Ο Γκόρντον Χέιγουορντ σόκαρε με τον τραυματισμό του στο εναρκτήριο παιχνίδι των Μπόστον Σέλτικς με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς στο φετινό ΝΒΑ και, αφού συνήλθε κι εκείνος από τα όσα βίωσε, έλυσε τη σιωπή του μέσω του προσωπικού λογαριασμού του σε γνωστή ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο 27χρονος φόργουορντ των «Κελτών» αναφέρθηκε για πρώτη φορά στο σοβαρό τραυματισμό του, που θα τον κρατήσει εκτός παρκέ για ολόκληρη τη χρονιά, με μακροσκελές μήνυμά του μέσω Facebook: «Είχα επαναλάβει αυτή τη φάση αμέτρητες φορές. Την περασμένη σεζόν με τους Τζαζ ήταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές. Θα γινόμουν ο παραλήπτης μιας τέτοιας πάσας τουλάχιστον μία φορά σε κάθε παιχνίδι. Αυτή τη φορά ήταν ένα σχεδιασμένο σύστημα στο οποίο είχα δύο επιλογές: να κινηθώ προς τη μπάλα ή στην πλάτη του αμυντικού.
Από αυτά που μπορώ να θυμηθώ, έκανα προσποίηση στον Κρόουντερ έτσι ώστε να μπορέσω να τρέξω στην πλάτη του και να είμαι ένα βήμα μπροστά όταν ο Έρβινγκ θα πετούσε την μπάλα. Πήδηξα και εκείνη τη στιγμή είδα το Λεμπρόν να έρχεται από την άλλη μεριά. Είχα έναν παίκτη πίσω μου, έναν μπροστά μου και όλοι μας προσπαθούσαμε να φθάσουμε την μπάλα. Οι φορές που έχω χάσει την ισορροπία μου στον αέρα είναι πάρα πολλές. Κάποιες από αυτές προσγειώθηκα πολύ άσχημα στο έδαφος. Σχεδόν σε όλες, όμως, ήμουν καλά και σηκωνόμουν αμέσως. Ακόμα και αυτή τη φορά δεν ένιωσα τίποτα διαφορετικό όσο ήμουν στον αέρα.
Θέλω να πω πως υπάρχει μία στιγμή όσο είσαι στον αέρα και χάνεις τον έλεγχο που μέσα σου λες «ωχ θα προσγειωθώ πολύ άσχημα», αλλά τις περισσότερες φορές μπορείς να ελέγξεις το κορμί σου έτσι ώστε να πέσεις ίσια και να μη χτυπήσεις τόσο άσχημα. Αυτή τη φορά το πόδι μου έμεινε κάτω. Κατευθείαν κατάλαβα πως κάτι είχε πάει λάθος, αλλά δεν ένιωσα φρικτό πόνο. Γύρισα και είδα το πόδι μου. Βρισκόταν στην ανάποδη πλευρά και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως «αυτό δεν είναι καλό. Κάτι έχει πάει εντελώς λάθος εδώ». Πανικοβλήθηκα κι έκανα νόημα στον διαιτητή πως πρέπει να σταματήσει τον αγώνα. Ακόμα, δεν είχα νιώσει έντονο πόνο.
Μέχρι που ξαφνικά…
Ήταν σαν το μυαλό μου να κατάλαβε τι συνέβη, σαν να με πυροβόλησαν. Οι ιατροί έτρεξαν πάνω μου μέσα σε ελάχιστο χρόνο, ωστόσο αυτά τα τρία δευτερόλεπτα, αυτά τα πέντε δευτερόλεπτα, θυμάμαι να κάθομαι εκεί να κοιτάω το πόδι μου κι όλο αυτό να μοιάζει με μία αιωνιότητα. Ο δρ. Ρόσνεκ, γιατρός των Καβαλίερς, με κράτησε δυνατά και μου εξήγησε πως θέλουν να επαναφέρουν τον αστράγαλο στη θέση του. Τον έσφιξα και τη στιγμή που το έκαναν ένιωσα τον μεγαλύτερο πόνο που έχω νιώσει ποτέ στη ζωή μου. Σε εκείνο το σημείο το ιατρικό προσωπικό με έβαλε πάνω στο φορείο. Το πόδι μου με έκανε να υποφέρω και το μυαλό μου ήταν χαμένο. Θυμάμαι τον Λεμπρόν να πλησιάζει. Ξέρω πως μίλησα με τον Κάιρι και διάφορους συμπαίκτες και προπονητές μου.
