλά ένας σύλλογος στον καιρό, που διοικούσαν ο Παύλος, ο Θανάσης και, πιο πίσω, ο Κώστας. Ήταν ένα υπόδειγμα οργανισμού σε κάθε επίπεδο. Στο αγωνιστικό, που είναι η βιτρίνα ασφαλώς, στην οργάνωση από τον πρόεδρο μέχρι τον πιο απλό υπάλληλο, στις αξίες του σεβασμού στον αντίπαλο και στο έργο της ίδιας της ομάδας, στη σχέση με την εξέδρα, στη γενική λειτουργία ενός υποδειγματικού συλλόγου, που γνωρίζει πώς να διδάσκει αξίες σε «φίλους» και «εχθρούς».
Αυτός ήταν ο Παναθηναϊκός του Παύλου Γιαννακόπουλου και το εν λόγω τουρνουά αποτελεί τη βεβαίωση, ότι οι αξίες εκείνου του οικοδομήματος δε θα ξεχνιούνται, αλλά και θα μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, από παίκτη σε παίκτη, από οπαδό σε οπαδό. Και για το σκοπό αυτό, οι «πράσινοι» γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι θα είναι οι φορείς αυτών των αξιών.
Οι επιλογές μόνο τυχαίες δεν είναι. Κάθε τουρνουά έχει, μεταξύ άλλων, τη «σφραγίδα» του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, του ανθρώπου που υπήρξε την επιτομή αυτού του οικοδομήματος. Δεν μπορεί να λείπει και το ίδιο ισχύει και για την Παρτιζάν του, σε ένα τουρνουά που για τον ίδιο αποκτά απόλυτη συναισθηματική αξία, λόγω της ιστορίας του και στις δύο ομάδες. Πέραν αυτού, ο Παναθηναϊκός πάντοτε διακατέχεται από έτερες εξαιρετικές επιλογές. Φέτος υπάρχουν η Ουλμ του Γιάκα Λάκοβιτς, που με τον τρόπο του επουλώνει τις «πληγές» του παρελθόντος, καθώς και η Εφές που πάντοτε έδειχνε σεβασμό στον εμβληματικό παράγοντα, όπως παλιότερα πέρασαν η Φενέρ του Ομπράντοβιτς, η Αρμάνι του μεγάλου αντιπάλου Έτορε Μεσίνα, η Μακάμπι του εξίσου σπουδαίου Σιμόν Μιζράχι, η Χίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα, ο οποίος επίσης έσπευσε να αποδεχθεί το κάλεσμα.
Όλοι αυτοί, μέσα από μια... μυστική συνεννόηση χωρίς να χρειάζονται λόγια, κρατούν όρθιες όλες αυτές τις αξίες κάθε χρόνο, περνώντας τη «σκυτάλη» σε όσους μπορεί να μην τις έζησαν, αλλά να χρειάζεται να τις διατηρήσουν για ένα μέλλον εξίσου ένδοξο, αγωνιστικά και μη.
Αυτός είναι και ο λόγος, που το τουρνουά «Παύλος Γιαννακόπουλος» πρέπει πάντοτε να υπάρχει στο καλεντάρι. Δεν είναι απλά ένα φιλικό τουρνουά, αλλά ένα τουρνουά αξιών και μιας σπουδαίας κληρονομιάς, που υπενθυμίζεται μέσω της προβολής της, μεταφέρεται και, κυρίως, δεν περνά στη σφαίρα της λήθης της συνείδησης του κοινού, το οποίο έρχεται αντιμέτωπο με ένα «μαυσωλείο» λαβάρων και αναμνήσεων, όσων έφερε η ενασχόληση της οικογένειας στην εποχή του Παύλου από το 1987 έως το 2012.
Μέσα από αυτό το διήμερο, που ξεχειλίζει συγκίνηση για όσα πέτυχε ο σύλλογος στην εποχή εκείνη, δίνεται πάντοτε η αφορμή για το τι μένει, όταν ολοκληρώνουμε την πορεία μας...
Υ.Γ. Οι κρίσεις πάντοτε θα υπάρχουν σε έναν οργανισμό. Το απέδειξε αγωνιστικά για τον Παναθηναϊκό η υπόθεση του Μάικ Τζέιμς, ο οποίος υπέγραψε στη Μονακό με ποσό λιγότερο του εκατομμυρίου. Η είδηση από μόνη της είναι αρκετή, σε μια εποχή όπου ο δικός του ρόλος είναι αυτό που κατά κύριο λόγο λείπει στο σημερινό ρόστερ. Το θέμα είναι το αν ο οργανισμός είναι διατεθειμένος να ξεπεράσει αυτή την κρίση, δείχνοντας ότι συνεχίζει να υπερασπίζεται τις αξίες, που κάποτε πρέσβευε...
