Το τεράστιο κακό του κλειστού αθλητισμού, από όποια πλευρά και αν το δει κανείς γιατί είναι πολλές οι πτυχές, είχε και μερικά παράπλευρα καλά. Με πρώτο και κύριο ότι άνοιξαν στόματα και ακούστηκαν αλήθειες που σε βάθος χρόνων όλοι ήξεραν και κανείς δεν ασχολιόταν σοβαρά, με τη λογική του «να τη βγάλουμε και φέτος».
Μια μακροσκελής τοποθέτηση του πρόεδρου του Κόροιβου Σάκη Κάτζου ξεσήκωσε θύελλα. Γιατί έθιξε δυσάρεστες καταστάσεις που αγγίζουν και τον ίδιο φυσικά. Στάθηκαν πολλοί στο αν έχει υπάρξει καλό μαγαζί ο Κόροιβος και επειδή συμφώνησαν ότι έχει «φεσώσει» κόσμο, κατέληξαν ότι δεν δικαιούται δια να ομιλεί. Δεν είναι έτσι όμως, όσο δίκιο και να έχουν. Στην τελική ο Κάτζος μεταξύ άλλων «μαρτύρησε» και ριζωμένες νοοτροπίες σε παράγοντες μεταξύ αυτών και τον ίδιο.
Φώναξε μάλιστα αυτό που λέει η πλειοψηφία των παραγόντων στις ομάδες που τελούν σε αργία, άλλο που όταν βγήκε προς τα έξω έβγαλαν μερικές ανακοινώσεις να 'χαμε να λέγαμε για να μην τους πιάσει το κράξιμο. Εκ του ασφαλούς, αφού όποιος έχει κοινό νου βλέπει ότι με τα μέτρα να παίρνονται και να ξαναπαίρονται, φως για φέτος δύσκολα θα φανεί.
«Να δώσει η Πολιτεία από 50 χιλιάρικα σε κάθε σωματείο για επανεκκίνηση αλλιώς δεν βγαίνει» είχε πει πρόσφατα. Ετσι έχουν μάθει πολλοί. Με ανοιχτή παλάμη για τα χαρτζιλίκια. Να κάνουν τους παράγοντες στη γειτονιά, την πόλη, το χωριό, να τους φωνάζουν πρόεδρους αλλά μέχρι να μη βάλουν το χέρι στην τσέπη.
«Χωρίς έσοδα πώς θα πληρωθείτε κύριοι;» ρωτούσε ο Κάτζος στην επίμαχη τοποθέτησή του. Εκεί πιάνουμε το πρώτο μεγάλο θέμα. Ολοι ήξεραν ότι φέτος εισιτήρια τουλάχιστον δεν θα υπάρχουν, που είναι μεγάλο έσοδο ειδικά στις τοπικές κοινωνίες. Και υποψιάζονταν ότι δεν θα υπήρχε και άνεση χορηγιών από την αγορά της περιοχής, άλλο μεγάλο έσοδο. Οχι κύριε, δεν θα σε ζήσει η Πολιτεία. Αν δεν είχε εξασφαλισμένα έσοδα ας μην έκανες συμφωνίες και ας μην κατέβαινες.
Για πάμε παρακάτω όμως, γιατί το ένα φέρνει το άλλο. Πώς να λειτουργήσει ο παράγοντας που αντέχει έστω και χωρίς αυτά τα έσοδα όταν δεν υπάρχει θεσμοθετημένη από το Κράτος μια μορφή επίσημης συναλλαγής με τους εμπλεκόμενους; Αν αυτός που καταφέρνει να βρει κάποια έσοδα δεν έχει έξοδα για να τα δικαιολογήσει, επειδή δεν απασχολεί εργαζόμενους πώς θα γίνεςι δουλειά;
Εδώ χρειάζεται μια σημαντική διευκρίνιση. Είναι πολλοί οι αθλητές και οι προπονητές που είναι φανατικοί υπέρμαχοι του να βρεθεί ένα καθεστώς διαφανών διαδικασιών για τη δουλειά τους.
Πέντε χιλιάρικα, δέκα χιλιάρικα, βασική δουλειά, συμπλήρωμα, ό,τι να 'ναι για τον καθένα, να φαίνονται. Ωστε στη στραβή, σαν... κακή ώρα αυτή του τελευταίου χρόνου να δικαιούνται επίσημα βοήθημα και άλλα πολλά.
Οχι, δεν είναι η πλειοψηφία αυτοί που προτιμάνε δυο κατοστάρικα παραπάνω στην τσέπη από κρατήσεις, ασφάλεια και κατοχύρωση. Κι αφού και οι σοβαροί παράγοντες τα ίδια θέλουν, πρέπει να το απαιτήσουν και να γίνει. Ο Λευτέρης Αυγενάκης το είπε δημόσια μετά από κάποια από τις συναντήσεις, οπότε φαίνεται να έχει ανοίξει ο δρόμος. Και αν γίνει αυτό, τότε και επιδόματα θα δικαιολογούνται και άλλα πολλά. Αυτοδίκαια, όχι με φωνές και παρακάλι για κάτι λογικό.
Συνεχίζουμε όμως, έχει πολλούς κρίκους η αλυσίδα. Νωρίτερα τον καιρό της πανδημία, ένας άλλος παράγοντας που έχει γράψει χρόνια και χιλιόμετρα στο μπάσκετ, ο Κώστας Σκρέτας από τα Τρίκαλα είχε κάνει μια μακροσκελή τοποθέτηση. Ποιό ήταν το νόημά της; «Τώρα όσοι το αγαπάμε πραγματικά πρέπει να είμαστε έτοιμοι να βάλουμε περισσότερα για να το στηρίξουμε». Από την τσέπη μας έλεγε. Η άλλη πλευρά του «να πληρώσει η Πολιτεία».
Δεν έχει σημασία να εξετάσουμε αν ο Σκρέτας και οι ομάδες του πλήρωναν τα πάντα μέχρι τώρα, θα χάσουμε το δάσος κοιτάζοντας τον δέντρο, σαν αυτό που έγινε με τον Κάτζο. Το γεγονός που πρέπει να σταθούμε είναι ότι υπάρχουν πολλά νοικοκυρεμένα μαγαζιά στο ελληνικό μπάσκετ. Πολλοί άνθρωποι ή παρέες ανθρώπων που για δικούς τους λόγους βάζουν από την τσέπη τους. Πολλές ομάδες που μπορούν να κάνουν τα κουμάντα τους ακόμα και σε πανδημίες.
Πολλές αλλά όχι αμέτρητες. Ακόμα και τα προηγούμενα χρόνια, πριν το φετινό πανηγύρι με τις εκατοντάδες ομάδες στις εθνικές κατηγορίες λόηω πανδημίας, ήταν πολλές για Εθνικές κατηγορίες. Πρέπει να βρεθεί μια φόρμουλα για συγκεκριμένο αριθμό βάσει αυστηρών κριτηρίων και με θεσμοθετημένο καθεστώς λειτουργίας. Και οι υπόλοιποι, οι μερακλήδες που απλά θέλουν να έχουν κάτι να ασχολούνται, στα τοπικά, στις γειτονιές, στα ανεξάρτητα. Χωρίς απαιτήσεις, χωρίς υποχρεώσεις, τουλάχιστον όχι τέτοιες που να εξαρτώνται οι ζωές τους.
