Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τη νέα εκτός έδρας ήττα του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα, αυτήν τη φορά από τη Βίρτους Μπολόνια.
Αν υπήρξε κανείς που πίστεψε ότι οι «πράσινοι» θα νικούσαν στην Ιταλία όταν προηγήθηκαν 57-55 στο 33', μάλλον δεν έχει δει άλλο παιχνίδι της ομάδας του Ντέγιαν Ράντονιτς στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Μόλις άγχωσε τους γηπεδούχους, το «τριφύλλι» έκανε αυτό που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλο σύνολο στην Ευρώπη. Τους άνοιξε τον δρόμο για να νικήσουν, χωρίς καν να δυσκολευτούν. Η εικόνα άλλωστε θύμιζε παιδικό τμήμα -με όλο το σεβασμό στα παιδικά τμήματα- και οι παίκτες του κόουτς Σκαριόλο έκαναν «περίπατο» δίχως καν να εντυπωσιάσουν.
Αυτό είναι και το πιο θλιβερό απ' όλα τα συμπεράσματα που έχουν βγει έως τώρα κι αφορούν το αγωνιστικό σκέλος. Δηλαδή το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός παρουσιάζεται σταθερά παντελώς ανίκανος να διαχειριστεί ακόμα και το ευνοϊκό για εκείνον μομέντουμ. Παίκτες που μοιάζουν «λίγοι» για το μέγεθός του κι αδυνατούν να ευστοχήσουν σε προπονητικά λέι απ ή να βγάλουν έναν αιφνιδιασμό της προκοπής.
Ο προπονητής του συλλόγου δεδομένα έχει πάρα πολλές ευθύνες για την εικόνα και τα αποτελέσματα. Θα μας συγχωρήσετε όμως που σε τούτη εδώ τη γωνία δεν θα του ρίξουμε όλο το ανάθεμα, κάτι που αποτελεί την εύκολη λύση. Για το «γυμνό» έμψυχο δυναμικό δεν είναι εκείνος που ευθύνεται. Για την ολοφάνερη ανυπαρξία συστημάτων στην επίθεση -και κάποιοι είχαν το θράσος να κατηγορούν ολόκληρο Τσάβι Πασκουάλ ότι δεν είχε συστήματα επειδή δεν καταλαβαίνουν τι βλέπουν κι απλά κοιτούν αν η μπάλα μπαίνει στο καλάθι- προφανώς και το πρόβλημα είναι δικό του.
Ωστόσο ο Ράντονιτς μπορεί να μην αποτελεί μέρος της λύσης του προβλήματος, αλλά δεν συνιστά και το μεγαλύτερο μέρος του. Υπάρχουν άλλοι με μεγαλύτερες ευθύνες από τον Μαυροβούνιο ο οποίος εκτός συγκλονιστικού απροόπτου αργά ή γρήγορα θα γίνει ο επόμενος ο οποίος θα δει την πόρτα της εξόδου. Με βάση τα αποτελέσματα και τον «καθρέφτη» του παρκέ, δεν θα είναι άδικη η απομάκρυνσή του. Σίγουρα όμως είναι άδικο να «φορτωθεί» τα πάντα.
Εδώ και καιρό ο Παναθηναϊκός έχει χάσει την κουλτούρα του νικητή που συνόδευε τη σπουδαιότερη ομάδα όλων των εποχών στο ελληνικό μπάσκετ. Έχει ξεχάσει πως είναι να δείχνει στους άλλους ποιος είναι το αφεντικό. Έχει γεμίσει με παίκτες που δεν έχουν αντίληψη του μεγέθους του κλαμπ και δεν υπάρχει και κάποιος για να τους το εξηγήσει. Έχει γίνει μία ομάδα γυρολόγων οι οποίοι απλώς παίζουν για τον εαυτό τους και σκέφτονται το επόμενο συμβόλαιό τους, είτε κάπου καλύτερα, είτε κάπου χειρότερα.
Το γεγονός ότι οι «πράσινοι» χάνουν με όλους τους πιθανούς τρόπους δεν είναι τυχαίο. Μοιάζουν παραδομένοι σε όλα τα επίπεδα. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά τον διασυρμό από τον Ολυμπιακό στη δύση του 2022, προαναγγέλθηκαν αλλαγές και ελεύθερο μπάτζετ. Τρεις εβδομάδες αργότερα ακόμα δεν έχει προχωρήσει η παραμικρή κίνηση...
Πλέον έχει καταλάβει και ο πιο αδαής ότι για ακόμα μία χρονιά, ο έξι φορές πρωταθλητής Ευρώπης θα περιμένει απλώς να περάσουν οι υπόλοιποι 14 αγώνες για να τελειώσει ακόμα μία πλήρως αποτυχημένη και αποκαρδιωτική σεζόν στην Ευρωλίγκα. Και η αλήθεια είναι ότι στην παρούσα φάση δεν υπάρχει η παραμικρή ελπίδα για το μέλλον. Αν θα διαφοροποιηθεί η κατάσταση ή αν θα γράφουμε τα ίδια -που γράφαμε και πέρσι τέτοια εποχή- τον Ιανουάριο του 2024, είναι κάτι που θα το γνωρίζουμε στους προσεχείς μήνες. Έως τότε, κάθε αγώνας του Παναθηναϊκού εκτός συνόρων θα μοιάζει -εκτός από εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα- μ' ένα κακό έργο που προβάλλεται σε επανάληψη. Όσοι αντέχουν, θα συνεχίζουν να το παρακολουθούν, όμως οι περισσότεροι έχουν γυρίσει εδώ και καιρό την πλάτη τους.
Στην πραγματικότητα εκείνοι που έχουν μείνει να δίνουν τα πάντα είναι οι ηρωικοί φίλοι της ομάδας που ταξίδεψαν και στην Μπολόνια και στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, αντίθετα με όσους εκπροσώπησαν το κλαμπ...
