Ο Ραφαήλ Αλαγάς σχολιάζει την πρόκριση της Εθνικής Ανδρών στη δεύτερη φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τονίζοντας πως ήδη έχει εκπληρωθεί η βασική υπόσχεση των διεθνών και του Δημήτρη Ιτούδη, καλώντας τη Λιθουανία να... τολμήσει, αν της βαστά, να τη θεωρήσει χαμηλό «εμπόδιο», για να βρει μπροστά της 11 «μανιασμένους» να την «κυνηγούν».
Την αλήθεια την ξέρουμε και την έχουμε πει μεταξύ μας εδώ και αρκετό καιρό. Η Εθνική αυτή διαθέτει αρκετά μεγάλες ελλείψεις, εξαιτίας των απουσιών βασικών στελεχών της, συνεπώς το ταλέντο και το θεωρητικό της ταβάνι είναι επίσης συγκεκριμένα. Έπρεπε αναγκαστικά, με τα «όπλα» που διαθέτουμε, να αγωνιστούμε στο Παγκόσμιο Κύπελλο, που για ακόμη μια φορά μας ταξίδεψε στην Ασία.
Κάπως έτσι, οι φόβοι για πανωλεθρία αυξήθηκαν για ορισμένους. Το παιχνίδι με την Νέα Ζηλανδία είχε εξαρχής κυκλωθεί ως το σπουδαιότερο στον όμιλο με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ιορδανία μαζί. Βλέπετε, τα προηγούμενα πολλά, πια, χρόνια και με πολύ πληρέστερα ρόστερ είχαμε σημειώσει απανωτές αποτυχίες, οπότε η συγκεκριμένη σύνθεση είχε προετοιμάσει... μερικούς, ώστε να ακονίσουν τα «ξίφη» τους στην περίπτωση του πρόωρου αποκλεισμού και της απώλειας της συμμετοχής στο προολυμπιακό τουρνουά.
Αυτή δεν είναι μια παράλογη, σε ένα βαθμό, αντιμετώπιση από τη στιγμή, που οι Έλληνες αρεσκόμαστε στο να απαιτούμε να ξαναζήσουμε ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, όταν αγνοούμε τα πραγματικά προβλήματα, που ταλανίζουν το άθλημα κι έχουν αποβεί καθοριστικά στο να μείνουμε πίσω, βλέποντας χώρες σαν την Νέα Ζηλανδία, καλή ώρα, να φαίνονται απειλητικές. Και δεν είναι λίγα, αλλά δεν είναι και της παρούσης. Το σημαντικό ήταν, για λόγους που αναλύθηκαν, να έρθει αυτή η πολυπόθητη νίκη, να φύγει αυτό το «βάρος».
Οι σκέψεις αυτές, λοιπόν, υπήρχαν στον ορίζοντα, ειδικά μετά και τον τραυματισμό του Ντίνου Μήτογλου. Οι διεθνείς, όμως, είχαν δώσει την προειδοποίησή τους, το ίδιο και ο Δημήτρης Ιτούδης. Υποσχέθηκαν, ότι θα πουλήσουν... πολύ ακριβά το τομάρι τους σε όποιον κι αν έρθει μπροστά τους. Θα φροντίσουν να τον κοντράρουν με «λύσσα», να του προσφέρουν ένα 40λεπτο «κόλαση», από το οποίο πρέπει να περάσει, για να τα καταφέρει. Και αυτό έκαναν πράξη στο φινάλε αυτής της πρώτης φάσης.
Κατά την ταπεινή μου άποψη δεν παίρνω απόλυτο όρκο, ότι με πλήρη σύνθεση θα μπορούσε να γυρίσει η ψυχολογία από το -15 με την Νέα Ζηλανδία, υπό την έννοια ότι σε αρκετές περιπτώσεις τα τελευταία 14 χρόνια είχαμε υποστεί τεράστια «κάζο» από την αγωνιστική μας αλαζονεία απέναντι σε τέτοιου τύπου ομάδες. Η συγκεκριμένη ομάδα, όμως, έχοντας κοιτάξει τον εαυτό της στον καθρέπτη και γνωρίζοντας τον εαυτό της, δε θα το άφηνε να περάσει έτσι.
Με αυτό τον τρόπο, είδαμε μια ομάδα... μανιασμένη να κάνει τη ζωή των Νεοζηλανδών χειριστών ανυπόφορη, την ώρα που νόμιζαν πως ο υπέροχος πολεμικός τους χορός, η Χάκα, μας είχε τρομάξει. Δεχθήκαμε τη δυσκολία ακριβώς, που χρειαζόμασταν, για να δοθεί η κατάλληλη απάντηση, η οποία θα οδηγούσε στην πρόκριση στη δεύτερη φάση, σε μια Εθνική όπου οι πρωταγωνιστές κάθε φορά διαφέρουν. Αυτή την φορά ήταν ο Παπαπέτρου, ο Λαρεντζάκης ή και ο Θανάσης - που έπαιξε παρά το πρόβλημα τραυματισμού - στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, την προηγούμενη με την Ιορδανία πάλι ο γκαρντ του Ολυμπιακού με βοήθεια από αρκετούς.
Η «γαλανόλευκη» δεσμεύτηκε να «πολεμήσει» και αυτό κάνει. Τα αγωνιστικά της προβλήματα, όντως, δεν μπορούν να κρυφτούν ακόμη και με αντιπάλους σαν την Νέα Ζηλανδία, αλλά το σημαντικό ήταν να είναι ειλικρινής με το κοινό της, κάτι που έχει ακολουθήσει στο έπακρο απέναντι σε κάθε είδους αντιξοότητα. Αντιξοότητες, που θέλει να στρέψει στον εκάστοτε αντίπαλο, εκπληρώνοντας πια το εκ των ων ουκ άνευ στόχο της.
Και τώρα... ας κοπιάσουν. Ας θεωρήσουν η Λιθουανία και το Μαυροβούνιο ως χαμηλό «εμπόδιο» αυτή την Εθνική. Η πρώτη, δε, έχει να θυμάται και μια εξαιρετικά δυσάρεστη εμπειρία από το Ευρωμπάσκετ του 2017. Τότε, που ουδείς υπολόγιζε την ομάδα του Κώστα Μίσσα, και εν τέλει το «ράπισμά» της ήταν τέτοιο, που η παρέα του Βαλαντσιούνας ενδεχομένως δε θα έχει ξεχάσει έως και σήμερα. Κάπως έτσι, έρχονται και τώρα τα δεδομένα, τουλάχιστον στο πρώτο μισό κομμάτι τους.
Μπορεί την Παρασκευή (1/9) να χρειαστεί να μάθουμε πως γυρίζουμε στο σπίτι πρόωρα, αλλά θα μπορούμε να πούμε, ότι η Εθνική αυτή υπήρξε συνεπής στο ένα πράγμα, που υποσχέθηκε. Και αυτό ήταν να παλέψει. Κι αν καταφέρει να πετύχει το άλμα, αυτή η «μάχη», μέσα από τον όρκο των «πολεμιστών» με το εθνόσημο θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση...
