Ο Τζέιμς Γκιστ επέστρεψε... Στο παρκέ και στον Παναθηναϊκό σαν να μην έλειψε μια μέρα. Αυτό τουλάχιστον φάνηκε στον αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης βλέποντας (όχι παρατηρώντας) τον αγώνα. Αν κάποιος είχε δει και τον αγώνα με τον Απόλλωνα Πάτρας θα έβλεπε τις διαφορές: To δισταγμό, την ιδιότυπη κούραση και το ίδιο του το ξάφνιασμα που μεταμορφώθηκε στο πιο πλατύ χαμόγελο μετά το πρώτο του κάρφωμα μετά από 116 ολόκληρες μέρες...
Η κουβέντα που δέχθηκε να κάνουμε ξεκινά από εκεί ακριβώς, πριν από 116 μέρες, κάνει μια στάση στις ΗΠΑ, αλλά περισσότερο στέκεται στο σήμερα, στην επιστροφή, στα συναισθήματα στην Πάτρα και στο ΟΑΚΑ... Έχει πολλά να πει, είναι από αυτούς άλλωστε που αν δεν έχουν να πουν, δεν θα μιλήσουν. Όπως είναι και από τους λίγους που εκτιμούν, τα πάντα... Το παραμικρό. Και αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν...
Και όμως έχει ξαναδεί εκείνον τον αγώνα
Ήταν λίγο από αυτές τις ερωτήσεις που γίνονται για να γίνουν πολλές φορές. Αυτές που είναι η αφορμή για να ειπωθεί κάτι. Αυτή τη φορά όμως η απάντηση δεν ήταν η αναμενόμενη. Ναι, ο Γκιστ έχει ξαναδεί τον αγώνα, έχει δει ξανά και ξανά τη φάση του τραυματισμού του. Και η διήγησή του πραγματικά σε αφήνει άφωνο για λίγα λεπτά... Δεν το λέει απλά... Το ξαναζεί... Είναι ακόμη ζωντανό μέσα του.
-Ποιες ήταν οι πρώτες σου σκέψεις εκεί, πεσμένος στο παρκέ στην Ισπανία;
«Ήξερα από το πρώτο λεπτό, από το πρώτο δευτερόλεπτο πως ήταν κάτι σοβαρό. Μαζεύτηκαν όλοι γύρω μου, μου είπαν να προσπαθήσω να σηκωθώ. Ήρθε ο γιατρός και πήγε να με ακουμπήσει και θυμάμαι του είπα «μην με ακουμπάς», όχι γιατί πονούσα μόνο, αλλά γιατί εκείνη τη στιγμή, προσπαθούσα να συνειδητοποιήσω τι έγινε. Να το χωνέψω. Ήξερα πως κάτι άσχημο έγινε... Το «άκουσα». Εκείνη τη στιγμή ένιωσα σαν να είχε τελειώσει η καριέρα μου. Κανείς δεν με πίστευε στην αρχή όταν το είπα. Ίσως και να μην ήθελαν να το πιστέψουν. Εγώ ξέρω όμως πως είμαι, ξέρω πως αντιδρώ και ήξερα πως δεν ήταν κάτι απλό».
-Η αλήθεια είναι πως δεν είσαι από τους παίκτες που θα ξαπλώσουν κάτω κανένα πεντάλεπτο και μετά θα σηκωθούν και θα είναι μια χαρά...
«Ακριβώς! Και το κατάλαβε και ο κόουτς Πασκουάλ. Όταν με είδε κάτω, να μην σηκώνομαι, κατάλαβε πως ήταν κάτι σοβαρό. Το κατάλαβαν, γιατί με ξέρουν. Έχω παίξει ακόμη και με σπασμένο καρπό και δεν είχα πρόβλημα. Οπότε όταν είδαν πως αργώ να σηκωθώ, όταν άκουσαν να τους λέω πως πονάω, το συνειδητοποίησαν κι αυτοί».
-Έχεις ξαναδεί εκείνο το παιχνίδι; Μάλλον όχι...
