Ενα πολύ ευαίσθητο, ανθρώπινο αλλά και εν τέλει αισιόδοξο ως προς την εξέλιξή του θέμα ανέδειξε το ηλεκτρονικό περιοδικό της ΕΟΚ στο δεύτερο τεύχος του. Η παλαίμαχη διεθνής μπασκετμπολίστρια Ρένα Σταχτιάρη βγήκε νικήτρια από το μεγαλύτερο «ντέρμπι» της ζωής της, τη μάχη με τον καρκίνο και ατενίζει τη ζωή χαμογελαστή μαζί με την κόρη της και χωρίς ποτέ να απαρνιέται το μπάσκετ.
===========================
Μαθημένη από μικρή στα δύσκολα και κάνοντας καριέρα στα «σκληρά» χρόνια του γυναικείου μπάσκετ από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, η Ρένα Σταχτιάρη, έγινε με κάποιον τρόπο «κρητικιά» και όπως φαίνεται έτσι θα παραμείνει…
Η σημαντική καριέρα της ξεκίνησε το 1995 στον Άγιο Θωμά, συνεχίστηκε στην Αγία Παρασκευή, στην αυστριακή Oberpullendorf και αφού επέστρεψε στην Αγία Παρασκευή για λίγο, έκανε θραύση (σαν βασική σέντερ) στις Εσπερίδες (Γλυφάδα) με τις οποίες στις αρχές της δεκαετίας του 2000 κατέκτησε τίτλους (πρωτάθλημα και κύπελλα Ελλάδας), ενώ βίωσε τη μεγάλη πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ως βασική σέντερ της Εθνικής Γυναικών.
Το 2006 θα αλλάξει η ζωή της αφού θα «κατηφορίσει» στα Χανιά, σαν… ερωτική μετανάστρια. Εκεί θα παίξει μπάσκετ, θα γίνει μητέρα και θα βιώσει τη μεγαλύτερη περιπέτεια της ζωής της.
Είσαι ευχαριστημένη από την πορεία σου στο μπάσκετ και τι σου ‘χει μείνει όλα αυτά τα χρόνια, παίζοντας στο υψηλότερο επίπεδο;
«Όσο έπαιζα, ήμουν ευχαριστημένη. Το παράπονό μου είναι ότι δεν είχα κάποιον δίπλα μου να με ωθήσει σωστά. Θα μπορούσα ακόμα και τώρα στα 45 να έπαιζα ακόμα! Μου ‘χουν μείνει μεγάλες στιγμές. Πρώτη από όλα, η συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Ήταν ένα μεγάλο όνειρο. Οι τίτλοι με τις Εσπερίδες και άλλα πολλά».
Πώς προέκυψε η μεταγραφή σου στα Χανιά και εν συνεχεία, η μόνιμη παραμονή σου;
«Ήρθα διακοπές στην Κρήτη και γνώρισα τον άντρα μου. Ήρθα σαν ερωτική “μετανάστρια”. Έμαθε η τότε προπονήτρια της ομάδας των Χανίων, η Φρόσω Δημητρουλάκη, ότι ήμουν εδώ, μίλησε με τον Κώστα Μίσσα και ήρθα να παίξω στα Χανιά όπου τελικά έμεινα για πάντα! Ήρθα βέβαια σε μια ομάδα Α2 τότε, με άλλη νοοτροπία και στις αθλήτριες και στους προπονητές. Είχα μάθει τελείως διαφορετικά. Είδα “άλλο μπάσκετ”. Έπαιξα στα Χανιά από το 2006 έως το 2010. Ήθελα την ήρεμη ζωή στα Χανιά».
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο ΕΔΩ.
