Χαμένη χρονιά

Και από Φλεβάρη...καλοκαίρι. Είναι και ο καιρός (αλκυονίδες μέρες) που μπερδεύει και οι Ερυθρόλευκοι από τις 5 Φεβρουαρίου ετοιμάζονται για τα μπάνια τους. Τι είπατε ; Υπάρχουν ελπίδες για την οκτάδα ; Αυτή τη στιγμή πιο πιθανό σενάριο είναι να περάσει στη βαθμολογία ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό παρά οι Πειραιώτες να μπουν στα πλέι οφ ! Απλά δεν θα γίνει ούτε το πρώτο, καθώς μια κακώς στημένη ομάδα το καλοκαίρι όπως οι Πράσινοι δεν θα βρουν στο υπόλοιπο του δρόμου τους τόσο αδύναμες πνευματικά ομάδες. Όπως και να έχει οι Πειραιώτες φρόντισαν – με πρώτο και καλύτερο τον προπονητή τους – να τελειώσουν τη χρονιά τους λίγο μετά τα...Χριστούγεννα και είναι τυχεροί (ισχύει και για τον Παναθηναϊκό αυτό) που εφέτος τα γήπεδα δεν έχουν κόσμο... Ήταν κοινό μυστικό από το περασμένο καλοκαίρι ότι στον Ολυμπιακού έλεγαν: «Δώστε μας περιθώριο και θα μας κρίνετε από τον Φλεβάρη». Καλύτερα να έμεναν στον περασμένο Οκτώβριο ή Νοέμβριο. Το πιο άσχημο για τον κόουτς Μπαρτζώκα και τους παίκτες του (που έγραψαν στο ενεργητικό τους μια αποτυχημένη χρονιά χωρίς αμφιβολία) είναι ότι από εδώ και πέρα ότι και αν κάνουν αγωνιστικά δεν θα τους παίρνει κανείς στα σοβαρά. Και μεγάλες νίκες να έρθουν θα πει κάποιος ότι ήρθαν τώρα που έφυγε η μεγάλη πίεση για πρόκριση και για νίκη στο ντέρμπι «αιωνίων». Το πιο πιθανό σενάριο είναι να μην συνέλθει πλέον η ομάδα που σαν πέρασε τη...γραμμή τερματισμού της σεζόν σε εκείνα τα «στοιχειωμένα» τελευταία δευτερόλεπτα στη Ζαλγκίρειο Αρένα του Κάουνας. Εκεί σαν να πάγωσε ο χρόνος για τους Ερυθρόλευκους (από την απίστευτη ανατροπή της Ζαλγκίρις, μεγαλοπρεπές δώρο των φιλοξενουμένων) και να μπήκε ουσιαστικά τελεία στη χρονιά όσο και αν θα υπάρχουν εκλάμψεις (όπως το εξαιρετικό ομολογουμένως, δεύτερο ημίχρονο με τη Μπαρτσελόνα). Για αυτό και η λέξη αποτυχία μπαίνει δίπλα στην εφετινή σεζόν. Οχι γιατί δεν προκρίνεται στα πλέι οφ ο Ολυμπιακός, αλλά επειδή σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια στο γήπεδό του που είχε το «πρέπει» και εμφανώς κατώτερους ή έστω κοντά στο δικό του επίπεδο - αγωνιστικά - αντιπάλους έχασε με κάτω τα χέρια (Βαλένθια, Βιλερμπάν, Παναθηναϊκό). Στη συγκεκριμένη εξίσωση δεν βάζουμε τη Μπασκόνια γιατί η ομάδα ήταν τότε «χτυπημένη» από τον κορονοϊό. Προπονητής και παίκτες δεν άντεξαν ή δεν βρήκαν τρόπο να ανταπεξέλθουν στα παιχνίδια με πίεση όπου είχαν ξεκάθαρο προβάδισμα πριν το τζάμπολ και αυτό το πλήρωσαν ακριβα. Πέρυσι ο κόουτς Μπαρζώκας ήταν ο πωλών τοις μετρητοίς καθώς ήρθε σε μια ξεχαρβαλωμένη ομάδα και πρόλαβε σε ελάχιστο χρόνο – μέχρι το υποχρεωτικό λουκέτο λόγω κορονοϊού – να της προσθέσει ποιότητα, ενεργητικότητα, να τη σουλουπώσει βρε αδελφέ. Δεν ήταν δα και δύσκολο με αυτά που είχε «χτίσει» ο Ντέηβιντ Μπλάτ (με τον άνθρωπο βέβαια να έχει μια πολύ σοβαρή δικαιολογία, το θέμα της υγείας του). Οι αδελφοί