Όλοι τους ευχόντουσαν και έστελναν τις προσευχές τους, νομίζω. Όλα ήταν θολά. Όταν αποχωρούσα από το γήπεδο ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα τα πρώτα συναισθήματα. Σκέφτηκαν πως όλα τελείωσαν. Δούλεψα σκληρά, πήρα το συμβόλαιο σε μια καινούρια ομάδα και τώρα συνέβη αυτό. Τι σημαίνει αυτός ο τραυματισμός; Θα καταφέρω να παίξω ξανά μπάσκετ; Θα επιστρέψω; Τελείωσε η καριέρα μου; Ποια είναι η επόμενη ημέρα;
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΣΟΚ
Αναμενόταν ένα πολύ δύσκολο βράδυ. Πρεμιέρα. Όλοι το ζούσαν με αγωνία. Το ΝΒΑ άρχιζε ξανά. Ο Κάιρι επέστρεφε στο Κλίβελαντ. Κάποιοι τον αποδοκίμαζαν, κάποιοι τον αποθέωναν. Ένιωθα πως είναι ένα σπουδαίο παιχνίδι, απέναντι στους Καβς του Λεμπρόν, και εγώ ήμουν μέρος μιας μεγάλης έχθρας. Ήμουν πιο ενθουσιασμένος από ποτέ, έτοιμος για το ξεκίνημα της νέας σεζόν. Όμως τώρα, αντί να βρίσκομαι στο παιχνίδι που ήταν το θέμα συζήτησης όλο το καλοκαίρι, ήμουν σε ένα δωμάτιο για ακτινογραφίες. Ο πρώτος άνθρωπος που μου μίλησε ήταν ο Αϊζάια Τόμας. Είχε τρέξει στα αποδυτήρια μαζί μου. Δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου ακριβώς τα λόγια του, αλλά γνωρίζω πως προσευχόταν ακριβώς δίπλα μου. Ήταν εκεί μαζί μου. Έμαθα μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είναι.
Όταν οι εξετάσεις ολοκληρώθηκαν οι ιατροί μου είπαν: «Κοίτα, Γκόρντον, έχεις σπάσει τον αστράγαλό σου. Θα πρέπει να κάνουμε κάποια τηλέφωνα για να δούμε τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσεις». Εκείνη τη στιγμή το πλάνο έλεγε πως θα επιστρέψω στη Βοστώνη μαζί με την ομάδα και θα πάω κατευθείαν στο νοσοκομείο για τις τελικές αποφάσεις. Η γυναίκα μου, Ρόμπιν, είχε πάρει ήδη τηλέφωνο αλλά δεν της είχα μιλήσει. Την ενημέρωναν συνεχώς από τη στιγμή που τραυματίστηκα. Τελικά, κατάφερα να της μιλήσω κι εγώ. Μου έλεγε ξανά και ξανά: «Λυπάμαι πάρα πολύ. Μακάρι να ήμουν εκεί να σε βοηθήσω. Μακάρι να μπορούσα να απαλύνω τον πόνο. Τι θέλεις να κάνω; Όλα θα πάνε καλά. Ο Θεός έχει πλάνο».