«Ναι, ναι... Το είδα... Ξέρεις γιατί; Προσπαθούσα να καταλάβω τι έκανα και χτύπησα. Δεν ήμουν σίγουρος τι έκανα λάθος. Είχα κάνει στον αγώνα ότι κάνω πάντα. Δύο καρφώματα, ένα άλεϊ ουπ από μια πάσα του Νικ. Έτσι παίζω... Με τον ίδιο τρόπο και λογική πήγα να παίξω άμυνα στον γκαρντ, όπως κάνω από την πρώτη μέρα που ήρθα στον Παναθηναϊκό. Δεν έκανα κάτι που δεν έκανα άλλες φορές. Αυτό ήθελα να δω... Τίποτα διαφορετικό... Ήταν η κακιά στιγμή. Δεν μπορώ να πω κάτι άλλο γι’ αυτό που έγινε».
Η ψυχολογία και η πράσινη συνάντηση
Η δύσκολη και λεπτή εγχείρηση ήταν ένα από τα πρώτα βήματα. Όσο κι αν ακούγεται περίεργο η συνέχεια μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερο βουνό να ανέβει κάποιος. Και ο Γκιστ έζησε από πρώτο χέρι το πόσο δύσκολο ακριβώς ήταν. Από τις φωτογραφίες που έβγαλε αυτό το διάστημα, μία με τον Μάικ Μπατίστ και τον Στεφάν Λάσμε σε αγώνα των Μπρούκλιν Νετς στις ΗΠΑ ξεχωρίζει, γιατί χαμογελάει λίγο πιο πλατιά. Κι αυτή όμως κρύβει τη δική της ιστορία πίσω από τα χαμόγελα...
-Ξεπερνώντας τη δυσκολία της επέμβασης και αρκετά από όσα ακολούθησαν, θα σε πάω στο ταξίδι σου στη Νέα Υόρκη και τη συνάντησή σου με τον Μάικ Μπατίστ και τον Στεφάν Λάσμε. Πόσο σημαντικό ήταν για την ψυχολογία σου;
-«Πολύ... Αν και ήταν λίγο περίεργο. Ήταν πολύ καλό για μένα που είδα κάποια γνώριμα πρόσωπα. Αυτοί οι δύο είναι σαν οικογένεια για μένα. Είναι φίλοι μου για πάντα. Είναι δύο θετικοί άνθρωποι με τους οποίους έχτισα μια εκπληκτική σχέση. Έχω υπάρξει συμπαίκτης με πολλούς, αλλά δεν κρατάω με όλους επαφή ή την ίδια επικοινωνία. Αυτοί οι δύο είναι οικογένεια για μένα. Ήταν μια καλή ευκαιρία να βρεθούμε όμως, αφού ο Μάικ είναι βοηθός προπονητή στους Νετς και μας προκάλεσε στο γήπεδο και ο Στεφάν μένει μία-δυο ώρες μακριά. Ήταν πολύ καλό για μένα να τους έχω δίπλα μου. Ξέρεις όμως κάτι; Ήταν και πολύ σκληρό... Έβλεπα τους παίκτες εκεί στο ΝΒΑ και ήταν δύσκολο. Ήθελα να παίξω και αναρωτιόμουν αν εγώ θα μπορέσω να ξαναπαίξω, αν θα ήμουν όπως πριν τον τραυματισμό. Πέρασα πραγματικά πολύ καλά μαζί τους, γελάσαμε πολύ, είπαμε ιστορίες, όπως ήταν δύσκολο να μην το σκεφτώ βλέποντας τους αγώνες».
