Δύο από τις πλέον σημαντικές αθλήτριες που ανέδειξε το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα συναντήθηκαν σήμερα στο στούντιο του ΕΟΚ WebRadio και τα είπαν σε μια απολαυστική συνύπαρξη. Η Αννυ Κωνσταντινίδου και η Λίλα Χατζηορίδου θυμήθηκαν όμορφες ιστορίες, μίλησαν για τις πολύ μεγάλες καριέρες τους και πρόσφεραν μια εκπομπή γεμάτη αμαμνήσεις.
Αναλυτκά:
Άννυ Κωνσταντινίδου
Για τον Σπόρτινγκ:
Πήγα εκεί από τη Γλυφάδα, ήταν το καμάρι το μπάσκετ Γυναικών. Επένδυσαν με την έννοια του οράματος και του χρόνου στο μπάσκετ γυναικών. Ήταν το διαμάντι του συλλόγου εκείνη την εποχή, μας έλεγαν Άρη των Γυναικών.Ξεχωρίζαμε τότε, ξέραμε τι θέλαμε για τις θέσεις των παικτριών.
Δε νομίζω να υπάρχει πίκρα, απλά ήταν άλλες εποχές. Η προβολή τώρα με τα σόσιαλ μίντια και την τεχνολογία είναι μια άλλη εποχή. Τώρα μπορείς να φτάσεις πιο ψηλά γιατί υπάρχει μια κάποια προβολή που τότε δεν υπήρχε. Δημιουργήσαμε πολλές φιλίες, δεν θα άλλαζα τίποτα. Τώρα μέσω του Facebook βλέπω τι κάνουν οι παλιές συμπαίκτριες μου και χαίρομαι. Έτσι είμαστε κοντά ακόμα και όταν δεν είμαστε.
Για την Λίλα Χατζηορίδου:
Ο κόσμος μπέρδευε και νόμιζε πως παίζαμε την ίδια θέση. Ήταν πολύ καλή σουτέρ, κλασική σουτέρ. Θεωρώ πως ξεχώριζε και άμα άρχισε να τα βάζει, έπρεπε να βρεις τρόπο να τη σταματήσεις. Όταν έβαζε τα πρώτα σουτ, ήξερες ότι θα είναι σε καλή μέρα. Αλλά αυτό που μου άρεσε ήταν το γεγονός πως ακόμα και δεν ήταν δεν κρυβόταν, ήθελε τη μπάλα στα χέρια της. Αυτό σημαίνει πολλά, ήταν η εγγύηση του Παναθηναϊκού.Για μένα ήταν μια σουτέρ που άφησε το στίγμα της.
Είχαμε γνώση του που βρισκόμασταν, σηκώναμε οόλη την ομάδα. Το αποτέλεσμα το φέρνει το σύνολο, αλλά όταν έκαιγε η μπάλα την ήθελε.
Οι κόρες μας έχουν γεννηθεί με διαφορά πέντε μηνών. Μου έχει μείνει αυτό και καμιά φορά το συζητάμε.
Για την Εθνική:
Θυμάμαι το γέλιο πολύ, τις όμορφες στιγμές μας γενικά. Στην Εθνική, όπως γίνεται και τώρα, δεν υπάρχει αντιπαλότητα, δεν υπάρχουν ομάδες. Περάσαμε καλά και μετά τις προπονήσεις, με χαβαλέ.
Με μας ξεκίνησε ξανά η Εθνική να βγαίνει το 1983 στην Ευρώπη, ήταν γιορτή και προνόμιο για μας.Είχαμε βαριές ήττες αλλά σιγά σιγά το φέραμε σε ένα πολύ καλό επίπεδο.Ήταν τιμή και καθήκον μας για τα επόμενα κορίτσια, να το ξεκινήσουμε εμείς δηλαδή για να υπάρχει συνεχεία.
Τότε δεν είχαμε πολλές διοργανώσεις και υποχρεώσεις. Εμείς με τη Γλυφάδα κάναμε 3 φορές τη βδομάδα προπόνηση. Στον Σπόρτινγκ στην αρχή δεν είχαμε ούτε πρωί προπόνηση. Εγώ δούλευα κιόλας και πολλές φορές έχανα τις μεσημεριανές προπονήσεις. Ήταν πικρό ό,τι προσπάθεια και αν γινόταν.
