Από μικρά παιδιά, όλοι οι αθλητές ονειρεύονται να βρεθούν μία μέρα στα παρκέ του ΝΒΑ. Να ζήσουν τον παλμό της κορυφαίας λίγκας του κόσμου και να απογειώσουν την καριέρα τους. Ίσως όμως ο κόσμος αυτός να μην είναι τόσο ουτοπικός όσο τον φαντάζονται κάποιοι ή όσο φαίνεται κάτω από τα φώτα και τη λάμψη των μέσω ενημέρωσης.
Την εβδομάδα που πέρασε, πολλοί παίκτες του ΝΒΑ μίλησαν ανοιχτά και ειλικρινά για τα ψυχολογικά προβλήματα που τους προκάλεσε o πρωταθλητισμός και η πίεση του να αγωνίζεσαι ανάμεσα στους κορυφαίους.
ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν, Μάρκους Μόρις, Σέιν Λάρκιν, Κέβιν Λαβ και Μπλέικ Γκρίφιν είναι κάποια από τα ονόματα που έδειξαν θάρρος και μίλησαν στην δημοσιογράφο Τζάκι ΜακΜίλαν του ESPN, προκειμένου να δώσουν πάτημα και σε άλλους να μιλήσουν για τα προβλήματά τους.
Πρώτος στο «βήμα» ήταν ο Μάρκους Μόρις. Ο Μάρκους και ο δίδυμος αδελφός του Μαρκίφ, μεγάλωσαν σε μία κατά πολλούς ζόρικη γειτονιά, όπου κέρδιζες τον σεβασμό μόνο εάν κυκλοφορούσες με όπλο και "τραμπούκιζες" τους πιο αδύναμους. Τα δύο αδέλφια λειτουργούσαν πάντα ο ένας ως στήριγμα του άλλου. Έτσι όταν έφτασε η στιγμή να μιλήσουν για την κατάθλιψή τους, το έκαναν μαζί. Ο Μάρκους όντας πιο ανοικτός μίλησε και έκανε ξεκάθαρο πως η φτώχεια και το γεγονός πως ήταν μαύροι, ήρθαν να συμπληρώσουν την τραυματισμένη παιδική ηλικία τους.
"Μεγαλώσαμε σε ένα μέρος όπου δεν υπήρχαν λευκοί άνθρωποι. Κανένας. Απλά δεν τους έβλεπες στη δική μας γειτονιά. Εκείνη την εποχή δεν εμπιστευόμουν κανέναν λευκό επειδή δεν γνώριζα κανέναν λευκό. Ειλικρινά, αισθανόμουν πως δεν μπορούσα να εμπιστευτώ κανέναν- ούτε καν ανθρώπους από τη γειτονιά μου που γνώριζα όλη μου τη ζωή. Εγώ και ο αδελφός μου απλά βγαίναμε έξω αγχωμένοι όλη την ώρα. Κάποια μέρα γύρισα και του είπα «Αυτός δεν είναι τρόπος να ζούμε»".
Τα αδέρφια βρήκαν την ευκαιρία που έψαχναν στο Κολέγιο. Η μετάβαση από το άγχος της Φιλαδέλφεια στην ηρεμία του κολλεγίου ήταν συγκλονιστική. Δεν χρειάζονταν πια να ανησυχούν, προχωρούσαν μπροστά και χάρις στο μπάσκετ προόδευαν. Η καριέρα τους πέρασε στην επόμενη φάση με το draft. Ο Μαρκίφ επιλέχθηκε από τους Σαν στο νούμερο 13 και πέντε λεπτά αργότερο ο Μάρκους άκουσε το όνομά του στο νούμερο 14 για τους Ρόκετς. Οι δρόμοι τους ενώθηκαν λίγα χρόνια αργότερα, όταν ο Μάρκους πήγε κι αυτός στους Σανς. Όταν όμως οι Σανς αποφάσισαν να δώσουν τον Μάρκους στους Ντιτρόιτ Πίστονς, εκείνος αισθάνθηκε για μία ακόμη φορά «λίγος». Η μετακίνησή του αυτή του στοίχισε, σε σημείο που τον έκανε να σκέφτεται σοβαρά να δώσει τέλος στην καριέρα του. Τα πράγματα όμως άλλαξαν όταν το 2015 πήγε στους Σέλτικς. Οι άνθρωποι των Σέλτικς τον βοήθησαν να αντιμετωπίσει όλα αυτά που τον βασάνιζαν και να δει το μπάσκετ ξανά με άλλο μάτι. Όχι καθαρά επαγγελματικά αλλά ως μία ευχαρίστηση.
