Ο Ραφαήλ Αλαγάς γράφει στο Basketa.gr για το «μέταλλο» που έβγαλε στη Σερβία παρά την ήττα η Εθνική των χιλίων προβλημάτων απέναντι σε έναν πανίσχυρο αντίπαλο που τα έπαιζε όλα για όλα, στέλνοντας σε όλους ένα δυνατό μήνυμα εν όψει Ευρωμπάσκετ, μετά από ένα αποτέλεσμα που... έπρεπε για διάφορους λόγους να έρθει.
Πρώτος μεγάλος αγώνας, ολοκληρώθηκε. Τα ψέματα τελείωσαν στο Βελιγράδι και η Εθνική έπρεπε, με όποια κι αν ήταν τα διαθέσιμα «όπλα» της, να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο, που βρισκόταν ουσιαστικά σε απόγνωση. Παγκόσμιο Κύπελλο χωρίς Σερβία δε γίνεται και αυτό θέλησαν να μας δείξουν οι έτεροι Βαλκάνιοι, που αν έχαναν από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα χθες (25/8) το βράδυ, θα… έτρεχαν και ίσως να μην έφταναν στην προσπάθεια πρόκρισης, με τη Λετονία να ξεφεύγει, το Βέλγιο να έχει δύο νίκες εναντίον τους και την Τουρκία επίσης να είναι μες στο παιχνίδι, με μια κρίσιμη μεθαυριανή (28/8) μεταξύ τους αναμέτρηση.
Οι συνθήκες, λοιπόν, δεν ήταν και οι πιο εύκολες. Με το σύνολο του Σβέτισλαβ Πέσιτς να παίζει με… ενισχύσεις από ΝΒΑ και Ευρωλίγκα, προεξάρχοντος του δις MVP του κορυφαίου πρωταθλήματος στον κόσμο, μπροστά σε πάνω από 18.000 φίλους της σερβικής ομάδας που δε σταματούσαν να «σπρώχνουν» στιγμή μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα, που υπήρχε για εκείνη, άρα και το αντίστοιχο κίνητρο, καθώς και τα δικά της προβλήματα, η Εθνική στάθηκε με κάτι παραπάνω από αξιοπρέπεια στο παρκέ.
Τα θέματα που είχε να αντιμετωπίσει, άλλωστε, είτε με απουσίες είτε με αγωνιστικά λάθη στη διάρκεια του ματς, δεν ήταν και λίγα. Ο Δημήτρης Ιτούδης είδε πολύ νωρίς τον Κώστα Αντετοκούνμπο να αφήνει τη «μάχη» και, ελλείψει Παπαγιάννη, του οποίου η απουσία φάνηκε περισσότερο από ποτέ, λόγω του γεγονότος ότι δεν είχαμε αντίστοιχο παίκτη να παρατάξουμε κόντρα σε Γιόκιτς και Μιλουτίνοφ, έπρεπε να συνεχίσει με… αλχημείες απέναντι σε δύο κορυφαίους σέντερ, ο ένας σε παγκόσμιο ο άλλος σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ήταν μεν συγκλονιστικός, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν είχε βοήθειες, και δη από τους βασικούς πλέι μέικερ, με τον Σλούκα πάντως να έχει μια δικαιολογία στο γεγονός, ότι πονούσε και μαζί πρόσθεσε ακόμη έναν «πονοκέφαλο» στον προπονητή του. Τα στηρίγματα ήρθαν κατά καιρούς από τον Ντόρσεϊ, τον Παπανικολάου και τα δύο αδέλφια του, αλλά δεν είναι κρυφό, ότι σε σημαντικά διαστήματα η επίθεσή μας «κολλούσε».
Τα μακρινά σουτ μπορεί να μην ήταν άσχημα για τα δεδομένα μας σε τέτοιου είδους αποστολή, εκτελώντας με 12/35 στο τέλος του ματς, ωστόσο μέχρι τα μέσα της τελευταίας περιόδου χάθηκαν αρκετές ευκαιρίες να πλησιάσουμε, προτού κάνουμε την ύστατη προσπάθεια αντεπίθεσης, έστω κι αν αυτή πέτυχε. Η άμυνά μας, επίσης, δεν ήταν αυτό που έδειχνε στις φιλικές μας αναμετρήσεις, κάτι που φάνηκε από τις πρώτες κιόλας άμυνες ενός καταλυτικού μας παίκτη σε αυτό το κομμάτι, του Καλάθη, με συνέπεια ο Όγκνιεν Γιαραμάζ να θυμάται για πάντα στη ζωή του αυτό το παιχνίδι.
