Για αυτούς που παρακολούθησαν εξ αρχής την πολύμηνη προεκλογική πορεία προς τις χθεσινές κάλπες της ΕΟΚ και το έκαναν ζώντας στην πραγματικότητα και όχι στα... σύννεφα, η χθεσινή βραδιά είχε μόνο ένα ερωτηματικό. Αν ο Βαγγέλης Λιόλιος θα είχε στη διοίκηση και κάποιον από τους έτερους υποψήφιους για τη θέση του προέδρου. Αυτό και τίποτα άλλο. Σε μικρότερο βαθμό υπήρχε και το ερωτηματικό αν η προδιαγεγραμμένη από μέρες δική του θριαμβευτική επικράτηση θα είχε την ίδια έκταση και στους υποψήφιους του συνδυασμού ή εκεί παρουσιάζονταν κάποια κενά. Το αποτέλεσμα έδειξε ότι τα πρόσωπα που επέλεξε για να στελεχώσει το ψηφοδέλτιο ενέπνευσαν, έτυχαν καθολικής αποδοχής ενώ είναι σαφές ότι και το επιτελείο των συνεργατών του στην προεκλογική περίοδο έκανε άψογη δουλειά.
Οι απαντήσεις ήταν εκκωφαντικές σε όλα τα επίπεδα και πλέον υπάρχει μια σειρά συμπερασμάτων για τη συνέχεια, αλλά και για όσα προηγήθηκαν. Ας τα βάλουμε σε μια σειρά:
- Η μαζικότατη συμμετοχή των σωματείων που άγγιξε το 98% όσων είχαν δικαίωμα έδειξε ότι το κύτταρο του μπάσκετ αγωνιά για το μέλλον, θέλει να έχει ρόλο στη διαμόρφωσή του, έχει μεγάλη... κάψα για να το πούμε απλά και κάθε άλλο παρά περιμένει απαθές ό,τι του συμβεί.
- Το αποτέλεσμα με την ολοκληρωτική επικράτηση του Βαγγέλη Λιόλιου και του συνδυασμού του είναι μια βροντερή εντολή και ένα πολύ μεγάλο βάρος. Είναι ξεκάθαρο ότι έπεισαν τα σωματεία με το πρόγραμμά τους και έχουν ένα μεγάλο «κοινό» που περιμένει άμεση εφαρμογή του και σίγουρα τα αποτελέσματα που οραματίστηκε.
- Οι εκλογές αυτές ήταν ουσίας και όχι επικοινωνίας. Πάμε λίγο σε όσα μαθαίνονταν από την αρχή της καμπάνιας, τότε που στο προσκήνιο ήταν μόνο ο Βαγγέλης Λιόλιος με τον Παναγιώτη Φασούλα. Ο πρώτος έβλεπε τα σωματεία προτείνοντας ένα λεπτομερές πρόγραμμα και έχοντας απαντήσεις για όλα. Ο δεύτερος επίσης έβλεπε όλα τα σωματεία, αλλά έχοντας επενδύσει αλλού. Στο «εμείς παίζαμε καλό μπάσκετ και ξέρουμε το σπορ» και επίσης στο να επιχειρεί την αποδόμηση του αντιπάλου του. Ηταν πολύ επιθετικός έναντι του αντιπάλου του ο Φασούλας έλεγαν όσοι συζητούσαν μαζί του. Οταν οι μετρήσεις έδειξαν ότι υπήρχε διαφορά αφού δεν είχε ανταπόκριση η αρνητική καμπάνια, επιχείρησε με μπαράζ εμφανίσεων να το γυρίσει, αλλά δεν ψήφιζε το τηλεοπτικό κοινό. Τα σωματεία που είχαν ήδη διαμορφώσει άποψη ψήφισαν. Ούτε το «εφέ» που επιστρατεύτηκε με τον τεράστιο Νίκο Γκάλη μπόρεσε να αλλάξει δραματικά την κατάσταση. Ισως να εξασφάλισε την παρουσία Φασούλα στη διοίκηση.
- Κάποια στιγμή εμφανίστηκε στο προσκήνιο και ο Αγγελος Παπανικολάου. Το «ποιος είναι αυτός;» που ακούστηκε από πολλούς και για πολύ καιρό δεν ήταν υποτιμητικό, αλλά μια αυθόρμητη αντίδραση. Ο νέος σε ηλικία και υπέρμετρα φιλόδοξος αυτός άνθρωπος δεν είχε κάνει χιλιόμετρα στο μπάσκετ για να δημιουργήσει βιογραφικό και γνωριμίες για μια τόσο υψηλή διεκδίκηση. Υπήρχαν όμως και πιο σοβαρά προβλήματα. Χαρακτηρίστηκε ως εκλεκτός της απερχόμενης διοίκησης, μόνο που αφ' ενός ήταν πολλοί αυτοί που δεν έβλεπαν την ώρα να φύγει αυτή η διοίκηση, αφ' ετέρου ποτέ δεν τον στήριξε με θέρμη και μεθοδικότητα.
Οταν λέμε απερχόμενη διοίκηση, φυσικά μιλάμε για τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Ο οποίος επειδή είναι γνωστό σε βάθος χρόνων τι μπορεί να πετύχει όταν ασχοληθεί σοβαρά με κάτι, με την υποψηφιότητα Παπανικολάου ποτέ δεν το έκανε. Το επιχείρησε ο Γολέμης, αυτός που τόλμησε να πει για τον Φασούλα στις επεισοδιακές συνεδριάσεις των διορισμένων διοικήσεων «και τι είσαι εσύ» και για τον Ρικ Πιτίνο «είναι υπάλληλός μου», που θέλησε να βρει χώρο για να παίξει επιτέλους κάποιον ρόλο στη ζωή του στην ΕΟΚ πέρα του να λέει «ναι» στον πρόεδρο.
