Η πολύχρονη παρουσία του Παγκρατίου στην Α2 είχε άδοξο φινάλε. Μια "μαρτυρική" σεζόν, σίγουρα όχι άξια της ιστορίας του αθηναϊκού συλλόγου που μετά από κάποιο σημείο απλά πάλεψε με όσους άντεχαν, για να τελειώσει τη χρονιά στα παρκέ και όχι... ερήμην.
Στους λίγους που άντεξαν, που έζησε μέχρι τέλους τα ζόρια, ήταν και ο εκπρόσωπος της διοίκησης στο αγωνιστικό τμήμα, ο άνθρωπος που έτρεχε για να... σώσει όσα μπορούσε, ο Νίκος Μπάστας. Παίκτης στις χρυσές εποχές του Παγκρατίου, ένθερμος φίλος πάντα και ενεργός διοικητικός τα τελευταία χρόνια, έζησε από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή τις δυσκολίες, παρόντας και σε όλα τα ματς, τα ταξίδια και κάθε εκδήλωση. Ο δικός του λόγος, εκ των πραγμάτων μπορεί να αποδώσει πιο πιστά από κάθε άλλου την πραγματικότητα που εκτυλίχτηκε τους προηγούμενους μήνες.
- Τι συνέβη το περασμένο καλοκαίρι έχοντας τελειώσει η πρώτη σεζόν "υποστήριξης" από τον Νίκο Λάσκαρη;
«Τελειώνοντας την περσινή χρονιά, είχαμε συμφωνήσει ότι θα έπρεπε με κάθε θυσία να κρατήσουμε αυτή την ομάδα και ζητήσαμε από τον χορηγό να μας απαντήσει άμεσα αν προτίθεται να βοηθήσει και να στηρίξει αυτή την προσπάθεια. Υπήρξε διαβεβαίωση ότι θα την στηρίξει».
- Ο καιρός περνούσε το καλοκαίρι με πολλούς να ακούν "ψιθύρους" ότι δεν θα συνεχιζόταν αυτή η στήριξη αλλά από το Παγκράτι να βγαίνει μια ηρεμία ότι θα βρεθεί άκρη; Ηταν τεχνητή ή όντως υπήρχαν διαβεβαιώσεις;
«Με βάση την διαβεβαίωση που προανέφερα, ήταν λογικά αρχικά να υπάρχει ηρεμία. Οσο περνούσε ο καιρός όμως, προφανώς και αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι αυξάνονταν οι πιθανότητες να μην υπάρξει τελικά βοήθεικα από τον χορηγό»
- Κάποια στιγμή έλεγαν πια και άνθρωποι της ομάδας ότι είχε βρεθεί δίαυλος επικοινωνίας με την ΑΕΚ και θα ερχόταν από εκεί ενίσχυση, και όχι μόνο με τον Παύλος που τελικά ήρθε. Τι ίσχυε;
«Πράγματι υπήρξε δίαυλος επικοινωνίας με την ΑΕΚ, μέσω του κου Χήνα τον οποίο οφείλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα για όλα όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα. Η κατάληξη μάλιστα, ήταν η ενίσχυση της ομάδας με έναν πολύ καλό παίκτη αλλά και εξαιρετικό παιδί, τον Νίκ Παύλος»
- Οι παραδοσιακοί παράγοντες του Παγκρατίου, αυτοί που από κάποιο πόστο ασχολείστε χρόνια με την ομάδα, μεταξύ σας και "κεκλεισμένων των θυρών" βλέπατε την καταιγίδα που ερχόταν; Εγιναν κάποιες κινήσεις που μπορούν πλέον να αποκαλυφθούν;
«Από πολύ νωρίς στη χρονιά, φοβόμαστε ότι η καταιγίδα ήταν πολύ κοντά. Η ομάδα στήθηκε 10 μέρες πριν την έναρξη του πρωταθλήματος και οι τελευταίοι παίκτες ενσωματώθηκαν δυο μέρες πριν το τζάμπολ. Καταλαβαίνει ο καθένας, ότι με παιδιά που είχαν ταλέντο και ενέργεια, αλλά δεν μπορούσες εύκολα να παντρέψεις μεταξύ τους, αφού υπήρχαν δύσκολοι και ιδιαίτεροι χαρακτήρες και προφανής έλλειψη χημείας, μαζί και με τις πρώτες καθυστερήσεις στις πληρωμές από πλευράς χορηγού, η κατάσταση έμοιαζε με ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Εδώ, πάντως, είναι απαραίτητο να επισημάνω ότι οι προσπάθειες των μελών του συμβουλίου αλλά και απλών φίλων της ομάδας ήταν πολύ μεγάλες, όμως τα εμπόδια αποδείχτηκαν ανυπέρβλητα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι παρ’ όλα τα προβλήματα και την… απελπισία που άρχισε να μας διακατέχει, έγινε υπέρβαση και με προσωπική ενίσχυση από τον Γρηγόρη Δημακόπουλο, ο οποίος ποτέ δεν έχει αρνηθεί την βοήθειά του, φέραμε και κοινοτικό παίκτη προκειμένου να βοηθηθεί η ομάδα».
