Αρκετοί παίκτες, χιλιάδες λέξεις, άπειρα συναισθήματα μέσα στα χρόνια. Και πάλι, δεν είναι αρκετά για να ανταποδώσουν στο μπάσκετ, τον έρωτα που μας χτύπησε… κατακούτελα από τότε, που αρχίσαμε να το γνωρίζουμε. Γιατί αυτό το άθλημα είναι ένας λόγος για να ζούμε, είτε το πάρουμε σαν λατρεία είτε το πάρουμε καθαρά βιοποριστικά. Ειδικά στο δεύτερο κομμάτι, ας σκεφτούμε μόνο το πόσο έχουν ευεργετηθεί τόσοι άνθρωποι.
Για αυτό το λόγο, λοιπόν, δεν μπορεί να επιστραφεί στο μπάσκετ το καλό που μας έχει κάνει, όσες αφιερώσεις κι αν κάνουμε στο δικό του «ιερό ναό». Κάτι μας… τράβηξε, όμως, σε αυτό τον «ιερό ναό», κάτι σαν μια διαδικασία προσηλυτισμού, που εμείς θέλαμε να νιώσουμε και να γίνουμε κομμάτι του κόσμου της «πορτοκαλί θεάς».
Και, εν μέρει, αυτό το… κάτι είναι οι παίκτες, που αποτέλεσαν τους ήρωές μας. Οι άνθρωποι, που μας έκαναν να βρούμε μια αγάπη παντοτινή σε οτιδήποτε σχετίζεται με το μπάσκετ. Από την προσμονή του αγώνα, την ατμόσφαιρα της κάθε εξέδρας και το τρίξιμο του παρκέ, μέχρι τις ηρωικές πράξεις του καθενός σε αυτό, τους πανηγυρισμούς ή τις λύπες, την οσμή των αποδυτηρίων για όσους είχαν αυτή τη δυνατότητα. Μια σχέση, από την οποία δε θέλουμε να «ξεκολλήσουμε» ποτέ.
Για αυτό το λόγο, λοιπόν, αυτό που συμβαίνει τελευταία στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης μας έκανε να θυμηθούμε, τι μας έφερε σε αυτό το άθλημα. Θα έχετε παρατηρήσει, ίσως, ότι πολλοί μιλούν για τους πέντε παίκτες, που τους «μάγεψαν» και τους έκαναν να αγαπήσουν το άθλημα.
Το Basketa.gr, λοιπόν, απαντά με τη σειρά του… μαζικά σε αυτή την πρόκληση και όλοι οι συντάκτες του διαλέγουν και εξηγούν για τους παίκτες, που τους έκαναν να… ερωτευτούν κεραυνοβόλα.
Τι λέτε, λοιπόν, είμαστε έτοιμοι; Πάμε να δούμε ποιους διαλέξαν…
Μενέλαος Σεβαστιάδης: Ετσι «έφαγα την ένεση», αυτοί μου το έκαναν πάθος ζωής
Κατ' αρχάς να διευκρινίσουμε τι επιλέγουμε. Μια πεντάδα παικτών που με επηρέασαν να αγαπήσω το μπάσκετ. Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Ζώντας λοιπόν, επαγγελματικά μέσα στο μπάσκετ από το 1991, το είχα αγαπήσει από πριν. Αρα μην απορήσει κανείς που δεν θα δει τον... Λεμπρόν εδώ μέσα, για να μην πούμε σύγχρονους ή λίγο παλιότερους Ελληνες. Ούτε φυσικά και πολύ παλιότερους που δεν είχα την τύχη να δω. Αρκετά με τις εξηγήσεις.
1) Νίκος Γκάλης: Πρώτος και καλύτερος. Αυτός καθήλωνε μια χώρα Πέμπτες βράδια στην τηλεόραση, αυτός έβγαλε μια χώρα στους δρόμους το 1987, αυτός έκανε το μπάσκετ εθνικό σπορ. Εντάξει, όχι μόνος, αλλά... αυτός. Πρώτος και αξεπέραστος για μένα.
https://www.youtube.com/watch?v=4LmCO5RAEW4
2) Ντράζεν Πέτροβιτς: Το μπάσκετ είχε ήδη αρχίσει να γίνεται της μόδας, σταδιακά βλέπαμε και κανα ξένο και το Ρεάλ - Καζέρτα στο ΣΕΦ του 1989 άμα το δεις, δεν το ξεχνάς. Θα μου πεις γιατί Πέτροβιτς και όχι Οσκάρ; Ε, εντάξει, του μακαρίτη τα κόλπα δεν τα πίστευες. Χάζευες.
3) Μάικλ Τζόρνταν: Συνεχίζουμε, χωρίς σχόλια.
https://www.youtube.com/watch?v=gfqsyb4M2h8
4) Άρβιντας Σαμπόνις: Θαύμα της φύσης με τα όλα του. Θαύμα του μπάσκετ επίσης. Σπάνια χαρακτηριστικά για ένα τέτοιο «τέρας». Μαέστρος, αρμονία, μυαλό, κλάση. Ο ημιτελικός του Παγκόσμιου του 1986 μεταξύ Σοβιετικής Ενωσης και Γιουγκοσλαβίας δεν ήταν μόνο μια από τις μεγαλύτερες ανατροπές στο άθλημα αλλά το ματς που τον... ρίζωσε στην μπασκετική καρδιά μου.
https://www.youtube.com/watch?v=LW9q-0x2gu8
5) Νήαρ Ηστ στο... πρόσωπο του Τόλη Καρνέση: Το τελευταίο θέλει λίγο μεγαλύτερη επεξήγηση. Υπάρχουν στιγμές και γεγονότα που σημαδεύουν την ζωή του κάθε ανθρώπου. Εγώ την ένεση με το μπάσκετ την έφαγα πριν καν το '87. Το μπαράζ ανόδου στην Α' Εθνική του 1985 ήταν μεγάλη δουλειά για εμάς του Καισαριανιώτες και φιλάθλους της Νήαρ Ηστ. Η Νήαρ μας στο ΣΕΦ, απέναντι στον πανάκριβο τότε Ηλυσιακό, με Καστρινάκη, Κουτσουφλάκη, Βίδα κλπ, έμοιαζε σαν πρόβατο προς σφαγή. Βρεθήκαμε στις εξέδρες πάνω από 6.000. Στο παρκέ αναβίωσε ο μύθος του Δαυίδ με τον Γολιάθ.
