Η Ουγκάντα αναφέρεται συχνά ως ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα... προς αποφυγή για την ομαλή λειτουργία μίας χώρας, αλλά έχει καταφέρει τα τελευταία τρία χρόνια να βρει καταφύγιο χαράς στο μπάσκετ, με την εθνική της να διεκδικεί την πρόκριση στο δεύτερο προκριματικό γύρο για το Μουντομπάσκετ της Κίνας.
Ας πούμε την αλήθεια. Όλοι μας έχουμε ακούσει κάποτε στην καθημερινότητά μας την φράση «έχουμε γίνει Ουγκάντα», ιδιαίτερα τα τελευταία δέκα χρόνια της βαθιάς κρίσεις σε πολλούς τομείς, που πλήττει την χώρα μας. Η φράση αυτή, βέβαια, αναφέρεται λίγο... αυθαίρετα, έχοντας στο μυαλό μας πως είναι απλά ένα υποβαθμισμένο κράτος της Αφρικής, χωρίς να ξέρουμε την πραγματική της ιστορία. Όχι ότι αυτό δε σημαίνει, πως δεν επιβεβαιώνεται πλήρως η φράση.
Θέλετε μερικά χαρακτηριστικά στοιχεία; Με βάση έρευνα του 2016, η Ουγκάντα βρέθηκε 151η χειρότερη χώρα στον τομέα της διαφθοράς, σε σύνολο 176. Αυτό δεν είναι δύσκολο να εξηγηθεί, όταν επί της ουσίας τα τελευταία 32 χρόνια ηγέτης της χώρας είναι ο κύριος Γιογουέρι Μουσεβένι, ο οποίος επωφελήθηκε των ουκ ολίγων τραγικών καταστάσεων που είχαν λάβει τόπο στην πατρίδα του, με το ένα καθεστώς να «καταπατά» το άλλο και τελικά τον ίδιο να εγκαθιδρύεται και να μην αφήνει την καρέκλα... με κανέναν τρόπο. Πότε αφαιρώντας βασικά δικαιώματα των αντιπάλων κομμάτων, όπως το να κάνουν καμπάνιες ή να ανακοινώνουν άμεσα υποψηφίους και χωρίς καμία επιρροή, πότε χρηματίζοντας τους βουλευτές, για να περάσει ένα νομοσχέδιο, ή ακόμη και διεξάγοντας εκλογές με... παράξενα αποτελέσματα, όπως είχε επισημάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση για το 2011, αφού σύμφωνα με την έρευνά της, οι εκλογές «διεξήχθησαν με ειρηνικό τρόπο, αλλά υπήρξαν διοικητικά και λογιστικά λάθη, που άφησε έναν απίθανο αριθμό πολιτών να μην μπορούν να ψηφίσουν». Έχει, λοιπόν, τον τρόπο του και - το καλύτερο - προορίζει το γιο του για επόμενο πρόεδρο...
Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό πως τα ατομικά δικαιώματα δεν είναι μία λέξη συνυφασμένη με το κράτος αυτό, το οποίο σύμφωνα με την Παγκόσμια Τράπεζα επίσης, είναι μέσα στη λίστα με τις χώρες με δυσθεώρητο δημόσιο χρέος και φτώχεια. Αξίζει μόνο να αναφέρουμε, ότι το 2012 το 37.8% του πληθυσμού, έπρεπε να ζει με λιγότερο από 1.25 δολάρια την ημέρα. Ούτε τα βασικά δηλαδή, σε μία χώρα που είναι σε διαρκή πόλεμο, αφού ο πρόεδρος Μουσεβένι αντιμετωπίζει διαρκώς μία αντάρτικη ομάδα, την Lord's Resistance Army, με πολλά εγκλήματα στο ενεργητικό της, όπως φόνοι, προσηλυτισμός και εμπόριο παιδιών.
Σε μία χώρα κατακρεουργημένη, λοιπόν, που μαστίζεται από μυριάδες κακών, τι χαρά μπορεί να δοθεί στους κατοίκους της; Η απάντηση έρχεται από τον αθλητισμό, και συγκεκριμένα από το μπάσκετ. Η Εθνική ομάδα της Ουγκάντα, μετά τις διαρκείες πρωτοβουλίες του προέδρου της ομοσπονδίας Άμπροουζ Τασόμπια για ανάπτυξη του αθλήματος, μπήκε για πρώτη φορά σε διεθνή διοργάνωση πριν από μόλις τρία χρόνια, όταν αγωνίστηκε στο Afrobasket του 2015 και σήμερα διεκδικεί μία θέση για το δεύτερο γύρο των προκριματικών αγώνων για το Μουντομπάσκετ 2019.
Στο «παράθυρο» του Φεβρουαρίου, μάλιστα, πέτυχε μία ιστορική νίκη την τρίτη αγωνιστική, επιβληθείσα της Ρουάντα με 79-63 και μοιραζόμενη με πλεονέκτημα τη δεύτερη θέση, μαζί με το Μάλι και τη Ρουάντα, σε έναν όμιλο όπου κυριαρχεί η Νιγηρία με «τρία στα τρία» έως τώρα. Πρόκειται για μία χώρα, λοιπόν, που μέσα στις τόσες ταλαιπωρίες της, προσπαθεί να κερδίσει τη θέση της στο διεθνές μπασκετικό στερέωμα.
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Μάντι Γιουρούνι, είναι αποφασισμένος να κερδίσει το δικό του στοίχημα και, στο αφιέρωμα που πραγματοποίησε για την Εθνική Ουγκάντας της FIBA, ανέφερε πως «η Ουγκάντα, σαν χώρα, είναι ενθουσιασμένη που βρίσκεται στις ισχυρότερες μπασκετικές χώρες στην Αφρική, παίζοντας σε ένα τέτοιο επίπεδο. Το να είμαστε στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, είναι για εμάς ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και ένα πολύ θετικό σημάδι για το άθλημα την χώρα, γιατί άνοιξε πόρτες για τους αθλητές μας».
Με μία νίκη σε τρία παιχνίδια έως τώρα, λοιπόν, η Ουγκάντα το πιστεύει και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στα λόγια του προπονητή της. «Είμαστε έτοιμοι να φανούμε ανταγωνιστικοί και είναι τόσο μεγάλη η ευκαιρία για εμάς, που δεν μπορούμε απλά να υπολογίσουμε σαν ένα... παιχνιδάκι τη δυνατότητα να βρισκόμαστε στον επόμενο γύρο», είπε χαρακτηριστικά ο κόουτς Γιουρούνι, που είναι παράλληλα προπονητής στους εγχώριους Καμπάλα Σίτι Όιλερς.
Για τον εαυτό του, λοιπόν, τι σημαίνει όλο αυτό που συμβαίνει; «Τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου σημαίνουν διαφορετικά πράγματα για εμένα, επειδή εκτός του ότι έχω βρεθεί σε δύο Afrobasket, θέλω να αφήσω το στίγμα μου κάνοντας το παιχνίδι πιο ελκυστικό, και ιδιαίτερα στους νεαρούς αθλητές, γιατί το πρόβλημα της Ουγκάντας είναι, ότι δεν έχουμε παίκτες να παίζουν σε νεαρή ηλικία», επεσήμανε, για να συμπληρώσει πως «είναι ανάγκη για αυτούς, να έρθουν και να αγωνιστούν σε μία οργανωμένη κατάσταση, για να βελτιωθούν στην πειθαρχία τους. Όταν αυτό επιτευχθεί, η Ουγκάντα θα μπορέσει να έχει συνεχή παρουσία σε μεγάλες διοργανώσεις της ηπείρου».
