Το Basketa.gr αναλύει το τι σημαίνει η ιδέα της καθιέρωσης του Μπεν Σίμονς ως πάουερ φόργουορντ από τους Σίξερς και εξηγεί για ποιους λόγους μπορεί να είναι μια επαναστατική κίνηση για το μέλλον.
Πρέπει να το καταλάβουμε. Δεν είμαστε στα χρόνια των «Δεινοσαύρων» μπασκετικά, ούτε και σε εκείνα που έπρεπε να είσαι αρκετά κοντός, για να παίζεις γκαρντ. Στο σύγχρονο μπάσκετ επιχειρούν αρκετοί να έχουν την ικανότητα να παίζουν όχι απλά παραπάνω από μία θέσεις, αλλά και σχεδόν όλες τις θέσεις, κάτι που στην Φιλαδέλφεια ίσως δώσουν ως έναυσμα, για να γίνει κανόνας.
Για τον Μπεν Σίμονς γνωρίζουμε, ότι από τα 15 του χρόνια εντυπωσιάζει ασταμάτητα. Μετά από μια εξαιρετική παρουσία σε camp στις ΗΠΑ κι έχοντας διαλέξει το δρόμο της «πορτοκαλί θεάς», είχε επιλεγεί ήδη για την Εθνική U17 της Αυστραλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Τα προσόντα του, δε, στη δημιουργία, στην ταχύτητα, στην «έκρηξη», στη δύναμη και στην άμυνα, σε συνδυασμό με το ύψος των 208 εκατοστών, δημιούργησαν ένα φοβερό «πακέτο», για να τον πάρουν οι Σίξερς στο νούμερο 1 του draft το 2016.
Αν δεν τραυματιζόταν στην πρώτη σεζόν, ώστε να την χάσει ολόκληρη, ίσως σήμερα να βλέπαμε ακόμη καλύτερα πράγματα από έναν ήδη τρομερό αθλητή, αλλά ας μην προχωρήσουμε σε υποθέσεις. Ο 24χρονος από αύριο (20/7) γκαρντ αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση παίκτη, η οποία μπορεί να φέρει τη δική της επανάσταση, και δη με αυτό που ετοιμάζεται στην «φούσκα» του Ορλάντο.
https://www.youtube.com/watch?v=ia4MJQFRPCQ
Μια κακή σεζόν που μπορεί να έρθει «τούμπα»
Είναι λογικό να πούμε, ότι μετά την καραντίνα και με τον καιρό να έχει περάσει από τις τελευταίες αγωνιστικές υποχρεώσεις των παικτών του ΝΒΑ, όλα ξεκινούν επί της ουσίας από το μηδέν. Μπορεί να δούμε ομάδες, που βρίσκονταν σε τρομακτική φόρμα, να «καταρρέουν» στο Ορλάντο και άλλες, που δεν έπειθαν κανέναν με την απόδοσή τους, ξαφνικά να μετατρέπονται σε «υπερ-ομάδες».
Στη δεύτερη περίπτωση, τουλάχιστον για το πρώτο σκέλος, ανήκουν οι Σίξερς. Μπορεί να έχουν πολύ ταλέντο στην ομάδα τους, με παίκτες όπως ο Σίμονς, ο Χόρφορντ, ο Εμπίντ, ο Χάρις και αρκετοί ακόμη, διαθέτοντας μάλιστα πλειάδα λύσεων ακόμη και από τον πάγκο, αλλά ο Μπρετ Μπράουν δεν είχε βρει τον τρόπο να τους αξιοποιήσει κατάλληλα, με αποτέλεσμα πριν από τη διακοπή να είναι 6οι στην Ανατολή με 39-26, σε έναν απολογισμό όχι και τόσο θετικό για ομάδα που έχει «φωνάξει» πως θέλει να είναι ανταγωνιστική μέχρι και για τίτλο.
