Σεζόν 2016-2017. Όλα μοιάζουν να κυλούν φυσιολογικά για τον Μάρκους Σμαρτ. Μετά από ένα παιχνίδι των Σέλτικς, οδηγεί προς το σπίτι του για να ξεκουραστεί και «κολλά» στην κίνηση. Εκεί, όμως, θα ζήσει μια σκηνή, που θα θυμάται για πάντα. Κυρίως, θα του δείξει το παράδοξο του να είσαι μαύρος, να λατρεύεις να παίζεις για τους «Κέλτες» και, παράλληλα, να προβληματίζεσαι που ζεις στη Βοστώνη.
Τι έγινε σε εκείνο το περιστατικό, λοιπόν; Μια γυναίκα, η οποία επίσης έφευγε από το γήπεδο μαζί με το παιδί της, βρίσκεται απλώς στη μέση του δρόμου στην προσπάθεια της να περάσει. Ο Σμαρτ, σαν συνειδητοποιημένος πολίτης, προσπαθεί να την παραινέσει να σταματήσει να βρίσκεται στη μέση, για να μην πατήσει εκείνη και το παιδί της κάποιος επιτήδειος.
«Άντε γαμ@@@@ ρε σκ@@@μαυρε», ήταν η απάντηση που εισέπραξε!
Σοκ! Ο γκαρντ της ομάδας του Μπραντ Στίβενς, είδε μια γυναίκα να του απευθύνεται με αυτό τον απόλυτα ρατσιστικό τρόπο. Ξέρετε, όμως, γιατί έμεινε «κόκκαλο». Η κυρία αυτή, προς απόδειξη μιας υποκριτικής στάσης, που αρκετοί ακολουθούν στο σύγχρονο δυτικό πολιτισμό, φορούσε φανέλα του Αϊζέια Τόμας, επίσης μαύρου παίκτη.
Τι συμβαίνει, λοιπόν; Είναι και ο Αϊζέια Τόμας «σκ@@@μαυρος»; Όχι, ας μην το πάμε εκεί το θέμα, γιατί η υποκρισία είναι ένα άλλο ζήτημα, εντελώς διαφορετικό και με πολλές προεκτάσεις, που θέλει πολύ μεγάλη ανάλυση.
Αυτό, που συνειδητοποίησε ο Σμαρτ εκείνη τη στιγμή και είναι το πιο σημαντικό από όλα, είναι πως ένας μαύρος παίκτης δεν είναι ιδιαίτερα καλοδεχούμενος στη Βοστώνη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, ότι σε έρευνα της «Boston Globe», τοπικής εφημερίδας δηλαδή, σε 8 μεγαλουπόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, ανακαλύφθηκε πως αυτή της Μασαχουσέτης ήταν εκείνη, που παρουσίαζε μεγαλύτερη ρατσιστική ροπή, αναλογικά με το χρώμα.
Πρόκειται για μία πόλη, η οποία μετρά αυτή τη στιγμή ένα ποσοστό λευκών στο 53% και μαύρων στο 25%, σύμφωνα με τη μέτρηση του 2010. Και μάλιστα, αυτή είναι η αίσθηση που υπάρχει για την πόλη. Και σε τίποτα δεν έχουν βοηθήσει ρατσιστικές συμπεριφορές, όπως εκείνη του οπαδού των Σέλτικς προς τον ΝτεΜάρκους Κάζινς το 2019, με τη δοίκηση τουλάχιστον να του απαγορεύει την είσοδο στο «TD Garden» για την επόμενη διετία.
Μιλήσαμε νωρίτερα για ένα παράδοξο στοιχείο. Μαντεύετε ποιο είναι αυτό; Είναι το γεγονός, ότι οι μαύροι παίκτες των Σέλτικς όχι απλά… γουστάρουν να παίζουν για την ομάδα, αλλά την έχουν για πάντα στην καρδιά τους, ακόμη κι αν αποτελέσουν σύντομα παρελθόν.