- Αρχίζοντας η σεζόν και έστω και καθυστερημένα έχοντας δημιουργήσει ένα αξιοπρεπές ρόστερ, τι προαίσθημα υπήρχε, τι προσδοκίες;
"Η αλήθεια είναι ότι αισιοδοξούσαμε ότι θα ξεπεραστεί το θέμα της μεγάλης καθυστέρησης στη στελέχωση, αφού αντικειμενικά το έμψυχο υλικό ήταν καλό. Φάνηκε στα πρώτα ματς ότι υπήρχαν δυνατότητες, θυμάμαι πρόχειρα το ματς με τον Εθνικό για παράδειγμα που ήταν από τις πολύ καλές ομάδες και χάθηκε σε μια φάση στο τέλος. Συνολικά το πιστεύω και τώρα, αν έμεναν μαζί εκείνα τα παιδιά υπήρχε τύχη να σωθεί η χρονιά".
- Ποια εποχή και από ποια γεγονότα άρχισε να γίνεται κοινή η πεποίθηση ότι η χρονιά κινδύνευε με πολύ άσχημες καταστάσεις;
«Όταν πειστήκαμε ότι βοήθεια από τον χορηγό δεν θα υπήρχε και άρχισαν οι αποχωρήσεις των παικτών, ήταν βέβαιο ότι η ομάδα βάδιζε με μαθηματική ακρίβεια στον υποβιβασμό. Πλέον, η προσπάθεια μετατοπίστηκε εκ των πραγμάτων στο να την τελειώσουμε με κάθε τρόπο, αφού τα έξοδα ήταν τεράστια χωρίς τη στήριξη ενός χορηγού, τα ταξίδια, τα λειτουργικά και όλα τα βασικά που απαιτούνται».
- Στο εσωτερικό της ομάδας τι κινήσεις γίνονταν εκείνο το διάστημα; Οι παίκτες πώς αντιδρούσαν; Εσείς τι προσπαθήσατε να κάνετε;
"Μετά από κάποιο σημείο, ο καθένας τραβούσε τον δρόμο του. Οσο... άντεχε ο καθένας, έμενε. Οταν σου λέει ο άλλος ότι έχω βιοποριστικό πρόβλημα, δεν μπορώ άλλο τι να κάνεις; Εφευγαν. Κι εμείς δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι άλλο. Από την ώρα που έλειπε το μεγάλο ποσό που ποντάραμε από τον χορηγό, δεν γινόταν να καλυφθεί αυτό το κενό όσες προσπάθειες κι αν γίνονταν".
- Τα όποια χρήματα δόθηκαν μέχρι τώρα από που προήλθαν τελικά;
«Μόνο από μέλη του συμβουλίου και λίγους φίλους της ομάδας, όπως τον Δημακόπουλο που σου ανέφερα και πριν. Δεν μπορούσαν να υπάρξουν άλλες πηγές».
- Εσύ έμεινες εκεί και μετά το κύμα της μεγάλης φυγής και έζησες τις στιγμές των 6-7 παικτών. Περιέγραψε συναισθήματα, γιατί έμεινες, τι ειπώθηκε από τους εναπομέινατες και κυρίως, τι εισπράττατε στις έδρες με το χειροκρότημα; Ενιωθες σεβασμό προς μια ιστορική ομάδα την οποία είχε υπηρετήσει και στις πολύ καλές εποχές ή, οίκτο και λύπηση;
«Εμεινα γιατί έτσι ένιωσα. Το θεώρησα σαν την ελάχιστη υποχρέωση στα παιδιά που παρέμειναν στην ομάδα, αλλά και γιατί όταν είσαι στην οικογένεια του Παγκρατίου σαν παίκτης και φίλαθλος από το 1975 μέχρι σήμερα, πολύ απλά, δεν τα παρατάς. Εγώ τουλάχιστον έτσι έχω μάθε στη ζωή μου».
