Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας δηλώνει σε ξένο μέσο ενημέρωσης πως σε αυτό το lockdown δεν απαγορεύεται να μετακινηθείς μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι σου για να αθληθείς ούτε, επομένως, να πας μέχρι την Πάρνηθα για να κάνεις ποδήλατο και μότο κρος μαζί με 6-7 άλλους και να φωτογραφηθείς μαζί τους, είναι λογικό να θεωρήσεις πως δεν υπάρχει πρόβλημα να μαζευτεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων σε ένα γήπεδο και να κάνει προπόνηση.
Όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ανακοινώνει πως ο πρωθυπουργός βρίσκεται σε συνεννόηση με τον Αρχιεπίσκοπο για να δουν πώς θα λειτουργήσουν οι εκκλησίες τις ημέρες των Χριστουγέννων, είναι λογικό να υποθέσεις πως αν μπορούν να λειτουργήσουν οι εκκλησίες, μπορούν να γίνουν και προπονήσεις ή αγώνες στα γήπεδα με κάποιον τρόπο.
Όταν σε περίοδο καθολικού lockdown (τέτοιο δεν έχουμε; Ή μήπως έχει αλλάξει κάτι;) βγαίνεις με το αυτοκίνητό σου στις 9 το πρωί και η Μεσογείων έχει μποτιλιάρισμα, είναι λογικό να πιστέψεις ότι ένας αγώνας σε κάποιο γήπεδο χωρίς κόσμο στις εξέδρες δεν μπορεί να αποτελέσει εστία υπερμετάδοσης του ιού.
Κι όμως, παρ' όλα αυτά, ο ερασιτεχνικός αθλητισμός είναι εδώ κι ένα μήνα κλειστός. Τελείως κλειστός. Και θα παραμείνει κλειστός για τουλάχιστον ένα μήνα ακόμα, όπως ανακοίνωσε ο εκπρόσωπος της Κυβέρνησης.
Εκατοντάδες αθλητές και προπονητές, όχι μόνο του μπάσκετ, αλλά και όλων των ομαδικών αθλημάτων, θα παραμείνουν άνεργοι και άεργοι. Θα στερηθούν έστω αυτό το πενιχρό εισόδημα που τους εξασφαλίζει η ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό, το οποίο ωστόσο έχει καθοριστική σημασία για τα οικονομικά τους. Δίχως να μπορούν να κάνουν ούτε προπόνηση για να συντηρηθούν σε μια στοιχειωδώς καλή φυσική κατάσταση.
Το ακόμα χειρότερο είναι πως με κλειστά τα γυμναστήρια χιλιάδες παιδιά θα συνεχίσουν να απέχουν από κάθε αθλητική δραστηριότητα, "λιώνοντας" στους καναπέδες των σπιτιών τους. Κάποτε ο Γιώργος Μαυρωτάς, πριν γίνει γενικός γραμματέας αθλητισμού, μου έλεγε πόσο μεγάλη σημασία έχει η μαζική άθληση για τη βιωσιμότητα του δημόσιου συστήματος υγείας. Όσο πιο πολλοί άνθρωποι αθλούνται συστηματικά, τόσο πιο μεγάλο θα είναι το υγιές κομμάτι του πληθυσμού και αντίστοιχα λιγότερη η δουλειά για τα νοσοκομεία και μικρότερες οι ιατροφαρμακευτικές δαπάνες για τα ασφαλιστικά ταμεία.
Είχε δίκιο. Αλλά με τα γυμναστήρια κλειστά "τα παιδιά θα ξεχάσουν τι θα πει αθλητισμός", που έγραψε κι ο Κώστας Τσαρτσαρής. Θα απομακρυνθούν από αυτόν και θα χαθεί το στοίχημα της εξοικείωσής τους με έναν υγιεινό τρόπο ζωής. Θα τεθεί σε κίνδυνο όχι μόνο η σωματική τους υγεία, αλλά και η ψυχική. Γιατί-μην ξεχνάτε-είναι κλειστά και τα σχολεία, παρόλο που οι επιστήμονες συμφωνούν ότι ειδικά στις ηλικίες κάτω των 11 ετών τα παιδιά ούτε κολλούν ούτε μεταδίδουν εύκολα τον ιό. Άλλο παράδοξο κι αυτό...
Ειδικός δεν είμαι ούτε θέλω να τον παραστήσω. Αλλά τα μηνύματα που εκπέμπονται-όχι τώρα, εδώ και καιρό-σε σχέση με την αντιμετώπιση της πανδημίας είναι αντιφατικά. Και πραγματικά δεν έχω καταλάβει γιατί ο ερασιτεχνικός αθλητισμός παραμένει τόσο ερμητικά κλειστός σε αντίθεση με άλλες καθημερινές δραστηριότητές μας, για τις οποίες ανοίγουν κάθε τόσο παράθυρα.
Μια πειστική εξήγηση επ' αυτού δεν έχει δοθεί. Και ακόμα αναζητείται...
