Αίφνης ανακαλύψαμε ξανά τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο. Πόσο μελάνι μπορεί να έχει χυθεί, όπως έλεγαν (οι παλιοί, όχι εμείς) για έναν παίκτη που βρίσκεται μόλις στα 22 του. Δικαιολογημένα, καθώς βρίσκεται ήδη μια επταετία, από τα 15 του, κάτω από έναν προβολέα. Από το Αιγάλεω και την Εθνική Παίδων, ως τον Ιωνικό και την Εθνική Ανδρών. Με πολλά να ακούγονται, να γράφονται, να υπονοούνται, να σχολιάζονται, με πολλά από αυτά να μην έχουν καμία σχέση με την αλήθεια και λίγα να περιγράφουν ακριβώς τι έχει συμβεί σε αυτά τα επτά χρόνια… φαγούρας. Μπορεί στην περίπτωση να μην υπάρχει Μέριλιν Μονρό, μπορεί να μην υπάρχει Τομ Ίγουελ, αλλά μπορείτε να βάλετε στη θέση τους το μπάσκετ και τον Έλληνα φόργουορντ.
Από μικρός στο… κουρμπέτι, να εντυπωσιάζει και να ξεχωρίζει από τα 12-13 του παρά το ότι το κορμί του έλεγε το αντίθετο από αυτά που επιτάσσει η εποχή αναφορικά με την αθλητικότητα. Αυτός είχε κάτι που δεν το κερδίζεις με καμία προπόνηση στον πλανήτη: Καταλάβαινε το ίδιο το παιχνίδι. Είχε το ταλέντο. Ήταν κάπου εκεί στο DNA του. Ξεχώρισε από την Εθνική Παίδων, ήρθαν μετάλλια και ατομικές διακρίσεις, αλλά έβγαλε και χαρακτήρα ηγέτη εντός και εκτός παρκέ. Άλλο ένα πολύτιμο συστατικό. Όσα «χάλια» πήγαιναν τα πράγματα σε συλλογικό επίπεδο με πολλούς να τον βλέπουν… συνταξιούχο στα 20 (δεν είναι δα και ο πρώτος παίκτης για τον οποίο λένε κάτι τέτοιο και δυστυχώς δεν θα είναι και ο τελευταίος) τόσα καλά πήγαιναν σε εθνικό επίπεδο με τίτλους και ατομικές διακρίσεις και την Ευρώπη να υποκλίνεται. Κάθε καλοκαίρι ήταν εκεί για να αποδείξει πως δεν το έχει ξεχάσει το μπάσκετ.
Ο Παναθηναϊκός τον έφερε στους «πράσινους» το 2012. Εκεί υπήρχε αρχικά πλάνο, το οποίο άρχισε να αλλάζει με κάθε προπονητή που θα καθόταν στην άκρη του πάγκου. Πλάνο το οποίο, προσωπικά και όχι στην συγκεκριμένη περίπτωση μόνο, κάπου βάζω ερωτηματικά. Αν ένας παίκτης είναι καλός δώσ’ του χρόνο. Άμεσα… Δείξ’ του εμπιστοσύνη, άστον να κάνει λάθη και στήριξέ τον. Όταν έρχεται «φορτσάτος» από το καλύτερό του Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και μιλάει όλη η Ευρώπη γι’ αυτόν, μην τον παρκάρεις στην άκρη του πάγκου. Αν σου κάνει μην τον ξεκινάς αρχική πεντάδα για να τον βγάλεις με το ρολόι σε κάθε, μα κάθε αγώνα έχοντας παίξει ή όχι καλά και να τον ξαναβάλεις στο τελευταίο πεντάλεπτο. Και άκουσέ τον αν σου λέει πως κάτι δεν πάει καλά. Είναι κάτι που ισχύει για όλους τους παίκτες: Είτε στα 18, είτε στα 38 έχουν σε ορισμένα θέματα τη νοοτροπία παιδιού που θέλουν να τα προσέχεις. Λίγοι είναι αυτοί που θα τα κάνουν όλα σωστά μόνοι τους. Ελάχιστοι…
Τα πράγματα με τον Παναθηναϊκό άρχισαν σταδιακά να στραβώνουν και καλώς ή κακώς ο Χαραλαμπόπουλος δεν αισθανόταν καλά. Το γυαλί είχε ραγίσει και δύσκολα θα κολλούσε ξανά. Η παρουσία του Σάσα Τζόρτζεβιτς ήταν αυτή που ουσιαστικά έβαλε το τέλος. Όπως πήγε να βάλει (ή έβαλε) τέλος σε αρκετούς από τους Έλληνες παίκτες της ομάδας. Κάπου εκεί και ο ίδιος δεν απέφυγε κάποια λάθη από την δική του πλευρά, καθώς αισθανόταν πια πως έπρεπε κάτι να αλλάξει, αλλά δεν ήξερε πως ακριβώς να το διαχειριστεί.