Κι επειδή η φάση που ο Τόλης Καρνέσης παίρνει την μπάλα από το άστοχο τελευταίο τρίποντο του Ηλυσιακού που δεν άλλαξε το υπέρ της Νήαρ 62-59, αρχίζει να τρέχει με αυτήν αγκαλιά, χρεώνεται βήματα γιατί ακόμα κάτι έμενε στο ρολόι, δεν αλλάζει κάτι ούτε μετά την επαναφορά και εγώ έκανα να μιλήσω κανα δεκαήμερο... ε, βάζω τον Τόλη ως εκπρόσωπο όλης της ομάδας που από πιτσιρικάς «τρύπωνα» στο γήπεδο και έμαθα να βλέπω μπάσκετ.
Δημήτρης Ρήγας: Και πώς να μην ερωτευτείς το μπάσκετ;
Παρακολουθώντας το άθλημα από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 κι έπειτα ήταν δεδομένο ότι θα υπήρχαν πολλοί παίκτες οι οποίοι σε «ανάγκαζαν» να ερωτευτείς την πορτοκαλί «θεά». Οι Έλληνες αθλητές έμειναν εκτός συναγωνισμού για να μην αδικηθεί κάποιος, ενώ εκτός της λίστας έμειναν και οι σταρ του ΝΒΑ, καθώς δεν ήταν τόσο εύκολο να παρακολουθήσεις παιχνίδια, όσο είναι στις τωρινές μέρες.
1) Ντομινίκ Ουίλκινς: Αποτελεί ακόμα και σήμερα το κορυφαίο όνομα που πέρασε τον Ατλαντικό για να παίξει στην Ευρώπη. Στα μάτια ενός επτάχρονου έμοιαζε σίγουρα πιο ψηλός απ’ όσο ήταν. Όταν προσαρμόστηκε στο ευρωπαϊκό στιλ παιχνιδιού ήταν απλά απολαυστικός. Παρά το γεγονός ότι ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς ήταν ο πλέον ακατάλληλος προπονητής για να εκμεταλλευτεί τα προσόντα του και προσπάθησε να του κάνει τη ζωή «ποδήλατο», ο «Human Highlight Film» είναι ο νούμερο ένα λόγος που σε προσέλκυε να δεις μπάσκετ και θεωρείται ένας από τους κορυφαίους σκόρερ όλων των εποχών.
https://www.youtube.com/watch?v=13GcvM9ecrc
2) Σάσα Ντανίλοβιτς: Ο αγαπημένος παίκτης του καλοκαιριού! Έλαμψε με την Εθνική Γιουγκοσλαβίας στα Ευρωμπάσκετ του 1995, του 1997 και του 1999 και πάντα μου έκανε την ίδια μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο εκτελούσε. Το απολαυστικό του στιλ ήταν εκείνο που κέντριζε το ενδιαφέρον αλλά και επαφή του με το αντίπαλο καλάθι. Έκανε το σκοράρισμα να μοιάζει πολύ εύκολο. Παράλληλα ήταν ο ηγέτης της Βίρτους Μπολόνια η οποία κατέκτησε την Ευρωλίγκα του 1998 με αντίπαλο την ΑΕΚ και ηττήθηκε στον τελικό μία χρονιά μετά από τη Ζαλγκίρις.
https://www.youtube.com/watch?v=pBQqQdq_yuw
3) Μπάιρον Σκοτ: Το καλοκαίρι του 1997 «σημαδεύτηκε» από την άφιξη του πρώην παίκτη των Λος Άντζελες Λέικερς στην Ελλάδα για λογαριασμό του Παναθηναϊκού. Μπορεί να μην έφερε ακριβώς το «Showtime» των «λιμνάνθρωπων» στο ΟΑΚΑ, αλλά ήταν ένας πρώην ΝΒΑερ διαφορετικού επιπέδου απ’ όλους τους άλλους συμπαίκτες του και αντιπάλους κι εντελώς διαφορετικού στιλ από τον Ουίλκινς. Συνδύασε την παρουσία του με την επιστροφή στην κορυφή του ελληνικού πρωταιθλήματος μετά από 14 χρόνια για το «τριφύλλι», με μία εκπληκτική εμφάνιση στον πέμπτο τελικό με τον ΠΑΟΚ.
https://www.youtube.com/watch?v=ZD_JP_HvNY0
4) Κάρλτον Μάιερς: Όσοι τον είδαν καταλαβαίνουν. Ο τρόπος με τον οποίο έβγαινε από τα σκριν και «πυροβολούσε» δεν περιγράφεται κάπως, αν δεν δεις την εικόνα. Δεν έβαζε την μπάλα στο καλάθι όμως μόνο έτσι. Ήταν ικανός να κάνει διείσδυση, να παίξει με πλάτη και να εκτελέσει με εκτός ισορροπίας σουτ, αλλά και να σουτάρει πάνω στην άμυνα του αντιπάλου. Ο Ιταλός «μπόμπερ» ερχόταν στις οθόνες κι αυτός στα καλοκαιρινά Ευρωμπάσκετ, αλλά αποτέλεσε και τη «σημαία» της Φορτιτούντο Μπολόνια από το 1995 μέχρι το 2001.
https://www.youtube.com/watch?v=h2wrPYdFugQ
5) Ντιρκ Νοβίτσκι: Μία κατηγορία μόνος του. Στην Ευρώπη δεν τον είδε σχεδόν κανείς να παίζει, καθώς η Βούρτσμπουργκ δεν ήταν ποτέ δημοφιλής. Έστω κι αν το ΝΒΑ δεν μπορούσε κάποιος να το παρακολουθήσει κάποιος τόσο άνετα όσο σήμερα, υπήρχαν πάντοτε οι διοργανώσεις των εθνικών ομάδων. Από εκείνο το παιχνίδι του Ευρωμπάσκετ του 1999 και την ήττα της Ελλάδας από τη Γερμανία στην Ντιζόν, με τον 21χρονο Ντιρκ να κάνει... μπλάτζακ, φάνηκε ότι θα ήταν μία ξεχωριστή περίπτωση. Αποτέλεσε το βασικό λόγο που έβλεπαν αρκετοί τους αγώνες των «πάντσερ»... Μόνο για εκείνον και για όσα έκανε.
