Το Basketa.gr εύχεται χρόνια πολλά στον Αργύρη Πεδουλάκη για τα 56α γενέθλιά του, που γιορτάζει σήμερα (26/5), αναλύοντας την εικόνα ενός «ιδανικού και ανάξιου εραστή» του ελληνικού μπάσκετ, που θα ξεχωρίζει για πάντα.
Ο Αργύρης Πεδουλάκης είχε πάντοτε το δικό του τρόπο. Είτε πετύχαινε είτε όχι, ένιωθες ότι η προσπάθεια είχε τη δική του προσωπικότητα, το δικό του κόπο και ιδρώτα. Αποτελεί, κάπως έτσι, μια ξεχωριστή προσωπικότητα του ελληνικού μπάσκετ, την άποψη του οποίου πάντοτε θα ήθελες να ακούς, είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς.
Ο ίδιος, βέβαια, κέντρισε ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον με τις τρεις θητείες του στον Παναθηναϊκό, σε μια ιστορία που ταιριάζει ιδανικά στο ποίημα του Νίκου Καββαδία, καθώς ήταν πάντοτε ένας «ιδανικός και ανάξιος εραστής». Για να το μεταφράσουμε σε… μπασκετικά δεδομένα, μια ιδανική προσωπικότητα για να τον εμπιστευτείς εν καιρώ κρίσης, αλλά πάντοτε κάτι συνέβαινε και η σχέση δεν προχωρούσε. Ίσως και να μην ήταν γραφτό κάτι τέτοιο.
Πολλοί, άλλωστε, είναι εκείνοι που θα τον υποστηρίξουν φανατικά για τη δουλειά του και άλλοι εκείνοι, που δε θα ήθελαν σε καμία περίπτωση να τον βλέπουν σε πάγκο με τέτοιο πρεστίζ, σαν αυτόν του εξάκις πρωταθλητή Ευρώπης. Η πορεία του, άλλωστε, δικαίως προκάλεσε αμφότερα τα συναισθήματα.
Αυτά που ξεχωρίζουν στο «πράσινο» ιστορικό
Στην πρώτη του θητεία, το 2012, ξεκίνησε από το μηδέν, με τους Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή μόνο να έχουν απομείνει και τη διοίκηση να έχει αλλάξει. Από το πουθενά βρέθηκε να κατακτά το double και ίσως ένιωσε μια στιγμή αδικίας, αφού όταν απολύθηκε μετά την ήττα από τη Λαμποράλ του Σέρτζιο Σκαριόλο, δεν είχε επί της ουσίας χαθεί κάτι, ούτε και φαινόταν «εκτροχιασμένη» η χρονιά. Στο τέλος, βέβαια, δικαιώθηκε η διοίκηση με τον τίτλο.
Εκείνη η αδικία, όμως, έκανε το σημερινό (26/5) εορτάζοντα τα 56α γενέθλιά του να… χάσει λίγο το δρόμο του. Γύρισε για να αντικαταστήσει τον Σάσα Τζόρτζεβιτς προς το τέλος της σεζόν 2015-2016 και ξεκίνησε με ορισμένες εκφράσεις υποτιμητικές προς ένα συνάδελφό του. Αυτό αποτυπώθηκε και σε ορισμένες αγωνιστικές του επιλογές, οι οποίες μπορεί και να στοίχισαν τον τίτλο, έστω κι αν κρίθηκε από τα δύο τεράστια σουτ του Σπανούλη. Λίγο καιρό αργότερα, θα… τον έδιωχνε το ΣΕΦ με το -25, αφού πολλά είχαν χαθεί και πριν από αυτό το ματς. Αρκεί και μόνο να θυμηθεί κανείς την ιστορία με το σπασμένο τζάμι του Τζέιμς στην τζαμαρία.
