Οταν ο Γιάννης Αθηναίου ευστοχούσε σε εκείνο το μεγάλο (ουσιαστικά νικητήριο με μόλις 7'' για τη λήξη της παράτασης και την εθνική να χάνει με 92-91) τρίποντο στο Λέστερ, στην αρχή των παραθύρων για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, όλοι οι παίκτες της "δεύτερης φουρνιάς" (εκτός του Μπουρούση) του ελληνικού μπάσκετ όπως τους αποκαλούσαν ορισμένοι (δεδομένου ότι κανένας από αυτούς δεν είχε βρεθεί ένα χρόνο νωρίτερα στο Ευρωμπάσκετ με την ομάδα ή δεν είχε παίξει καν μέχρι τότε στην εθνική) έγιναν όλοι μια αγκαλιά.
"Ε φυσικά θα πανηγυρίσουν σαν παιδιά, αφού ξέρουν ότι δύσκολα θα έπαιζαν στην εθνική εάν είχαν έρθει οι βασικοί" ήταν ένα από τα πιο χαλαρά ισοπεδωτικά σχόλια που είχε ακουστεί από τους "ειδικούς" οι οποίοι δεν ξέρουμε αν χθες το βράδυ πρόσεξαν καλά τις τελευταίες φάσεις στν αγώνα της Τιφλίδας. Εκεί δηλαδή όπου στο νικητήριο καλάθι του Παπανικολάου, οι παίκτες έγιναν και πάλι όλοι μαζί μια αγκαλιά και εδώ δεν ήταν οι...ρεζέρβες όπως με κακεντρέχεια αποκαλούσαν ορισμένοι τους διεθνείς που έδιναν το παρών στα πρώτα παράθυρα λες και έφταιγαν αυτοί για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί και συνεχίζεται ακόμα με τις αναγκαστικές απουσίες των πρωτοκλασάτων αστέρων της ομάδας.
Ομως εδώ το κουβάρι που είδαμε με τη λήξη του αγώνα στην Τιφλίδα, αποτελούσαν παίκτες που έχουν κατακτήσει σχεδόν τα πάντα, που βρίσκονται σε κορυφαίες ομάδες της Ευρωλίγκας και έχουν εξασφαλιστεί οικονομικά και με το παραπάνω εδώ και χρόνια.
Και τι με όλα αυτά ; Είπαμε δεν παύουν (και αυτοί) να είναι μεγάλα παιδιά και να απολαμβάνουν την παρουσία τους (και τα παιχνίδια) στην εθνική ομάδα, το συγκρότημα που αντιπροσωπεύει την προβολή της ίδιας τους της πατρίδας με τον καλύτερο τρόπο.
Πριν από μια πενταετία σε ένα θερμό καλοκαίρι, η εθνική είχε "ζεματιστεί" νωρίτερα μένοντας εκτός πρώτης εξάδας του Ευρωμπάσκετ του 2013 το οποίο έδινε και την αυτόματη πρόκριση στο Μουντομπάσκετ του 2014 στην Ισπανία. Σε μια κομβική απόφαση η ελληνική ομοσπονδία μπάσκετ και ο Γιώργος Βασιλακόπουλος αποφάσισαν να διεκδικήσουν μια από τις τέσσερις wild card και ας έπρεπε να πληρωθεί ένα αλμυρούτσικο...παράβολο συμμετοχής (κοντά στα 800.000 ευρώ).
Αποδείχθηκε σωστή επιλογή (άλλωστε τα χρήματα δόθηκαν βασικά από το χορηγό της εθνικής ο οποίος και αυτός είχε την ανάλογη προβολή από τη συμμετοχή της ομάδας σε μια τόσο μεγάλη διοργάνωση) καθώς το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έμεινε στο προσκήνιο χωρίς να χάσει τη συνέχεια και τη συνέπεια που έχει δείξει τόσα χρόνια σε Ευρωμπάσκετ αλλά και σε Παγκόσμια Κύπελλα (από το 1986 μέχρι και σήμερα, από τις οκτώ διοργανώσεις που έχουν γίνει έχουμε απουσιάσει μόλις μια φορά το 2002 στην Ινδιανάπολη) καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν μας...πάνε.
Πέντε χρόνια αργότερα, όχι wild card δεν χρειαζόμαστε αλλά η Ελλάδα έγινε η πρώτη (χρονικά) χώρα από την Ευρώπη που εξασφάλισε την πρόκρισή της στο κορυφαίο ραντεβού ένα χρόνο σχεδόν πριν το πρώτο τζάμπολ. Για αυτό και είναι η πιο όμορφη εικόνα να βλέπεις αυτούς τους παίκτες να πανηγυρίζουν και να κάνουν σαν μικρά παιδιά, καθώς μέσα από αυτή τη διαδικασία αισθάνονται ακριβώς τη χαρά του παιδιού για μια επιτυχία, μια νίκη, μα πάνω απ' όλα για το ίδιο το παιχνίδι το οποίο απολαμβάνουν και θέλουν να το ρουφάνε στάλα στάλα.
Πολύ σωστά ο Θανάσης Σκουρτόπουλος μίλησε για την αγάπη στην εθνική ομάδα, διότι αυτή δεν χάθηκε ποτέ και παίκτες ιδιαίτερα όπως ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Γιώργος Πρίντεζης, αλλά και ο Παναγιώτης Βασιλόπουλος το αποδεικνύουν εδώ και χρόνια. Με τον τελευταίο μάλιστα να αποτελεί ίσως ένα από τα κορυφαία παραδείγματα καθώς μετά τις μαγικές νύχτες στην πρωταθλήτρια Ευρώπης του 2015 στο Βελιγράδι και της δευτεραθλήτριας κόσμου στη Σαϊτάμα πέρασε ένα ασύλληπτο γολγοθά που το διακύβευμα ήταν αν θα μπορέσει - σχεδόν - να ξαναπερπατήσει και να παίξει μπάσκετ σε ερασιτεχνικό επίπεδο με τα παιδιά του !
Και αυτός ο αθεόφοβος έβαλε το λιθαράκι του για να στείλει την λατρεμένη του ομάδα σε ένα ακόμα Παγκόσμιο Κύπελλο, ενώ γνώριζε από την πρώτη στιγμή ότι είναι απίθανο του χρόνου να είναι παρών σε αυτή τη γιορτή του μπάσκετ. Και όμως αυτό δεν εμπόδισε τον Παναγιώτη αλλά και τους άλλους "εφεδρικούς" παίκτες να πανηγυρίζουν κάθε μεγάλη νίκη σαν μικρά παιδιά και σαν να ήταν η πρώτη φορά, σαν να μην είχαν παίξει άλλη φορά με την εθνική, σαν να μην είχαν πάει ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση.
Αυτό είναι και το μεγαλύτερο κέρδος, από αυτό το (υποχρεωτικό) πάντρεμα τόσο παικτών για να μπορέσουν να βγουν τα "παράθυρα" χωρίς προβλήματα και χωρίς να βρισκόμαστε σε καταστάσεις όπως η πρωταθλήτρια Ευρώπης Σλοβενία, η Κροατία αλλά και η Ρωσία που δίνουν μεγάλη μάχη για να μη χάσουν το τρένο αυτής της κορυφαίας διοργάνωσης του χρόνου στην Κίνα. Εκεί δηλαδή που βρίσκεται η Ελλάδα ένα χρόνο πριν το τζάμπολ !
