Ηταν κάποτε της μόδας οι Γιουγκοσλάβοι προπονητές στις ελληνικές ομάδες. Σε βαθμό υπερβολής αν όχι… μανίας αφού το διαβατήριο αρκούσε για να έρθουν να δουλέψουν στα μέρη μας ακόμα και τύποι που δεν είχαν το επίπεδο και φυσικά δεν έφερναν τα αποτελέσματα.
Υπήρξαν όμως και πολλοί που έγραψαν ιστορία με ελληνικές ομάδες, πρόσφεραν ουσιαστικά, αγαπήθηκαν από τον κόσμο των ομάδων τους και κέρδισαν τον σεβασμό και αντιπάλων. Αγαπήθηκαν και από παίκτες που είχαν, οι οποίοι σε διάρκεια χρόνων μιλούσαν με θέρμη για τη συνεισφορά των κόουτς – ιτς.
Η ζωή προχώρησε, η Γιουγκοσλαβία εδώ και δεκαετίες είναι διαιρεμένη, αλλά το μπάσκετ παραμένει στο αίμα όλων των χωρών που προέκυψαν. Και λογικά βγαίνουν ακόμα και καλοί προπονητές. Κάποιοι με μεγάλες επιτυχίες στο εξωτερικό, κάποιοι με θριάμβους στις χώρες του με τις Εθνικές ομάδες, όπως για παράδειγμα ανέλπιστες για πολλούς κατακτήσεις Ευρωμπάσκετ ή άλλων τέτοιων μεταλλίων.
Η ζωή προχώρησε και παίκτες που έπιναν νερό στο όνομα προπονητών που είχαν από την πρώην Γιουγκοσλαβία πλέον ασχολούνται από άλλα πόστα από το μπάσκετ, ενεργά και με ρόλο. Και εισηγούνται με απόλυτο τρόπο τέτοιον κόουτς για να κάνει η ομάδα τους το επόμενο βήμα, της «εκτόξευσης» μετά από αυτό της επιβεβαίωσης.
Κρατείστε κάπου στην άκρη αυτή την ιστοριούλα. Βάλτε και σαν… βοηθήματα τα ονόματα του αείμνηστου Ιβκοβιτς, του πληθωρικού Τζούροβιτς και του νυν ενεργού Σλοβένου, Αλεξάντερ Σέκουλιτς. Και ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί να συμπληρωθεί ένα παζλ στο προσεχές διάστημα.
