Σαν σήμερα πριν από 22 χρόνια, ο Παναθηναϊκός ανέβηκε για δεύτερη φορά στην ιστορία του στην κορυφή της Ευρώπης, κατακτώντας την Ευρωλίγκα, στο Final 4 της Θεσσαλονίκης. Το Βasketa.gr θυμάται τον τελικό με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ.
Τέσσερα χρόνια μετά το Παρίσι, οι «πράσινοι» με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στον πάγκο τους επέστρεφαν στην τελική φάση της κορυφαίας ευρωπαϊκής διασυλλογικής διοργάνωσης. Το Final 4 θα διεξαγόταν στο νεόχτιστο «Παλατάκι» της Πυλαίας το οποίο θα φιλοξενούσε τη μεγάλη γιορτή του ευρωπαϊκού μπάσκετ, στην οποία θα συμμετείχε και ο Παναθηναϊκός.
Το «τριφύλλι» είχε αποκλείσει στη φάση των «16» την Μπουντούτσνοστ με 2-1 νίκες, ενώ στα προημιτελικά είχε «σκουπίσει» την Τσιμπόνα με 2-0, επιστρέφοντας σε Final 4 για πρώτη φορά μετά την κατάκτησή του και συνεχίζοντας το σερί που ήθελε τουλάχιστον μία ελληνική ομάδα στην τελική φάση της διοργάνωσης, από το 1993 και την παρουσία του ΠΑΟΚ στο Final 4 του ΣΕΦ, μέχρι και το 2002 στην Μπολόνια.
Οι άλλοι δύο εκπρόσωποι της Ελλάδας στην Ευρωλίγκα είχαν αποκλειστεί από τους «16», ο μεν Ολυμπιακός χάνοντας 2-1 τη σειρά από την Ολίμπια Λιουμπλιάνα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και ο ΠΑΟΚ «λυγίζοντας» με 2-1 από τη μετέπειτα φιναλίστ Μακάμπι Τελ Αβίβ, με αμφότερες τις ομάδες πάντως να έχουν μειονέκτημα έδρας.
Η γιορτή και ο οιωνός κούπας
Ο Παναθηναϊκός δεν θα έπαιζε στη φυσική του έδρα, αλλά το κλειστό της Πυλαίας είχε μετατραπεί σ’ ένα μικρό ΟΑΚΑ. Στον ημιτελικό, η Αναντολού Εφές του Χέντο Τούρκογλου -λίγο πριν κάνει το άλμα για το ΝΒΑ- και του Ιμπραήμ Κουτλουάι, έμοιαζε με δύσκολο αλλά διαχειρίσιμο αντίπαλο. Και πράγματι ήταν τέτοιος. Οι Τούρκοι αντιστάθηκαν όσο μπορούσαν, αλλά οι πρωταθλητές Ελλάδας έχοντας ηγέτη και πρώτο σκόρερ τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα των 22 πόντων, πήραν τη νίκη με 81-71 μέσα σε αποθέωση.
Ο οιωνός της κατάκτησης του τροπαίου όμως ήταν ότι το σκορ του ημιτελικού ήταν ακριβώς το ίδιο με τον ημιτελικό στο Παρίσι τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Τότε είχαν κάμψει την αντίσταση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ενώ τώρα είχαν υποτάξει την Αναντολού Εφές. Πλέον θα έπρεπε να κοντραριστούν με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ του Πίνι Γκέρσον η οποία είχε κάνει «περίπατο» στον πρώτο ημιτελικό κόντρα στην Μπαρτσελόνα (65-51).
Οι τρεις «σωματοφύλακες»
Ο τελικός δεν θα ήταν εύκολη υπόθεση. Η αναγεννημένη Μακάμπι είχε ταξιδέψει για την Ελλάδα έχοντας έναν και μοναδικό στόχο. Να χαλάσει το πάρτι που είχε στηθεί στις εξέδρες και να κατακτήσει το τρόπαιο για πρώτη φορά μετά από το 1981... Θα χρειαζόταν όμως να περιμένει έναν χρόνο ακόμα για να τα καταφέρει.
