Ο Χάρης Γιαννόπουλος ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος του Αμαρουσίου στο θρίαμβο παραμονής επί του Κολοσσού, θυμίζοντας με την εμφάνισή του την ύπαρξη ενός εκ των τελευταίων σουτέρ, που διαθέτει το ελληνικό μπάσκετ, σε ένα στοιχείο που έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ.
Το να είσαι σουτέρ δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένστικτο και σιγουριά. Να παίρνεις την μπάλα, ελεύθερος ή σε περιπτώσεις με κάποιο χέρι μπροστά σου, και απλά να αναλαμβάνεις την ευθύνη για την απόφαση, χωρίς να κάνεις δεύτερες σκέψεις για αυτή. Η μπάλα έρχεται, απλώς, στα χέρια σου και με αυτοπεποίθηση σηκώνεσαι, όσες φορές κι αν χρειαστεί να το κάνεις, όσο κι αν δε βρίσκεσαι ενδεχομένως στην καλύτερη μέρα σου.
Στην Ελλάδα αυτά είναι στοιχεία, που εναγωνίως ψάχνουμε σε γηγενείς παίκτες τα τελευταία αρκετά χρόνια. Λίγοι διαθέτουν αυτό το σκεπτικό στο παιχνίδι τους και, από αυτούς, βρίσκουμε αρκετούς σε θέση να χρειάζεται να... διάγουν μια δεύτερη νιότη, ώστε να αποτελέσουν παράδειγμα για τους νεότερους. Ο Χάρης Γιαννόπουλος είναι ένας από αυτούς, με την πορεία του στα χρόνια να δικαιώνει τον χαρακτηρισμό του «σουτέρ», που λίγοι Έλληνες μπασκετμπολίστες δικαιούνται.
Το δικό του παιχνίδι, άλλωστε, είναι εκείνο που έφερε στο Μαρούσι την πιο σπουδαία του νίκη για την επανακαθιέρωση στην Basket League, μέχρι την επόμενη, επικρατώντας του Κολοσσού με μια διαφορά σημαντική εν όψει του δεύτερου γύρου. Μια ακόμη εμφάνισή του, που έδωσε ακριβώς όσα χρειαζόταν η ομάδα των Βορείων προαστίων τη στιγμή, που τα χρειαζόταν.
Με... επάγγελμα το σουτ έζησε πολλά
Ο διεθνής φόργουορντ ήταν πάντοτε γνωστός για αυτές του τις ικανότητες. Ο γεννηθείς στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας φόργουορντ μπορεί να ξεκίνησε από ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό και Πανιώνιο, αλλά η πραγματική του αγωνιστική άνοδος ξεκίνησε από το Περιστέρι πριν από 12 χρόνια, όταν με τις εμφανίσεις του με 12.4 πόντους ανά αγώνα τότε στην Basket League, κέρδισε θέση στον Παναθηναϊκό του Αργύρη Πεδουλάκη.
Πρωταγωνιστικό ρόλο μπορεί να μην είχε στους «πράσινους», αλλά οι εμφανίσεις του στην Ευρωλίγκα και η κατάκτηση του double, τον οδήγησαν για μια διετία με Μανρέσα και Ομπραντόιρο. Κάτι τέτοιο, βέβαια, δεν προκαλεί εντύπωση, αφού το στυλ παιχνιδιού του ασφαλώς ταίριαζε περισσότερο στο ισπανικό προφίλ, λαμβάνοντας παραστάσεις και από την χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου.
Τα πραγματικά σπουδαία, όμως, θα τα ζούσε μετά την επιστροφή στα πάτρια εδάφη το 2015, όταν και φόρεσε την φανέλα του Ρεθύμνου, με αποκορύφωμα δικό του, το 2017 να φορέσει εκείνη με το εθνόσημο, αποτελώντας ανάμεσα σε άλλους το «πρώτο αίμα» της ομάδας, που διακρίθηκε στα «παράθυρα» της FIBA για την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019. Στη συνέχεια, κέρδισε την εμπιστοσύνη ομάδων, όπως η ΑΕΚ, ο Προμηθέας και ο Κολοσσός, με ενδιάμεσο σταθμό μια επιστροφή στο Περιστέρι, όπου έως τώρα διαθέτει μάλιστα την κορυφαία του επίδοση σε ένα παιχνίδι, με 32 πόντους απέναντι στον Ίκαρο το 2012.
Τελευταία του επιλογή, έως τώρα, το Μαρούσι όπου ξεκαθάρισε, ότι στόχος είναι η ομάδα να συνδεθεί ξανά με το ένδοξο παρελθόν της. Και προς αυτή την κατεύθυνση συμβάλλει καθοριστικά με 12.2 πόντους ανά αγώνα, εκτελώντας με 38.3% πίσω από τα 6.75 μέτρα, καταφέρνοντας μάλιστα στο τελευταίο ματς με τον Κολοσσό να ξεπεράσει τα 400 τρίποντα στην Basket League, όντας ο 15ος που το καταφέρνει, με συνολικό ποσοστό 36.5% για 401/1.099 τρίποντα.
Ο Χάρης Γιαννόπουλος, με τον τρόπο του, έχει κάθε δικαίωμα να αυτοαποκαλείται ως ένας εκ των τελευταίων, ανάμεσα στους Έλληνες σουτέρ. Ένα είδος, που το ελληνικό μπάσκετ έχει πια ανάγκη...
