Ο Δημήτρης Ρήγας γράφει για τη νέα ήττα του Παναθηναϊκού από τον Ολυμπιακό και την εύκολη λύση του κραξίματος.
Για τη φετινή και την περσινή χρονιά οι πρώτοι υπεύθυνοι δεν είναι οι παίκτες και οι προπονητές. Ο νούμερο ένα υπεύθυνος πάντοτε στις επιτυχίες και τις αποτυχίες, είναι ο εκάστοτε ιδιοκτήτης κάθε ομάδας. Και στην περίπτωση των «πράσινων» βλέπουμε ότι η ομάδα έχει αφεθεί στη μοίρα της λειτουργώντας με έσοδα κι έξοδα. Αν λοιπόν συνεχιστεί αυτό το μοτίβο, τότε αυτή η τραγική κατάσταση θα γίνει συνήθεια και... κανονικότητα στην πιο επιτυχημένη ομάδα όλων των εποχών στον ελληνικό αθλητισμό. Το καλοκαίρι είναι κοντά κι εφόσον δεν υπάρξουν εξελίξεις, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει πραγματικά.
Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες στην τεχνική ηγεσία και στους αθλητές. Λάθη κάνουν όλοι όσοι δουλεύουν. Η πραγματικότητα είναι ότι ο Παναθηναϊκός είναι αισθητά χειρότερος από τον Ολυμπιακό σε επίπεδο μονάδων. Διότι στον τελικό Κυπέλλου και στον χθεσινό (11/4) αγώνα, οι «πράσινοι» για τριάντα λεπτά ήταν καλύτεροι κι έδιναν την αίσθηση ότι είχαν τις δυνατότητες να κερδίσουν το παιχνίδι. Και πράγματι αυτό ίσχυε. Δεν παίζουν και με τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.
Στο τέλος όμως λείπει το καθαρό μυαλό και σε τέτοια ντέρμπι αυτό κοστίζει. Δεν αποτελεί είδηση ότι λείπει κι ένας κανονικός πόιντ γκαρντ. Δύο χρόνια ισχύει αυτό δεν είναι καινούριο. Χωρίς τέτοιον, καμία ομάδα δεν μπορεί να αποδώσει στο πραγματικό της επίπεδο. Όχι δεν θα μετατρεπόταν το «τριφύλλι» σε κάποια δύναμη της Ευρωλίγκας, θα μπορούσε όμως να μην την πατάει συνεχώς με τον ίδιο τρόπο.
Η χρονιά εκτός συγκλονιστικού απροόπτου έχει ήδη χαθεί, αν και πολλές φορές αλλάζουν τα δεδομένα στους τελικούς, όμως δύσκολα θα συμβεί στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μια καλή ιδέα θα ήταν -για παράδειγμα- να παίρνει αρκετά λεπτά συμμετοχής ο Μαντζούκας ο οποίος και χθες όσο έπαιξε ήταν θετικός. Παράλληλα εντύπωση προκάλεσε το «σφιχτό» ροτέισον του κόουτς Πρίφτη αλλά πάντοτε οι προπονητές ξέρουν καλύτερα απ' όσους βρίσκονται εκτός ομάδας, ακόμα κι όταν κάποιες αποφάσεις μπορεί να μοιάζουν ακατανόητες.
Περισσότερες αναλύσεις δεν χωρούν. Όταν η άμυνα λειτουργεί σωστά στο μεγαλύτερο κομμάτι και δεν μπορεί να βρει αντίδοτο για τον μονοδιάστατο ΜακΚίσικ και για τον μέτριο επιθετικά Ουόκαπ, δεν υπάρχουν πολλά πράγματα να γραφτούν. Όταν οι πιο κρίσιμες άμυνες δεν τελειώνουν με το αμυντικό ριμπάουντ, δεν υπάρχει λόγος να ψάχνει κάποιος βαθιά για να βρει τι έφταιξε σε αυτόν τον αγώνα.
Ιδιαίτερη αναφορά πρέπει να γίνει και στους τρεις διαιτητές. Ο Παναθηναϊκός ανέκαθεν ήξερε να νικάει αλλά και να χάνει. Μόνο αν προσγειώθηκε κάποιος χθες στην Ελλάδα δεν θα γνώριζε πως με 18-6 βολές υπέρ των «πράσινων» στο ΣΕΦ, θα είχε διακοπεί ο αγώνας, θα είχαν τυπωθεί στο ημίχρονο μπλουζάκια και θα διαβάζαμε και θα ακούγαμε, όσα τραγικά διαβάσαμε κι ακούσαμε στο παρελθόν. Οι διαιτητές δεν έκριναν το αποτέλεσμα. Το βέβαιο όμως είναι ότι χαρίστηκαν στον Γιώργο Μπαρτζώκα ο οποίος από το πρώτο λεπτό γκρίνιαζε και προκαλούσε τους πάντες με τη συμπεριφορά του.
Απλώς ο κόσμος των «πράσινων» δεν υπήρχε περίπτωση να «τσιμπήσει», ούτε να τινάξει ένα ματς στον αέρα επειδή η ομάδα του έχασε, παρά τις 18-6 βολές υπέρ της ομάδας του λιμανιού. Διότι οι φίλοι του «τριφυλλιού» έχουν βιώσει εμπειρίες που δεν θα «λερωθούν» από «φτηνές» προκλήσεις. Όσα έχει πετύχει ο μπασκετικός Παναθηναϊκός δύσκολα θα επαναληφθούν στο μέλλον και οι οπαδοί του είναι χορτάτοι για πολλά χρόνια ακόμα...