Όλη αυτή η αλήθεια συνοψίζεται στα λόγια του ίδιου του Σμαρτ σε συνέντευξή του στο «The Undefeated», που επιχείρησε μια βαθιά έρευνα πάνω στο ζήτημα, που αναλύουμε, της παραδοξότητας δηλαδή του να φοβάσαι να ζεις στη Βοστώνη σαν μαύρος, αλλά σαν παίκτης των Σέλτικς να θέλεις να δίνεις όλο σου τον εαυτό.
«Φωνάζουν για σένα και μετά ακούς αυτό. Είναι αλήθεια σκ@@@ να σου συμβαίνει αυτό, σε πληγώνει», είπε ο ίδιος, αγωνιζόμενος στην ομάδα από το 2014 και αποτελώντας τη μεγαλύτερη… παλιοσειρά. Πρόκειται, μάλιστα, για την ομάδα που έριξε όλα τα στερεότυπα για τους μαύρους πρώτη και καλύτερη στο ΝΒΑ, αγκαλιάζοντας στις τάξεις της τους Αφροαμερικανούς και ούσα έναν από τους πιο προοδευτικούς οργανισμούς εδώ και πολλές δεκαετίες. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι ο παίκτης με τα περισσότερα δαχτυλίδια (11) αγωνιζόταν στους Σέλτικς. Πρόκειται, βεβαίως, για τον μυθικό Μπιλ Ράσελ.
«Οι Σέλτικς πάντα πίστευαν στο σεβασμό όλων και τη ρίψη όλων των ρατσιστικών στερεοτύπων. Ήταν ο πρώτος οργανισμός που έξανε την επανάσταση, δείχνοντας στον κόσμο το δρόμο για την ανοχή, την κατανόηση και το σεβασμό», είπε ο Βικ Γκρούσμπεκ, συνιδιοκτήτης της ομάδας, με τον Κέβιν Γκαρνέτ να τον επιβεβαιώνει, λέγοντας πως «υπάρχει, όντως, το αφήγημα πως η Βοστώνη είναι μια ρατσιστική πόλη. Όταν, όμως, γίνεσαι Κέλτης, τότε είσαι για πάντα Κέλτης. Η ομάδα είναι μια τρομερή ασπίδα για κάθε της παίκτη».
Και η τελευταία φράση είναι μια μεγάλη αλήθεια. Οι Σέλτικς ήταν το «σπίτι», που έψαχναν πολλοί μαύροι παίκτες, για να βρουν αυτοπεποίθηση.
Η ομάδα που κατέρριψε όλα τα στερεότυπα
Ας δούμε, λοιπόν, τα γεγονότα μες στις δεκαετίες από τις μαρτυρίες των ίδιων των συντελεστών της δυναστείας των Σέλτικς, που αποτελούν την ομάδα με τα περισσότερα πρωταθλήματα (17) στην ιστορία του ΝΒΑ.
«Αν ρωτήσεις ένα μέσο μαύρο παίκτη, ένα μέσο παίκτη γενικά, για το ποια ομάδα θα διαλέξει πρώτη ένα μαύρο παίκτη, αυτή είναι οι Σέλτικς», αναφέρει στο «The Undefeated» ο Σέντρικ Μάξουελ, θρύλος των Σέλτικς που τώρα είναι ραδιοφωνικός σχολιαστής για την ομάδα, με την οποία κατέκτησε τίτλους το 1981 και το 1984.
Για να το πάμε πιο πίσω, όμως, το 1950 ήταν που ο Τσακ Κούπερ έγινε ο πρώτος μαύρος παίκτης, που επιλέχθηκε από οποιαδήποτε ομάδα του ΝΒΑ, στο νούμερο 14 του draft από τους Σέλτικς, με τον Ουότλερ Μπράουν, τότε ιδιοκτήτη του συλλόγου, να αποκρούει όλες τις αντιδράσεις και να έχει κάνει το πρώτο βήμα, για έναν παίκτη που 69 χρόνια αργότερα θα έβλεπε την προσωπική του δικαίωση, με την είσοδο στο Hall Of Fame.
