Η ώρα του μεγάλου τελικού έφτασε, με την Αναντολού Εφές και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας να διεκδικούν το τρόπαιο απόψε (19/5, 21:30), στη Βιτόρια, έτοιμοι ο καθένας ξεχωριστά να γράψει τη δική του ιστορία.
Αναντολού Εφές και ΤΣΣΚΑ Μόσχας έχουν μόνο ένα σκοπό: Την κούπα. Για αυτήν πάλεψαν όλη την χρονιά και είναι μόνο ένα «βήμα» από αυτήν. Μετά τον «μαραθώνιο» όλης αυτής της επίπονης σεζόν, τώρα είναι το τελευταίο σπριντ, με την φετινή Ευρωλίγκα να μετακομίζει από τη Μαδρίτη, με περσινή νικήτρια τη Ρεάλ, είτε στην Πόλη είτε στη Μόσχα. Στην Τουρκία, βέβαια, είχε βρεθεί πριν από δύο χρόνια, όταν η Φενέρ επικρατούσε του Ολυμπιακού μες στο σπίτι της, ενώ έναν χρόνο νωρίτερα η ρωσική ομάδα επικρατούσε του συνόλου του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στο Βερολίνο.
Η «Σταχτοπούτα»
Ο τελικός αυτός, άλλωστε, είναι ιδιαίτερα σημειολογικός. Από τη μία πλευρά, μια ομάδα που θα έλεγε κανείς πως μοιάζει με... τον Ολυμπιακό του 2012. Ένας προπονητής, που δεν έχει παίξει ποτέ σε τελικό Ευρωλίγκας (ο Ίβκοβιτς το είχε κάνει), κατέχοντας ωστόσο τρεις ευρωπαϊκούς τίτλους και παρουσία σε Final Four το 2000 στη Θεσσαλονίκη, ένα σύνολο που δεν έχει αγωνιστεί ποτέ στο συγκεκριμένο αγώνα πλην του Μπράιαντ Ντάνστον και η διαφαινόμενη ευκαιρία για την πρώτη κούπα στην κορυφαία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Θεωρητικά, άλλωστε, οι δυνατότητες της Εφές δεν ήταν ίδιες με αυτές της Φενέρ, που «κατατρόπωσε» στα ημιτελικά, ούτε και της Ρεάλ ή της ΤΣΣΚΑ. Αν δεν το πάρει τώρα, άλλωστε, με τον Σέιν Λάρκιν σε τέτοια κατάσταση, πότε θα το κάνει;
Δεν είναι μόνο ο Αμερικανός, βέβαια, που έχει δημιουργήσει ένα εξαιρετικό δίδυμο με τον Βασίλιε Μίτσιτς στην περιφέρεια. Παίκτες σαν τον Ντάνστον, τον Μοερμάν, τον Μπομπουά, τον Άντερσον και τον Σίμον, έχουν την ποιότητα για να «χτιστεί» ένα καλό σύνολο. Ο Εργκίν Αταμάν βρήκε τους ρόλους και παρουσίασε μια μοντέρνα ομάδα στο παρκέ, παίρνοντας πολλά φέτος από την επίθεσή της. Γοήτευσε, πήρε και νίκες και πέρασε στον τελικό.
The Revenants
Από την άλλη, η «ομάδα του στρατού» έχει το όνομα, την ιστορία, το ειδικό βάρος. Και μόνο το όνομα της ΤΣΣΚΑ την καθιστά φαβορί σε έναν τέτοιο αγώνα. Με επτά ευρωπαϊκά στην πλάτη της, ο αγώνας αυτός δεν είναι κάτι απλό για τον Δημήτρη Ιτούδη και τους παίκτες του. Κι αυτό, γιατί δέχθηκαν έντονη κριτική τα τελευταία χρόνια που, πλην της κούπας που ήρθε το 2016, γνώριζαν τη μία αποτυχία μετά την άλλη.
Συνήθως αυτές, βέβαια, έρχονταν στους ημιτελικούς και ο σκόπελος αυτός ξεπεράστηκε. Η ανατροπή ακόμη και από το -14 έγινε και το «εμπόδιο» της Ρεάλ ξεπεράστηκε, με την ομάδα να παρουσιάζεται σοβαρή, πειθαρχημένη και έτοιμη να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε. Όπως έγινε και στη σειρά με την Μπασκόνια, παίρνοντας δύο νίκες στο γήπεδο, όπου τώρα προσπαθεί να πάρει την κούπα, που θα είναι η 8η και θα επιβεβαιώσει, ότι δικαίως είναι βάσει τίτλων η δεύτερη κορυφαία ομάδα στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ, πίσω από τη Ρεάλ.
Και το «οπλοστάσιο» του Έλληνα τεχνικού έχει δείξει, ότι θα κάνει τα πάντα για να δείξει το τι αξίζει. Το είδαμε στα μάτια του Νάντο Ντε Κολό και του Σέρχιο Ροντρίγκεθ, παικτών που θεωρητικά δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν σε κανέναν. Βρήκαν, όμως, το κίνητρο στους παράγοντες που ανέφεραν και μαζί με παίκτες σαν τον Κλάιμπερν, τον Χάινς, τον Χάντερ, τον Χάκετ, τον Χίγκινς και μια σειρά αξιόλογων Ρώσων, είναι έτοιμοι για να κόψουν... μαχαίρι αυτή την αμφισβήτηση. Μαζί και ο Ιτούδης, που δε θα του προσάψει κανείς ως αποτυχία τη δεύτερη κούπα σε πέντε χρόνια.
Η προϊστορία
Οι δύο ομάδες δεν έχουν συναντηθεί ποτέ σε τελικό κι έχουν βρεθεί αντιμέτωπες μία σε Final Four. Ήταν, βέβαια, ένα... αδιάφορο παιχνίδι στη Σουπρολίγκα του 2001, με την Εφές να επικρατεί με 91-85 στο μικρό τελικό. Συνολικά έχουν παίξει μεταξύ τους 27 φορές, με τους Μοσχοβίτες να χαμογελούν τις 18, έχοντας την παράδοση με το μέρος τους.
Όσο για τους δύο τεχνικούς, έχουν συναντηθεί 11 φορές και ο Δημήτρης Ιτούδης έχει νικήσει 8 τον Εργκίν Αταμάν. Σήμερα, όμως, το ματς αυτό έχει άλλη σημασία.