Την τρίτη φορά ίσως να επρόκειτο ξανά για μια μικρή αδικία, πριν από μερικούς μήνες, αφού κλήθηκε να αντικαταστήσει τον Ρικ Πιτίνο. Εδώ που τα λέμε, όποιος κι αν πήγαινε στη θέση του, θα τα έβρισκε «μπαστούνι», με τον Αμερικανό να έχει ταράξει συθέμμελα το σύλλογο και να έχει γίνει μια τρομερά αγαπημένη φιγούρα στην εξέδρα. Και πάλι, όμως, ο Πεδουλάκης δεν μπόρεσε να χειριστεί αυτή την πίεση, με αποτέλεσμα λίγους μήνες αργότερα να λήξει ξανά η συνεργασία των δύο πλευρών, με εκείνη του «τριφυλλιού», πάντως, να μη μοιάζει επίσης διατεθειμένη να τον στηρίξει. Όχι γιατί τελείωσε νωρίς η τρίτη του θητεία, αλλά επειδή από την αρχή δεν τελείωσε το περιβάλλον αμφισβήτησης.
«Υπήρχε μια ατμόσφαιρα που έκανε κακό στην ομάδα. Αυτό εκτίμησα. Ατμόσφαιρα μέσα στο γήπεδο. Και με συναδέλφους σου και με sites, μια γενικότερη ατμόσφαιρα, που δεν έκανε καλό στον σύλλογο. Υπήρχε μια προκατάληψη, που έβγαινε και στο παρκέ», είχε πει σε συνέντευξή του, προσθέτοντας πως υπήρξε ανθρωποφαγία, επειδή είναι Έλληνας. Ατάκες, που πραγματικά αδικούν την εικόνα για το έργο του, αν και σε άλλη περίπτωση έχει αποθεώσει ξένους προπονητές, όπως ο Τσάβι Πασκουάλ, που τον διαδέχθηκε μετά τη δεύτερη θητεία του, ενώ και με τον Πιτίνο είχε εξαιρετική σχέση.
«Καμικάζι» κι ας τον οδηγεί σε κακό
Κάπως έτσι, ο Αργύρης Πεδουλάκης μετατράπηκε σε έναν… Περιστεριώτη ιδανικό και ανάξιο εραστή του μπάσκετ. Κι αυτό, γιατί κάποτε οι ιδέες του ήταν τρομερά πρωτοποριακές. Ο τρόπος που έφερε το αγαπημένο του Περιστέρι στην κορυφή της Α1 και την Ευρωλίγκα κάποτε, η τρομερή υπέρβαση της παρουσίας του Μακεδονικού στον τελικό του Eurocup, η πλάτη που έβαλε σε δύσκολες στιγμές σε ΠΑΟΚ και ΑΕΚ και η εξερεύνηση του εξωτερικού με την Ούνικς Καζάν έχουν επίσης γραφτεί στο ιστορικό του.
Και δεν είναι τα μοναδικά. Σαν παίκτης, άλλωστε, είχε γράψει ιστορία, όταν ενώ ήταν δεξιόχειρας, σούταρε τις βολές… με το αριστερό. Και το έκανε αγωνιζόμενος σε πραγματικά δύσκολες εποχές του Παναθηναϊκού, από το 1986 έως το 1992, όταν και βέβαια γνώρισε πρώτα τους Φραγκίσκο Αλβέρτη και Νίκο Οικονόμου, τους ανθρώπους που λίγο αργότερα θα ξεκινούσαν την «χρυσή» εποχή, η οποία μετρά τίτλους από το 1996 έως σήμερα για το σύλλογο.
Σε κάθε περίπτωση, είναι ένας «καμικάζι» που δεν πρόκειται να πει ποτέ όχι σε μια μεγάλη πρόκληση, ακόμη κι αν γνωρίζει πως οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Μετρήστε μέσα σε λίγες παραγράφους και μόνο πόσες φορές κλήθηκε να επιτύχει σε μια «επικίνδυνη αποστολή». Και αυτό δεν μπορεί να του το αφαιρέσει κανείς, είτε τα κατάφερε είτε όχι. Δεν είχε πρόβλημα να «τσαλακωθεί», δεν είχε πρόβλημα να γίνει στόχος, ούτε καν ακόμη και με όσες απόψεις του αδικούσαν την ίδια του την προσπάθεια.
Αφτιασίδωτος και αυθεντικός, λοιπόν, ακόμη κι αν κάνεις λάθος. Έχει τίμημα, αλλά στο τέλος έχεις την αναγνώριση. Αρκεί, τότε, να παραδεχθείς το πότε ήσουν λάθος…
https://www.youtube.com/watch?v=qQevXDrdGNg
https://www.youtube.com/watch?v=ypPzqyKxABI