https://www.youtube.com/watch?v=EjwSIR1tSCE
Θωμάς Κυρίτσης: Τυχερός που έζησα την έκρηξη του μπάσκετ
Ανήκω στην γενιά που μπορεί να θεωρηθεί και τυχερή, την γενιά που έζησε την πορεία της Εθνικής Ανδρών προς την καταξίωση, γενιά που έζησε τις μυθικές Πέμπτες του Άρη στην κύπελλο Πρωταθλητριών, τις επικές μάχες με τον ΠΑΟΚ, αλλά και την άνοδο των Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, ΑΕΚ, και τον απίθανο Πανιώνιο της εποχής. Γενιά που έζησε μια τρομερή Α1 στο ξεκίνημα της, και φυσικά σε όλα αυτά συνέβαλε και η ομάδα της γειτονιάς μου, το Παγκράτι, το οποίο πήρε μέρος σε αυτή τη γιορτή, με την 29η Φεβρουαρίου του 1992 να με στιγματίζει, και να αποτελεί ευλογιά να βλέπεις από απόσταση αναπνοής, τον Νίκο Γκάλη να γίνεται ο αρχισκόρερ της Α1 στο Μετς. Φυσικά στη δική μου πεντάδα δεν θα δείτε σύγχρονους, παίκτες από το ΝΒΑ, γιατί είχα αγαπήσει το άθλημα, αν και στους κορυφαίους μου υπάρχει ένας παίκτης που αγωνίστηκε μετά το 2000.
1) Νίκος Γκάλης: Εδώ δεν υπάρχουν πολλά λόγια. Θυμάμαι να πηγαίνουμε από το ένα γήπεδο στο άλλο στην τότε Α1 για να τον δούμε να παίζει από κοντά, θυμάμαι τη έκρηξη χαράς με την Εθνική ομάδα του 1987, όπου μετά τον τελικό έγινε επανάσταση στους δρόμους, επανάσταση χαράς. Θυμάμαι τα πρώτα παιχνίδια του Άρη, με την τεράστια Τρέισερ Μιλάνο, τα άτυχα φάιναλ φορ, τις επικές μάχες με τον ΠΑΟΚ, αλλά και τη συνέχεια του στον Παναθηναϊκό, και τον τρομερό τελικό ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Άρη τον Μαϊο του 1993, με την απίστευτη μονομαχία του Γκάλη με τον Γιαννάκη.
2) Ντράζεν Πέτροβιτς: Υπάρχουν κάποια παιχνίδια που σε στιγματίζουν, αν και στην περίπτωση του «Μότσαρτ» δεν αποτελεί ο τελικός του FIBA European Cup Winners' Cup τον Μάρτη του 1989 το κριτήριο. Σε εκείνο το παιχνίδι που έλαβε τόπο στο ΣΕΦ, και είχα την τύχη σε ηλικία 16 ετών να παρακολουθήσω από κοντά, η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε σε ένα επικό τελικό την Καζέρτα με 117-113, με τον 25χρονο τότε Κροάτη να έχει 62 πόντους, τον οποίο είχαμε θαυμάσει δυο χρόνια πριν στο Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Ο κατά την γνώμη μου κορυφαίος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας που εμφανίστηκε σε αυτή την Ήπειρο μας άφησε στις 7 Ιουνίου το 1993, σε τροχαίο ατύχημα λίγο έξω από το Ντένκεντορφ της Βαυαρίας. Εκείνη την εποχή είχα ξεκινήσει να δουλεύω σε μορφή πρακτικής στην τράπεζα Εργασίας, και θυμάμαι είχα αγοράσει το περιοδικό «Τρίποντο» όπου είχε εξώφυλλο τον ερχομό του στον Παναθηναϊικό. Ξεφύλλισα λίγο το περιοδικό, και μετά από λίγη ώρα άκουσα από το ραδιόφωνο το θλιβερό μαντάτο.Ήταν σαν να έχανα ένα δικό μου πρόσωπο, δύσκολα θα ξεχάσω τη στιγμή όσο ζω.
3) Οσκαρ Σμιντ: Εκτός από τον Ντράζεν Πέτροβιτς, στο ίδιο παιχνίδι «ερωτεύτηκα» τον Βραζιλιάνο σούπερ σκόρερ, έναν σόουμαν, με τρομερή έφεση στο μακρινό σουτ, που είχε ολοκληρώσει τον συγκεκριμένο τελικό με 44 πόντους. Ο κατά την γνώμη μου καλύτερος Βραζιλιανος παίκτης, σταμάτησε το μπάσκετ το 2015, σε ηλικία 45 ετών, Μόλις δυο μήνες μετά το θρυλικό επίτευγμα του 1987, ο Σμιντ πέτυχε 46 πόντους στον τελικό του παναμερικανικού πρωταθλήματος, οδηγώντας τους «Σελεσάο» στη νίκη επί των Η.Π.Α, και όλα αυτά στην Ιντιανάπολις. Ο Βραζιλιάνος εραστής του μπάσκετ είναι ο πρώτος σκόρερ των Ολυμπιακών Αγώνων, καθώς στις 5 συμμετοχές που είχε πρόλαβε να σημειώσει 1093π, τους περισσότερους από κάθε άλλο μπασκετμπολίστα. Έχει υποβληθεί στο παρελθόν σε επέμβαση στο κεφάλι, προκειμένου να του αφαιρεθεί ένας μεγάλος όγκος ενώ είναι μέλος του Basketball Hall of Fame.
