Η Αρμάνι Μιλάνο σίγουρα λέει πολλά στους περισσότερους. Είναι η ομάδα του Έτορε Μεσίνα, η ομάδα της Ευρωλίγκας, η ομάδα που κάθε χρόνο διεκδικεί το κάτι παραπάνω. Δεν τα καταφέρνει, ειδικά στην Ευρώπη, αλλά είναι εκεί. Η Πέζαρο, όμως, δεν «γαργαλάει» το αυτί κάποιου που ασχολείται με το μπάσκετ τα τελευταία χρόνια. Είναι όμως, όπως και η Μιλάνο, μια ομάδα που έχει γράψει τη δική της ιστορία στο ιταλικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ. Οι δύο αυτές ομάδες, με τις δικές τους χρυσές σελίδες η καθεμία θα διεκδικήσουν απόψε τον τίτλο στο Κύπελλο Ιταλίας.
Δεν είναι η πρώτη φορά
Οι δυο τους παρά την πλούσια ιστορία τους θα αναμετρηθούν για μόλις τρίτη φορά σε τελικό Κυπέλλου Ιταλίας. Και τις δύο επικράτησε η Μιλάνο. Την πρώτη ως Σίμακ με 102-92 και τη δεύτερη ως Τρέισερ με 95-93. Μάλιστα το 1986 πήρε τη σκυτάλη από την Πέζαρο, η οποία είχε κατακτήσει τον τίτλο το 1985.
Τα κατάφερε άλλη μία φορά, το 1992, ενώ τέσσερις φορές αρκέστηκε στον τίτλο της φιναλίστ (1986, 1987, 2001, 2004). Η Μιλάνο έχει αναδειχθεί Κυπελλούχος Ιταλίας έξι φορές: 1972, 1986, 1987, 1996, 2016, 2017.
Φέτος, έχουν αναμετρηθεί μία φορά στο πρωτάθλημα Ιταλίας και η Μιλάνο έφτασε δύσκολα στη νίκη με το τελικό 97-93. Ο Ζακ ΛεΝτέι είχε 24 πόντους, ο Σαβόν Σιλντς 22, ο Σέρχιο Ροντρίγκεθ 13 και οχτώ ασίστ για τους νικητές, ενώ για την ομάδα του Ρέπεσα, ο Κάρλος Ντελφίνο είχε 23 πόντους, ο Μάρκο Φιλιποβίτι 18 και από 15 είχαν οι Κέιν και Ρόμπινσον.
Η Βικτόρια Λιμπερτάς Πέζαρο
Το όνομα με το οποίο γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1946 η Πέζαρο, είναι Βικτόρια Λιμπερτάς. Από τότε ως σήμερα έχει να επιδείξει τίτλους και επιτυχίες και εκτός συνόρων. Είχε την τύχη να απολαύσει μια μακρά περίοδο σταθερότητας υπό την ιδιοκτησία της οικογένειας Σκαβολίνι από το 1975 ως το 2005. Εκεί ήρθε η δική της παρένθεση. Κακές αποφάσεις, οφειλόμενα, δικαστικές αποφάσεις την οδήγησαν εκτός της Α’ Κατηγορίας. Η οικογένεια Σκαβολίνι έμεινε και προσπάθησε να βρει λύσεις. Η συγχώνευση με τη μικρότερη Spar της περιοχής έδωσε μια διέξοδο και την περίοδο 2007-08 η ομάδα επέστρεψε στην κατηγορία των μεγάλων. Οι Σκαβολίνι έμειναν ως το 2014 και στη συνέχεια αναζήτησαν χορηγό, προκειμένου να μπουν χρήματα στο ταμείο, η ομάδα πήρε διαφορετικό όνομα για να φτάσει στο σημερινό Carpegna Prosciutto Basket Pesaro. Είναι το όνομα με το οποίο έφτασε και πάλι σε έναν τελικό μετά από 17 χρόνια, αποκλείοντας τη 2η της κατάταξης Χάπι Κάζα Μπρίντιζι και την 3η Ντινάμο Σάσαρι, υπό τις οδηγίες του Γιάσμιν Ρέπεσα.
Ο πάγκος της ομάδας έχει φιλοξενήσει όνοματα όπως αυτά του Αλεκσάνταρ Νίκολιτς, του Βαλέριο Μπιανκίνι και του Σέρτζιο Σκαριόλο. Το παρκέ της έχουν πατήσει παίκτες που έγραψαν τη δική τους ιστορία όπως οι Σάντρο ντελ’ Ανιέλο, Άριο Κόστα, Βιντσέντζο Εσπόζιτο, Βάλτερ Μανίφικο, Αντονέλο Ρίβα, Αντρέα Γκράτσις, Σάντρο Ριμινούτσι, Γιαν Μπονατό, Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς, Ντράγκαν Κιτσάνοβιτς, Μέλβιν Μπούκερ, Ντάρεν Ντέι. Ήταν επίσης η τελευταία ομάδα του Αλφόνσο Φορντ (2003-04), πριν φύγει από τη ζωή το Σεπτέμβριο του 2004.
Ήταν και μια ομάδα που μπήκε στα ελληνικά σπίτια μέσω των αναμετρήσεων με τον Άρη εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ΄80΄.
Η Ολίμπια Μιλάνο
Υπάρχει από 1936 και αυτά τα «Scarpette Rosse», τα κόκκινα παπούτσια, έχουν κάνει πολλά χιλιόμετρα παρέα με την πορτοκαλί μπάλα. Το παρατσούκλι που δόθηκε κάποτε, επειδή οι υπεύθυνοι της ομάδας ήταν οι αυτοί που έφεραν από τις ΗΠΑ τα πρώτα κόκκινα Converse All – Star για τους παίκτες της ομάδας! Ακόμη και σήμερα εκείνη η ιστορία μένει ζωντανή μέσα από αυτό το “scarpette rosse”.
