Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για το «αιώνιο» ντέρμπι του Ολυμπιακού με τον Παναθηναϊκό στο ΣΕΦ που βρήκε δίκαιους νικητές τους «ερυθρόλευκους».
Το ελληνικό clasico έχει εξελιχθεί -και δικαίως- στο πιο δημοφιλές μπασκετικό ντέρμπι στην Ευρώπη, έχοντας αφήσει πίσω του δίχως αμφιβολία τόσο το ισπανικό αυθεντικό clasico της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπαρτσελόνα όσο και το ντέρμπι του Βελιγραδίου μεταξύ της Παρτιζάν και του Ερυθρού Αστέρα.
Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι το θέαμα δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Για να είμαστε πιο ακριβείς, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, απουσίαζε πλήρως. Αυτό όμως είναι το τελευταίο που ενδιαφέρει τις δύο ομάδες και οι νικητές «ερυθρόλευκοι» έχουν κάθε λόγο να πανηγυρίζουν.
Από την άλλη ο Παναθηναϊκός εμφάνισε πάλι ορισμένες «παιδικές ασθένειες» που κάθε τόσο τον... επισκέπτονται συχνά και προκαλούν απορίες. Ο Ναν αν και δεν φημίζεται για την ευστοχία του στα τρίποντα στην Ευρωλίγκα, το βράδυ που τα... έβαζε από μακριά, υπέπεσε σε σωρεία λαθών. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνος του έκανε όσα ολόκληρος ο Ολυμπιακός, δηλαδή επτά.
Και πέρα από κακό χειρισμό της μπάλας -του έφυγε πέντε φορές μέσα από τα χέρια-, έμοιαζε να αδυνατεί να κάνει μία εύκολη πάσα ακόμα και σε συμπαίκτη του που βρισκόταν δίπλα του, ενώ αστοχούσε από κοντινή και μέση απόσταση. Αν μη τι άλλο ο βαθμός συγκέντρωσης του Αμερικανού ήταν κάτω από τη βάση κι επηρεάστηκε από τη σκληρή άμυνα των γηπεδούχων στο πρώτο ημίχρονο.
Βέβαια δεν ήταν ο μόνος, καθώς ουκ ολίγοι παίκτες έμοιαζαν ανέτοιμοι πνευματικά και βρίσκονταν σχεδόν σε άλλο γήπεδο κάποιες στιγμές. Όμως η αλήθεια είναι ότι γι' αυτό υπάρχει ο προπονητής στην άκρη του πάγκου προκειμένου να βρίσκει τις κατάλληλες πεντάδες.
Ο Εργκίν Αταμάν δεν βρέθηκε μόνο σ' ένα κακό βράδυ αλλά έχει αυτήν την -κακή- συνήθεια. Δηλαδή του αρέσει να αφήνει παίκτες για μεγάλο χρονικό διάστημα στο παρκέ. Όταν νικάει η ομάδα του τότε δικαιώνεται, στις άλλες περιπτώσεις όμως τα... ρίχνει στους παίκτες.
Προφανώς δεν αμφισβητεί κανείς την αξία του Τούρκου προπονητή. Εξάλλου δεν είναι πολλοί εκείνοι που οδήγησαν τις ομάδες τους σε δύο σερί τρόπαια της Ευρωλίγκας σε ισάριθμες σεζόν κι ενδεχομένως να ήταν τρία αν δεν είχε διακοπεί η αγωνιστική περίοδος 2019/20 λόγω του κορωνοϊού.
Η αλήθεια είναι όμως ότι την ώρα που στους Πειραιώτες, ουδείς ξεπέρασε τα 27 λεπτά συμμετοχής, στον Παναθηναϊκό τέσσερις παίκτες έπαιξαν από 32 λεπτά και πάνω.
Στο τέλος τόσο σκληρών αναμετρήσεων αυτό κοστίζει και φαίνεται, καθώς απουσιάζει η απαραίτητη δύναμη και το καθαρό μυαλό. Αν οι «πράσινοι» δεν «ανοίξουν» το ροτέισόν τους, είναι απορίας άξιο πως θα ανταποκριθούν στις σειρές αγώνων που πλησιάζουν.
Επίσης ναι ο Μόουζες Ράιτ έστησε... πάρτι στη ρακέτα των φιλοξενούμενων αλλά ο Φαλ είχε το πιο... ήσυχο ντέρμπι από τότε που ήρθε στην Ελλάδα, γεγονός που σημαίνει ότι το πλάνο του Τούρκου ήταν καλό για τον Γάλλο ψηλό. Επίσης όμως είναι τουλάχιστον άδικο για τον Μπαλτσερόφσκι να ξεκινάει κι ενώ είναι θετικός, να μην πατάει ξανά στο παρκέ. Εξάλλου ο Λεσόρ δεν βρέθηκε και στο καλύτερό του βράδυ και ο Πολωνός θα μπορούσε να του δώσει ανάσες και παράλληλα να παίξει «ξύλο» με τη φροντ λάιν του Ολυμπιακού.
Κι όλα αυτά με τον Παναθηναϊκό να κυριαρχεί απόλυτα στα ριμπάουντ (40-29) αλλά με 18 λάθη και τέτοιο μοίρασμα χρόνου θα αποτελούσε σχεδόν... έκπληξη αν επικρατούσε. Στην ουσία δεν έπαιξε με εννιά αλλά με επτά μπασκετμπολίστες, με δεδομένο ότι ο Μπαλτσερόφσκι δεν συμπλήρωσε ούτε πεντάλεπτο και ο Χουάντσο ούτε δεκάλεπτο.
Για το «τριφύλλι» πάντως δεν χάθηκε κάτι οριστικά και αμετάκλητα στο ντέρμπι αλλά ήταν σίγουρα ένα πλήγμα η ήττα, καθώς σε περίπτωση διπλού θα πατούσε πολύ γερά στην τετράδα και στο πλεονέκτημα έδρας.
Πλέον είναι υποχρεωμένο να μαζέψει τα κομμάτια του και να προχωρήσει μπροστά παίζοντας πρώτα με τον ΠΑΟΚ στην Πυλαία και στη συνέχεια στη «διαβολοβδομάδα» με Ερυθρό Αστέρα και Μπαρτσελόνα σε Βελιγράδι και ΟΑΚΑ...
ΥΓ. Μάλλον κάτι καλό πάει να κάνει ο Παναθηναϊκός φέτος, αν σκεφτεί κανείς ότι πέρσι ήταν προτελευταίος και ο φιναλίστ της προηγούμενης Ευρωλίγκας τον «έπιασε» στη βαθμολογία στην 29η αγωνιστική και πανηγυρίζει -δικαίως- έξαλλα αυτό το κατόρθωμα.