https://www.youtube.com/watch?v=9Ut0dJJW34s
4) Έρλ Χάρισον: Ήταν καλοκαίρι του 1989, όταν το Παγκράτι βρέθηκε μετά από αρκετά χρόνια στην πρώτη κατηγορία, και με προπονητή τον Τζόνι Νιούμαν (απεβίωσε τον Απρίλη του 2019) ετοιμαζόταν για αυτή την πρώτη του παράσταση. Η ευρύτερη περιοχή βρισκόταν σε αναβρασμό, με τον Ερλ Χάρισον στα 30 του χρόνια να αποτελεί την προσωπική του επιλογή, και τον πρόεδρο του ΑΟΠ, Φώτη Αθανασόπουλο να κάνει πραγματικότητα τη μεταγραφή. Ο ύψους 2,04 πάουερ φόργουορντ κατά την προσωπική μου γνώμη αποτελεί τον κορυφαίο ξένο στην ιστορία της Αθηναϊκής ομάδας, και έναν από τους καλύτερους που εμφανίστηκαν στα παρκέ. Με 15,3 πόντους και 12,8 ριμπάουντ κατά μέσο όρο σε τρία χρόνια, αλλά και με άπλετο θέαμα, αποτέλεσε έναν παίκτη που προσμονούσες να δεις από κοντά. Το καλοκαίρι του 1992 πήρε μεταγραφή για τον σπουδαίο ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς, αλλά ο τραυματισμός του (ολική ρήξη συνδέσμων) ήταν ουσιαστικά το τέλος της καριέρας του. Για την ιστορία ο αντικαταστάτης του ήταν ο σπουδαίος, Κλιφ Λέβινγκστον, όντας πρωταθλητής του ΝΒΑ με τους Μπουλς.
https://www.youtube.com/watch?v=E0stWiP_tNE
5) Ντέγιαν Μποντιρόγκα: Αν οι παραπάνω παίκτες με έκαναν να αγαπήσω το μπάσκετ, η παρουσία του «Ντέκι» ήταν η σφραγίδα. Ο 47χρονος πλέον Σέρβος, ήταν βιρτουόζος του μπάσκετ, ποιητής της θέσης του, και από τους πρώτους που μπορούσε να αγωνίζεται σε όποια θέση επιθυμούσε. Με τον Παναθηναϊκό δέθηκε, έγραψε ιστορία για μια τετραετία και δυο κατακτήσεις της Ευρωλίγκα, αλλά και τρία πρωταθλήματα Ελλάδας. Η παρουσία του στο παρκέ, ο τρόπος παιχνιδιού του, είτε σε Εθνική Σερβίας, είτε σε Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα αλλά και Ρόμα, η ηγετικές του ικανότητες, ήταν ικανές να σε καθηλώσουν.
https://www.youtube.com/watch?v=FIFPRay9EZM
Ραφαήλ Αλαγάς: Έτσι πέρασα τον Ρουβίκωνα από το ποδόσφαιρο
Δε θα σας το κρύψω, στην αρχή θα έλεγα πως ήμουν πιο πολύ… ποδοσφαιρικός κι επιμένω να είμαι της άποψης, ότι ομάδα διαλέγεις από το ποδόσφαιρο. Με τα χρόνια, όμως, κατάλαβα πως δεν ήταν το άθλημα, που με «γέμιζε». Μετά από μια περιήγηση σε νεανική ηλικία από αρκετά αθλήματα, παρακολουθώντας τα με ενδιαφέρον, κάπου προς το Γυμνάσιο με Λύκειο, κατέληξα στη λατρεία μου. «Μπάσκετ», είπα τελικά, γιατί και μόνο η προσπάθεια να το καταλάβεις σαν άθλημα είναι υπέροχη.
Φίλοι του μπέιζμπολ, θα με συγχωρήσετε που θα διαφωνήσω μαζί σας, αλλά «Basketball is a thinking man’s sport» κατά τη γνώμη μου και θα σας το εξηγήσω με τις επιλογές μου, οι οποίες μαζί έχουν θέαμα και… ένα νεανικό μου πάθος.
1) Δημήτρης Διαμαντίδης: Βρείτε μου κάτι, που δεν έκανε καλά αυτός ο παίκτης στα παρκέ. Ένα ελάττωμα είχε και το επεσήμανε άμεσα ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ώστε να γίνει ο κορυφαίος. Μιλάω, φυσικά, για το μακρινό σουτ, από το οποίο βέβαια προέκυψε η απίθανη ανατροπή του Βελιγραδίου με τη Γαλλία το 2005. «Βάλτο αγόρι μου», είπε ο Βασίλης Σκουντής και ο «3D» έγινε προσκύνημα. Ας γυρίσουμε, όμως, στο ξεκίνημα, για το… και τι δεν είχε αυτό το παιδί. Σκοράρισμα; Το είχε. Μακρινό σουτ; Το έφτιαξε. Αποφάσεις μεγάλες στο κρίσιμο σημείο; Ειδικός, δεν πρέπει να έκανε ποτέ λάθος, άσχετα με το αποτέλεσμα. Άμυνα; Μάρκαρε κάποτε και τους πέντε παίκτες στην ίδια άμυνα το 2007 στον τελικό με την ΤΣΣΚΑ. Κλέψιμο; Σπεσιαλίστας. Ασίστ; Μία από τα ίδια. Όταν βλέπεις τέτοιο προικισμένο άνθρωπο, λοιπόν, που να «ενσαρκώνει» την ιδέα του ηγέτη μέσα σε όλα αυτά, πώς να μη σε επηρεάσει; Μιλάμε, θεωρώ, για τον πιο ολοκληρωμένο στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ και, παράλληλα, τον πιο προσγειωμένο. Ναι, από όποια πλευρά κι αν το πάρετε, με έπεισε και τον αγάπησα.