Οι επιτυχίες δεν άργησαν να έρθουν. Τη δεκαετία 1950-60 όμως θα ζήσει μαζί με τη γειτονική Βαρέζε (μόλις 40 χιλιόμετρα τις χωρίζουν) και τη Ρεάλ Μαδρίτης το δικό της μπασκετικό παράδεισο με διακρίσεις εντός και εκτός συνόρων. Τη δεκαετία του ’70 θα φορέσουν τη φανέλα της παίκτες όπως ο Ντίνο Μενεγκίν, ο Μάικ Ντ’ Αντόνι, ο Ρομπέρτο Πρέμιερ, ο Μπομπ ΜακΑντού, ο Τζο Μπάρι Κάρολ, ο Μάικ Σιλβέστερ, οι δίδυμοι Μποζέλι και στο τιμόνι θα βρεθεί ο Νταν Πίτερσον. Ο άνθρωπος που θα την οδηγούσε στην κορυφή με την ομάδα να παίζει ένα μπάσκετ με πολλά αμερικάνικα στοιχεία και πιο αθλητικό, ειδικά για την εποχή. Λίγα χρόνια αργότερα με πολλά ονόματα να παραμένουν στο προσκήνιο η Φίλιπς ή Τρέισερ Μιλάνο θα μπει θα μπει και στη ζωή των Ελλήνων. Είναι η εποχή του Άρη, των Ελλήνων που παρακολουθούσαν κάθε Πέμπτη την Ευρωλίγκα της εποχής, των φάιναλ φορ, του Μπομπ ΜακΑντου, του Γκάλη, του Γιαννάκη, του Φιλίππου.
Οι σελίδες του βιβλίου γύρισαν και πάλι γρήγορα. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έφτασε να την οδηγήσει στην κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς το 1993 και ένα χρόνο αργότερα η Στεφανέλ αγοράζει την ομάδα και φέρνει μαζί της τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα, τον Γκρεγκόρ Φούτσκα, τον Νάντο Τζεντίλε. Τα 60α γενέθλια της ομάδας γιορτάστηκαν με Κύπελλο και πρωτάθλημα το 1996.
Όλα αυτά όμως έμοιαζαν με μακρινό παρελθόν το 1998. Η ομάδα πέρασε μια περίοδο μεγάλης αστάθειας από το 1998 ως το 2004. Ήταν η χρονιά που το όνομα του Τζιόρτζιο Αρμάνι συνδέεται για πρώτη φορά με την Ολίμπια Μιλάνο. Με ένα γκρουπ ανθρώπων στο οποίο συναντά κανείς και αυτό του Κόμπι Μπράιαντ, προσπάθησαν να της δώσουν ξανά ζωή. Τελικά ο Αρμάνι θα την αγοράσει το 2008 και θα αρχίσει μια μεγάλη προσπάθεια.
Υπό τη δική του ιδιοκτησία τα προβλήματα δεν έλειψαν, τα χρήματα που έχει δώσει και συνεχίζει να δίνει είναι πάρα πολλά, αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν τα ανάλογα. Κάποιες σποραδικές επιτυχίες, μεγάλα ονόματα και πολλές φωνές διαμαρτυρίας κατά των ατόμων που είχε επιλέξει να διοικούν την ομάδα που έφερε ρίξη ακόμη και με τους οπαδούς της.
Όλα αυτά φάνηκε να αλλάζουν στις 11 Ιουνίου 2019. Ο Τζιόρτζιο Αρμάνι έπαιξε το χαρτί του Έτορε Μεσίνα. Τους έδωσε τη θέση του προπονητή, αλλά και του προέδρου ουσιαστικά με τριετές συμβόλαιο. Έβαλε για μία ακόμη φορά το χέρι βαθιά στην τσέπη και ίσως φέτος βλέπει για πρώτη φορά πως τα χρήματά του πιάνουν τόπο με μια ομάδα που πηγαίνει καλά, αλλά κυρίως, που μοιάζει να έχει υγεία, σταθερότητα, διάρκεια και επιπλέον παίζει καλό μπάσκετ και αποκτά και κάποια ιταλική ταυτότητα.
Ίσως να καταφέρει τελικά να βάλει και μια νέα κούπα στην τροπαιοθήκη που μετρά 28 πρωταθλήματα, έξι κύπελλα (1972, 1986, 1987, 1996, 2016, 2017) και τρεις Ευρωλίγκες (1966, 1987, 1988). Τίτλους που έχουν κατακτήσει ονόματα όπως αυτά των Μάικ ντ’ Αντόνι, Ντίνο Μενεγκίν, Αρτ Κένι, Τσέζαρε Ρουμπίνι, Σάντρο Γκάμπα, Σάντρο Ριμινούτσι, Μάικ Σιλβέστερ, Ρομπέρτο Πρέμιερ, Ρικάρντο Πίτις, Μπομπ Μακ Αντού, Αντονέλο Ρίβα, Ντέγιαν Μποντιρόγκα, Γκρέγκορ Φούτσκα, Ντανίλο Γκαλινάρι… Ποιος ξέρει ίσως απόψε προστεθούν μερικά ακόμη σε αυτή τη διαφορετική χρυσή βίβλο της Ολίμπια Μιλάνο!
