Η φωνή του Τούρκου αρθρογράφου της Χουριέτ, Ερουγούλ Οζκιόκ, που τάχθηκε αναφανδόν με το μέρος του Κώστα Σλούκα, είναι η φωνή της λογικής. Μια φωνή που ακούγεται και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Μόνο που η έντασή της είναι χαμηλή, όπως συνήθως συμβαίνει με τις ήρεμες προσεγγίσεις σε κάθε είδους θέμα. Και τη σκεπάζουν οι κραυγές των πάσης φύσεως εθνικιστών και πατριδοκάπηλων, που αφορμή ψάχνουν κάθε φορά για να κάνουν επίδειξη της κούφιας εθνικοφροσύνης τους και να ακουστούν. Ένθεν κακείθεν του Αιγαίου.
Το περιστατικό με το πανό για τον Κεμάλ και το Σλούκα αποδεικνύει για μία ακόμα φορά τη σχέση του αθλητισμού με την πολιτική. Μπορεί κάποιοι να την απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, έχοντας ενδεχομένως στο πίσω μέρος του μυαλού τους τους χορηγούς, που απαιτούν ουδετερότητα και σταθερότητα για να επενδύσουν, όμως πολύ απλά δεν γίνεται αλλιώς.
Ο αθλητισμός αφορά πάρα πολύ κόσμο, ετερόκλητα πλήθη, διαφορετικά δομημένες κοινωνίες, και με τον ίδιο τρόπο που αποτελεί όχημα για την προώθηση οικονομικών συμφερόντων, μπορεί να γίνει φορέας πολιτικών και άλλων μηνυμάτων. Μηνύματα που έχουν διαφορετικούς αποστολείς κάθε φορά και επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών, ανάλογα με τους αποδέκτες τους.
Ως ιστορική προσωπικότητα ο Κεμάλ Ατατούρκ είναι αμφιλεγόμενος. Πάντα αυτό συμβαίνει με τα πρόσωπα που έχουν αφήσει το στίγμα τους στην παγκόσμια ιστορία, διότι οι πράξεις τους επιδρούν σε πολλά και διαφορετικά σύνολα ανθρώπων, με διαφορετικές καταβολές, αντιλήψεις και άρα διαφορετική προσέγγιση και ερμηνεία αυτών των πράξεων.
Για τους Τούρκους ο Κεμάλ είναι ο ιδρυτής του κράτους τους. Για τους Έλληνες είναι ο αυτουργός των εθνοκαθάρσεων των δεκαετίων του 1910 και 1920 και της Μικρασιατικής Καταστροφής, που έθεσε σε μεγάλη δοκιμασία την ελληνική κοινωνία για πολλά χρόνια. Και τα δύο είναι γεγονότα αναμφισβήτητα. Η αξιολόγηση εξαρτάται από την πλευρά στην οποία βρίσκεσαι και αξιολογείς.
Η θέση του Σλούκα ήταν πολύ δύσκολη. Δεν ήθελε να προσβάλει την τουρκική κοινωνία, που τον έχει υποδεχθεί και περιβάλει με αγάπη και σεβασμό όλα αυτά τα χρόνια και του έχει εξασφαλίσει ένα πλουσιοπάροχο συμβόλαιο, δεν ήθελε όμως και να πάει κόντρα στις καταβολές, τα πιστεύω του, σε αυτό που o ίδιος είναι. Επέλεξε πολύ διακριτικά να μην τιμήσει τον Κεμάλ και αμέσως μετά, με τη δήλωσή του, να επαναλάβει τον σεβασμό του προς τη σημερινή Τουρκία.
Δεν θα το έκανε ο καθένας αυτό. Με συμβόλαιο 2 εκ. Ευρώ οι περισσότεροι, ακόμα κι αυτοί που σε κάθε ευκαιρία βγάζουν άναρθρες εθνικιστικές κορώνες, το πιθανότερο είναι ότι θα έκαναν την… πάπια. Ποιος θα τους έβλεπε αν άγγιζαν το πανό στο κάτω κάτω;
Όμως ο Κώστας επέλεξε να υπακούσει στη συνείδησή του.
Και περιμένει τώρα από τις φωνές της λογικής να επικρατήσουν και να τον στηρίξουν.