https://www.youtube.com/watch?v=piMtdMnxFUc
2) Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: Αν δεν ήταν τόσο πλήρης παίκτης ο Δημήτρης Διαμαντίδης, θα τον είχα και πρώτο στη λίστα. Το τι έβγαζε αυτό το χέρι ήταν… σκέτη μαγεία. Όταν, δε, ήρθε στον Παναθηναϊκό, μετέτρεψε σε… επιστήμη τη συνεργασία ενός διδύμου γκαρντ-ψηλού στην επίθεση, όταν έκανε… άλλα κόλπα με τον Μάικ Μπατίστ. Σύμφωνοι, η συνεργασία με τον Διαμαντίδη ήταν εξίσου αποδοτική, αλλά αυτή η «χημεία» με τον Σάρας ήταν από άλλο πλανήτη. Το κοινό τους στοιχείο με τον «3D», δε, ήταν η ικανότητα να γνωρίζουν τι χρειαζόταν σαν λύση η ομάδα στα τελευταία δευτερόλεπτα, ώστε να πάρει το ματς. Ήταν νικητής, ήταν θεαματικός, ήταν «τρελός», ήταν ο Σάρας…
https://www.youtube.com/watch?v=_r7Bk8C7iF0
3) Πολ Πιρς: Ναι, δεν ήταν τόσο ταλαντούχος όσο ήταν άλλοι σούπερ σταρ του ΝΒΑ. Ναι, δεν έχει τόσους τίτλους όσο άλλοι ηγέτες ομάδων της κορυφαίας λίγκας στον κόσμο, καθώς διαθέτει μόλις έναν στη σύμπραξη με Ρέι Άλεν και Κέβιν Γκαρνέτ. Ήταν, όμως, ο παίκτης που, στα δικά μου μάτια, αποτελεί την φωτογραφία που θα έπρεπε να τοποθετείται στο λεξικό, δίπλα στο λήμμα «ηγέτης». Ακόμη κι αν οι Σέλτικς ήταν ενισχυμένοι στα έτη 2007-2012, η ομάδα και πάλι είχε «χτιστεί» γύρω του. Εκείνος έπαιρνε τις κρίσιμες προσπάθειες, εκείνος δεχόταν όλη την ευθύνη για κάθε αποτέλεσμα, εκείνος έβγαινε μπροστά, εκείνος έδινε το σύνθημα. Ποιος άλλος, άλλωστε, θα έμπαινε υποβασταζόμενος στα αποδυτήρια σε τελικούς (σ.σ. 2008 με Λέικερς) και μετά θα έβγαινε να… κάνει ποδήλατο μπροστά στο κοινό μέσα σε αποθέωση, για να ξαναμπεί να βάλει τα σουτ που θα αποτελείωναν τον αντίπαλο; Αυτή η εικόνα και μόνο τον μετέτρεψε σε… θεό στα μάτια μου. Και το ίδιο έγινε και με το (πολύ δύσκολο με τους μαύρους) κοινό της Βοστόνης.
https://www.youtube.com/watch?v=lh0YxMd3FfU
4) Ρέι Άλεν: Ήρθε η ώρα να σας μιλήσω για το νεανικό πάθος, που ανέφερα νωρίτερα. Δε θα πρωτοτυπήσω, αλλά δεν έβρισκα τίποτα πιο ωραίο από την αίσθηση του να σκοράρω ένα μεγάλο τρίποντο, πόσο μάλλον το νικητήριο. Καταλαβαίνετε, λοιπόν, γιατί ταυτίστηκα και με τους τέσσερις παίκτες που έχω ήδη αναφέρει. Και ο… ειδικός για αυτό ακριβώς το μακρινό σουτ, ήταν ο κορυφαίος σουτέρ όλων των εποχών στο παγκόσμιο μπάσκετ. Τον έβλεπες να σηκώνεται και ήξερες ποια θα είναι η κατάληξη, χωρίς καμία αγωνία. Υπέροχο συναίσθημα, που ελάχιστοι παίκτες στο προσφέρουν και ο Ρέι Άλεν το πρόσφερε, με αυτό το ιδιαίτερο σουτ. Και μπορεί να έφυγε υπό άσχημες συνθήκες από τους Σέλτικς, αλλά κακία δεν του κρατάω, θα είναι ένας διαχρονικός έρωτας…
https://www.youtube.com/watch?v=tJOI1otlBh0
5) Άλεν Άιβερσον: Μιας και μιλάμε για έρωτες, νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση όλοι θα συμφωνήσουμε τι εθιστικός ήταν ο τρόπος που έπαιζε αυτός ο «μάγος». Είχε πάντοτε έναν τρόπο να βάζει την μπάλα στο καλάθι και να μένεις… με ανοικτό το στόμα. Προσωπικά, είναι η μοναδική φορά που είχα πιστέψει, ότι υπάρχει παίκτης με προοπτική να ξεπεράσει τον Μάικλ Τζόρνταν. Ναι, τέτοιο ήταν το ταλέντο του, αλλά ο ίδιος το χαράμισε και μας άφησε με τις αναμνήσεις, έχοντας μπλέξει… με κακές παρέες στο Ντένβερ (σ.σ. λέγε με Καρμέλο Άντονι). Οι αναμνήσεις αυτές είναι τόσο ισχυρές, όμως, ώστε ακόμη να τον αναπολείς με αγάπη.
https://www.youtube.com/watch?v=OjawlXmbq_M
Νίκος Τσώτας: Οι πέντε κύριοι που μου πήραν την καρδιά και την έδωσαν στο μπάσκετ
Ως παιδί γεννημένο τη δεκαετία του 90' και με επιρροές από το μπάσκετ της νέας χιλιετίας μπορεί να φανεί ιεροσυλία από πολλούς η απουσία θρύλων του παγκόσμιου και ελληνικού μπάσκετ. Ουσιαστικά έπιασα την πορτοκαλί μπάλα στα χέρια μου για πρώτη φορά το 2003 προσπαθώντας να μοιάσω στο ελάχιστο στα δικά μου ινδάλματα που με έκαναν να κολλήσω με το συγκεκριμένο άθλημα. Οπότε για να εξηγούμαι μην περιμένετε να δείτε στην δική μου πεντάδα τον Μάικλ Τζόρνταν ούτε το αχτύπητο ελληνικό δίδυμο Γκάλη - Γιαννάκη. Πάμε στο... ψητο της υπόθεσης.
1) Κόμπι Μπράιαντ: Πρώτος στην δική μου λίστα δεν γινόταν να ήταν κάποιος αλλός εκτός του Κόμπι Μπράιαντ. Ο θρυλικός παίκτης των Λέικερς ήταν η αιτία να εξερευνήσω το άθλημα και στα δικά μου μάτια ήταν ο ορισμός του μπάσκετ. Ήταν ο δικός μας Τζόρνταν εκείνη την εποχή, ο άνθρωπος που πήγε σε άλλο επίπεδο το mentality και ενέπνευσε εκατομμύρια παιδιά να κυνηγήσουν το όνειρό τους και πολλοί να αποτελούν σήμερα τα αστέρια του ΝΒΑ. Ήταν ο λόγος να γίνω φίλος των Λέικερς, να λατρέψω το ΝΒΑ με την «χρυσή» ομάδα στις αρχές του 2000 ενώ μερικά χρόνια μετά (2009,2010) μου επιβεβαίωσε γιατί τον αγάπησα από την πρώτη στιγμή που τον είδα.