-Υπήρξε κάποια στιγμή που απογοητεύτηκες πολύ, που σκέφτηκες να τα παρατήσεις;
«Κάθε μέρα... Αλήθεια... Όχι τόσο στη διάρκεια της θεραπείας. Εκεί ήταν εντάξει. Το χειρότερο κομμάτι ήταν όταν άρχισα πάλι να τρέχω, να γυμνάζομαι. Είναι από τα χειρότερα συναισθήματα. Να είσαι αθλητής, να ξέρεις πως το σώμα σου είναι κάπως και ξαφνικά να νιώθεις σαν να είσαι σε άλλο σώμα. Είναι πολύ σκληρό, πονάς παντού και εκεί αρχίζεις να αναρωτιέσαι για όλα. Γιατί να το κάνω εγώ αυτό τώρα; Γιατί να υποβάλλω τον εαυτό μου σε αυτή τη δοκιμασία; Δεν χρειάζεται να υποβάλλω το σώμα μου σε όλο αυτό... Θα μπορούσα να τα αφήσω όλα, να κοιμάμαι όλη μέρα, να είμαι με την οικογένειά μου και να μην περνάω τίποτα από όλα αυτά. Αλλά η αγάπη μου για το μπάσκετ ήταν αυτή που ανέλαβε να κάνει κουμάντο. Είναι αυτή που υπερισχύει κάθε φορά. Είναι η ζωή μου... Από εκεί και πέρα αυτή η αγάπη είναι που αναλαμβάνει να κάνει κουμάντο και σε βοηθάει να κάνεις όλη τη σκληρή δουλειά».
-Αυτή η αγάπη ήταν που σε κρατούσε όρθιο δίπλα στον πάγκο, ακόμη και όταν είχες τις πατερίτσες ακόμη; Σε ποιον αγώνα αγχώθηκες περισσότερο;
«Κι εσύ το ίδιο; (γελάει) Δεν μπορώ να κάτσω κάτω... Και να καθίσω μετά από 30’’ θα σηκωθώ. Δεν θα έλεγα αγχωμένος. Απογοητεύμενος ένιωσα, που δεν μπορούσα να παίξω, ειδικά στον αγώνα με τον Ολυμπιακό. Ήταν ουσιαστικά μόλις είχα χτυπήσει. Κι έτσι όπως είχαμε χάσει το πρώτο παιχνίδι, ήθελα πολύ να παίξω, να είμαι εκεί. Όταν χάνει η ομάδα, από οποιονδήποτε αντίπαλο, με πονάει. Είτε είμαι εκεί στο γήπεδο, είτε όχι. Ακόμη κι όταν ήμουν στις ΗΠΑ και έβλεπα τους αγώνες από το κινητό ή το λαπ τοπ ένιωθα περίεργα. Ήθελα να είμαι εκεί, να παλέψω, να νικήσουμε. Γι’ αυτό παλεύουμε όλο το χρόνο. Θέλεις να είσαι με τους συμπαίκτες σου εκεί έξω, να είσαι μαζί τους, να τους βοηθάς και να σε βοηθάνε».
Η δύσκολη επιστροφή και η εμπιστοσύνη
Είναι άνθρωπος που εμπιστεύεται, που δεν φοβάται να εκδηλώσει αυτά που αισθάνεται. Επιστρέφοντας στο παρκέ, βρέθηκε μπροστά σε άλλη μία δύσκολη κατάσταση: Έπρεπε να εμπιστευτεί όχι κάποιον άλλον, αλλά τον ίδιο του τον εαυτό, το ίδιο του το κορμί. Και ίσως ήταν το δυσκολότερο όλων. Μέχρι να πετάξει την μπάλα ψηλά ο Νικ, μέχρι το ένστικτο να αναλάβει το κουμάντο...
-Όταν πήρες το ΟΚ να μπεις στην προπόνηση μετά από όλους αυτούς τους μήνες, υπήρξε έστω και μια στιγμή που φοβήθηκες;
«Δεν ξέρω αν ήταν φόβος ή όχι. Μου πήρε μερικές μέρες να εμπιστευτώ το κορμί μου. Να πάψω να σκέφτομαι «τι κάνω τώρα» ή «μπορώ να το κάνω αυτό;». Κάποια στιγμή κατάλαβα πως πρέπει απλά να σταματήσω να κάνω όλες αυτές τις σκέψεις. Δεν είναι κάτι που γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Έπρεπε όμως να εμπιστευτώ τον εαυτό μου τον ίδιο και να προχωρήσω. Το σημαντικότερο ήταν να μην περιορίσω τον εαυτό μου, να τον σπρώξω, να βρω τα όρια και να συνεχίσω από εκεί. Να καταλάβω πως δεν έχω κάτι πια».