Στη συνέχεια με μετέφεραν με το καροτσάκι στα αποδυτήρια, όπου περίμενα να τελειώσει ο αγώνας. Κανένα παιχνίδι στο παρελθόν δεν είχε διαρκέσει τόσο πολύ. Όλοι προσπαθούσαν να μου συμπαρασταθούν και να με πείσουν πως όλα θα πάνε καλά. Ξέρω πως όλοι τους είχαν καλές προθέσεις αλλά το μόνο που ένιωθα ήταν άγχος και ο φόβος. Ευχόμουν να υπάρχει έστω και ένα πράγμα που θα με κάνει να νιώσω καλύτερα, που θα γιάτρευε το πρόβλημα διά μαγείας. Οι σκέψεις μου γίνονταν όλο και χειρότερες. Έλεγα συνεχώς πως ο αστράγαλός μου διαλύθηκε. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει καλά. Πως ακόμα και αν γίνει καλά δεν θα είναι όπως πρέπει.
Μόλις ολοκληρώθηκε ο αγώνας με πήγαν με το ασθενοφόρο στο αεροπλάνο της ομάδας. Το πόδι μου βρισκόταν μέσα σε μια ειδική κατασκευή για να παραμείνει σταθερό κατά τη διάρκεια της πτήσης. Είχα πάρει κάποια χάπια, δεν ήταν όμως τόσο δυνατά. Επομένως, το πόδι μου πονούσε πολύ, με την κατάσταση να μην αλλάζει μέχρι που φθάσαμε στο νοσοκομείο της Βοστώνης. Δεν ήταν καθόλου εύκολο να με μετακινήσουν εντός του αεροπλάνου. Βρισκόμουν πάνω στο φορείο κι έπρεπε να περάσουμε δύο σκάλες. Συνολικά, τέσσερα άτομα με κουβάλησαν και ένα από αυτά τα άτομα ήταν ο κόουτς Στίβενς. Υπήρχαν περίπου άλλα 25 άτομα που προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν, αλλά εκείνος ήθελε να είναι πάση θυσία ένας από αυτούς. Τέτοιος άνθρωπος είναι…
Οι γονείς μου βρίσκονταν στο παιχνίδι και «πέταξαν» μαζί μου. Η μητέρα μου καθόταν δίπλα μου, ο πατέρας μου απέναντι. Οι προπονητές, Αρτ Χορν και Μπράιν Ντόλαν, ήταν εκεί για να με βοηθήσουν. Έβαλαν μπροστά μου ένα τραπέζι για να έχω το πόδι μου ψηλά. Κάθισα σε μια καρέκλα σε όλη την πτήση και προσπάθησα να μην κουνηθώ καθόλου. Καθ’ όλη τη διάρκεια οι συμπαίκτες μου με επισκέπτονταν συνεχώς. Ήταν πραγματικά συγκινητικό να βλέπω τόσα καινούρια άτομα, ανθρώπους που είχαν περάσει μόλις λίγες εβδομάδες μαζί μου, να βιώνουν τον πόνο μου. Η στήριξή τους πραγματικά με ανακούφισε και δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΒΟΣΤΩΝΗ
Η γυναίκα μου βρισκόταν στο αεροδρόμιο, μαζί μου μέσα στο ασθενοφόρο. Ήταν πραγματικά όμορφο το να την δω και να την έχω πλέον δίπλα μου. Ο κόουτς Στίβενς, η γυναίκα του και ο βοηθός μάνατζερ, Μάικ Ζάρεν, ακολούθησαν το ασθενοφόρο. Ήταν τρελό εάν σκεφτεί κανείς πως μόλις είχαμε παίξει ένα κρίσιμο παιχνίδι και ένα άλλο ξεκινούσε σε λίγες ώρες. Δεν μπορούσαν να κάνουν κάτι παραπάνω για εμένα, ήταν δύο τα ξημερώματα. Αλλά κάθισαν για λίγο απλά και μόνο για να σιγουρευτούν πως όλα θα γίνουν όπως πρέπει. Στη συνέχεια η Ρόμπιν προσπάθησε να ξεκουραστεί. Στις έξι το πρωί οι ιατροί με επισκέφτηκαν και μου εξήγησαν πως θα πρέπει να κάνουν ξανά ακτινογραφίες και μαγνητική. Ήθελαν να έχουν μια σφαιρική άποψη της κατάσταση στο πόδι μου. Όλο το πρωί πέρασε έτσι και την υπόλοιπη ημέρα προσπαθούσαν να αποφασίσουν τι θα γίνει στην επέμβαση.