Ο δανεισμός στον ΠΑΟΚ ήταν το πρώτο βήμα. Εκεί ήρθε και η απόφαση να κάνει την επέμβαση που χρειαζόταν εδώ και πολύ καιρό στους κοιλιακούς. Οι ενοχλήσεις είχαν γίνει πολύ έντονες το προηγούμενο διάστημα και έτσι η όλη ιστορία ήταν μονόδρομος. Ήταν κάτι που τον έφερε πίσω σε μια χρονιά που θα μπορούσε να κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά.
Ακόμη πολλά πράγματα ήταν «μπερδεμένα» και θα χρειαζόταν χρόνο να τα διαχειριστεί. Η χρονιά πέρασε, ήρθε το οριστικό διαζύγιο από τον Παναθηναϊκό, το οποίο δεν θα το έλεγες και ακριβώς «φιλικό» και η συμφωνία με το Λαύριο, κάνοντας ουσιαστικά ένα restart στην καριέρα του. Ούτε εκεί, όμως, θα έβρισκε τη γη της επαγγελίας του, αφού ένα ακόμη πρόβλημα, το οποίο ουσιαστικά κουβαλούσε και γιγαντωνόταν από το 2015 έκανε την εμφάνισή του και θα τον κρατούσε εκτός γηπέδων για μία ακόμη φορά και για πολύ-πολύ περισσότερο καιρό.
Ένα οστεόφυτο και ένα πρόβλημα με το περίεργο όνομα «ος τριγκούνουμ» οδήγησε σε καθαρισμό της περιοχής και πέντε μήνες θεραπειών και σκληρής δουλειά για να επιτρέψει στο παρκέ. Όχι πως είχε σημασία για όσους ήθελαν να γράψουν εναντίον του. Δεν έβλεπαν γιατί έμεινε εκτός, αλλά ότι δεν έπαιζε. Λες και ήταν επειδή τεμπέλιαζε ή γιατί δεν πήγαινε καλά στις προπονήσεις. Δυστυχώς τα social είναι αμείλικτα, κάποια δημοσιεύματα, στις περισσότερες περιπτώσεις και ανυπόγραφα, δημιουργούσαν μια εικόνα διαφορετική από την πραγματικότητα, αλλά αυτός ήξερε πως πλέον ήταν για τα καλά στο δρόμο της επιστροφής μετά από αρκετά χρόνια με προβλήματα τραυματισμών.
Στο δρόμο του βρέθηκε και ο Ολυμπιακός. Οι «ερυθρόλευκοι» συμφώνησαν μαζί του, αλλά τον έδωσαν να πάρει το χρόνο που χρειάζεται για να ξαναβρεί το ρυθμό του. Αυτός με τη σειρά του κλείνει τα αυτιά του, μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τα όσα γράφονται και λέγονται χωρίς να δίνει τη σημασία που έδινε και προχωρά, δικαιώνοντας αυτούς που τον πίστεψαν, αλλά και τους ανθρώπους του Ιωνικού Νίκαιας που τον εμπιστεύτηκαν και επέμειναν στην απόκτησή του. Ένα δεύτερο restart στα 22 του χρόνια, δείχνει να είναι και αυτό που θα τον επαναφέρει εκεί που έβλεπαν όλοι πως θα μπορούσε να βρίσκεται. Οι πρώτες αγωνιστικές έρχονται να πιστοποιήσουν απλά πως για τον Χαραλαμπόπουλο και το ταλέντο του, το μπάσκετ είναι σαν το ποδήλατο: Αρκεί να ξανανέβεις και να σου δείξουν την απαραίτητη εμπιστοσύνη και να σε αφήσουν να πιάσεις το τιμόνι ξανά. Δεν ξεχνιέται… Είναι εκεί… Αρκεί να υπάρχει υγεία και να συνεχίσει με προσήλωση και πείσμα.