Για τις δυσκολίες της καριέρας της:
Η Γιουγκοσλαβία ήταν άλλη σχολή, είχαν δουλέψει πολύ τις αδυναμίες τους.Με τον Σπόρτινγκ μου έκαναν εντύπωση οι ιταλικές και οι γαλλικές ομάδες., ως σύνολο ήταν ομάδες. σκληρές και είχαν μπασκετική ικανότητα. Κάθε φορά που πηγαίναμε εκεί ήταν όλα τα γήπεδα γεμάτα στη Γαλλία, δεν έπεφτε βελόνα. Εκείνη την εποχή ήταν άλλο επίπεδο. αυτές οι ομάδες.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού ήθελε να δει τα ντέρμπι με τον Σπόρτινγκ. Μου έλεγαν «τι μας έκανες;» για πλάκα. Περίμεναν να δουν έναν ωραίο αγώνα για να χειροκροτήσουν.
Για μας δύσκολη έδρα ήταν της Καλαμαριάς, ήταν για το γήπεδο του Μετς. Ήταν γεμάτο πάντα και δύσκολο να το διαχειριστεί κάποιος με τόσο κόσμο και βαβούρα.
Για το εξωτερικό:
Μου είχαν στείλει φαξ με επίσημο συμβόλαιο από Γερμανία, δεν πήγα λόγω οικογενείας, δική μου επιλογή καθαρά. Όταν πήγα στον Καναδά έμεινα 6 χρόνια και έπαιξα στην ομάδα του κολεγίου τα 5. Μου έδωσαν υποτροφία μετά για να κάνω ντοκτορά και σκέφτηκα πως αν μείνω εκεί δεν θα γυρίσω πίσω. Είπα να γυρίσω για την οικογένεια μου, δεν το μετανιώνω όμως.
Μου είπε ο άνδρας μου να πάω, αλλά δεν ήθελα. Ήταν δύσκολο να φύγεις από το σπίτι σου τότε, δεν υπήρχε λλόγος να πάω πέρα από το οικονομικό. Η απόφαση μου δεν με βασάνισε.
Για κάποιο απωθημένο:
Εκείνο το ματς με την Τσεσένα, χάθηκε στις λεπτομέρειες, θα μπορούσαμε να πάμε στον Τελικό. Θα ήταν κάτι που θα έσπρωχνε ακόμα περισσότερα κορίτσια στο μπάσκετ.
Για την Εθνική το ότι δεν περάσαμε ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όλες οι ομάδες. ήταν πανίσχυρες. Δεν υπήρχε περίπτωση να τις περάσουμε.
Για το μπάσκετ γυναικών τώρα:
Γίνονται κάποια βήματα και κάποιες προσπάθειες. Δεν αλλάζουν όλα σε μια βραδιά, αλλά υπάρχει πλάνο και όραμα. Θέλουμε το μπάσκετ. γυναικών να ακουστεί παραπάνω. Τόσα χρόνια δεν είχε την προβολή που θα έπρεπε από συλλόγους και ομοσπονδία.
Έχουμε χάσει από αυτά, δεν έχουμε τόσα κορίτσια όσο παλιά. Δεν υπάρχουν πολλά τώρα στις μικρές ηλικίες, από εκεί θα ανεβούν στις μεγάλες ομάδες. και θα γίνει δυνατότερο το πρωτάθλημα. Θέλει δουλειά που θα φανεί σε 3-4 χρόνια.Αυτή τη στιγμή έχουμε κορίτσια σε εξωτερικό και ΗΠΑ, υπάρχει ένας κορμός για τις Εθνικές ομάδες., από τον οποίο θέλουμε να αποτελεί έμπνευση για τις ακόμα πιο μικρές.
Δεν υπάρχουν αποδεδειγμένα δεν υπάρχουν κορίτσια που να παίζουν μπάσκετ. Εκεί πρέπει να αφοσιωθούμε και όλα τα αλλά θα έρθουν. Θέλει επιμονή και υπομονή. Ήδη έχει ξεκινήσει το πρόγραμμα των σχολείων εδώ και 3-4 μήνες, μας πήγε πίσω ο κορονοϊός.