Αγγελόπουλοι είχαν χρεωθεί το μεγαλύτερο παράπονο του κόσμου, μέχρι να κάνουν την κίνηση με τον κόουτς Μπαρτζώκα (δεν περίμεναν το τέλος μιας χαμένης χρονιάς αλλά αντέδρασαν και με μεταγραφές) και η αλήθεια είναι ότι είχαν μεγάλη ευθύνη για την ομάδα αν και πάντα προς τιμήν τους σέβονται τα θέλω του εκάστοτε προπονητή τους. Όμως από το περσινό καλοκαίρι, σε μια εποχή διπλής κρίσης (μέσα σε πολύχρονο μνημόνιο και πανδημία) την ίδια ώρα που ο μεγάλος τους αντίπαλος, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποχωρούσε από τα διοικητικά της ομάδας του, οι δύο πρόεδροι έκαναν τη δική τους υπέρβαση και έδωσαν σχεδόν λευκή επιταγή στον κόουτς Μπαρτζώκα. Δεν ήταν μόνο ο επαναπατρισμός του Κώστα Σλούκα, αλλά και το γεγονός ότι είπαν «ναι» σε όλα τα θέλω του κόουτς. Εδώ μέχρι και πριν από λίγο καιρό άναψαν το πράσινο φως εάν θέλει να πάρει και άλλον παίκτη (ψηλό ή σε κάποια άλλη θέση). Ο Έλληνας τεχνικός «πλήρωσε» με τον πιο σκληρό τρόπο την εμμονή του να κινηθεί χωρίς κλασσικό ψηλό στο αχανές δάσος της Ευρωλίγκας. Όχι μόνο επειδή Χάινς δεν βγαίνουν κάθε μέρα αλλά επειδή ακόμα και τότε (2012) ο Κάιλ Χάινς μόνος του δεν θα τα έβγαζε πέρα και η προσθήκη Ντόρσεϊ (στους ψηλούς) είχε παίξει κομβικό ρόλο. Χθες το βράδυ ήταν από τα πιο εύκολα παιχνίδια στην καριέρα του Γιώργου Παπαγιάννη που έπαιζε άνετα το ρόλο του σκιάχτρου. Αρκούσε να κάθεται στη μέση περίπου της ρακέτας και να αλλοιώνει με άνεση πάσες και σουτ ακόμα και των πιο έμπειρων αντιπάλων του (Σπανούλης-Σλούκας). Παράλληλα όμως φάνηκε και το κενό (που ίσως πέρασε στα ψηλά λόγω Νέντοβιτς) του Σάσα Βεζένκοφ του πιο φορματισμένου παίκτη του Ολυμπιακού που θα βοηθούσε περισσότερο στο άνοιγμα της αντίπαλος άμυνας καθώς και σούτ καλό έχει και το κορμί για να πάει στο ένας εναντίον ενός. Όμως οι Ερυθρόλευκοι προδόθηκαν και από παίκτες στους οποίους (τουλάχιστον ο κόουτς) είχαν επενδύσει αρκετές από τις ελπίδες τους εφέτος όπως ο Χάρισον και ο Ελις που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων όχι μόνο χθες αλλά γενικότερα. Το βασικό είναι πλέον να μην «κάψει» τον Κώστα Σλούκα ο Ολυμπιακός ο οποίος σε συνδυασμό και με την κούρασή του έχει δει την ψυχολογία του στο ναδίρ τον τελευταίο μήνα (και με τις χαμένες μπάλες στο φινάλε των αγώνων του που στοίχισαν ακριβά) και αυτό ήταν «βούτυρο στο ψωμί» του Σαντ Ρος για να τον εξουδετερώσει και ως ένας εξαιρετικός αμυντικός άλλωστε. Ο Οντετ Κάτας μπορεί να έχει να φάει ακόμα πολλά ψωμιά για να φτάσει στο επίπεδο των κορυφαίων προπονητών Ευρωλίγκας, αλλά μπάσκετ ξέρει και ήταν εύκολο να διαγνώσει ότι αναλαμβάνει μια ομάδα χωρίς – ουσιαστικά – πλέι μέικερ. Εξ’ ού και άρχισε ένα από τα πιο σημαντικά παιχνίδια (ψυχολογίας και γοήτρου καθώς η πρόκριση έχει «πετάξει» προ πολλού) με μια...