Η αναμέτρηση είχε όλα τα στοιχεία ενός μεγάλου αγώνα. Άγχος και στις δύο πλευρές, ένταση και μεγάλες στιγμές μέσα στο παρκέ, με τα μεγάλα αστέρια των δύο αντιπάλων να βγαίνουν μπροστά. Από την «ομάδα του Λαού» όμως έμοιαζε να παλεύει μόνος του ο αείμνηστος Νέιτ Χάφμαν. Ο Αμερικανός σέντερ έδωσε επικές μάχες με τον Ζέλικο Ρέμπρατσα κι όταν «φορτώθηκε» με φάουλ, δεν υπήρχε άλλος παίκτης να τραβήξει το... κάρο.
Άλλωστε, ο Όντεντ Κάτας ήταν πλέον κάτοικος Αθηνών κι έπαιζε κόντρα στη μεγάλη του αγάπη. Ο Ισραηλινός αποτέλεσε έναν από τους τρεις «σωματοφύλακες» που οδήγησαν τον Παναθηναϊκό στο θρίαμβο. Οι άλλοι δύο ήταν ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα, αλλά και ο Ζέλικο Ρέμπρατσα.
Ο τελευταίος ήταν καθοριστικός κι επί της ουσίας «μίλησε» στα κρίσιμα, οδηγώντας το «τριφύλλι» στο τρόπαιο και κερδίζοντας το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη του Final 4. Όταν η ελληνική ομάδα ξέφυγε λίγο πριν το τέλος, επιστροφή δεν υπήρχε και αυτήν την φορά δεν χρειάστηκε κάποιος από μηχανής Θεός όπως ήταν ο Στόγιαν Βράνκοβιτς τέσσερα χρόνια νωρίτερα.
Η κόρνα της λήξης βρήκε τους «πράσινους» να ανεβαίνουν στο ευρωπαϊκό «Έβερεστ» μέσα σε πανζουρλισμό και ο «Ζοτς» συνδύαζε την παρθενική του χρονιά στον πάγκο των «πράσινων» με την κατάκτηση του πιο σημαντικού τροπαίου, που ήταν το τέταρτο για τον ίδιο, καθώς είχαν προηγηθεί οι τίτλοι με την Παρτιζάν (1992), την Μπανταλόνα (1994) και τη Ρεάλ Μαδρίτης (1995). Το παρατσούκλι «Γκαστόνε» που είχαν σπεύσει κάποιοι βιαστικοί να του δώσουν, θα εξαφανιζόταν...
Πανηγύριζε... κλαίγοντας ο Κάτας
Η φιγούρα που έμεινε χαραγμένη στη μνήμη όλων ήταν του -μετέπειτα προπονητή του «τριφυλλιού» Όντεντ Κάτας. Λίγο νωρίτερα είχε σκοράρει 17 πόντους και είχε «εκτελέσει» την αγαπημένη του Μακάμπι. Η στιγμή της απονομής ήταν για εκείνον σκωτσέζικο ντους.
Από τη μία χαιρόταν που κατάφερε να ανέβει στην κορυφή της Ευρωλίγκας για πρώτη και μοναδική φορά στην καριέρα του, αλλά την ίδια στιγμή είχε πληγώσει την ομάδα του και της είχε στερήσει κάτι για το οποίο μέχρι και την προηγούμενη σεζόν, προσπαθούσε και ο ίδιος.
Αφού πρώτα φόρεσε το χρυσό του μετάλλιο και σήκωσε το τρόπαιο, στη συνέχεια πήγε προς τους φίλους του συλλόγου του Τελ Αβίβ με δάκρυα στα μάτια. Εκείνοι όχι μόνο δεν τον αποδοκίμασαν, αλλά αναγνωρίζοντας τη στάση του και την αξία του, τον αποθέωσαν, κάνοντας τη στιγμή ακόμα πιο δύσκολη για τον ίδιο...
«Χτίζοντας» την «αυτοκρατορία»
Η δεύτερη κατάκτηση της Ευρωλίγκας, όχι μόνο δεν εφησύχασε τους πάντες στον Παναθηναϊκό, αλλά τους έκανε να θέλουν να επιβεβαιώσουν την παροιμία που λέει: «Τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Κι έμοιαζαν ακόμα πιο... πεινασμένοι.
Άλλωστε στα έντεκα προσεχή χρόνια κατάφεραν να ανέβουν στο πρώτο σκαλί του βάθρου σε άλλες τέσσερις περιπτώσεις, γεγονός που τους έκανε την πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας 25ετίας... Όχι κι άσχημα.
Θυμηθείτε ολόκληρο τον τελικό:
