Τι να πεις; Τα κορίτσια αυτά σε προλαβαίνουν. Μιλάνε για σένα και τα λένε όλα. Στο παρκέ και εκτός... Και μην πει κανείς αυτό το ελληνικό «σας τα έλεγα εγώ;», γιατί ψέματα θα πει. Ξεκάθαρα πράγματα.
Το γυναικείο μπάσκετ –όπως το αποκαλούμε- δεν έχει φανατικό κοινό. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως δεν έχει κοινό. Τελεία. Τις περισσότερες φορές αυτά τα κορίτσια τα οποία όλοι τώρα κυνηγούν για μια δήλωση, για μια συνέντευξη, για ένα δίλεπτο στο γυαλί, αγωνίζονται μεταξύ συγγενών και φίλων. Ίσως γι’ αυτό οι πανηγυρισμοί τους, οι δηλώσεις τους, τα πρόσωπά τους έχουν κάτι που αγγίζει τους πάντες. Χωρίς να πιάνουμε καν το πώς αγωνίζονται.
Είναι αυτή η αγάπη τους γι’ αυτό που κάνουν και γι’ αυτό που είναι. Δεν είναι «χορτασμένες» από όλο αυτό, δεν έχουν μπλαζέ ύφος, δεν κοιτάνε υπεροπτικά κανέναν. Και κυρίως δεν βγάζουν απωθημένα. Τώρα που έχουν το βήμα έχετε παρατηρήσει πως δεν έχουν πει ποτέ, ούτε μία από αυτές, «τώρα μας θυμηθήκατε», ή «η Πολιτεία δεν μας έκανε αυτό ή εκείνο»... Βάλτε πολλές προτάσεις σε εισαγωγικά. Το μόνο που λένε και ξαναλένε είναι πόσο αγαπούν την Εθνική Ομάδα, το μπάσκετ, πόσο θέλουν να έχει συνέχεια όλο αυτό. Μιλάνε για καρδιά, ψυχή, πάθος, άμυνα, επίθεση... Γιατί πάνω από όλα σέβονται τους εαυτούς τους και την πορεία τους. Η καθεμιά ξεχωριστά.
Το ξαναείπαμε: Μπορεί εμείς να μην τις ξέρουμε στη χώρα μας, αλλά η εκτίμηση που απολαμβάνουν εκτός συνόρων και ο σεβασμός είναι ΤΕΡΑΣΤΙΑ! Μήπως είναι οι μόνες ή οι πρώτες που τις αναγνωρίζουν πρώτα έξω ή μόνο έξω; Δυστυχώς δεν είναι η εξαίρεση, αλλά ο κανόνας. Τώρα όμως ζουν τη στιγμή τους και μπορούν να φωνάζουν, να γελάνε, να χοροπηδάνε, να τρέχουν γύρω γύρω με τη σημαία αγκαλιά, να κλαίνε (και μην τολμήσετε να πείτε «σαν γυναικούλες» γιατί έχετε χάσει από χέρι όπως είδατε και μόνοι σας). Και να λένε μονότονα ξανά και ξανά: Παγκόσμιο... Παγκόσμιο... Παγκόσμιο... Είμαστε στη ζώνη των μεταλλίων... Είμαστε, στη ζώνη των μεταλλίων... Είμαστε στη ζώνη των ΜΕΤΑΛΛΙΩΝ...
Ή την Μάλτση να τονίζει κουνώντας το κεφάλι «Παγκόσμιο στα 40; Παγκόσμιο στα 40!» Γιατί ήθελε να διαψεύσει και την FIBA που έβλεπε στο Ευρωμπάσκετ το τελευταίο της τουρνουά. Δεν ήξεραν, δεν ρώταγαν; Ή την Καλτσίδου μετά από πόσες; Τρεις; Τέσσερις επεμβάσεις; Να είναι εκεί και απλά να αφήνει κόσμο με το στόμα ανοιχτό... Και κάθε φορά θα είναι και μία – δύο ακόμη.
Αν μπορούν το μετάλλιο; Τολμάτε να πείτε όχι; Είπαμε «μπα δεν γίνεται» με τη Ρωσία, τη Σερβία, την Τουρκία... Έγινε; Για πάμε πάλι την ερώτηση: Μπορούν; Εσείς τι λέτε; Γιατί αυτές ξέρουμε τι λένε!
ΥΓ1 Μετά την ήττα από την Σλοβενία και μετά από αυτή απέναντι στην Γαλλία, ξέρετε τι με ενοχλούσε περισσότερο; Αυτό το «δεν πειράζει»... Με εκνεύριζε, γιατί δείχνει έλλειψη πίστης. Πειράζει... Και η ήττα από τη Σλοβενία και από τη Γαλλία, γιατί μπορούσαν, γιατί μπορούν. Όπως μπόρεσαν με τη Σερβία, την Ρωσία, την Τουρκία. Γι’ αυτή την ομάδα δεν έχει λοιπόν «δεν πειράζει». Και φταίνε αυτές για την... σκληρότητα της δήλωσης, γιατί σε κάνουν να πιστεύεις, να παθιάζεσαι, να συγκινείσαι κι ας λες όλο τον υπόλοιπο χρόνο «τι να δω γυναικείο μπάσκετ; Αστειεύεσαι!»
ΥΓ2 Εσείς τα ψηλά κορίτσια εκεί έξω, εκτός από το βόλεϊ όπως είδατε υπάρχει και το μπάσκετ... Δώστε του μια ευκαιρία... Ας γίνει αυτό το 1987 του γυναικείου για να ζήσουμε κι άλλες τέτοιες στιγμές.