2) Άλεν Άιβερσον: Πολλοί θα περιμένατε να δείτε δεύτερο στην κατηγορία μου τον Σακίλ Ο' Νιλ μιας και η συνεργασία του με τον Κόμπι απογείωσε τους Λέικερς. Κι όμως θα προτιμήσω έναν μικροκαμωμένο παίκτη με μόλις 1.83 ύψος κάνοντας ότι ήθελε στο παρκέ. Ο λόγος για τον Άλεν Άιβερσον οποίος με τη φανέλα των Σίξερς έκανε πράγματα και θαύματα και ας μην κατέκτησε ποτέ τον τίτλο. Έδινε την ελπίδα σε εμένα και σε κάθε φιλόδοξο νεαρό να πιστέψει στις δυνατότητές του και να αναρωτηθεί μέσα του "Αφού μπορεί αυτός τότε μπορώ κι εγώ". Ο "the answer" ήταν ένας χαρισματικός παίκτης όπου τον έβλεπες να σκοράρει με οποιονδήποτε τρόπο από οποιαδήποτε θέση και να «βασανίζει» παίκτες που ήταν διπλάσιοι από αυτόν.
3) Βινς Κάρτερ: Τελευταία «στάση» από το ΝΒΑ το Τορόντο με τον «Αir Canada» να έχει αφήσει το δικό του στίγμα στις δικές μου όμορφες παιδικές αναμνήσεις. Μπορεί να μην πρόλαβα τον Βινς Κάρτερ στα... φόρτε του στους Ράπτορς όπου κατέρριψε την φήμη ότι ο άνθρωπος δεν είναι ικανός να πετάξει αλλά τον ευχαριστήθηκα ιδιαίτερα με τη φανέλα των Νετς όπου μέρα παρά μέρα ανακάλυπτα έναν καινούργιο τρόπο καρφώματος. Ο άνθρωπος που έφερε το μπάσκετ στον Καναδά πήγε το θέαμα ένα βήμα παρά πέρα κάνοντας να φαίνεται σαν παιχνιδάκι ο διαγωνισμός καρφωμάτων το 2000. Μετά την τελική του χαριστική... βολή είπε χαρακτηριστικά στην κάμερα "τελείωσε" κι όντως μετά τον «Vinsanity» επικράτησε το χάος.
https://www.youtube.com/watch?v=ig5fN6XVq-4&t=1s
4) Δημήτρης Διαμαντίδης: Το θέαμα και ο κόσμος του ΝΒΑ γενικότερα είναι εντυπωσιακός με γεμάτα λαμπιόνια αλλά αν δεν υπήρχαν οι... δικοί μας ήρωες δεν θα είχαν μπει οι στέρεες βάσεις. Ο ένας από τους δύο Έλληνες της κατηγορίας μου ο Δημήτρης Διαμαντίδης όπου αποτέλεσε την αιτία να πανηγυρίσω πιο θερμά σε ημιτελικό παρότι σε τελικό. Εκείνο το σουτ απέναντι στη Γαλλία για το Eurobasket 2005 ξεπετάγεται κάθε φορά που διαβάζω κάποια είδηση ή βλέπω ένα βίντεο με τον άλλοτε αρχηγό του Παναθηναϊκού. Επί ένα μήνα τότε θυμάμαι να προσπαθώ με φίλους να αντιγράφουμε τη συγκεκριμένη φάση και εγώ να μπαίνω στα παπούτσια του Διαμαντίδη αλλά δίχως αποτέλεσμα. Η μπασκετική του κληρονομιά σε εθνικό και συλλογικό επιπέδο γνωστή αλλά αυτά τα αγωνιστικά χαρακτηριστικά και το μπασκετικό ΙQ πρωτόγνωρα.
5) Βασίλης Σπανούλης: Μπορεί να τον τοποθετώ τελευταίο στη λίστα μου αλλά αυτή δεν είναι η πραγματική θέση του Βασίλη Σπανούλη. Ένας ηγέτης όπου έφτασε από τα χαμηλά στα ψηλά με τόνους ιδρώτα και είναι κάτι που θαυμάζω σε αθλητές και γενικά σε οποιοδήποτε άνθρωπο, δηλαδή να ξεπερνά το ταβάνι του και να ανατρέπει τη μοίρα του. Από το Μαρούσι είχε τον τρόπο να τραβάει τα βλέμματα πάνω του ενώ στην καριέρα του ξεχώρισε για την ηγετική του ικανότητα και την ευθύνη του τελευταίου σουτ. Ο τρόπος που κινείται στο γήπεδο, ο τρόπος να διαβάζει την άμυνα του αντιπάλου, ο τρόπος να γνωρίζει τι χρειάζεται ο συμπαίκτης του τον ακολουθούν παντού ενώ μοιάζει σαν το παλιό καλό κρασί. Όσο μεγάλωνε όλο και περισσότερα ήθελε να αποδείξει αλλάζοντας πλήρως την ιστορία του Ολυμπιακού την τελευταία δεκαετία.
https://www.youtube.com/watch?v=WWmJhLy53iQ
Βασιλική Καραμούζα: Mια σύγχρονη ιστορία αγάπης
Γεννημένη το 1997 καταλαβαίνετε ότι οι μπασκετικές μου μνήμες και οι παίκτες που με έκαναν να αγαπήσω την πορτοκαλί μπάλα, ανήκουν στον πρόσφατο μπασκετικό ορίζοντα. Όλοι εκτός από έναν φυσικά.
