Ο Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν και πάλι ο ηγέτης του Παναθηναϊκού στο «καθάρισμα» της σειράς με την ΑΕΚ και το Basketa.gr εξηγεί πώς, σε μια χρονιά με πολλές ιδιαιτερότητες, όπου βρέθηκε στο σημείο να πάρει τη θέση του αρχηγού, ο διεθνής φόργουορντ ανταποκρίνεται και οδηγεί τους «πράσινους» στην επόμενη μέρα.
Οι αναταράξεις του περασμένου καλοκαιριού δεν ήταν λίγες για τον Παναθηναϊκό. Πέραν των όποιων διοικητικών εξελίξεων υπήρξαν, στο αγωνιστικό κομμάτι οι «πράσινοι» έπρεπε να μάθουν να ζουν χωρίς τον Νικ Καλάθη, τον αναμφισβήτητο ηγέτη τους από το 2016 και για μια τετραετια, με όσους τον αμφισβητούσαν να έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν το τι σήμαινε για την ομάδα η απουσία του.
Κάπως έτσι, ορισμένοι άλλοι παίκτες, που γνωρίζουν πολύ καλά το τι σημαίνει να φοράς αυτή την φανέλα, έπρεπε να βγουν μπροστά. Ο… κλήρος για τη θέση του αρχηγού, δε, έπεσε σε έναν άνθρωπο, που το 2013 είχε απορρίψει το «τριφύλλι», παρά τη γνωστή ιστορία του πατέρα του με το σύλλογο, υπογράφοντας τελικά το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο για πέντε χρόνια και έναντι περίπου δύο εκατομμυρίων δολαρίων με τον Ολυμπιακό, ερχόμενος από το Τέξας.
Ο Ιωάννης Παπαπέτρου πάντοτε ξεκινούσε με περγαμηνές και υποσχέσεις, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως πετύχαινε. Τα σκαμπανεβάσματά του μέσα σε επτά χρόνια δεν ήταν λίγα, όπως αντίστοιχα η αποθέωση ή η αμφιβολία για τις πραγματικές του ικανότητες και το αν θα μπορούσε να σταθεί ηγετικά σε μια ομάδα μελλοντικά.
Το κατάλληλο περιβάλλον, ώστε να δώσει απαντήσεις, ήταν μάλλον στο ΟΑΚΑ. Η φετινή σεζόν, δε, είναι χαρακτηριστική του ότι μπορεί να γίνει ο ηγέτης της επόμενης μέρας για τον Παναθηναϊκό, μαζί με τους άλλους «σωματοφύλακες» (Μήτογλου, Παπαγιάννης), με τον ίδιο να εκμεταλλεύεται τις ιδιαιτερότητές της, ώστε να αναδειχθεί.
Το δεύτερο μισό της χρονιάς, δε, του ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά και το Basketa.gr εξηγεί πώς ο Παπαπέτρου έφτασε στο σημείο να είναι, με σάρκα και οστά, ο αρχηγός.
https://www.youtube.com/watch?v=6U2m_kes5Cg
Η ανάμνηση του Αργύρη, οι πρώτοι τίτλοι και… η απελευθέρωση
Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να τον «τσιμπήσει» το καλοκαίρι του 2018, όταν ο Παπαπέτρου βρισκόταν ανάμεσα στους δύο «αιωνίους». Το δικό του πρόβλημα με τον Ολυμπαικό ήταν περισσότερο ο ρόλος του στην ομάδα, που πάντοτε ήταν λίγο… μπερδεμένος. Ο Τσάβι Πασκουάλ του έδωσε σαφή ρόλο και ο διεθνής φόργουορντ… διέβη τον Ρουβίκωνα, συμφωνώντας με τους πρωταθλητές Ελλάδας και επιλέγοντας το «10» σε μια ιδιαίτερη επιλογή, αφού ήταν το νούμερο του πατέρα του, Αργύρη, όταν έπαιζε στον Παναθηναϊκό.
