Όταν μιλάμε για αθλητισμό και δη επαγγελματικό, συνηθίζουμε να πιπιλάμε την καραμέλα του αποτελέσματος που είναι το μόνο που μετράει. Μόνο που καμιά φορά μετρά και ο τρόπος.
Η ΑΕΚ κέρδισε για πρώτη φορά στην ιστορία της το Διηπειρωτικό Κύπελλο και μέσα σε ένα ημερολογιακό έτος κατάφερε να σηκώσει τρεις κούπες (Κύπελλο Ελλάδας και BCL οι άλλες δύο). Δεν είναι η πρώτη φορά που κατορθώνει κάτι τέτοιο, το έχει ξανακάνει και πριν από 18 χρόνια, όταν από τον Απρίλιο του 2000 ως τον Απρίλιο του 2001 είχε κατακτήσει επίσης τρία τρόπαια (Κύπελλο Σαπόρτα και δύο Κύπελλα Ελλάδας). Όμως στο Ρίο δεν κέρδισε απλώς, αλλά κυριάρχησε. Κι αυτό έχει τη σημασία του.
H AEK νίκησε στον ημιτελικό την πρωταθλήτρια Νότιας Αμερικής Σαν Λορέντζο με διαφορά 22 πόντων και στον τελικό τη Φλαμένγκο με διαφορά 16 πόντων, που θα μπορούσε να είναι και πάνω από 20 αν δεν χαλάρωνε στα τελευταία λεπτά. H Σαν Λορέντζο είναι μια ομάδα που πρόπερσι πήγε σε τουρνουά στη Μαδρίτη στην αρχή της σεζόν και νίκησε και τη Ρεάλ και την Μπαρτσελόνα. Η Φλαμένγκο δε, κατέκτησε το Διηπειρωτικό το 2014 επικρατώντας στο διπλό τελικό της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Μπορεί όλα αυτά να μη λένε και πολλά όσον αφορά την τωρινή δυναμικότητα των ομάδων, δείχνουν όμως ότι έχουν δυναμική και ότι σίγουρα δεν είναι για... πέταμα από τη στιγμή που έχουν τα κότσια να ανταγωνιστούν στα ίσια ομάδες της Ευρωλίγκας.
Η ΑΕΚ, λοιπόν, δεν νίκησε δύο... χωριά, αλλά δύο καλές και δυνατές ομάδες, τη μία μάλιστα, τη Φλαμένγκο, μέσα στο σπίτι της και με το ενθουσιώδες κοινό της στο πλευρό της. Και τις νίκησε καθαρά και με διαφορά, κάνοντας επί της ουσίας επίδειξη δύναμης. Παρ' όλο που αυτή είχε να κάνει το πιο μακρινό ταξίδι και να παλέψει με το τζετ λανγκ.
Αυτό δείχνει πως η ομάδα ξέρει να παρουσιάζεται έτοιμη τη στιγμή που πρέπει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό και σίγουρα πιστώνεται στον Λούκα Μπάνκι, που έχει την ευθύνη της προετοιμασίας της ομάδας. Αποτελεί βασικό ζητούμενο στην αρχή κάθε σεζόν και δεν είναι αυτονόητο. Πολύ περισσότερο για τη φετινή ΑΕΚ, που και καινούρια σε μεγάλο βαθμό είναι σε σχέση με πέρυσι και ταλαιπωρήθηκε από πολλά προβλήματα τραυματισμών (και εξακολουθεί να ταλαιπωρείται, αφού αυτός ο δύστυχος ο Ξανθόπουλος δεν λέει να ησυχάσει από την κακοδαιμονία που τον κατατρέχει). Όμως ο Ιταλός δείχνει ότι ξέρει να εμφανίζει την ομάδα έτοιμη όταν κρίνονται οι στόχοι της. Το φάιναλ φορ του Ρίο ήταν ένα δυνατό crash test και το πέρασαν, ο Μπάνκι και η ΑΕΚ, με άριστα.
Οπότε, τα καλύτερα έρχονται. Όσοι βρέθηκαν στη Βραζιλία πανηγύρισαν με την ψυχή τους την κούπα και καλά έκαναν. Με πρώτο και καλύτερο τον Μάκη Αγγελόπουλο, που βλέπει να δικαιώνεται όχι μόνον η επένδυσή του στην ΑΕΚ, αλλά και το μοντέλο της, που συγκλίνει περισσότερο με τις θεμελιώδεις αθλητικές αρχές και αξίες που πρεσβεύουν η FIBA και οι διοργανώσεις της, παρά με τη στυγνή και άκρατη εμπορευματοποίηση της Ευρωλίγκας.
Όλοι αυτοί, όμως, ξέρουν ότι η σεζόν δεν έχει τελειώσει ακόμα. Υπάρχει η πρόκληση της υπεράσπισης των σκήπτρων στο Basketball Champions League, η οποία παραμένει ολοζώντανη και με πιθανότητες ανταπόκρισης, μάλιστα, ιδιαίτερα αυξημένες. Υπάρχει και το πρωτάθλημα, όπου κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να γίνει. Ειδικά αν η ΑΕΚ του Ρίο κάνει την εμφάνισή της στα πλέι οφ.
Και κάπως έτσι η Ένωση πάει να κάνει μια σεζόν ακόμα καλύτερη από την περσινή, που για πολλούς ήταν το ταβάνι της. Ποιος να το φανταζόταν...