Η «συνταγή» με το δίδυμο ψηλών Εμπίντ και Χόρφορντ δεν είχε το αποτέλεσμα, που ίσως περίμεναν στην Φιλαδέλφεια και πολλές φορές οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του Σίμονς δεν μπορούσαν να είναι αρκετές, ούτε καν για να κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Με αυτό τον τρόπο, ο Μπράουν αναγκάζεται να ψάξει λύση να φέρει «τούμπα» τη σεζόν και ίσως η ανακοίνωση, ότι δοκιμάζει για τη θέση «4» τον Σίμονς, να είναι αυτό που αναζητεί.
https://www.youtube.com/watch?v=E7OCMcL0F8w
Τα κέρδη, οι απώλειες και ο «παράγοντας Χ» του τριπόντου
Η λογική λέει πως, αν τελικά ο Μπράουν επιμείνει και ο Σίμονς παίξει ως πάουερ φόργουορντ, τότε θέση βασικού στο «1» θα πάρει ο Σέικ Μίλτον. Είναι σωστή, όμως, αυτή η επιλογή, αν παρουσιαστεί στο παρκέ, ή μήπως είναι κάτι παράτολμο που θα μετατρέψει σε ακόμη μεγαλύτερο «εφιάλτη» το τέλος της χρονιάς;
Ας εξετάσουμε το πρώτο γεγονός, το οποίο είναι πως ο Μπράουν παίρνει την μπάλα από τα χέρια του Σίμονς και τη δίνει στον Μίλτον. Τι σημαίνει αυτό, αν το δούμε σε νούμερα; Η διαφορά είναι χαώδης και μόνο στα λεπτά συμμετοχής, αφού ο Σίμονς παίζει 35.7 λεπτά κατά μέσο όρο και ο Μίλτον 19.7 λιγότερα, παίζοντας ουσιαστικά τη δεύτερη από τις τρεις χρονιές στο ΝΒΑ, αφού στην πρώτη… βολόδερνε στην G-League και δεν είχε την εμπιστοσύνη των Μάβερικς.
https://www.youtube.com/watch?v=pKzyWEkkpIQ
Σε μεγαλύτερη ακόμη ανάλυση, ο Μπεν Σίμονς μετρά 16.7 πόντους ανά αγώνα, με 7.8 ριμπάουντ, 8.2 ασίστ, 2.1 κλεψίματα και μόνο 3.6 λάθη κατά μέσο όρο, αφού την προηγούμενη χρονιά μετρούσε 3.5 λάθη, αλλά για μισή ασίστ λιγότερη, ήτοι 7.7 κατά μέσο όρο. Από την άλλη, ο Μίλτον μπορεί να παίζει περισσότερο από τα 13.4 λεπτά της πρώτης σεζόν του στους Σίξερς κι έχει βελτιωθεί, φτάνοντας στους 9.5 πόντους, με 2.1 ριμπάουντ και 2.2 ασίστ, αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν «αγγίζει» καν τα νούμερα του Σίμονς.
https://www.youtube.com/watch?v=gw_6FGCW1Hw
Θεωρητικά, επομένως, ο Μπρετ Μπράουν χάνει πολλά με το να διώξει από τον «άσο» τον Σίμονς και να φέρει στη θέση του τον Μίλτον, κάτι που σημαίνει πως, από τη στιγμή που πάει μάλιστα στο «4» ο Σίμονς, θα του πάρει και την μπάλα από τα χέρια, άρα θα χάσει σημαντικό κομμάτι ειδικά στη δημιουργία, αν κρίνουμε από τα στατιστικά, ενώ θα βάλει τον Αυστραλό αντίπαλο με τα «θηρία», καθώς άλλο όγκο έχουν τα γκαρντ και άλλο οι ψηλοί.
Υπάρχει κι ένας παράγοντας, όμως, που δεν αναφέραμε και αυτός είναι του τριπόντου. Καλός και… χρυσός είναι ο Σίμονς, αλλά στο συγκεκριμένο τομέα όσο κι αν δουλέψει, προς το παρόν το ποσοστό του θυμίζει άνθρωπο που πετά ολόκληρη πέτρα με όλο τον ωκεανό μπροστά του, αλλά… δεν τον πλησιάζει καν. Ο Μίλτον, όμως, στην αντίπερα όχθη, μετρά το εντυπωσιακό 45.3% στο μακρινό σουτ και δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε.