δίμετρη πεντάδα (Σαντ Ρος – Παπαπέτρου – Γουάιτ – Μήτογλου – Μπέντιλ) αφ’ ενός χωρίς να φθείρει από την αρχή το μεγάλο του όπλο (Παπαγιάννης) και αφετέρου χρησιμοποιώντας βασικά παίκτες που ο ίδιος τους έχει «αναγεννήσει» από τότε που ήρθε πείθοντάς τους ότι τους πιστεύει και τους το δείχνει με το χρόνο συμμετοχής (Μποχωρίδης, Μήτογλου, Γουάιτ, Μπέντιλ). Με ρώτησε ένας φίλος, βλέποντας τον Λευτέρη Μαντζούκα και τον Γιώργο Καλαϊτζάκη να βοηθούν στο ζέσταμα δίνοντας μπάλες: «Δεν ήταν ευκαιρία να τους δώσει χρόνο συμμετοχής ο Κάτας αφού για τον Παναθηναϊκό έχει ουσιαστικά τελειώσει η χρονιά στην Ευρώπη» ; Του απάντησα ότι η (ευρωπαϊκή) χρονιά του Παναθηναϊκού τελειώνει απόψε στο ΣΕΦ και πως με μια καλή εμφάνιση και νίκη σώζει μια αποτυχημένη ευρωπαϊκή πορεία και φτιάχνει την ιδανική ψυχολογία για το σιρκουί της επόμενης εβδομάδας που σε πέντε μέρες και τρία ματς θα κριθεί ο πρώτος τίτλος της χρονιάς (κύπελλο). Ο Γιώργος Βόβορας από κάποια τηλεόραση σαφώς θα χαμογελούσε βλέποντας την εκπληκτική εμφάνιση του Χάουαρντ Σαντ Ρος, όμως εάν δεν ήταν (σε αυτό το κομμάτι) ξεροκέφαλος και είχε πάρει έναν καθαρό πλέι μέικερ, χθες θα ήταν αυτός που θα κοουτσάριζε και η ομάδα του θα ήταν σε τροχιά πλέι οφ. Φανταστείτε αυτό το υλικό με το μειωμένο μπάτζετ κλπ να είχε επιπλέον τον Βαγγέλη Μάντζαρη που ήταν ελεύθερος και διαθέσιμος το καλοκαίρι σε τι βαθμολογική θέση θα ήταν τώρα. Θα είχε για πλάκα 3 νίκες ακόμα. Ο Οντετ Κάτας είναι στη θέση που ήταν (πέρυσι τέτοια εποχή) ο Γιώργος Μπαρτζώκας. Μηδενική ευθύνη και ακόμα πιο μηδενικό άγχος. Σίγουρο συστατικό επιτυχίας. Σαφώς και θα κριθεί του χρόνου που θα στήσει την ομάδα με τα δικά του θέλω, αλλά ήδη έχει κερδίσει παίκτες που γκρίνιαζαν και είχαν δίκιο με αποκορύφωμα τον (δεύτερος mvp χθες πίσω από τον Σάντ Ρος) Λευτέρη Μποχωρίδη και τον Ντίνο Μήτογλου δύο Ελληνες που – ιδιαίτερα στον δεύτερο – μπορεί να επενδύσει πολλά για το μέλλον ο Παναθηναϊκός. Από το 1997 μέχρι σήμερα (πάνε 24 χρόνια πια) ο Παναθηναϊκός είχε χάσει με κάθε τρόπο στο ΣΕΦ σε ευρωπαϊκά παιχνίδια είτε ερχόμενος ως πρωταθλητής Ευρώπης με τον Μάλκοβιτς (1997) είτε ως επίδοξος και μετέπειτα πρωταθλητής Ευρώπης με τον μέγιστο Ομπράντοβιτς (2002) και γενικότερα σε επτά επισκέψεις του είχε νικήσει μόλις μια φορά με τον Τσάβι Πασκουάλ (70-62 την περίοδο 2017-18). Και νίκησε χθες με μια από τις πιο αδύναμες ομάδες του σε σχέση με αυτές που είχαν προηγηθεί. Πολύ απλά γιατί ο ένας προπονητής (Κάτας) κατάφερε και έπεισε τους παίκτες του να ακολουθήσουν πιστά για 40 λεπτά το πλάνο. Μάλιστα η χειρότερη - με διαφορά - ομάδα στις βολές στην Ευρωλίγκα είχε χθες 25/25 δείγμα του πόσο έτοιμη πνευματικά ήταν από τον προπονητή τους σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό. Αλλωστε και το χθεσινό παιχνίδι ήταν ένας από τους λόγους που ο Παναθηναϊκός - στη χειρότερη οικονομικά του χρονιά - προχώρησε σε αλλαγή προπονητή. Εδειξε αντίδραση για να προλάβει τα χειρότερα και να σώσει με τον καλύτερο τρόπο μια (χαμένη ευρωπαϊκά) χρονιά.