- Για το ματς με τον Φάρο υπάρχει κάποιο σχόλιο; Σηκώθηκε μεγάλη κουβέντα στην πιάτσα για το τι τελικά είναι σεβασμός.
«Αυτό το παιχνίδι τελείωσε, ανήκει στο παρελθόν και ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματά του. Αλλωστε, όπως έχει πει κι ένας μεγάλος παράγοντας, άλλοι αναπολούν την ιστορία και άλλοι την γράφουν. Ο χρόνος θα δείξει».
- Μια κακή χρονιά όσο κακή κι αν είναι, περνάει. Το θέμα είναι το μέλλον. Εχει αρχίσει ο σχεδιασμός γι' αυτό; Και κυρίως, υπάρχουν ορατοί λόγοι αισιοδοξίας; Πάλι θα χρειαστούν λεφτά, πάλι θα χρειαστούν παίκτες από μια ομάδα που δεν έχει βάση και κορμό παρά κάποια νέα αλλά τελείως άπειρα παιδιά από τις υποδομές. Μπορεί να έχει φρένο η πτωτική πορεία του Παγκρατίου; Μπορεί η ανάκαμψη να είναι σχετικά σύντομη;
«Ακόμα είναι πολύ νωρίς για να προδικάσουμε τις εξελίξεις. Το σίγουρο είναι ότι θα υπάρξει μια συνάντηση του συμβουλίου, φίλων της ομάδας και παλαιών παικτών προκειμένου να γίνει κουβέντα με στόχο την εύρεση της καλύτερης δυνατής λύσης και το Παγκράτι να μπορέσει να εμφανιστεί υγιές και δυνατό τη νέα χρονιά. Υπάρχει πολύς κόσμος που αγαπάει το Παγκράτι. Υπάρχει η ελπίδα ότι στο μέτρο των δυνατοτήτων του ο καθένας θα προσφέρει βοήθεια και δεν μιλάω μόνο για οικονομική».
- Εχουν ακουστεί και γνώμες ότι με το να "χαροπαλεύει" σε κατηγορίες όπως Β - Γ επί της ουσίας δεν σώζει προσχήματα και ότι ίσως είναι καλύτερο να ληφθεί η γενναία απόφαση των τοπικών για ριζική ανασυγκρότηση και νέα αρχή. Εσωτερικά υπάρχει τέτοια κουβέντα;
«Αυτό είναι το μόνο εύκολο, να πέσεις στις τοπικές κατηγορίες και να ξεκινήσεις από την αρχή. Δείτε όμως περιπτώσεις ομάδων με μεγάλη ιστορία που πήραν τέτοια απόφαση, έπεσαν στις τοπικές κατηγορίες, τι συνέχεια είχαν και τότε θα καταλάβετε ότι αξίζει να γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε μια ομάδα με τη δυναμική και την ιστορία του Παγκρατίου να παραμείνει στις Εθνικές κατηγορίες. Αυτό βέβαια, να συμβεί εφ’ όσον υπάρξουν οι προϋποθέσεις να παρουσιαστεί ξανά υγιές και ανταγωνιστικό.
Θα ήθελα στο φινάλε αυτής της κουβέντας, να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους προπονητές της ομάδας αφού δεδομένα όλοι προσπάθησαν για το καλύτερο αλλά είχαν πολύ δύσκολο έργο, αξεπέραστα εμπόδια.
Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ στους παίκτες και σε αυτούς που έφυγαν για δικούς τους λόγους τους οποίους και κατανοώ απόλυτα, αλλά ιδιαίτερα σε αυτούς που παρέμειναν μέχρι τέλους. Είναι άξιοι συγχαρητηρίων γι’ αυτά που περάσαμε φέτος, ειλικρινά αυτά που βίωσα δεν τα εύχομαι ούτε στον εχθρό μου. Πρέπει να αναφέρω και την γραμματέα του συλλόγου, την Γιώτα Μπρέκη η οποία βοήθησε σε μια χρονιά μόνο με δυσκολίες, να ξεπεραστούν σοβαρά ζητήματα λειτουργίας.
Τέλος, αν και… καθυστερημένα αλλά επειδή μου δίνεται η ευκαιρία δημόσια, θέλω να πω κι ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόουτς και αδελφικό μου φίλο Ντίνο Καλαμπάκο και τον συνεργάτη του Κώστα Κατωπόδη για την μαγική χρονιά που ζήσαμε πέρυσι. Το αναφέρω, επειδή ένιωσα τόσο γεμάτος που ίσως και αυτή να ήταν η αιτία που άντεξα μέχρι τέλους το φετινό»…