Την επόμενη ημέρα όλα κυλούσαν πολύ αργά. Ο Ντάνι Έιντζ με επισκέφτηκε και μου έδωσε κάποιες συμβουλές για την επέμβαση. Το ίδιο και ο κόουτς Στίβενς. Με ρώτησε εάν χρειάζομαι κάτι και, παρά το γεγονός πως δεν το θυμάμαι, μου είπαν πως ζήτησα μια μπάλα μπάσκετ. Πρέπει να είναι αλήθεια, διότι όταν επέστρεψα σπίτι η Τρέισι μου είχε φέρει μία. Όσον αφορά στην εγχείρηση, έπρεπε μέσα σε λίγη ώρα να παρθούν πολλές και σημαντικές αποφάσεις. Δεν βρισκόμουν σε θέση να μπορώ να βοηθήσω επομένως, απλώς άκουγα τις διάφορες ιδέες και προτάσεις και άφησα εκείνους που εμπιστεύομαι περισσότερο να πάρουν την τελική απόφαση. Το μόνο που ξέρω είναι πως ήθελα να τελειώνει η επέμβαση για να αρχίσει η αποθεραπεία. Ευτυχώς στις 18.30 αποφασίστηκε να κάνω την ίδια νύχτα την εγχείρηση.
Λίγα λεπτά πριν από την επέμβαση οι άνθρωπο της Βοστώνης πρότειναν να κάνουμε ένα βίντεο για το πρώτο παιχνίδι της ομάδας στο «TD Garden». Σκέφτηκα πως είναι μια πολύ όμορφη κίνηση, αλλά δεν είχα κοιμηθεί ούτε λεπτό από τη στιγμή του τραυματισμού. Ίσως ένα τρίωρο όλο κι όλο. Προχωρήσαμε στην επέμβαση και εγώ προσπαθούσα να πιστέψω πως θα λείπω από το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι. Δεν ήξερα τι να πω στο βίντεο. Είχα λάβει χιλιάδες μηνύματα και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να πω, έστω κι έτσι, ένα ευχαριστώ σε όλο αυτόν τον κόσμο.
Η πρώτη διάγνωση των ιατρών ήταν αρκετά ενθαρρυντική. «Εάν μπορούσες να διαλέξεις το είδος ενός φρικιαστικού τραυματισμού, αυτόν θα έπρεπε να διαλέξεις», μου είπαν. Όσο άσχημο κι αν έμοιαζε, εάν η επέμβαση πήγαινε καλά δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Η επέμβαση περιελάμβανε τρία στάδια. Το πρώτο είχε να κάνει με τη διόρθωση στο κόκκαλο που ήταν επί της ουσίας και το πιο εύκολο. Το δεύτερο αφορούσε στους συνδέσμους που είχαν κοπεί, που επίσης δεν είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Το τρίτο στάδιο, όμως, ήταν το… άγνωστο, αυτό που θορύβησε τους ιατρούς.
Υπήρχε μια ένδειξη στις εξετάσεις που αφορούσε σε πιθανή βλάβη στον χόνδρο. Εάν αυτό ίσχυε τα πράγματα δεν θα ήταν καθόλου καλά! «Τι σημαίνει αυτό;», ρώτησα. «Δεν μπορούμε να σου απαντήσουμε μέχρι να δούμε τι συμβαίνει μέσα στο πόδι σου», μου απάντησαν. Λίγη ώρα μετά οι ιατροί με ενημέρωσαν πως έφθασε η ώρα της επέμβασης. Ένιωθα επιτέλους ανακούφιση. Με θυμάμαι να ζητάω από το Θεό να πάνε όλα καλά και να μην υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο σημείο που είχε ανησυχήσει τους γιατρούς. Ήθελα όλα να γίνουν όπως έπρεπε να γίνουν.