Αυτός ο παράγοντας ανταποκρίνεται στη μεγαλύτερη παθογένεια των Σίξερς, που σχετίζεται με το κακό μακρινό σουτ του Σίμονς. Όταν ένας παίκτης είναι τόσο κακός σε ένα κομμάτι, που θεωρείται κρίσιμο στο σύγχρονο μπάσκετ, λογικό είναι η άμυνα να… κατασκηνώσει στη ρακέτα και να τον περιμένει να σουτάρει όσο θέλει. Είναι και ένας από τους λόγους, που η ομάδα «κολλά» και δεν μπορεί να προχωρήσει.
Εν ολίγοις, με τη μετακίνηση του Σίμονς στο «4» και την καθιέρωση του Μίλτον στο «1», ο Μπράουν «θυσιάζει» αρκετή από τη δημιουργία του και την πίεση στον «άσο» για την άμυνα, για να μπορεί να απειλεί στο μακρινό σουτ ο πλέι μέικερ της ομάδας του, την ίδια ώρα που η ρακέτα θα γεμίσει με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά, από έναν παίκτη που έχει τη δυνατότητα βάσει ύψους κυρίως να ανταποκριθεί, οπότε μπορεί να αποτελέσει μια εξελιγμένη περίπτωση point-forward, λόγω της εξαιρετικής του ικανότητας στο «τάισμα» των συμπαικτών του.
https://www.youtube.com/watch?v=r2fWqsiyDTA
Εξαρτάται από τον Μίλτον
Ο Μπρετ Μπράουν προχωρά σε μια επαναστατική κίνηση και μάλλον έχει δίκιο. Με την απόδοση που είχε η ομάδα προ καραντίνας, δεν έχει να χάσει και κάτι. Απεναντίας, αν το σχέδιο του πετύχει, τότε οι Σίξερς μπορεί να εξελιχθούν σε μια μεγάλη έκπληξη στο Ορλάντο, με τη σεζόν να αρχίζει και πάλι σε λίγες μέρες.
Τα κέρδη του θα είναι, άλλωστε, μεγαλύτερα από τις απώλειες. Αποκτά απειλή από μακριά μέσω του πλέι μέικερ του, κάτι που δεν έχει τα τελευταία χρόνια, ενώ στη ρακέτα θα προστεθεί ένας εξαιρετικά ταλαντούχος, οξυδερκής και δημιουργικός παίκτης, που διαθέτει το ύψος, τη δύναμη και την ταχύτητα να τα βάλει, τουλάχιστον στην επίθεση, με τους αντίπαλους ψηλούς, άρα μάλλον δε θα χάσει πολύ από τη δημιουργία, το σκοράρισμα, τα ριμπάουντ και τα κλεψίματά του.
Με λίγα λόγια, ακόμη κι αν ο Σίμονς υστερεί έναντι κάποιων ψηλών με μεγαλύτερο όγκο και η δημουργία στο «1» μειωθεί, το παιχνίδι των Σίξερς θα είναι πιο ολοκληρωμένο, καθώς θα κερδίζει περισσότερα στοιχεία στις δύο θέσεις, για τις οποίες συζητάμε, σε σύγκριση με το να μη γίνει καμία αλλαγή και να συνεχίσει ο Αυστραλός να είναι ο πλέι μέικερ. Τα στοιχεία του Σίμονς, απλά, θα περάσουν πιο κοντά στο καλάθι και αυτά του Μίλτον, προεξάρχοντος του μακρινού σουτ, θα φανούν ακόμη περισσότερο.
Το κύριο ερώτημα είναι άλλο, όμως, και αφορά το αν θα τα καταφέρει ο Μίλτον. Όπως αναφέραμε, ο Σίμονς είναι αρκετά οξυδερκής και ικανός, ώστε να αναλάβει κάθε αποστολή και να την φέρει εις πέρας. Ο έτερος απόφοιτος του SMU, όμως, μπορεί να σηκώσει το «βάρος» του να είναι ο βασικός πλέι μέικερ; Γιατί είναι διαφορετικό το να δίνεις ανάσες στον βασικό «άσο», από το να είσαι ο βασικός «άσος», μαζί με τις ουκ ολίγες ευθύνες, που αυτό συνεπάγεται.
https://www.youtube.com/watch?v=MRk7fCgH_To
Οι Σίξερς, σε κάθε περίπτωση, αξίζουν να πάρουν το ρίσκο. Και μπορεί να έχουν πετύχει, με το τέλος αυτής της παράξενης σεζόν, μια επανάσταση για όλο το μπάσκετ…