Το επιχείρησαν και κάποια στοιχεία που τριγύριζαν στο χώρο του μπάσκετ με ρόλους που δεν ήταν αρεστοί, για να το πούμε κομψά, στην συντριπτική πλειοψηφία των σωματείων. Οσοι ήξεραν τον Παπανικολάου δεν τον ήξεραν για καλές παρέες και αυτό φάνηκε με το Βατερλό που του επιφύλαξαν. Κατάλαβε ο ίδιος προς το φινάλε της κούρσας μερικά από όσα καταλόγιζαν περισσότερο στο περιβάλλον που τον τριγύριζε παρά τον ίδιο, επιχείρησε να αποκοπεί αλλά ήταν πολύ αργά για να τα αποτινάξει και να έχει λίγο καλύτερη τύχη και μια αξιοπρεπή παρουσία.
- Το καθοριστικό πείραμα του Βαγγέλη Λιόλιου έγινε στις εκλογές της ΕΣΚΑ. Μπήκε ξαφνικά στη διεκδίκηση χωρίς να το επικοινωνήσει πολύ, δούλεψε σωστά ώστε να μη ρισκάρει να χρεωθεί κάποια αρνητικά εξέλιξη και τελικά πήρε πανηγυρικά την ένωση αφήνοντας τον Γιάννη Αλεξόπουλο πρόεδρο χωρίς συμβούλους. Επειδή το μπάσκετ είναι μικρόκοσμος και είπαμε δεν παίζεται στα κανάλια, τα σωματεία κατάλαβαν πού πήγαινε το ποτάμι. Και όσα ακόμα ταλαντεύονταν, μπήκαν στο ρεύμα και πήγαν.
- Η πρωτιά του «αθόρυβου» Δήμου Ντικούδη στους συμβούλους, αλλά και εκλογή τόσο του Παναγιώτη Φασούλα όσο και των Ευθύμη Ρεντζιά και Φάνη Χριστοδούλου έδειξε ότι ο κόσμος του μπάσκετ αναγνωρίζει και σέβεται τους μεγάλους παίκτες. Μπορεί να μην τους θεωρεί τους ικανότερους για να κρατήσουν το πηδάλιο, αλλά τους θέλει κοντά στα κέντρα αποφάσεων. Κι αυτή είναι μια συνθήκη που πρέπει να αξιοποιηθεί από σήμερα κιόλας.
- Η πανηγυρική εντολή που πήρε ο Βαγγέλης Λιόλιος, συνδυάστηκε και με πανηγυρική αποδοκιμασία αυτού που συνδέθηκε με την προηγούμενη μέρα. Και έτσι το μήνυμα είναι διπλό. Μπαίνοντας στην ΕΟΚ μέσα στο βουνό που θα βρει να τον περιμένει, θα βρει και καμιά... 200αριά ομάδες στις Εθνικές κατηγορίες από τις πέραν πάσης λογικής μαζικές ανόδους των δύο τελευταίων χρόννων με στόχο που όλοι είχαν καταλάβει αλλά δεν... έκατσε. Θα βρει ανάγκες ορισμού διαιτητών που θα πρέπει να αρχίσει να κάνει μια ΚΕΔ που να μην ντρέπεται ο κόσμος να λέει ότι σχετίζεται αυτή η επιτροπή με το μπάσκετ. Γενικά θα βρει απομεινάρια πρακτικών που ο κόσμος αποδοκίμασε και ο ίδιος πρέπει να διαγράψει με έμφαση.
Το μπάσκετ λοιπόν, δε μίλησε απλά, αλλά φώναξε με μαζικότατη συμμετοχή και αποτέλεσμα που δείχνει τι θέλει μια πολύ σοβαρή πλειοψηφία. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος, αλλά υπάρχει διάχυτη αισιοδοξία ότι θα υπάρξει και αποτέλεσμα.
Υ.Γ. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος φεύγει άδοξα για δύο λόγους και ένδοξα για άλλους δύο από την ενεργό παραγοντική ενασχόληση με το άθλημα που είναι η ζωή του ολόκληρη.
Αδοξα γιατί του αφαίρεσαν το όποιο δικαίωμα με έναν νόμο ηλικιακών περιορισμών που δεν υπάρχει σε άλλους τομείς της δημόσιας ζωής για αιρετούς.
Αδοξα και γιατί επέτρεψε κυρίως τα δύο τελευταία χρόνια να τον πλευρίσουν και να καμώνονται τους ανθρώπους του κάποιοι που στα χρόνια της παντοκρατορίας του δεν θα τολμούσαν ούτε να πουν το όνομά του. Και τον «μουτζούρωσαν».
Ενδοξα γιατί με το απαράμιλλο πείσμα του έκανε πλάκα για έναν χρόνο στον Υπουργό πηγαίνοντάς του τις εκλογές ακριβώς όποτε ήθελε, μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες και το έκανε με όλα τα «τρικ» στηριγμένα σε αποφάσεις δικαστηρίων. Σκληρό καρύδι που ποτέ δεν θα άφηνε τον όποιο Αυγενάκη να βγει αλώβητος από μετωπική μαζί του,
Ενδοξα φυσικά και γιατί η ιστορία δε μπορεί να σβήσει ότι αυτό το οικοδόμημα, αυτός το εκτόξευσε και το έκανε το πάθος όλων των Ελλήνων. Ετσι είναι και αυτό δεν αλλάζει, ούτε αμφισβητείται.