- Με όλο το θάρρος, εκεί στα πρώτα λεπτά στην Πάτρα, δεν έδειχνες ο εαυτός σου. Όχι μέχρι το πρώτο κάρφωμα τουλάχιστον, όταν ο Νικ σου πέταξε ψηλά την μπάλα...
«Ειλικρινά μου προκάλεσε έκπληξη το ότι σηκώθηκα για εκείνο κάρφωμα. Ως εκείνη τη στιγμή δεν είχα δοκιμάσει καν να καρφώσω. Ήταν θέμα μυαλού, υπήρχαν πολλά συναισθήματα, δοκίμαζα το κορμί μου καθημερινά στις προπονήσεις. Αλλά να κάνω ένα άλεϊ ουπ να πηδήξω ψηλά και να καρφώσω δεν το είχα κάνει. Τέσσερις μήνες είχαν περάσει από την τελευταία φορά που το είχα επιχειρήσει. Ίσως απλά ανέλαβε το ένστικτο. Ήταν η στιγμή που σταματάς να σκέφτεσαι».
«Γκιστ! Γκιστ! Γκιστ! Γκιστ!»
Το τεστ της Πάτρας ήταν επιτυχημένο. Σειρά είχε το ΟΑΚΑ και η Ρεάλ Μαδρίτης. Ευρωλίγκα, εντός έδρας, απέναντι στον αντίπαλο στον οποίο τραυματίστηκε. Αυτό το συνεχόμενο «Γκιστ! Γκιστ! Γκιστ! Γκιστ!» ακούστηκε και πάλι. Γι’ αυτόν σημαίνει πολύ περισσότερα από όσα ίσως θα είχαμε φανταστεί. Αφοπλιστικά ανοιχτός για μία ακόμη φορά, με φωνή που αλλάζει χροιά και σε επηρεάζει... Και πολύ περισσότερο όταν αισθάνεσαι πως μπορεί να νιώθει ακόμη και «ενοχές» για τον τραυματισμό του. Δικός του ο λόγος...
-Και ήρθε και η ώρα του ΟΑΚΑ. Στην Πάτρα σε αγκάλιασαν όλοι. Αυτό το «Γκιστ! Γκιστ! Γκιστ! Γκιστ!» στο ΟΑΚΑ μετά από τόσο καιρό σου λέει κάτι;
«Πολλά! Ήταν πολύ ιδιαίτερο για μένα. Όπως ήταν και πολύ δύσκολο όλο αυτό που πέρασα. Δεν είχα τραυματιστεί ποτέ πριν τόσο σοβαρά. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήξερα καν αν θα ξαναπατήσω το πόδι μου στο γήπεδο. Το να φοράω τη φανέλα αυτή ξανά, να παίζω ξανά είναι η μεγαλύτερη ικανοποίηση. Είναι η ζωή μου όλο αυτό! Και να τα καταφέρνω, να επιστρέφω μετά από ένα τέτοιο τραυματισμό... Δεν ήξερα αν θα είμαι ο ίδιος, αν θα μπορούσα να είμαι ο ίδιος. Το να επιστρέψω με τη φανέλα μου, μπροστά στον κόσμο του Παναθηναϊκού και σε έναν αγώνα υψηλού επιπέδου όπως αυτόν με τη Ρεάλ Μαδρίτης ήταν ξεχωριστό για μένα, κάτι πολύ ιδιαίτερο».