Πρέπει να είμαι αισιόδοξη. Όλα αυτά τα χρόνια που δεν με έβλεπαν σε γήπεδα πρεσβεύω το μπάσκετ από άλλη θέση. Έχω βοηθήσει πολλούς να πάνε στις ΗΠΑ. Το να εμπλακώ με την ΕΟΚ το έκανα με μεγάλη σκέψη, όταν μιλήσαμε με τον κ. Λιόλιο για το όραμά του. Πιστεύω ότι υπάρχει φως αλλά θέλει δουλειά.
Θα είμαι ευχαριστημένη όταν δω περισσότερα κορίτσια να παίζουν. Όλα τα νεαρά κορίτσια πάνε στο βόλεϊ. Πρέπει να το αλλάξουμε αυτό. Έτσι θα έχουμε και μια πιο ανταγωνιστική Εθνική. Το ένα θα βοηθάει το άλλο μετά.
Έχουμε ήδη επικοινωνία με ομάδες της Α1 και της Α2 γιατί θέλουμε να δούμε τι γίνεται, τι προβλήματα έχουν. Έχουμε μεγάλες συζητήσεις γιατί πρέπει να βρεθούν λύσεις. Θέλουμε να τις βοηθήσουμε να πατήσουν στα πόδια τους.
Η δίκη μας γενιά παρέχει τα πάντα στους νεότερους. Είναι η εξέλιξη της ζωής. Τα μικρά κάνουν προπόνηση. σε ανοιχτά, έτσι πρέπει.
Τα παιδιά να αγαπήσουν το μπάσκετ. πρώτα από όλα, μεγάλωσα στα ανοιχτά γήπεδα εγώ, δεν είχα κανένα πρόβλημα να παίζω με αγόρια ακόμα. Η Γλυφάδα και το κλειστό της ήταν προνόμιο. Παίζαμε στον Πειραϊκό και η μπάλα έφευγε από το γήπεδο άμα είχε αέρα. Ήταν δεδομένο ότι θα παίζουμε σε ανοιχτό.
Για τον αθλητισμό:
Είχαμε παιδιά που δυο χρόνια δεν έκαναν τίποτα αναγκαστικά και τώρα συνήθισαν να μην κάνουν τίποτα, τους επηρέασε και ψυχολογικά. Ήταν καταστροφικό. Θεωρώ ότι τα παιδιά πρέπει να βγαίνουν έξω και να αθλούνται. Πρέπει να υπάρχει μέτρο σε όλα αν θες να είσαι αθλητής, θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Στο σχολείο βλέπω μια γενιά που δεν είναι της άθλησης.
Είναι μεγάλη πρόκληση, έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε ακόμα. Δεν έχουμε ταβάνι, θα ανεβαίνουμε συνεχεία.
Ο αθλητισμός είναι μάθημα ζωής, ακόμα και από έναν αγώνα να ζήσεις την χαρά και τη λύπη μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Σου φέρνει συναισθήματα που δεν τα ζεις εύκολα.Έχω κάνει αυτά που έχω κάνει μέσα από το μπάσκετ. Μου έδωσε τεράστια ώθηση.
Για τα ταξίδια παλιά:
Σχεδόν πάντα πέφταμε με ομάδες της Ρουμανίας. Και χάναμε και δεν είχε τις καλύτερες συνθήκες εκεί. Υπήρχε μια μουντάδα εκεί τότε, ένα γκρίζο πράγμα με άλλα καθεστώτα. Ο κόσμος φοβόταν, δεν μιλούσε πολύ. Έβλεπε την ομάδα σαν ευκαιρία να μιλήσει με άλλον κόσμο.
Στην Ουγγαρία μας φρόντισαν σε μια εκδρομή που πήγαμε, μας έδειξαν μέρη κλπ, ενδιαφερθήκαν για μας. Εκεί μου έκανε εντύπωση γιατί κάναμε κάτι παραπάνω., είδαμε δυο πράγματα περισσότερα.
Όταν παίξαμε Ευρώπη με ομάδα της Σιβηρίας πήγαμε από Αθήνα Μόσχα και αναμονή 10 ώρες. Μόλις φτάσαμε είδαμε μια τεράστια άσπρη πεδιάδα. Το ταξίδι τώρα είναι πολύ πιο εύκολο με περισσότερες πτήσεις, τότε υπήρξαν φορές που παίζαμε Πέμπτη και φεύγαμε Δευτέρα. Ήταν λίγο προβληματικά και σε κούραζαν πάρα πολύ. Είχαμε έρθει από την Σουηδία Παρασκευή και Σάββατο πρωί πήγαμε με λεωφορείο στη Θεσσαλονίκη. Κάθε δυσκολία έχει την ομορφιά της. Ήταν το άγνωστο και το καινούριο τότε, ειδικά με τις Εθνικές. Ήταν σαν εκδρομή, περνούσαμε τα σύνορα και ήταν πρωτάκουστο για μας.
Είχαμε ένα τουρνουά στην Πολωνία και με το που γυρίσαμε από εκεί μας κοίταζαν όλοι περίεργα. Γυρίσαμε εδώ και μας πήγαν σε νοσοκομείο να μας ελέγξουν αν έχουμε ραδιενέργεια. Ήταν δύσκολη η επικοινωνία τότε.
Έχω να το λέω πως ήμουν κοντά στο Τσερνόμπιλ.
Λίλα Χατζηορίδου
Για τον Σπόρτινγκ:
Ήταν καλύτεροι οι παράγοντες του, ήξεραν τι ήθελαν και το έκαναν. Εμείς είχαμε λεφτά αλλά δε γινόταν κατάλληλη διαχείριση
Εμείς δίναμε λεφτά για να έρθει κάποια, ο Σπόρτινγκ αντί για χρήματα έλεγε στις παίκτριες πως θα περάσουν άνευ εξετάσεων στη χολή που ήθελαν αν έπαιρναν το πρωτάθλημα.
Δεν έμαθα ποτέ αν με ήθελε όντως ο Σπόρτιγνκ όσο ήμουν στον Παναθηναϊκό.
Για την Άννυ Κωνσταντινίδου:
Δεν την μάρκαρα πάντα αλλά ήταν μπελάς. Έτρεχε και δε σταμάταγε ποτέ. Μια φορά ήμουν τόσο προπονημένη, είχαμε πάει με την Εθνική στην Ουγγαρία, και κάναμε προπόνηση. σε ένα πάρκο. Με έβαζε και τρέχαμε 2 ώρες σε ένα τεράστιο πάρκο.Ήταν και σκόρερ και δημιουργός, ήταν πολύ γρήγορη με ρεφλέξ με και χωρίς τη μπάλα.
Εμείς οι δυο βγάζαμε τα κάστανα από τη φωτιά. Η αυτοπεποίθηση μας όμως. έβγαινε από την προπόνηση., είχαμε δουλέψει πολύ πριν την ώρα του αγώνα.
Για την Εθνική:
Η υπέρτατη τιμή να εκπροσωπείς τη χώρα σου, περάσαμε καλά. Πηγαίναμε τότε χωρίς σκάουτινγκ, πήγαμε στο πρώτο Βαλκανικό και είδαμε ότι κάναμε λάθος.
Με τον Σισμανιδη κάναμε 5 φορές προπόνηση. τη μέρα., βάρη κλπ. Ανά μια ώρα τρώγαμε γερο πρωινό και προχωρούσαμε. Μετά τα βάρη πηγαίναμε να παίξουμε μπάσκετ. και μετά, το απόγευμα, παίζαμε ξανά. Ήταν πρωτόγνωρο για μας, αλλά ότι μας έλεγα το κάναμε. Μας βόηθησε κάθε προπονητής που είχαμε, είχαμε γενικά. πολύ καλούς προπονητές που δεν «έκαψαν«. Ήμασταν τυχερές.
Το 2004 στους Ολυμπιακούς Αγώνες, μόνο και μόνο που έβλεπα τις παίκτριες να μπαίνουν στο γήπεδο ανατρίχιασα ακόμα και αν είχα αποσυρθεί ήδη 5 χρόνια.
