Η πλειοψηφία του κόσμου βλέπει μια ομάδα των Εθνικών κατηγοριών να αγωνίζεται για μια ολόκληρη σεζόν στο παρκέ, να ταξιδεύει πολλές φορές από την μια μεριά της Ελλάδας στην άλλη, αλλά δεν γνωρίζει πως χρηματοδοτείται όλη αυτή η προσπάθεια, και τι έξοδα υπάρχουν για να συμβεί αυτό.
Μετά την καταμέτρηση για το πόσα χρήματα μπορεί να πάρει ένας αθλητής, θα ασχοληθούμε μια μεσαία ομάδα μπάσκετ της Α2 Ανδρών, και θα αναφερθούμε σε μια κανονική περίοδο, και όχι στις σημερινές εποχές του Covid-19.
Προπονητές και παίκτες, εκπρόσωποι αθλητών, διαιτητές, κομισάριοι, κριτές και όποιος σχετίζεται με ένα παιχνίδι μπάσκετ θέλει να πληρώνεται, αλλά αλήθεια από που βγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα ;
Τα έσοδα των διοικήσεων είναι πενιχρά έως ανύπαρκτα, καθώς δεν υπάρχει τηλεοπτική κάλυψη, άρα καμία οικονομική πίτα που μοιράζεται στις ομάδες, ενώ από τα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας έχει σταματήσει η ετήσια επιχορήγηση των 100 χιλιάδων ευρώ που έδινε η ΕΟΚ μέσω της ΓΓΑ.
Άρα για να χτιστεί το μπάτζετ, όλες οι ομάδες ξεκινούν από το μηδέν, και σε καμία περίπτωση δεν ισχύει το περιβόητο έσοδα - έξοδα που διαβάζουμε σε Basket League και Eurooleague. Στην μεγαλύτερη πλειοψηφία το χτίσιμο έρχεται στα χέρια του ενός, δηλαδή του εκάστοτε επενδυτή που επιθυμεί να ξοδέψει ένα χρηματικό ποσό, που ποτέ δεν θα πάρει πίσω, και ουσιαστικά γνωρίζει ότι πετάει χρήματα σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο. Μοναδική ικανοποίηση και επιβράβευση η πορεία της ομάδας, και σίγουρα το ηθικό μέρος.
Βέβαια οι ομάδες δεν στέκονται εκεί, καθώς και αυτά τα χρήματα κάποιες φορές δεν φτάνουν για τρεις με τέσσερις παίκτες, τους οποίους αναλαμβάνει πάντα να πληρώνει ο ένας. Από εκεί και πέρα σειρά παίρνουν οι χορηγίες, η ικανότητα των παραγόντων να τις αποσπάσουν, η δύναμη της τοπικής κοινωνίας, οι ταμπέλες με διαφημίσεις στο γήπεδο, και φυσικά η δυνατότητα που δίνεται από τις διοικήσεις των κλειστών γυμναστηρίων να τοποθετηθούν. Ο λόγος έγκειται στο γεγονός ότι πολλά κλειστά είναι δημοτικά, σε αυτά αγωνίζονται πολλές ομάδες, ενώ υπάρχει και το ανάλογο αντίτιμο χρησιμοποίησης τους.
Κάποια σωματεία βρίσκουν και ποσά μέσω των ακαδημιών, αλλά αυτά είναι ισχνά, και δεν μπορούν παρά να καλύψουν ένα μήνα λειτουργίας, αλλά και από τα εισιτήρια διαρκείας.
Ωστόσο, τα έξοδα είναι αυτά που προκαλούν πονοκέφαλο, και ξεκινούν από τα απλά που είναι η ένδυση, ακόμη και οι μπάλες, και φτάνουν στα ποιο σύνθετα που είναι τα ταξίδια.
Για να τελεστεί ένα παιχνίδι, διαιτητές, κομισάριος και γραμματεία κοστίζουν κοντά στα 400 ευρώ. Πολλές φορές από τα ελάχιστα εισιτήρια (το ένα συνήθως κοστίζει 5 ευρώ), ούτε αυτά τα έξοδα καλύπτονται, με τους ανθρώπους των ομάδων να τα βάζουν από την τσέπη τους. Επίσης, μια ομάδα έχει αρκετά ταξίδια στην επαρχία μέσα σε μια σεζόν, και αν θέλει να μετακινείται όπως πρέπει, δηλαδή με διανυκτέρευση, χρειάζεται περίπου 15 με 20 χιλιάδες ευρώ την σεζόν. Για τις ομάδες της επαρχίας, και ειδικά για αυτές που βρίσκονται σε νησιωτική χώρα, τα έξοδα διπλασιάζονται, με πολλές ομάδες από την Κρήτη (για παράδειγμα) να μετακινούνται και να διανυκτερεύουν μέσα σε πλοία.
Αυτή είναι στο περίπου η μέση κατάσταση σε μια ομάδα, με το μέσο όρο των μπάτζετ, μαζί με όλες τις ανάγκες να πλησιάζει τις 100 χιλιάδες ευρώ, και αποτελεί μια απλή προσέγγιση χωρίς περεταίρω αναλύσεις που σίγουρα θα μπερδέψουν περισσότερο τον κόσμο.