-Μπορεί να σκεφτόσουν όλα αυτά, αλλά η είκονα που βγήκε προς τα έξω ήταν πως δεν είσαι και πολύ... ανθρώπινος. Μετά από τέσσερις μήνες και έπαιζες σαν να μην είχες λείψει ποτέ. Τι είναι αυτό που σε οδηγεί;
«Κίνητρο! Λέγεται κίνητρο! Έπρεπε να είχαμε νικήσει σε εκείνον τον πρώτο αγώνα. Έχουμε πολλά επιθετικά και αμυντικά όπλα, είμαστε καλή ομάδα. Έχουμε ξαναβρεθεί σε δύσκολες καταστάσεις, έχουμε πάει την ΤΣΣΚΑ Μόσχας στους τρεις πόντους, όταν είχε φύγει ο προπονητής... Και στη Μαδρίτη είχαμε το προβάδισμα. Αν δεν είχα χτυπήσει μπορεί να είχαμε νικήσει. Μετά ήρθε ο αγώνας με τον Ολυμπιακό... Όλα αυτά γύριζαν στο μυαλό μου. Μπορούμε να ανταγωνιστούμε με τους καλύτερους, μπορούμε να ανταγωνιστούμε τους πάντες. Μπορούμε αν πιστεύουμε στους εαυτούς μας και έχουμε τη στήριξη από τον κόσμο που έχουμε. Ο ουρανός είναι το όριο για εμάς! Είμαστε καλύτεροι, έπρεπε να είχαμε νικήσει και στο πρώτο παιχνίδι στη Μαδρίτη και ήθελα να το αποδείξω! Αυτό είναι κίνητρο!»
«Εγώ πιστεύω, εσείς;»
Η πίστη του στην ομάδα του, στους συμπαίκτες του, στους προπονητές του είναι δεδομένη. Είναι αλλωστε από τους πιο παλιούς πλέον. Τείνει να γίνει ο νέος Μάικ Μπατίστ σε ρόλο και «δέσιμο» με τον κόσμο, με τον Παναθηναϊκό. Κάτι που ίσως κανείς δεν περίμενε όταν γινόταν εκείνη η ανταλλαγή το 2012 με την Ουνικάχα Μάλαγα για τον Άντι Πάνκο. Γιατί ερωτηματικά υπήρχαν για την παρουσία του. Δεν έχει μείνει όμως κανένα πέντε χρόνια μετά.
-Αν σε πάω λίγο πίσω, όταν άφηνες την Ουνικάχα Μάλαγα στα μισά της χρονιάς και ερχόσουν στον Παναθηναϊκό, πίστευες πως θα βρισκόσουν ακόμη εδώ μετά από τόσα χρόνια;
«Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου. Έχουν περάσει πέντε χρόνια και είμαι ακόμη εδώ. Η ομάδα με στήριξε σε δύσκολες στιγμές, με αποδέχεται... Η χώρα με αποδέχθηκε, η πόλη με αποδέχθηκε, έχω κάνει κάποιους από τους καλύτερους φίλου εδώ... Μόνο αγάπη ένιωσα και αποδοχή... Και να μου το έλεγε κάποιος τότε, δεν θα το πίστευα.»
-Πιστεύεις πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να φτάσει πιο ψηλά; Αυτή τη στιγμή τα... μαθηματικά λένε πως έχει μειονέκτημα έδρας τόσο στο πρωτάθλημα, όσο και στην Ευρωλίγκα για τα play offs…
“Όλα είναι πιθανά! Έχουμε πιθανότητες για όλα. Ας κάνουμε ένα βήμα ακόμη με την Αρμάνι Μιλάνο την Τρίτη, ας δώσουμε μια ευκαιρία στον εαυτό μας. Και με μειονέκτημα έδρας να φτάσουμε στα play offs μπορούμε να νικήσουμε με την ομάδα που έχουμε. Έχουμε τεράστια ποιότητα, έχουμε μια πολύ καλή ομάδα και εγώ πιστεύω πως μπορούμε να φτάσουμε εκεί που θέλουμε. Μπορούμε να πάρουμε το πρωτάθλημα, να προχωρήσουμε στην Ευρωλίγκα. Ελπίζω να το πιστεύουν και οι άλλοι! Έχουμε ότι χρειάζεται για να τα καταφέρουμε!»
Εμείς ως επίλογο απλά να πούμε: Welcome back, James!