Με ετοίμασαν και ξεκίνησε η διαδικασία της αναισθησίας. Ξύπνησα, βρισκόμουν σε άλλο κόσμο, το πόδι μου πονούσε και γύρω του υπήρχε ένας τεράστιος επίδεσμος. Ήταν πέντε τα ξημερώματα και το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμηθώ. Κάλεσα αμέσως την νοσοκόμα και τη ρώτησα «Πώς πήγε; Τι είπαν οι ιατροί; Μπορεί κάποιος να μου πει τι συνέβη;». Με ενημέρωσε πως αυτό θα γίνει το πρωί, αλλά από όσα γνωρίζει η επέμβαση πήγε εξαιρετικά. Πράγματι, το επόμενο πρωί οι ιατροί με επισκέφτηκαν. Όλα είχαν πάει βάσει σχεδίου, η σκιά που υπήρχε στην ακτινογραφία δεν αφορούσε στον τραυματισμό κι αυτό ήταν ένα πραγματικά ευπρόσδεκτο νέο.
Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΣΤΟ ΠΑΡΚΕ
Τι κάνω τώρα; Ξεκίνησα παρακολουθώντας τα παιχνίδια. Στην αρχή ήταν πραγματικά δύσκολο να αντέξω να βλέπω. Εξοργιζόμουν γνωρίζοντας πως δεν μπορώ να είμαι κομμάτι όλου αυτού. Δεν είμαι καν μαζί με την ομάδα. Πνευματικά ήταν πολύ δύσκολο να δω τον αγώνα γιατί κατευθείαν σκεφτόμουν «Δεν θα μπορώ να βοηθήσω τους Σέλτικς αυτή τη σεζόν». Αποφάσισα, όμως, πως αυτό πρέπει να σταματήσει. Πρέπει να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι. Ξέρω πολύ καλά πως αγωνιστικά δεν μπορώ να βοηθήσω, αλλά με όλες μου τις δυνάμεις θέλω να στηρίξω τους συμπαίκτες και τους προπονητές με κάθε τρόπο. Είτε αναλύοντας ένα βίντεο είτε δίνοντας οδηγίες. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο για να ανταποδώσω. Έχω πάρει ήδη πάρα πολλά.
Διαθέτουμε μια εξαιρετικά νεανική ομάδα που απαρτίζεται από καταπληκτικούς χαρακτήρες. Το χρωστάω σε όλους αυτούς να βρω έναν τρόπο για να συνεισφέρω. Οι πιο νέοι θα πρέπει, τώρα, να ωριμάσουν πιο γρήγορα από το αρχικό πλάνο. Θα βιώσουν καταστάσεις που θα πρέπει να αναλάβουν ευθύνες. Αλλά αυτό θα είναι τέλειο για την μετέπειτα καριέρα τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από την εμπειρία στο ΝΒΑ και θα την αποκτήσουν και με το παραπάνω. Ακόμα και τώρα πιστεύω πως στο τέλος της σεζόν μπορούμε να έχουμε πετύχει κάτι ξεχωριστό.
Σκέφτομαι συνεχώς την ημέρα που θα κάνω το πρώτο μου βήμα στο «TD Garden» και θα πραγματοποιήσω το ντεμπούτο μου σε αυτό το παρκέ ως παίκτης των Σέλτικς. Θα υπάρχει μια μικρή καθυστέρηση. Στο τέλος κάθε ημέρας, όμως, βρίσκομαι ένα βήμα πιο κοντά. Ονειρεύομαι για αυτή την ημέρα που θα την μοιραστώ με όλους όσους βρίσκονται στη Βοστώνη, μια πόλη που τώρα γνωρίζω, αλλά με την οποία έχω δημιουργήσει ισχυρούς δεσμούς ύστερα από όλα όσα πέρασα. Πλέον, το μόνο που απομένει είναι η επιστροφή. Η διαδικασία έχει ξεκινήσει».