Για τον ρόλο μέντορα που είχαν:
Θα έμπαιναν ακόμα περισσότερα κορίτσια με την προβολή του σήμερα, είχαμε γεμάτα γήπεδα τότε.Τουλάχιστον είχε παραπάνω. κόσμο. από τώρα. Ήταν εποχές που ζούσαμε στα γήπεδα, μας αγαπούσε ο κόσμος. Ήμουν συνεχεία. στον Τάφο του Ινδού και έβλεπα το ανδρικό συνεχεία., ήταν άλλες εποχές.
Για τις δυσκολίες της καριέρας της:
Με την Εθνική είχα θέμα με τη Γιουγκοσλαβία, ήταν ψηλές και γρήγορες, τα έκαναν όλα στο παρκέ.
Το πιο αντιπαθητικό γήπεδο ήταν του Σπόρτινγκ, κυρίως για τα καλάθια. Σαν γήπεδο δεν είχε να κάνει που ήταν χαμηλό, ήταν τα καλάθια. το μόνιμο πρόβλημα.Σε μας ήταν οικογενειακό το κλίμα παρά την αντιπαλότητα.
Μας εξίταρε το ντέρμπι με τον Σπόρτινγκ, δεν είχε ευθυνοφοβία. Ήταν μια κόντρα που θέλαμε να κερδίσουμε.
Για το εξωτερικό:
Δε ξέρω αν θα έφευγα, δε ξέρω αν θα άφηνα τον άνδρα μου. Αλλά τότε δεν υπήρχαν μάνατζερ, δεν υπήρχε τρόπος να μας βρουν, τώρα είναι πολύ πιο εύκολο.
Για το μπάσκετ γυναικών τώρα:
Αποδυναμώθηκε το πρωτάθλημα., έφυγαν πολλές καλές παίκτριες και έπεσε το επίπεδο. Πρέπει να γίνει ξανά δυνατό το πρωτάθλημα. για να έχουν εικόνες τα μικρότερα παιδιά, να θέλουν να γίνουν σαν αυτές που θα βλέπουν. Τώρα, ένα μικρο κορίτσι θα δυσκολευτεί να διαλέξει σε ποια θα μοιάσει.
Καλομάθαμε στο κλειστό και ξεχάσαμε τα ανοιχτά. Είναι άλλη νοοτροπία πια. Αυτοί που ασχολούνται με τους μικρούς τώρα είναι πιο μικροί και δεν έχουν ζήσει τα ανοιχτά και όλα τα προβλήματα τους.
Δε βλέπουμε στις παιδικές χάρες να παίζουν παιδιά σε πολλές γειτονιές της Αθήνας.
Για τον αθλητισμό:
Σου προκαλεί ευεξία, σε βοηθάει στην υγεία σου, σε κάνει κοινωνικό. Σου παρέχει πολλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο.Εγώ είμαι ό,τι είμαι εξαιτίας του μπάσκετ., μέσω αυτού έχω πετύχει ο,τι έχω κάνει μέχρι σήμερα.
Για τα ταξίδια παλιά:
Υπήρχαν δυσκολίες, ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μας. Το να φεύγεις από την Ελλάδα και να παίζεις τουρνουά στο εξωτερικό ήταν πρωτόγνωρο. Αλλά κάνεις φίλους, βλέπεις μέρη που μπορεί να μην τα έβλεπες ποτέ ξανά.
Μου άρεσε να παίζω στα Βαλκάνια, γιατί τα γήπεδα ήταν πάντα διαφορετικά από ό,τι έξω. Είχε χιόνια έξω και μέσα παίζαμε με σορτσάκι.Ήταν ωραία χρόνια τότε αλλά και δύσκολα.
Για το πρότυπό της:
Ήταν ο Πέτροβιτς. Όταν έπαιξαν ένα Πανευρωπαϊκό στην Πάτρα και πηγαίναμε κάθε μέρα. να δούμε τα ματς, ήταν το πρότυπο μου. Πήρα από αυτόν, το πείσμα του, το πως πήγε στο ΝΒΑ μετά.
