Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τον Παναθηναϊκό που πήρε τη νίκη επί της Βίρτους Μπολόνια με 90-76, πιο δύσκολα απ' ό,τι μαρτυρά το σκορ.
Ας τα πάρουμε από την αρχή. Νοέμβριο μήνα δεν κρίθηκε ποτέ κάτι και όποιο κι αν ήταν το χθεσινό (17/11) αποτέλεσμα, δεν θα άλλαζε κάτι στη μεγάλη εικόνα. Ωστόσο μετά τις δύο πρώτες ήττες των «πράσινων» στο ΟΑΚΑ, θα είναι πολύ σημαντικό από εδώ και στο εξής να προστατέψουν την έδρα τους. Για την ακρίβεια το «κάστρο» τους, καθώς πλέον το γήπεδο του «τριφυλλιού» μοιάζει με το παλιό καλό ΟΑΚΑ, εκείνο που έκανε τους αντιπάλους να υποφέρουν κι έδινε «φτερά» στους παίκτες της ομάδας.
Ένα κομμάτι της επικράτησης επί των Ιταλών, οφείλεται δίχως αμφιβολία στη βοήθεια του κόσμου ο οποίος στα δύσκολα... έσπρωξε όπως ακριβώς έπρεπε τους παίκτες για να φύγουν από τη δύσκολη θέση και να φτάσουν τελικά στην εμφατική νίκη. Από τη στιγμή που κάτι τέτοιο υποστήριξε και ο Εργκίν Αταμάν, δεν χρειάζεται να γραφτούν πολλά περισσότερα επί του θέματος.
Όσον αφορά αυτά που διαδραματίστηκαν στο παρκέ, ο Παναθηναϊκός πλέον έχει την ευχέρεια να μπορεί να πάρει πολλά από πολλούς και οι πρωταγωνιστές του να μην είναι πάντοτε οι ίδιοι. Ο Τούρκος προπονητής -ο οποίος συμπλήρωσε 200 νίκες στην Ευρωλίγκα- μπορεί να δοκιμάσει πολλά πρόσωπα και σχήματα για να καλύψει και τις δύο σημαντικές απουσίες (Ερνανγκόμεθ, Παπαπέτρου) που υπάρχουν. Χρησιμοποίησε για σημαντικά χρονικά διαστήματα πεντάδες με τρεις γκαρντ, ήταν λειτουργικές και στις δύο πλευρές του παρκέ.
Οι «πράσινοι» έφτασαν τους ενενήντα πόντους μέσα από την καλή δουλειά που έκαναν στην άμυνα. Ήταν αρκετά άστοχοι σε ελεύθερα σουτ πίσω από τη γραμμή των 6,75μ. και θα μπορούσαν να έχουν νικήσει με ακόμα μεγαλύτερη διαφορά.
Διάβασαν σωστά αρκετές φάσεις και πέρασαν την μπάλα κοντά στο καλάθι, εκεί όπου η φροντ λάιν τους κυριάρχησε, με το ποσοστό στα δίποντα να είναι πολύ υψηλό. Παράλληλα διάβασαν και τις αμυντικές αδυναμίες του συνόλου του Λούκα Μπάνκι.
Έπειτα από το 62-67 στο 32', ακολούθησε μία... καταιγίδα που όμοιά της είχε καιρό να συμβεί και με επιμέρους σκορ 28-9 ήρθε η άνετη νίκη που όμως στην πραγματικότητα ήταν πιο δύσκολη και γι' αυτό μετά το φινάλε ο κόουτς Αταμάν την πανηγύρισε με σφιγμένες γροθιές, απέναντι σε μία ομάδα που είχε ρεκόρ 6-2 και που είχε αλώσει με διαφορά 24 πόντων μία δύσκολη έδρα όπως είναι αυτή της Μονακό.
Με εξαίρεση τον... εξωγήινο Ντίνο Μήτογλου ο οποίος αν συνεχίσει έτσι σε όλη τη σεζόν, θα διεκδικήσει το βραβείο του MVP της διοργάνωσης, υπήρξαν άλλοι πέντε παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων. Όχι κι άσχημα.
Στις πρώτες πενήντα μέρες της σεζόν, αν υπήρχε βραβείο για τον καλύτερο ρολίστα της χρονιάς, αυτό θα πήγαινε με συνοπτικές διαδικασίες στον Τζέριαν Γκραντ. Μία από τις λιγοστές μεταγραφές που το περασμένο καλοκαίρι λοιδορήθηκαν, προτού καν δείξει τι μπορεί να κάνει στο παρκέ. Και τουλάχιστον προς το παρόν, κάνει τα πάντα -ή σχεδόν τα πάντα- με μεγάλη συνέπεια.
Παρά το γεγονός ότι ο γεροΜπελινέλι παραμένει ακόμα και τώρα «φονιάς» και γεννημένος σκόρερ, οι εποχές που το «τριφύλλι» μπορούσε να χάσει μόνο από έναν παίκτη έχουν πια περάσει.
Θα μπορούσε να γίνει ειδική αναφορά στους Σλούκα, Βιλντόσα, Μπαλτσερόφσκι και Ναν διότι το καρέ ήταν υπέροχο, αλλά δεν συντρέχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος, καθώς η αξία των τριών είναι γνωστή και αδιαμφισβήτητη, ενώ ο Πολωνός έχει ακόμα πολλά «ψωμιά» να φάει αλλά διαθέτει τις προοπτικές για να εξελιχθεί σε σπουδαίο ψηλό, έστω κι αν ακόμα δεν είναι πλήρως έτοιμος για το κορυφαίο επίπεδο.
Εν κατακλείδι, αυτή είναι η πιο σημαντική νίκη του Παναθηναϊκού μέχρι την επόμενη. Μία επιτυχία που δείχνει ξανά ότι ο «οδηγός» είναι η άμυνα και όταν δέχεται λιγότερους από 80 πόντους, σπάνια θα φεύγει με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο. Παράλληλα ήρθε απέναντι σε μία φορμαρισμένη ομάδα που έπαιξε με τον «αέρα» της εξαιρετικής της πορείας αλλά στο φινάλε «λύγισε». Τα λέμε μετά το παιχνίδι με τη Βαλένθια όπου το 3/3 φαντάζει και είναι επιτακτική ανάγκη προκειμένου να καλυφθεί το χαμένο έδαφος από τις δύο ήττες στις λεπτομέρειες που έχουν προηγηθεί στο ΟΑΚΑ.
