Αν περιοριστεί κανείς στο να αντιπαραθέσει τα μπάτζετ των ομάδων με τις οποίες αναμετρήθηκε, θα καταλήξει στο προφανές. Ο Άρης έκανε μία αγωνιστική υπέρβαση παίρνοντας την πρόκριση για τα play off του Eurocup και έχοντας βάσιμες πια ελπίδες ότι θα το κάνει, μέσα από την τελευταία αγωνιστική, και με πλεονέκτημα έδρας. Το αγωνιστικό στοίχημα όμως είναι το λιγότερο που μπορεί να πει κανείς ότι κέρδισε ο οργανισμός Άρης.
Επειδή συνήθως έχουμε κοντή μνήμη, είναι χρήσιμο να θυμηθούμε πού ήταν, όχι πριν από πολύ καιρό, η ομάδα που έδωσε χθες μία ευρωπαϊκή παράσταση μέσα στη Γερμανία. Γιατί πολύ πριν φτάσει στη χθεσινή βραδιά στην οποία έπαιξε και κέρδισε αυτό που ήταν φανερό ότι δικαιούταν, την πρόκριση δηλαδή, ο Άρης κέρδισε άλλα, πολύ μεγαλύτερα και πολύ πιο δύσκολα στοιχήματα. Πάνω από όλα με τον ίδιο του τον εαυτό.
Δεν είναι κρυφό ότι η επιλογή να δώσει το παρών σε μία ευρωπαϊκή διοργάνωση με μεγαλύτερες απαιτήσεις από εκείνες του BCL –ακόμη κι αν μείνουμε στον αριθμό των αγώνων που ισοδυναμούν με ένα ακόμη Πρωτάθλημα- αντιμετωπίστηκε από πολλούς, τουλάχιστον με αμφιβολία για την ορθότητα της απόφασης. «Θα αντέξει;» ήταν το ερώτημα που τέθηκε και δεν αφορούσε μόνο το αγωνιστικό αλλά και το οικονομικό σκέλος του εγχειρήματος. Γιατί για τον Άρη που πάλευε επί σειρά ετών να συμμαζέψει –και ακόμη το κάνει- τα ασυμμάζευτα των προηγούμενων ετών, η επιλογή να αγωνιστεί στο Eurocup δεν ήταν βήμα αλλά άλμα και κανείς δεν θα μπορούσε να προδικάσει ότι ήταν άλμα πάνω από στέρεο έδαφος ή… το κενό.
Ο Άρης όμως ως οργανισμός κέρδισε προ πολλού το στοίχημα αυτό και θα πήγαινε ταμείο ακόμη και αν δεν τα κατάφερνε χθες στη Γερμανία, ακόμη και αν δεν περνούσε στην επόμενη φάση. Πολύ απλά γιατί το αγωνιστικό σε αυτό το εγχείρημα έρχεται δεύτερο. Ο Άρης κέρδισε το στοίχημα πρώτα με τον εαυτό του λοιπόν. Κατάφερε βήμα-βήμα, με αργά και σταθερά βήματα δηλαδή να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του κακοπληρωτή, της ομάδας που αφήνει στο τέλος της κάθε σεζόν βερεσέδια, της ομάδας που από συνήθεια μπαίνει στο τεφτέρι του ΒΑΤ, της ομάδας που δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές και από ανάγκη συνέχισε με εκείνους που είχε από την προηγούμενη σεζόν.
Ο Άρης κέρδισε πρώτα το στοίχημα με τον εαυτό του, γιατί κατάφερε επιτέλους να δώσει όραμα στον κόσμο του, έναν από τους πιο μπασκετικούς, αν όχι τον πιο μπασκετικό της χώρας. Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο το ότι το Παλέ έχει τουλάχιστον 4.000 κόσμο σε παιχνίδια που δεν έχουν ούτε αγωνιστικό ενδιαφέρον, ούτε και λάμψη που να κάνει αυτονόητη την παρουσία τόσου κόσμου στις εξέδρες. Κάτι βλέπει αυτός ο κόσμος σχεδόν κάθε τρεις μέρες για να πάει στο γήπεδο και όχι μόνο από συνήθεια ή από «τυφλή» αγάπη προς την ομάδα.
Ο Άρης κέρδισε πρώτα το στοίχημα με τον εαυτό του βέβαια και στο αγωνιστικό και του πιστώνεται σαν παράσημο το ότι βρήκε τον προπονητή με τον οποίο το έκανε αυτό. Τον βρήκε στο πρόσωπο του Γιάννη Καστρίτη που πέρασε και ξαναπέρασε τις εξετάσεις, ταίριαξαν τα χνώτα του με αυτά του οργανισμού στον οποίο έδειξε πρώτος τον δρόμο της Ευρώπης. Γιατί ο Καστρίτης ήθελε με κάθε τρόπο, επέμεινε, πίεσε και πέτυχε να ληφθεί η απόφαση επιστροφής στην Ευρώπη.
Για τον Άρη των τελευταίων δύο τουλάχιστον χρόνων, δεν υπάρχουν αμφιβολίες. Είναι μία ομάδα με συγκεκριμένη ταυτότητα. Δεν θα τον δεις να παρατάει παιχνίδι. Δεν θα τον δεις να εγκαταλείπει την προσπάθεια ακόμη και όταν οι πιθανότητες δεν είναι μαζί του. Μήπως ήταν μαζί του χθες κόντρα στην Ουλμ; Χωρίς τον Μποχωρίδη, χάνοντας έναν βασικό επιθετικό πυλώνα του στην αρχή (Γκάλινατ) και στην πορεία έναν ακόμη (Μπλούμπεργκς);
