Το λες και παρέλαση αυτό που κατάφερε ο Ολυμπιακός στο πρώτο παιχνίδι της σειράς με την Εφές. Κοιτάζεις το στραπάτσο του Παναθηναϊκού, τα καρδιοχτύπια της ΤΣΣΚΑ με τη Μπασκόνια, τις δυσκολίες για ένα ημίχρονο της Ρεάλ με τη Νταρουσάφακα και διαπιστώνεις ότι οι «ερυθρόλευκοι» ήταν οι μόνοι που επιβεβαίωσαν επί 40 αγωνιστικά λεπτά τη ταμπέλα του φαβορί: το 87-72 με την Εφές είναι πολύ λίγο (και καλύτερα έτσι) για να δείξει την πραγματική διαφορά των δύο ομάδων στο παρκέ του ΣΕΦ.
Κάθε παιχνίδι όμως είναι διαφορετικό από τα προηγούμενα σε σειρά πλέι οφ. Ο Ολυμπιακός το είχε βιώσει με δραματικό τρόπο σε εκείνη την απίθανη σειρά με τη Σιένα το 2011. Είχε κερδίσει με «40 φεύγα» διαφορά το πρώτο ματς, έχασε το δεύτερο στο ΣΕΦ και τα δύο επόμενα στην Ιταλία, του έμεινε η ανάμνηση της μίας βραδιάς. Ουδείς βρίσκεται στην ομάδα από εκείνα τα χρόνια –πλην Αγγελόπουλων- αλλά καλό είναι να θυμίζουμε ορισμένα στραπάτσα, προκειμένου να μην επαναληφθούν.
Τι ξεχνάει ο Ολυμπιακός (γιατί είναι δύσκολο –δεν λέω απίθανο- να συμβούν σε δεύτερο σερί ματς):
1.Τα 13 επιπλέον ριμπάουντ στο ματς. Ειδικά εκείνο το 14-8 στα επιθετικά απέναντι στην καλύτερη ομάδα του Top 16 στο συγκεκριμένο κομμάτι, είναι «παράσημο».
2.Το «20άρικο» σε παραγωγή πόντων από Μάντζαρη – Ουότερς. Όταν οι δύο «άσοι» σου έχουν τέτοια συνεισφορά, δεν φοβάσαι τίποτα στην επίθεση. Όταν δεν έχουν;
3.Το γεγονός ότι κάπου στο ξεκίνημα του β’ μέρους ο Ολυμπιακός προηγείτο με 46-33 και είχε πάρει αθροιστικά 2 πόντους από το δίδυμο Σπανούλη – Πρίντεζη! Με τους δύο ηγέτες του άφαντους στο επιθετικό κομμάτι να κρατάει σταθερά διψήφια διαφορά.
4.Τους 6-8 πόντους που δέχθηκε σε συνθήκες fast break των φιλοξενούμενων. Η Εφές έχει «ψωμοτύρι» το γρήγορο παιχνίδι και τις επιθέσεις ελάχιστων δευτερολέπτων. Στο πρώτο ματς ήταν πολύ πρόχειρη στην εκδήλωσή τους.
Τι κρατάει ο Ολυμπιακός (ώστε να κάνει το 2-0 και να έχει τρία match ball για να επιστρέψει το Μάιο στην Πόλη):
1.Την άμυνα που έβγαλε στο σετ παιχνίδι και ανάγκασε τον αντίπαλο σε 25 καλάθια εντός παιδιάς (δίποντα και τρίποντα), τα μισά εξ αυτών «σκοτωμένα» και όχι υπό ιδανικές προϋποθέσεις.
2.Τη λογική του transition μετά από αμυντικό ριμπάουντ. Πέτυχε 6-7 καλάθια με αυτόν τον τρόπο, έχασε και τρία «άχαστα» lay up σε συνθήκες αιφνιδιασμού.
3.Τη συμμετοχή όλων των παικτών που πάτησαν παρκέ για ικανοποιητικό χρόνο στο σκοράρισμα. Είχε πέντε «διψήφιους» κι άλλους τρεις με 6 τουλάχιστον πόντους.
4.Τη συγκέντρωση σε κάποια ανάποδα σφυρίγματα των διαιτητών. Ο κόσμος γκρίνιαζε, οι παίκτες απαντούσαν με καλή άμυνα και καλάθια…
Photocredits: Eurokinissi