Με το δρόμο να έχει ανοίξει, λοιπόν, δεν ήταν παράξενο πως το 1956 οι Σέλτικς θα έφερναν στις τάξεις τους τον πρώτο μαύρο σούπερ σταρ του ΝΒΑ, τον Μπιλ Ράσελ. «Γελούσαν μαζί τους και νόμιζαν πως ο Άουερμπαχ έκανε ένα τεράστιο λάθος», είπε ο σπουδαίος Σατς Σάντερς, αλλά ο Ρεντ φυσικά και ήξερε τι έκανε, δίνοντας τον Κλιφ Χάγκαν και τον Εντ Μακόλεϊ, Hall Of Famers αμφότεροι, για να πάρει τον γίγαντα Ράσελ, που τον δικαίωσε με 11 δικούς του τίτλους και τα δαχτυλίδια… να μην χωράνε στα δάχτυλά του.
Δέκα χρόνια αργότερα, μάλιστα, ο ίδιος ο Ράσελ θα αντικαθιστούσε τον Άουερμπαχ στον πάγκο και - ναι, καλά μαντέψατε - θα γινόταν ο πρώτος μαύρος προπονητής στην ιστορία του ΝΒΑ, κατακτώντας μάλιστα δύο τίτλους την τριετία 1966-1969 ως παίκτης-προπονητής των Σέλτικς. Κάπως έτσι, η Βοστώνη φαινόταν να αποδέχεται πλήρως τους μαύρους, αλλά κάθε άλλο παρά αυτό συνέβαινε.
Μια… ελεύθερη αγορά ρατσιστών
Μπορεί ο Μπιλ Ράσελ να έχει πετύχει όλα αυτά τα πράγματα με τους Σέλτικς, αλλά αναφορικά με την κοινωνία της Βοστώνης έχει πει την πιο χαρακτηριστική ατάκα, αναφορικά με το πόσο ξενοφοβική είναι. «Πρόκειται για μια ελεύθερη αγορά ρατσιστών», έλεγε το 1979 σε μια ομιλία του, προσθέτοντας «η πόλη ήταν διεφθαρμένη, οι δήμαρχοι ήταν ρατσιστές και εκκολαπτούσαν ένα σωρό ειδών ρατσιστών. Πέραν αυτού, βέβαια, μου άρεσε η πόλη».
Όλα αυτά ήταν, που τον έκαναν έναν άγριο και ακατάδεκτο για πολλούς άνθρωπο. Όταν, μάλιστα, στις 13 Μαρτίου 1972 ο σύλλογος σήκωσε την φανέλα του στον ουρανό του γηπέδου, το γεγονός έγινε με κλειστές για τον κόσμο πόρτες. Όταν τον ρώτησαν γιατί έγινε αυτό, εκείνος απάντησε πως «ξέρετε ότι δε μου αρέσουν τέτοια πράγματα», αλλά ο πραγματικός λόγος, ήταν πως ποτέ δεν ένιωσε, ότι εξέλαβε από την κοινωνία της Βοστώνης το σεβασμό που άξιζε για όσα πρόσφερε, θεωρώντας πως πρόκειται για την πιο ρατσιστική πόλη.
https://www.youtube.com/watch?v=HtLkvYhXgoE
https://www.youtube.com/watch?v=lc5wizzVVC8
Ήταν πάντα, λοιπόν, δύσκολο να είναι κανείς μαύρος και να παίζει στους Σέλτικς από κοινωνικής άποψης. «Ήταν δύσκολα τα πράγματα για αυτούς, πολύ σκληρά, αλλά αν δεν υπήρχαν αυτοί οι παίκτες το δρόμο, δε θα είχαμε τώρα τον Ντον Τσέινι, τον Πολ Πιρς, τον Κέβιν Γκαρνέτ, τον Κάιρι Ίρβινγκ και τον Τζέισον Τέιτουμ», σύμφωνα με την Ντέμπορα Ουάιτ, σύζυγο του Τζο Τζο Ουάιτ, επίσης μεγάλης φιγούρας των «τριφυλλοφόρων».
