Όταν γίνεσαι η «σημαία» της χώρας σου… (vids+pics)

Η σπουδαία καριέρα του Μανού Τζινόμπιλι δε διέθετε μόνο μεγάλες στιγμές με τους συλλόγους, όπου αγωνίστηκε, αλλά και απόλυτες στιγμές δόξας με την Εθνική του ομάδα, αυτήν που αγάπησε περισσότερο από ποτέ. Το Basketa.gr θυμάται... στο δεύτερο μέρος του αφιερώματος στο μεγάλο Αργεντίνο, το κρίσιμο Μουντομπάσκετ που τον έφερε στους Σπερς, το χρυσό στην Αθήνα και... τη στενή σύνδεση με το ελληνικό μπάσκετ, που δεν υπήρξε μόνο μέσα από το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Στη ζωή ως αθλητής, τι θα ήθελες περισσότερο να έχεις πετύχει; Ναι, καλά τα πλούτη, οι τίτλοι, η αναγνώριση για την προσφορά σου σε ένα σύλλογο, αλλά κάνεις μόνο αυτά, δε θα υπάρχει κάτι που θα σου λείπει; Δε θεωρείς τη διάκριση με την χώρα σου, τη μεγαλύτερη που μπορεί να σου τύχει; Δε θα είναι αυτή η στιγμή, όπου θα νιώσεις πιο περήφανος από ποτέ; Δε θα είναι αυτή η ομάδα, η Εθνική, η πιο σημαντική όπου θα έχεις παίξει, νιώθοντας το ρίγος που μπορεί να φέρνει κάθε κάλεσμά της;

Ο Μανού Τζινόμπιλι και οι συμπατριώτες του, τουλάχιστον, κάπως έτσι ένιωθαν. Πριν από έξι χρόνια, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, η παρέα που έδειχνε ήδη να... γερνά και να την παίρνουν τα χρόνια, έβλεπε πως είχε μπροστά της μια τελευταία ευκαιρία για μετάλλιο. Το γεύμα που προηγήθηκε του μικρού τελικού, θα είναι ίσως ένα αντίστοιχος Μυστικός Δείπνος για εκείνους που βρίσκονταν στην αποστολή της Εθνικής Αργεντινής. «Θα προτιμούσα να χάνω με εσάς, παιδιά, παρά να κερδίζω με οποιαδήποτε άλλη ομάδα», είπε μέσω δακρύων ο Μανού.

Ο Αντρές Νοτσιόνι, πάλι, θυμάται πως «όλοι κλαίγαμε και δε σταματούσαμε. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο, να κλαίμε τόσο πολύ σε μια ομάδα. Ξέραμε πως ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να κάνουμε κάτι», για να τον συμπληρώσει ο Πάμπλο Πριχινόνι, λέγοντας ότι «είτε με νίκη είτε με ήττα, ήταν το γεύμα της ομάδας, για να χαρούμε ή να κλάψουμε μαζί». Αυτή ήταν η ομόνοια στις τάξεις των Αργεντίνων, που δυστυχώς για αυτούς η ευκαιρία χάθηκε. Η Ρωσία τους πήρε το χάλκινο μετάλλιο και στη συνέχεια δεν υπήρξε άλλη ευκαιρία. Το ήξεραν και όσοι έκαναν... έναν τελευταίο «χορό» στο Ρίο το 2016. Και ανάμεσά τους... Σωστά μαντέψατε, ήταν και ο Μανού Τζινόμπιλι...

Στην χώρα, που έχει παραδοσιακή αθλητική κόντρα με την πατρίδα του, ένιωσε λατρεία θεού από τους Βραζιλιάνους. Κάπου εκεί καταλάβαινες τι είχε πετύχει αυτός ο άνθρωπος, ότι ήταν μια προσωπικότητα κορυφαία στον χώρο του αθλητισμού, ισάξια αθλητών από την χώρα του, όπως ο Μαραντόνα ή ο Μέσι στο λαοφιλές ποδόσφαιρο...

Η ιστορία του μεγάλου Μανού, βέβαια, θα ξεκινήσει στην ουσία το 1997 με την Εθνική του. Εκεί, δηλαδή, θα αρχίσει να ακούγεται το όνομά του, σε εκείνο το... κατά λάθος σκάουτινγκ του Αρ Σι Μπιούφορντ στο Μουντομπάσκετ U22 της Αυστραλίας, που τον έφερε στο νούμερο 57 του draft για τους Σπερς και ακολούθησε η καριέρα που όλοι γνωρίζουμε. Μια καριέρα που, αναφορικά με την Εθνική μας ομάδα, είχε αρκετά κομμάτια κοινά.

Ποιος να ξεχάσει, άλλωστε, τα χαμένα σου των Αλβέρτη και Σπανούλη το 2004 και το 2008 αντίστοιχα, ή τα λάθη του Νίκου Πιτσίλκα το 2002 στην Ινδιανάπολη, που στέρησαν ίσως το χρυσό στο Μουντομπάσκετ, για να το πανηγυρίσει μες στις ΗΠΑ η Σερβία; Η Team USA, πάντως, είχε γίνει... το πρωινό του Μανού και της παρέας του, αφού τόσο το 2002 όσο και το 2004, είχαν γίνει εύκολη λεία στα δόντια τους.

Σε όλα αυτά, δεν μπορεί να παραλειφθεί η ταυτόχρονη σπουδαία δράση του, που έδειξε ότι την πατρίδα του, δεν την ξέχασε. Δημιούργησε φιλανθρωπικές οργανώσεις, με πρώτη το 2009 στην Μπαΐα Μπλάνκα, την περιοχή που τον γέννησε, έδωσε παράδειγμα με το σεβασμό και τη γενναιοδωρία που διείπαν τον χαρακτήρα του, πάντοτε διατηρούσε σωστές οικονομικές σχέσεις με το κράτος, ειδικά όταν δημιούργησε την οργάνωσή του και δε σταμάτησε τις δράσεις, για μία καλύτερη ημέρα στην πανέμορφη χώρα της Νοτίου Αμερικής.