1) Μάικλ Τζόρνταν: Θα ξεκινήσω από αυτό τον έναν για να μην σας μείνει απορία, αν και πολλοί θα καταλάβατε ήδη σε ποιον αναφέρομαι. Το όνομα και το μεγαλείο του με κάποιο τρόπο μου ήταν γνωστά πολύ πριν μπορέσω ηλικιακά να αντιληφθώ το όλο concept και την αίγλη του ΝΒΑ. Και το όνομα αυτού, Μάικλ Τζέφρεϊ Τζόρνταν. Δεν υπάρχει φορά που το μάτι μου θα πέσει σε κάποια μικρή ιστορία ή σε κάποια αναφορά στον MJ και δεν θα κοντοσταθώ να την διαβάσω. Αγαπημένα μου κομμάτια από το μύθο του, η επιστροφή του στο ΝΒΑ με το φαξ που έφτασε στους Μπουλς να γράφει το λακωνικό «I’m back» και το περιβόητο «flu game», στο πέμπτο ματς των τελικών του '97 κόντρα στους Τζαζ, με συγκομιδή 38 πόντων, 7 ριμπάουντ και 5 ασίστ.
https://www.youtube.com/watch?v=KwwUUXz-A3w
2) Στεφ Κάρι: O Στεφ Κάρι είναι ο άνθρωπος που με έκανε να ξενυχτάω φανατικά και συστηματικά βλέποντας ΝΒΑ. Όταν είναι στο παρκέ δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του, το ταλέντο υπερχειλίζει. Το στυλ παιχνιδιού του άλλαξε ολόκληρη την φιλοσοφία της λίγκας και το τρίποντο είναι πλέον πιο σημαντικό από ποτέ. H αγνή και παιδική χαρά που βγάζει όταν πανηγυρίζει τα εξωπραγματικά του σουτ ή και τα επιτεύγματα των συμπαικτών του, σου υπενθυμίζουν την πραγματική αξία του αθλητισμού. Μοιάζει πραγματικά απίστευτο το πόσο έξω έπεσαν μαζί του οι σκάουτερς πριν από το draft το 2009 και έφτασε το 2015 να γίνει ο πρώτος κατ' ομοφωνίαν MVP.
https://www.youtube.com/watch?v=ouO_TiRcnOg
3) Δημήτρης Διαμαντίδης: Περνώντας στα ελληνικά δεδομένα δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα μου ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Συνώνυμο της λέξης Παναθηναϊκός, ταπεινός, αλτρουιστής, αντι-σταρ και μοναδικός στο είδος του. Ο παίκτης που ήθελες και ήξερες ότι στα χέρια του θα καταλήξει η μπάλα όταν τα πράγματα ζόριζαν και κάποιος έπρεπε να βγει μπροστά με ψυχραιμία. Το πιο δυνατό του σημείο όμως ήταν η άμυνα. Tα νούμερα και τα τρόπαια μιλάνε από μόνα τους στην περίπτωση του 3D και δεν χρήζουν ιδιαίτερης ανάλυσης. Το φινάλε του μου στοίχισε πολύ, αλλά η ζωή και ο αθλητισμός συνεχίζονται με νέους πρωταγωνιστές.
4) Ρίκι Ρούμπιο: Ο παιδικός μου έρωτας ακούει στο όνομα Ρίκι Ρούμπιο. Θυμάμαι τα καλοκαίρια να βλέπω τα παιχνίδια της εθνικής μας απέναντι στην Ισπανία, να τον χαζεύω και ο αδερφός μου πάντα να με κοροϊδεύει. Έκανε ντεμπούτο στη Euroleague σε ηλικία μόλις 16 χρονών και έφυγε με αξιώσεις για το ΝΒΑ σε ηλικία 21 ετών. Εντάξει εκεί δεν έκανε την καρίερα που όλοι περίμεναν αλλά βγάζει τίμια το ψωμί του και πλέον κατέχει ηγετικό ρόλο στην Ισπανία, όπως απέδειξε περίτρανα στο Παγκόσμιο της Κίνας, με το χρυσό μετάλλιο και το βραβείο του MVP. Δεν σας κρύβω ότι θα ήθελα να τον ξαναδώ στην Ευρώπη.
https://www.youtube.com/watch?v=Kt-vG983k6s
5) Μάικ Μπατίστ: H δεκαετής του θητεία στην πατρίδα μας και τα άπειρα πικ εν ρολ με τον Διαμαντίδη, καθιστούν τον Μάικ Μπατίστ τον ιδανικό σέντερ που θα συμπληρώσει τη λίστα μου. Ο «Μπουλντόζας» ήταν μία πρώιμη μορφή των σημερινών undesized ψηλών. Δεν σου γέμιζε το μάτι εκ πρώτης όψεως, όμως ήταν πανέξυπνος και καταλάβαινε το παιχνίδι όσο λίγοι, για αυτό και άντεξε με τέτοια συνέπεια για χρόνια στο πιο ψηλό επίπεδο.
https://www.youtube.com/watch?v=MkiugC6EY34
Ειρήνη Άγα: Η διαφορετική… τιμωρία που έγινε πάθος
Το μπάσκετ ήρθε ως «τιμωρία» στην ζωή μου. Μια επίπληξη που τελικά έγινε πάθος. Ουσιαστικά με το ποδόσφαιρο ήθελα να ασχοληθώ όμως η οικογένεια δεν ήθελε να συμβιβαστεί με τον όρο «εξτρέμ» και κορίτσι, οπότε μου έδωσαν την… επιλογή για άλλο άθλημα. Κάπως έτσι αρχές της δεκαετίας του 2000 βρέθηκα στο Μαρτινέγκο αφού το ανοιχτό του μπάσκετ είχε θέα αυτή του ποδοσφαίρου. Κάθε φορά που έπεφτε μια μπάλα με ραφές στο γήπεδο ξεχνούσα την προπόνηση και έτρεχα για το βολέ και τότε ερχόταν η τιμωρία. Όχι κάμψεις και καμικάζι, όπως η υπόλοιπη ομάδα, αλλά να δω έναν αγώνα μπάσκετ (κάτι όχι και τόσο ευχάριστο τότε για εμένα) και να τον περιγράψω στην επόμενη προπόνηση. Για να μην μακρηγορώ, δεν με ένοιαζαν τόσο οι ομάδες ή οι παίκτες με το μεγαλύτερο κοινό αλλά το κάτι διαφορετικό ή ασυνήθιστο μέσα σε αυτές και έτσι κάπως «κόλλησα» με τις ιδιαίτερες λεπτομέρειες, τις έντονες προσωπικότητες και την πορτοκαλή μπάλα με τα «σπυράκια».