Ο Σατς Σάντερς αποκαλύπτει κι άλλα πράγματα για τη δύσκολη ζωή των μαύρων στη Βοστώνη. Ο ίδιος, μάλιστα, για να αποφεύγει να ζει στη Βοστώνη, εξαιτίας των κατοίκων της, έκανε το ταξίδι καθημερινά από την Νέα Υόρκη στη Βοστώνη με το αυτοκίνητο για την προπόνηση, για να επιστρέψει το βράδυ.
«Δεν υπήρχαν επιχειρήσεις μαύρων στην πόλη μέχρι και τη δεκαετία του 1970 και αυτό ήταν ένα πρόβλημα. Όταν, μάλιστα, προσπάθησα να ανοίξω ένα εστιατόριο το 1976, έβγαλαν διαφημιστικά πως ανοίγω το εστιατόριο, χωρίς να αναφέρουν το παρατσούκλι μου ούτε και να αναφέρουν πως παίζω στους Σέλτικς ή πως σπούδασα στο Χάρβαρντ. Έτσι, το μόνο που ήξεραν είναι πως ανοίγει μαγαζί ένας μαύρος», επεσήμανε ο ίδιος, κατατοπίζοντάς μας σχετικά με το τι ίσχυε στην κοινωνία της Βοστώνης. Το εστιατόριο τελικά άνοιξε, αλλά έκλεισε το 1984 λόγω ακριβών τιμών στο φαγητό.
Αρκετά χρόνια αργότερα, βέβαια, αρκετοί μαύροι έχουν κάνει το βήμα κι έχουν πετύχει, όπως η Σέλι Μέντες, που ήταν η πρώτη μαύρη επιχειρηματίας, που άνοιξε μαγαζί στην Οδό Νιούμπερι, κεντρική οδό της Βοστώνης, ένα μαγαζί, λέγοντας πως «αυτό δεν έχει γίνει ποτέ ξανά και δείχνει, ότι το ταλέντο μου εδώ ανήκει».
Όταν οι μαύροι χαρακτηρίστηκαν ως προδότες
Μια νέα εποχή ξημέρωσε στη Βοστώνη τη δεκαετία του 1980. Τα πράγματα άλλαξαν, όταν ο Λάρι Μπερντ και ο Κέβιν ΜακΧέιλ, δύο λευκοί παίκτες, ήταν εκείνοι που αποτελούσαν επικεφαλής της ομάδας στο αγωνιστικό κομμάτι. Απέναντί τους, έπαιζαν ο μαύρος Μάτζικ Τζόνσον και ο μουσουλμάνος Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Μιλάμε για τέσσερις παίκτες, που τώρα αποτελούν… ιερά κειμήλια του παγκοσμίου μπάσκετ, αλλά τότε αποτελούσαν την αφορμή για έναν «εμφύλιο» μεταξύ των μαύρων.
Αυτό συνέβη, επειδή η Βοστώνη είχε αποκτήσει… για τα καλά την φήμη μιας ρατσιστικής πόλης, με τον Σέντρικ Μάξουελ να αναφέρει, ζώντας τότε τα γεγονότα ως παίκτης των Σέλτικς, ότι «στην ομάδα πιο πολλοί ήμασταν οι μαύροι. Έπαιζαν ο Ρόμπερτ Πάρις, ο Ντένις Τζόνσον, ο Εμ Ελ Καρ και άλλοι, αλλά όλοι δεχθήκαμε επίθεση και μας αποκάλεσαν προδότες ως προς τους ομόχρωμούς μας. Δεν είχε καμία σχέση με την πραγματικότητα, αγαπούσαμε το ότι είμαστε μαύροι και ήμασταν περήφανοι. Είχαμε την ατυχία, όμως, να παίζουμε σε μια πόλη ρατσιστών».