Μέσα σε αυτούς τους παράγοντες, μπορείτε να προσθέσετε, όσο κι αν αυτή η στήλη επιθυμεί να μην τον αναφέρει, καθώς δεν τον θεωρεί γενικά τόσο καθοριστικό όσο θέλουμε να θεωρούμε στην Ελλάδα, ψάχνοντας κάθε λογής δικαιολογίες για τις αποτυχίες μας, αυτόν της διαιτησίας. Ενδεχομένως δεν κρίθηκε ο χθεσινός αγώνας από τις αποφάσεις των διαιτητών, ωστόσο όταν δίνεις δύο αστείες τεχνικές ποινές για flopping, στέλνοντας… το μήνυμα στον προηγούμενο MVP του ΝΒΑ (σ.σ. άσχετα αν δε «μάσησε» κι έβαλε 40 πόντους) και στον ίσως πιο ενθουσιώδη αμυντικό μας, παράλληλα δε δίνεις το ίδιο ακριβώς σφύριγμα σε αντίστοιχα πεσίματα των Σέρβων, έπειτα συγχωρείς το σκληρό τους παιχνίδι με αποτέλεσμα να υπάρχει η… παγκόσμια πρωτοτυπία να σουτάρει μόνο ένας παίκτης μας βολές (10/14 ο Γιάννης), ενώ στην αντίπερα όχθη σφυρίζεις και μόνο το… αγριοκοίταγμα στον Γιόκιτς, και στο τέλος αφαιρείς από τον Ντόρσεϊ την ευκαιρία να σουτάρει συμπληρωματική βολή στο φάουλ στο τρίποντο της ισοφάρισης, είναι λογικό να δημιουργείς συγκεκριμένη ψυχολογία, ειδικά εναντίον της ομάδας που βλέπει πως, όσα κι αν κάνει, πρέπει να ξεπεράσει και το δικό σου «εμπόδιο», για να νικήσει.
Απέναντι σε όλους αυτούς τους παράγοντες, λοιπόν, και με δεδομένο το ότι βρέθηκε 3-4 φορές σε θέση να «κυνηγά» μια διαφορά έτοιμη να ξεφύγει, από την αρχή έως το τέλος, η Εθνική όχι μόνο έμεινε όρθια, αλλά ήταν κι έτοιμη να πετύχει μια μεγάλη απόδραση, είτε στο τέλος της κανονικής διάρκειας, αν έπαιρνε τη συμπληρωματική βολή ο Ντόρσεϊ, είτε στην παράταση, όπου μια λανθασμένη απόφαση του Νικ δεν έβαλε λίγη παραπάνω πίεση σε μια Σερβία, που χρειαζόταν το αποτέλεσμα. Με λίγα λόγια, σε μια όχι και τόσο καλή βραδιά μας, με απουσίες και λάθη, τους φέραμε στα όριά τους (σ.σ. όχι μόνο τους Σέρβους) και στείλαμε ένα καλό μήνυμα εν όψει Ευρωμπάσκετ.
Το καλό είναι, ότι είχαμε την πολυτέλεια να στείλουμε αυτό το μήνυμα. Το κακό είναι, ότι έχουμε ένα παιχνίδι με το Βέλγιο, όπου αυτή η πολυτέλεια λείπει και οι απουσίες γίνονται και περισσότερες. Σαν να… μη θέλει κάποιος να δει την Εθνική παρατεταγμένη, όπως θα θέλαμε, περιμένοντας κάτι σπουδαίο στο προσεχές Ευρωμπάσκετ. Τα νέα θέματα με Σλούκα και Κώστα έρχονται σε ένα σημείο κρίσιμο, όπου άπαντες περιμένουν να μάθουν και για την κατάσταση των Παπαγιάννη και Παπαπέτρου, με τον Ιτούδη ειδικά να μην είναι ευχαριστημένος, αφού ακόμη και όλοι να είναι διαθέσιμοι, δε θα έχει καταφέρει να έχει δουλέψει ούτε μέρα, όπως θα ήθελε.
Η Εθνική, λοιπόν, έδειξε στο Βελιγράδι έτοιμη να… μασήσει σίδερα. Μα και η σκιά της την «κυνηγά» και φαίνεται πως είναι ξεκάθαρο, ότι πρέπει να παλέψει με όσα «εμπόδια» της έρχονται στο δρόμο, για να πετύχει. Το καλό είναι, ότι σε ένα πολύ σκληρό τεστ έδειξε πως μπορεί. Και η πίστη υπάρχει, ότι θα το κάνει…