1) Τζιανμάρκο Ποτσέκο: Μπορεί πια να κυκλοφορεί ως ο πιο «τρελός» προπονητής όλων των εποχών, κάποτε όμως υπήρξε και ένας από τους πιο πολυσυζητημένους παίκτες (όσον αφορά το ιταλικό μπάσκετ και όχι μόνο). Πολύχρωμα μαλλιά, απόλυτα εκδηλωτικός ανάλογα με την ψυχολογία του και ένας από τους πρώτους που θέλησαν να «σπάσουν» την μονοτονία στο ρόλο του πλέι μέικερ. Μάλιστα τα χαρακτηριστικά του μέσα στο παρκέ (που του έδωσαν και το παρατσούκλι «La Mosca Atomica-πυρηνική μύγα») και η οξυδέρκεια του, σε έκαναν αρκετές φορές να αναρωτιέσαι και να ενθουσιάζεσαι για τις επιλογές του.
https://www.youtube.com/watch?v=EwQuu4F9blw
2) Τζανλούκα Μπαζίλε: Το «tiro ignorante» (όπως έχει ονομαστεί το σουτ του) σε συνδυασμό με το ανέκφραστο πρόσωπο, ενώ είχε ευστοχήσει κάτω από δύσκολες συνθήκες, ήταν όλη η «μαγεία» στον παίκτη Τζανλούκα Μπαζίλε. Ήταν άκρως διαφορετικός χαρακτήρα από τον (φίλο του) Ποτσέκο, όμως μαζί έκαναν το «αχτύπητο» δίδυμο στην Squadra Azzurra την πενταετία 1999-2004. Δεν ήταν ο παίκτης που μπορούσε να σκοράρει πολλούς πόντους σε ένα ματς, αλλά ήταν αυτό που ερχόταν από τον πάγκο άλλαζε τη ροή του παιχνιδιού και άμα έβρισκε ρυθμό στην επίθεση σε… σκότωνε. Φαινόταν να κερδίζει το σεβασμό του αντιπάλου και έδειχνε άκρως προσγειωμένος και προσηλωμένος στο έργο του τόσο στην Μπαρτσελόνα όσο και στην «δύση» της καριέρας του με την Καντού, την Αρμάνι Μιλάνο και την Ορλαντίνα.
https://www.youtube.com/watch?v=rBc6db5RYxQ
3) Ντένις Ρόντμαν: Πως γίνεται να σε επηρεάσει ο Ρόντμαν ενώ την ίδια εποχή μετουσίωνε ο Τζορνταν; Ουσιαστικά ήταν ο παίκτης που ολοκλήρωνε τον μεγάλο σταρ του μπάσκετ μέσα στις τέσσερις γραμμές. Η φωτογραφία του Ντένις Ρόντμαν που βρίσκεται στον αέρα πάνω από την sideline οριζόντιος και έπεσε κάποια στιγμή στα χέρια μου ήταν η αφορμή για ν’ ασχοληθώ βαθύτερα με αυτόν τον παίκτη. Ο αντισυμβατικός χαρακτήρας και η «βρόμικη δουλεία» εντός παρκέ ήταν το μίγμα που με γοήτευσε. Η φιγούρα αυτή με Λεοπάρ, πολύχρωμα, ξανθά, ροζ, φούξια ή μοβ και ένα σορό πίρσινγκ σε συνδυασμό με την υπακοή στις οδηγίες των προπονητών του και την άμυνα που «σκότωνε» έδειχνε ότι ο καθένας από μας μπορεί να καταφέρει αυτό που θέλει ασχέτως με τις αδυναμίες του και τα πάθη του.
https://www.youtube.com/watch?v=FTqgZa7IyYs
4) Νίκος Χατζής: Ένα από τα «χρυσά μωρά» του Γιώργου Προεστού, ο Νίκος Χατζής ήταν ο Έλληνας παίκτης που χάζευα τη δεκαετία του 2000. Έδειχνε στα μάτια μου ως η «ήρεμη δύναμη» μέσα στο παρκέ, που πέρναγε ο λόγος του στους συμπαίκτες του κατά τη διάρκεια ενός ματς, ενώ ταυτόχρονα το χαρακτήρισε μια «αλεξιθυμία». Μάλιστα ο «χαλαρός» τρόπος που σούταρε, σαν να πατάς ένα κουμπί «slow motion» εκείνα τα χιλιοστά δευτερολέπτου που βρισκόταν στον αέρα, με την μπάλα να καταλήγει στο καλάθι, έκανε όλη την πίεση ενός αγώνα να φαίνεται «παιχνίδι». Τόσο με τη φανέλα του Ολυμπιακού, όσο και με αυτές τις ΑΕΚ και του Ηλυσιακού ο Χατζής ήταν ένας από τους παίκτες που με έκαναν να αφήσω σε δεύτερη μοίρα το ποδόσφαιρο για χάρη της «πορτοκαλής θέας».
https://www.youtube.com/watch?v=KXZKuju7PbM
5) Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: Ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιον ανάμεσα σε Σπανούλης, Διαμαντίδης, Γιασικεβίτσιους, Μπατίστ και Πέκοβιτς το 2009, καθώς οι πέντε αυτοί του Παναθηναϊκού (σε συνδυασμό με όλο το ροστερ) αποτελούσαν την «απόλυτη ομάδα» στο Ευρωπαϊκό μπάσκετ εκείνη την περίοδο. Φυσικά καθένας τους είχε διαφορετικά στοιχεία ως παίκτης με αποτέλεσμα να μη μπορείς να τους συγκρίνεις όμως μαζί σχημάτιζαν μια ολοκληρωμένη «πεντάδα». Αν κάτι με έκανε να στρέψω την προσοχή λίγο περισσότερο προς τον «Μιδα του Ευρωπαϊκού Μπάσκετ» πέρα από την παρουσία του στο παρκέ ήταν η στάση του Ομπραντοβιτς προς αυτόν. Είχε τύχει να παρατηρήσω το «δίδυμο» αυτό κατά τη διάρκεια δύσκολων παιχνιδιών να συζητάει και όχι ο τεχνικός απλά να του επιβάλει την άποψη του όπως είθισται να γίνεται με τους προπονητές και τους παίκτες εν ώρα πίεσης. Το κατ’ επανάληψη «μομεντουμ» αυτό, του έδωσε κύρος και σε συνδυασμό με τον αυθορμητισμό του τον έκανε στα μάτια μου ένα «προσιτό» σταρ του μπάσκετ.
Μην φύγετε, πάντως. Έρχεται και δεύτερο μέρος την Κυριακή του Πάσχα (19/4) με αρκετές ακόμη ξεχωριστές επιλογές...