Σε ένα άλλο περιστατικό, ο Ντι Μπράουν, που πήγε στους Σέλτικς το 1990, κόντεψε να φύγει άμεσα μετά από μια ρατσιστική επίθεση εναντίον του από αστυνομικούς. «Ήμουν στο πάρκινγκ με το αυτοκίνητο και αυτό που άκουσαν, ήταν να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά. Είδα από το παράθυρο οκτώ αστυνομικούς να μου φωνάζουν να ρίξω το όπλο κάτω, επειδή κρατούσα ένα στυλό και νόμιζαν πως ήταν όπλο. Τους εξήγησα, ότι ήταν ένα στυλό και εκείνοι με έριξαν με το πρόσωπο κάτω», λέει ο Μπράουν σε μια ανατριχιαστική μαρτυρία.
Ο ίδιος φοβήθηκε από τη ζωή του, μέχρι που κάποιος είπε στους αστυνομικούς πως μόλις είχε πάρει μεταγραφή για τους Σέλτικς. Για καλή του τύχη, περνούσε αυτός ο άνθρωπος και ο Μπράουν δεν πέρασε από αυτόφωρο. «Σκέφτηκα να φύγω, νόμιζα πως θα πεθάνω εκείνη τη μέρα», συμπληρώνει με σοκαριστικό τρόπο, πριν παραδεχθεί πως, αφού κατάλαβαν πως πρόκειται για παίκτη των Σέλτικς, ποτέ δεν είχε ξανά πρόβλημα.
https://www.youtube.com/watch?v=asWnRn05YUU
Τι άποψη έχει για την πόλη, όμως, ο μυθικός Ρόμπερτ Πάρις, που έκανε θαύματα δίπλα στον Μπερντ; «Πέραν του καιρού, είναι μια πανέμορφη πόλη να ζεις και να παίζεις. Δε δέχθηκα ποτέ κάποια ρατσιστική επίθεση, κάτι που δε σημαίνει βέβαια ότι αγνοώ την ύπαρξή του», ανέφερε, για να συμπληρώσει ο Μάξουελ πως «υπάρχει μια λανθασμένη εντύπωση, ότι η Βοστώνη μονοπωλεί το ρατσισμό».
https://www.youtube.com/watch?v=JN1F8zNvu8o
Κέβιν Γκαρνέτ, ο πατέρας της αλλαγής
Όλη αυτή η κατάσταση που επικράτησε τις δεκαετίες του 1980 και του 1990, λοιπόν, έκανε δύσκολο το έργο των «Κελτών» στο να προσεγγίσουν κάποιο μαύρο. Ο Ντοκ Ρίβερς παραδέχεται, ότι ο ρατσισμός ήταν υπαρκτός, αλλά ένας παίκτης έμελλε να αλλάξει ξανά τη μοίρα.
Μπορεί ο μεγάλος ηγέτης να ήταν ο Πολ Πιρς, αλλά ο Κέβιν Γκαρνέτ άλλαξε τα πάντα, με την ανταλλαγή και τη μετακίνηση από τη Μινεσότα. Στην αρχή, μάλιστα, ο «KG» προτιμούσε να πάει κάπου στη Δύση με πιο θερμό κλίμα, παρά το γεγονός, ότι υπήρχε εξαρχής συμφωνία με τους Τίμπεργουλβς, αλλά τελικά η ιστορική κίνηση έγινε, για να έρθουν κι άλλοι μαύροι, όπως ο Ρέι Άλεν, ο Γκλεν Ντέιβις, ο Ουόλι Σέρζμπιακ και ο Τζεφ Γκριν.