Πολύ γρήγορα, δε, θα έρχονταν αρκετά ευχάριστα μηνύματα. Το double στο τέλος της σεζόν με τον Ρικ Πιτίνο, η απελευθέρωση που του πρόσφερε ο Αμερικανός στην απόδοσή του, σε συνδυασμό με την αρχική καλή δουλειά του Καταλανού και η αρχή σταθεροποίησης στην απόδοσή του σε ένα σημαντικά υποστηρικτικό ρόλο δίπλα στον Καλάθη, έκαναν άπαντες να πιστέψουν, ότι μέλλον υπήρχε.
Παρόμοια ήταν η απόδοσή του και την επόμενη σεζόν, με τον Παπαπέτρου να αναδεικνύεται σε σταθερά. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος επαναλήφθηκε, χωρίς κανείς να γνωρίζει το τι θα συνέβαινε το καλοκαίρι του 2020, αλλά ο δρόμος είχε ήδη ανοίξει.
Η ανάγκη που... γίνεται ιστορία
Όταν όλοι έμαθαν, ότι ο Νικ Καλάθης… τραβά για άλλες πολιτείες και η καθημερινότητα του Παναθηναϊκού, λόγω της αποχώρησης του Δημήτρη Γιαννακόπουλου, δε θα είναι πια ίδια, από κάπου έπρεπε η ομάδα να πιαστεί. Το θετικό για την ίδια ήταν, ότι είχε προετοιμάσει σε κάποιο βαθμό τους Έλληνες παίκτες της, που ήδη υπήρχαν στο ρόστερ με προοπτική για το μέλλον και, για αυτό, το άτυπο «περιβραχιόνιο» πήγε στον Παπαπέτρου.
Επειδή, όμως, κάθε αρχή είναι και δύσκολη, δε θα έλεγε κανείς πως το πρώτο μισό της σεζόν αυτής ήταν και το πιο σταθερό διάστημα, που έχει περάσει. Από τους 16 πόντους της πρεμιέρας με την Χίμκι στους 4 στη Γαλλία και με αρκετά άλλα τέτοια παραδείγματα, ο Ιωάννης έψαχνε τα πατήματά του, ανάμεσα στην ανάγκη να βγει μπροστά και όσα του ζητούσαν οι προπονητές και οι συμπαίκτες του.
Όλα αυτά, μέχρι να αποφασίσει πως ο Παναθηναϊκός έπρεπε να δείξει την κυριαρχία του στην Ελλάδα, αφού στην Ευρωλίγκα δεν μπορούσε να «κυνηγήσει» κάτι. Με μπροστάρη τον ίδιο, όπως πρόσταζε η περίσταση, έχει γίνει ένα ντεμαράζ… τίτλων, με πρώτο σταθμό το Κύπελλο, όπου με την εκπληκτική του απόδοση στον τελικό, δείχνοντας αξιοζήλευτη αποφασιστικότητα, οδήγησε την ομάδα στην πρώτη κούπα και αναδείχθηκε ο MVP δικαίως.
Λίγο αργότερα και, αυτή την φορά, για το πρωτάθλημα, σειρά πήρε η ΑΕΚ. Ο Παπαπέτρου εμφανίστηκε σε όλες τις κρίσιμες στιγμές, προσφέροντας σιγουριά και δείχνοντας να έχει… εντρυφήσει στον ηγετικό του ρόλο. Το έβλεπε κανείς στο τελευταίο ματς, όπου το «διπλό» πρόκρισης στους τελικούς είχε τη δική του «σφραγίδα», για να μην περάσει το «τριφύλλι» σε ένα πέμπτο αγχωτικό ματς.
Μπορεί η ηγεσία του Ιωάννη Παπαπέτρου να ξεκίνησε ως… ανάγκη λόγω ορισμένων ιδιαίτερων συνθηκών και να πραγματοποιήθηκε ίσως πιο σύντομα, από όσο θα έπρεπε, αλλά με τον καιρό κατάφερε να ανταποκριθεί, μετατρέποντας σιγά σιγά αυτή την ανάγκη σε ιστορία…