Το παράδειγμα των αδελφών Μόρις έρχεται να συμπληρώσει μία σειρά περιπτώσεων Αφροαμερικανών παικτών που βασανίζονται από κατάθλιψη. Ένας all star παίκτης, ο ΝτεΜαρ ΝτεΡόζαν, έχει ανοιχτεί πολλάκις για την κατάθλιψη που αντιμετωπίζει και έτσι δε δίστασε να το κάνει και τώρα. Ο ΝτεΡόζαν, δημιούργησε μία πλαστή ανίκητη περσόνα για να προστατέψει τον εαυτό του από τις βιαιότητες που αντίκριζε καθημερινά στο Κόμπτον της Καλιφόρνια όπου μεγάλωσε. Η αύρα του ανίκητου ήρθε να δέσει με τις αθλητικές ικανότητες του ΝτεΡόζαν και να δημιουργήσει έναν αθλητή σαν αυτούς που ζητούν οι προπονητές. Έναν παίκτη με εμπιστοσύνη στον εαυτό του. "Αν μεγαλώσεις σε μία πόλη σαν αυτή που μεγάλωσα εγώ πρέπει να περπατάς με έναν συγκεκριμένο τρόπο, να μιλάς με έναν συγκεκριμένο τρόπο και αν περάσει κάποιος από δίπλα σου, να σιγουρευτείς ότι δε δείχνεις κάποια αδυναμία. Αυτό είναι κάτι που κουβαλάς μαζί σου σε οτιδήποτε και αν κάνεις όσο μεγαλώνεις. Είναι μόνιμο. Και σε εξουθενώνει. Έφτασα σε ένα σημείο που αποφάσισα πως δεν έχω τίποτα να κρύψω πια. Δεν πρέπει να ανησυχώ για το αν κάποιος με θεωρεί αδύναμο ή "μαλακό". Και στην τελική ξέρω από τι είμαι φτιαγμένος".
O Hall of Famer, Τσαρλς Μπάρκλεϊ πιστεύει πως οι περισσότεροι νέοι Αφρο-Αμερικανοί καταλαβαίνουν πως ο δρόμος τους δε θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, κυρίως επειδή ο ρατσισμός και οι διακρίσεις συνεχίζουν να αποτελούν ένα καθημερινό φαινόμενο. Ο Μπάρκλεϊ σχολίασε πως του φέρθηκαν με απόλυτο σεβασμό σε όλη τη ζωή του, αλλά είναι αυτή η μία περίπτωση που μπορεί κάποιος να σε αποκαλέσει κάπως υποτιμητικά, είναι αρκετή για να σε βασανίζει όλη τη μέρα. Μπορεί οι αθλητές να αφήνουν πίσω τους τη ζωή που έζησαν στα παιδικά τους χρόνια και να απολαμβάνουν τα προνόμια που απολαμβάνει ένας NBAer, η ζωή αυτή όμως δεν τους αφήνει.
Ο Μπάρκλεϊ θυμάται εκείνες τις μέρες. Σαν rookie των Σίξερς ένιωθε την υποχρέωση να βοηθήσει οικονομικά, όχι μόνο την οικογένειά του αλλά και την υπόλοιπη γειτονιά του. Αλλά καθώς περνούσαν τα χρόνια, το να βολεύεις όλους όσους στο ζητούσαν άρχισε να γίνεται βάρος, διάσπαση και βασική πηγή άγχους. "Τα λεφτά καταστρέφουν όλες τις σχέσεις. Δεν έχει σημασία τι κάνεις για την οικογένειά σου, ποτέ δεν είναι αρκετό. Όλοι σου οι φίλοι νομίζουν πως επειδή είσαι πλούσιος, πρέπει να τους παρατήσεις. Οι μόνες ώρες που αισθανόμουν ηρεμία ήταν μέσα στο γήπεδο".
Ο Μάρκους Μόρις δεν αισθάνεται πια αδικημένος. Συμβουλεύεται τον θεραπευτή του και έχει ηρεμήσει, έχει γίνει πιο χαρούμενος και πιο παραγωγικός ως μέλος της οικογένειάς του στο ΝΒΑ.
Ο ΝτεΜάρ ΝτεΡόζαν αποφάσισε να μην πνίξει τον πόνο του στο αλκοόλ αλλά να μιλήσει για το πρόβλημά του ανοιχτά και ειλικρινά.
Οι παίκτες αυτοί μίλησαν για να δώσουν παράδειγμα σε πολλούς να μιλήσουν για τα προβλήματά τους και να βρουν μία λύση. Πολλοί από αυτούς εξήγησαν πως δεν είναι ντροπή να συμβουλεύεσαι έναν θεραπευτή. Άλλωστε σύμφωνα με τον Μπλέικ Γκρίφιν, η θεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει να βρεις μόνος σου τις απαντήσεις που ψάχνεις.