«Η Βοστώνη δεν είναι ένα μέρος, όπου οι παίκτες σκέφτονται να έρθουν. Δεν ήταν ποτέ ένας σπουδαίος προορισμός για free agents», παραδέχεται ο μεγάλος Πολ Πιρς, τονίζοντας πως «οι περισσότεροι που ήρθαν, θα σου πουν στο τέλος, ότι δεν ήξεραν το πόσο διαφορετική είναι η πόλη, γιατί μπορεί να έχει την φήμη της πόλης του ρατσισμού, αλλά έχει τεράστια αθλητική κουλτούρα».
https://www.youtube.com/watch?v=9ePuVttqJv4
Σύμφωνα με τον Ντοκ Ρίβερς, μάλιστα, ο Γκαρνέτ είχε πει «όχι». Η διοίκηση, όμως, ήταν αποφασισμένη και τον έπεισε, φέρνοντας και τον Ρέι Άλεν, με το μεγάλο αυτό κόλπο να τον καταφέρνει, για να φέρει κι άλλους ελεύθερους παίκτες. «Σκεφτείτε, μόνο, πόσοι μαύροι ήρθαν μετά τον Γκαρνέτ. Ο Τζέιμς Πόσεϊ, ο Έντι Χάουζ, ο Πι Τζέι Μπράουν, ο Σαμ Κασέλ. Όταν πήρα τη δουλειά, μου είπαν πως δε θα μπορέσω να πάρω καλούς παίκτες. Ήμουν, λοιπόν, περήφανος που τους απέδειξα, ότι μπορούσα», είπε ο αρχιτέκτονας του τελευταίου τίτλου των Σέλτικς.
Τι λέει για όλα αυτά, όμως, ο ίδιος ο «Big Ticket»; «Ήρθα από την Νότια Καρολάϊνα και είμαι συνηθισμένος στο ρατσισμό. Ένιωθα άνετα και το ήλεγχα. Όταν πήγα στη Βοστώνη, όμως, ένιωθα διαφορετικά, ο κόσμος δε με αντιμετώπιζε ρατσιστικά. Απεναντίας, ήθελε φωτογραφίες μαζί μου, ό,τι χρώμα κι αν είχε. Ήταν όλοι χαρούμενοι, άνετοι να μιλήσουν μαζί σου για το παιχνίδι», αναφέρει. Και να, πώς μπορεί ένας παίκτης να αλλάξει την ιστορία…
https://www.youtube.com/watch?v=CupAjD3YrAg
Ο οργανισμός που έκανε τη ζωή τους εύκολη
Η απόδειξη για όλα αυτά εντοπίζεται μέσα στα χρόνια, με αποκορύφωμα τη βράβευση του Πολ Πιρς το 2018, σε μια ήττα των Σέλτικς από τους Καβαλίερς του… μισητού ΛεΜπρόν Τζέιμς, με το νούμερο «34» να ανεβαίνει στον ουρανό του «TD Garden».
«Σε κανένα άλλο μέρος στον κόσμο δε θα περίμενε το κοινό, μετά από τέτοιο αποτέλεσμα, να γίνει η βράβευση και να πανηγυρίσει για τον παίκτη», είπε ο παρών στη βράβευση, Ντοκ Ρίβερς, ενώ ο ίδιος ο «The Truth» πρόσθεσε πως «με αγκάλιασαν. Με είδαν από… μικρό κουτάβι να έρχομαι εδώ, να ωριμάζω, να έχω τις καλές και τις κακές στιγμές μου και, τελικά, να με νιώθουν σαν δικό τους, σαν να είμαι από τη Βοστώνη».
«Η Βοστώνη είναι δύσκολη πόλη, φίλε, και πρέπει έχεις… cojones για να μένεις εδώ», θα πει χαρακτηριστικά ο Κέβιν Γκαρνέτ, ολοκληρώνοντας ότι «ο κόσμος το ζητά αυτό από σένα, το θέλει και για αυτό ο Πολ ήταν τέλειος. Μπορεί να είχε 0/14 σουτ, αλλά στο τέλος έλεγε, ότι θα πάρει το σουτ».
https://www.youtube.com/watch?v=b8ybIzz4lD4
Όλα αυτά δε σημαίνουν, βέβαια, ότι δεν υπήρξαν άλλα ρατσιστικά γεγονότα. Ένα από αυτά ήταν σε αγώνα της ομάδας χόκεϊ, τους Μπρούινς, όπου είχε βρεθεί ο αδελφός του Έιβερι Μπράντλεϊ, πρώην «Κέλτη» τα έτη 2010-2017, ο οποίος ανέφερε πως «αρκετοί από την οικογένεια και τους φίλους μου ένιωσαν το ρατσισμό στη Βοστώνη και, αν δεν ήταν για μένα, δε θα πείθονταν να μείνουν».
