Οι ΗΠΑ κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και δυστυχώς για τον μπασκετικό πλανήτη, ο Κέβιν Ντουράντ είπε αλήθειες στο ξέσπασμά του.
Λίγο η προπέρσινη αποτυχία στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Κίνας, λίγο η ήττα από τη Γαλλία στην πρεμιέρα, είχαν δημιουργήσει ένα αίσθημα ότι οι ΗΠΑ δεν ήταν άτρωτες και υπήρχαν ρεαλιστικές πιθανότητες για να χάσουν το χρυσό μετάλλιο. Η πραγματικότητα όμως ήταν εντελώς διαφορετική στο παρκέ της Σαϊτάμα και λίγο μετά το τέλος του τελικού, ο Κέβιν Ντουράντ ξέσπασε.
«Όλοι λέγατε ότι θα χάσουμε… Βγήκαν power rankings και μας είχαν στην τέταρτη θέση, πίσω από τη Σλοβενία. Έλα τώρα, φίλε. Λέγατε ότι ο υπόλοιπος κόσμος μάς έχει φθάσει. Είστε σοβαροί; Δεν υπάρχει σύγκριση σε επίπεδο ταλέντου», ήταν μερικά από τα λόγια του σούπερ σταρ των Αμερικανών και αδιαμφισβήτητου πρωταγωνιστή του Ολυμπιακού τουρνουά μπάσκετ.
Και η αλήθεια είναι ακριβώς αυτή, όπως αποτυπώθηκε από τα λόγια του πολύπειρου φόργουορντ. Ο Γκρεγκ Πόποβιτς άλλωστε δεν είχε τα μεγαλύτερα αστέρια στη διάθεσή του. Σίγουρα είχε καλύτερους παίκτες σε σχέση με το 2019 στην Κίνα, όμως και πάλι δεν είχε τους απόλυτους σούπερ στο έμψυχο δυναμικό του. Διότι αν τους είχε δεν θα νικούσε σε κανένα παιχνίδι με λιγότερο από 20 πόντους διαφορά.
Σκεφτείτε απλά να έπαιζαν μερικοί από τους Λεμπρόν Τζέιμς, Στεφ Κάρι, Κάιρι Ίρβινγκ, Τζέιμς Χάρντεν, Τζίμι Μπάτλερ, Πολ Τζορτζ, Καουάι Λέοναρντ, Άντονι Ντέιβις και Κρις Πολ. Όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, οι αντίπαλοι δεν θα προλάβαιναν να... δουν την μπάλα.
Σίγουρα πρόκειται περί υπερβολής, αλλά η Team USA έπαιξε με τα... δεύτερα στην Ιαπωνία. Μοναδικές εξαιρέσεις πέρα από τον Ντουράντ, οι Λίλαρντ, Αντεμπάγιο και Ντρέιμοντ Γκριν. Κι όλα αυτά, έχοντας τρεις παίκτες στη δωδεκάδα οι οποίοι μέχρι πριν τρεις μέρες από το τουρνουά, πάλευαν για την κατάκτηση του πρωταθλήματος στο ΝΒΑ. Ο λόγος φυσικά για τους Τζρου Χόλιντεϊ, Κρις Μίντλετον και Ντέβιν Μπούκερ. Πλην του πρώτου, ειδικά ο δεύτερος και λιγότερο ο τρίτος, έδειξαν «άδειοι». Παρέμειναν όμως πιστοί στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της πατρίδας τους.
Καμία ψαλίδα λοιπόν δεν έχει κλείσει στο θέμα ταλέντου. Οι Αμερικανοί βρίσκονται αιώνες μπροστά και συνεχίζουν να κυριαρχούν. Ξέρουν πως να εξελίξουν έναν παίκτη και να πάρουν τα πάντα από αυτόν. Χαρακτηριστικά παραδείγματα οι Γιάννης Αντετοκούνμπο και Νίκολα Γιόκιτς οι οποίοι δεν είναι καν Αμερικανοί αλλά άλλαξαν επίπεδο δουλεύοντας στις ΗΠΑ.
Αλλά ακόμα και στη φιναλίστ Γαλλία, πλην του Ντε Κολό, οι στυλοβάτες της ομάδας Ρούντι Γκομπέρ και Εβάν Φουρνιέ διαπρέπουν στην άλλη όχθη του Ατλαντικού.
Όσο κι αν αγαπάμε τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού, η ψαλίδα δεν έκλεισε και δεν θα κλείσει μάλλον ούτε στο εγγύς μέλλον. Επίσης έχουν καταρριφθεί οι μύθοι ότι οι ΗΠΑ δεν παίζουν το λεγόμενο σκεπτόμενο μπάσκετ. Κάθε παίκτης κορυφαίου επιπέδου ξέρει να «διαβάσει» σωστά και να αντιδράσει ανάλογα με την περίσταση. Μόνο που ορισμένες φορές υπάρχει το ελεύθερο να δράσει με το ένστικτο. Το ταλέντο είναι τέτοιο που το επιτρέπει άλλωστε.
Εν κατακλείδι, όταν οι Αμερικανοί θα αποφασίζουν πως θέλουν να κατεβάσουν ισχυρή ομάδα, σχεδόν πάντοτε θα χαμογελάνε στο τέλος. Ευτυχώς για όλους το κάνουν σταθερά μόνο σε Ολυμπιακούς Αγώνες που τους θεωρούν τη μεγαλύτερη διοργάνωση κι έφτασαν τα τέσσερα σερί χρυσά.
Δίκιο βέβαια είχε και ο Λίλαρντ ο οποίος παραδέχθηκε ότι είναι πιο δύσκολο να σκοράρεις στο μπάσκετ της FIBA σε σχέση με το ΝΒΑ, όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ταλέντο αλλά με τους κανόνες και τις διαστάσεις του παρκέ!
