Ο Κώστας Παπανικολάου άφησε το δικό του στίγμα στο τέλος του Ακρόπολις και εν όψει του Ευρωμπάσκετ, μετά την νίκη με την Τουρκία, τονίζοντας πως οφείλουμε να είμαστε ταπεινοί, επισημαίνοντας τις σπουδαίες παρουσίες δίπλα στους παίκτες και αναφερόμενος εκ νέου στον Γιάννη Αντετοκούνμπο.
«Όταν κρίνεται στις 4 γραμμές θες να κερδίσεις. Πάντα υπάρχει ανταγωνισμός ακόμα και στην προπόνηση. Ο δεύτερος παράγοντας ήταν πως θεωρούσαμε σαν υποχρέωση με 20.000 άτομα να τους ευχαριστήσουμε κια να δώσουμε το κάτι παραπάνω. Η δική τους φωνή μας έδωσε ενέργεια. Ήταν μια πάρα πολύ ωραία σχέση ομάδας-κερκίδας.
Η δουλειά δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα υπάρχουν πράγματα να βελτιώσεις και να δουλέψεις. Αυτή είναι η ουσία των αγώνων αυτών να δοκιμάσεις πράγματα και να δεις τι χρειάζεται. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία να δεις ποιοι παίκτες ταιριάζουν καλύτερα για να δώσεις τη μάχη.
Υπάρχει πολύ ταλέντο στην Τουρκία. Έχουν παιδιά με ταλέντο. Όχι μόνο τα παιδιά από το ΝΒΑ. Ξέραμε ότι θα ήταν ένα πολύ ανταγωνιστικό παιχνίδι.
Από τη στιγμή που βρίσκεσαι εδώ είναι επιλογή σου. Εθνική ομάδα είναι να το θες και να το νιώθεις. Πρέπει να το απολαμβάνεις. Κάνουμε αυτό που αγαπάμε εκπροσωπώντας τη χώρα μας. Από τη στιγμή που το κάνουμε αυτό είναι υποχρέωσή μας να εκπροσωπούμε τη χώρα μας. Θέλουμε να δουλεύουμε για να γινόμαστε καλύτεροι.
Είναι ευλογία να έχουμε τον Γιάννη. Δεν είμαστε δύο ομάδες με ή χωρίς τον Γιάννη. Πολλά πράγματα γίνονται πιο εύκολα. Η ουσία όταν ο Γιάννης δεν είναι στο παρκέ η ομάδα πρέπει να κρατάει το ίδιο επίπεδο, την ίδια προσήλωση και δυναμική. Έχουμε το υλικό να το κάνουμε.
Ο,τι κι αν νιώσουμε πρέπει να το παρουσιάσουμε στο παρκέ. Πρέπει να είμαστε ταπεινοί. Όταν είμαστε ταπεινοί μπορούμε να καταφέρουμε πολλά και σημαντικά και όμορφα. Όταν πάμε με μια άνεση ή μεγαλύτερη αισιοδοξία, έρχεται το στραπάτσο. Επειδή έχουν έρθει στραπάτσα για την Εθνική, πρέπει να είμαστε ταπεινοί και να διεκδικήσουμε το καλύτερο για την ομάδα, τη χώρα και τελευταία για τους εαυτούς μας. Έχουμε την τύχη να έχουμε δίπλα μας παιδιά, όπως ο Νίκος Ζήσης και ο Δήμος Ντικούδης που ήταν το δικό μας '87. Οπότε, από εκεί πρέπει να αντλήσουμε παραδείγματα εμείς».