Κι όμως, η αγάπη μένει η ίδια στο γήπεδο. «Μια φορά Κέλτης, για πάντα Κέλτης», αναφέρει το σύνθημα και το αναφέρει και ο μεγάλος Ραζόν Ρόντο, που σε ομιλία του σε βίντεο για χάρη του, λέει κάπου πως «όταν γυρίζεις ως αντίπαλος, οι οπαδοί έχουν ένα μοναδικό τρόπο να σου λένε ευχαριστώ».
Κάπως έτσι, πριν από 21 χρόνια, στις 26 Μαΐου 1999, η διοίκηση είχε πάρει την απόφαση να αποσύρει παρουσία του κοινού την φανέλα του Μπιλ Ράσελ, σε ένα ιστορικό γεγονός για όλη την πόλη. «Αυτός ήταν ο κύριος λόγος, που η ομάδα έχει αυτό το σπουδαίο χαρακτήρα», θα έλεγε ο Σάντερς εγκωμιάζοντας τον σπουδαίο Ράσελ, υπογραμμίζοντας πως «είναι αυτός που τους έβαλε στον χάρτη». Η αντίδραση του Ράσελ; Συγκίνηση, δάκρυα, ευγνωμοσύνη.
https://www.youtube.com/watch?v=FmnSetydFbQ
Η κληρονομιά για το σήμερα
Οι σημερινοί παίκτες των Σέλτικς ακούν επίσης αρκετά για τους ρατσιστές κατοίκους της Βοστώνης. «Ήταν το πρώτο πράγμα που άκουσα όταν έγινα draft», θα παραδεχθεί ο Τζέιλεν Μπράουν, ο οποίος ανατρέπει αυτά που άκουσε. «Βλέπεις μερικά πράγματα εκτός και εντός πόλης, που είναι διαφορετικά και πολύ επιλεκτικά, αναφορικά με συμπεριφορές. Η πόλη αυτή, για μένα, είναι η πόλη που με έχει μεγαλώσει».
«Έχεις τα πάντα εδώ», είχε πει σε δηλώσεις του ο Κάιρι Ίρβινγκ, με τον Τζέισον Τέιτουμ και τον Κέμπα Ουόκερ να έχουν ακούσει επίσης… μία από τα ίδια με τον Μπράουν. Ο μεγαλωμένος στο Μπρονξ, όμως, Ουόκερ δεν καταλαβαίνει από τέτοια. «Όταν ένας άνθρωπος μπαίνει σε μια νέα κατάσταση, δεν υπάρχει το τι έχεις ακούσει. Εδώ υπάρχει πολλή ιστορία. Όταν μπαίνεις στο γήπεδο, βλέπεις αυτά τα λάβαρα, τους τίτλους, καταλαβαίνεις πως πρόκειται για έναν οργανισμό που ξέρει να κερδίζει. Είναι ένα κίνητρο για όλους», είπε σε δηλώσεις του, «γκρεμίζοντας» κάθε ρατσιστικό «τοίχο».
Είναι, λοιπόν, ιδιαίτερο να παίζεις για τους Σέλτικς. «Δίκοπο μαχαίρι» για κάθε μαύρο. Η πόλη είναι μια διαφορετική ιστορία για τον οργανισμό, ο οποίος πάντα τους προστατεύει και φροντίζει να γράφει μαζί τους ιστορία. Μήπως οι Σέλτικς δεν είναι το μεγάλο καμάρι της πόλης; Έχουν τον τρόπο τους, λοιπόν, να έχουν τους μαύρους σαν κόρη οφθαλμού…
https://www.youtube.com/watch?v=lFK9qPjr-bI
