Ο Τάκης Ζήβας, ο προπονητής του ΕΦΑΟΖ επί 21 χρόνια, που ανέδειξε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο και μια σειρά άλλων παικτών, φτάνοντας το 2013 μια «ανάσα» από την άνοδο στην Basket League, μίλησε στο Basketa.gr για όλα τα χρόνια που πέρασε στην ομάδα του Ζωγράφου, την αφορμή της προσπάθειας με τον Γιάννη Σμυρλή, την χαμένη ευκαιρία για το ελληνικό μπάσκετ, την αξιοποίηση των παικτών από τα τμήματα υποδομής, τις ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές που πέρασε, το λόγο του διαζυγίου και το πώς μπορεί να αντέξει τόσο καιρό ένας προπονητής.
Θα πάρουμε ένα παράδειγμα ποδοσφαιρικό, γιατί θέλουμε εκεί να μιλήσουμε για μακροβιότητα προπονητή. Πόσα χρόνια ήταν ο Γκι Ρου στον πάγκο της Οσέρ; 44 ολόκληρα χρόνια! Σε δικό μας παράδειγμα, άλλο ποδοσφαιρικό, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τον καιρό του αειμνήστου Ευγενίου Γκέραρντ στον ΟΦΗ. Τέτοια παραδείγματα στον κόσμο, βέβαια, δε θα βρούμε πολλά. Και όταν λέμε στον κόσμο, το εννοούμε. Παντού, το επάγγελμα του προπονητή είναι εξαιρετικά δύσκολο, και δη όταν βρίσκεσαι σε μικρότερες εθνικές κατηγορίες, όχι πλήρως επαγγελματικές. Και στις δικές μας στο μπάσκετ, δε θα βρούμε πολλά τέτοια παραδείγματα.
Ένα από αυτά, ήταν ο Τάκης Ζήβας. Ο Έλληνας τεχνικός ήταν συνυφασμένος με την έννοια του Φιλαθλητικού, ή ΕΦΑΟΖ στη συνέχεια. Η ομάδα βρέθηκε από τη Δ' ΕΣΚΑ στην Α2 και ένα μόλις «βήμα» από την Basket League, χάνοντας την άνοδο κυριολεκτικά την τελευταία αγωνιστική, το 2013. Ένα πολύ όμορφο «παραμύθι» 21 ετών, που όμως είχε τέλος, σε μια υπέροχη σχέση ανθρώπων μέσα σε αυτό το σύλλογο. Τι νομίζετε, άλλωστε, πως τον κράτησε τόσο καιρό εκεί; Η πτώση στη Γ' Εθνική, όμως, έγινε αφορμή μερικών σκέψεων και, στην εντός έδρας ήττα με τον ΟΦΗ φέτος, η αφορμή να γίνουν πράξη. Εδώ και λίγο καιρό, δεν κάθεται ο κόουτς Ζήβας στον πάγκο, αλλά ο ταλαντούχος και φέρελπις Γιάννης Μάνος.
Ναι, μετά από 21 χρόνια όλα αυτά. Και δε γίνεται, φυσικά, παρά να επιβάλλεται να καταγραφούν αυτά τα χρόνια. Τι συνέβη, ποιες ήταν οι πιο ιδιαίτερες στιγμές σε όλη αυτή την πορεία, πώς κατάφεραν να μείνουν μαζί τόσο καιρό, ποιες ήταν οι πιο σημαντικές προσωπικότητες στο εγχείρημα; Μας τα είπε όλα ο ίδιος ο Τάκης Ζήβας, που τον συναντήσαμε στο Καφέ «Άρωμα» στο Ζωγράφο, λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα.
Ο Έλληνας τεχνικός μιλάει αποκλειστικά στο Basketa.gr για όλα. Το πώς ξεκίνησε το όραμα αυτό, τους σταθμούς μέχρι τη... σχεδόν εκπλήρωσή του, αφού έμεινε ένα μικρό «κρίμα» με τη μη άνοδο στην Basket League, τη σχέση του με τον Γιάννη Σμυρλή και τους υπόλοιπους παράγοντες, που αποτέλεσαν συνοδοιπόρους του, τις ανόδους με παράλληλα ανάδειξη παικτών από τα «σπλάχνα» του συλλόγου, την οικογένεια Αντετοκούνμπο και την εξέλιξη του Γιάννη, που σήμερα είναι ένας παγκόσμιος «αστέρας», τους παράγοντες που οδήγησαν τον ΕΦΑΟΖ πίσω στη Γ' Εθνική, τους λόγους του χωρισμού και τον Ποσειδώνα Νέου Ψυχικού, που αποτελεί τον έτερο σύλλογο, όπου εργαζόταν παράλληλα. Φυσικά, εκφράζει τις απόψεις του για το πώς θα μπορούσε να ενισχύσει την παραγωγική του διαδικασία το ελληνικό μπάσκετ, ως σχετικός με το ζήτημα, ενώ εκφράζει την άποψή του για τον Γιάννη Μάνο.
«Είχαμε ένα όραμα και έτσι άρχισε»
Κόουτς, είναι 21 χρόνια αυτά, μια ολόκληρη ζωή. Το σκέφτεσαι κάπως έτσι;
Έτσι είναι, ακριβώς. Καλώς ή κακώς, 21 χρόνια σε ένα σύλλογο, στην ίδια δουλειά, είναι πάρα πολλά.
Θυμάσαι, μήπως, πώς ήταν η πρώτη επαφή με τον κύριο Σμυρλή και πώς αποφασίσατε να προχωρήσετε στην ιδέα του Φιλαθλητικού;
Με τον κύριο Σμυρλή γνωριζόμαστε από πολύ παλιά, όταν και τον είχα παίκτη στον ΑΟ Ζωγράφου, στην πρώτη μου δουλειά ως προπονητής του Μίνι στα τμήματα υποδομών. Έχουμε μια διαφορά περίπου πέντε ετών, εγώ ήμουν 19 ετών προς τα 20 κι εκείνος 14 στα 15. Στη συνέχεια υπήρξαμε και συμπαίκτες στον Άγιο Θωμά, οπότε αναπτύχθηκε ήδη μια πολύ καλή φιλία, που εξελίχθηκε σε μια ακόμη καλύτερη συνεργασία. Τα χρόνια πέρασαν και, κάποτε, μια παρέα ανθρώπων με τον ίδιο μέσα, θελήσαμε να βοηθήσουμε τον ΑΟ Ζωγράφου να ξεφύγει από ένα κατεστημένο, που υπήρχε στις τάξεις του, με έναν πρόεδρο πολιτικά τοποθετημένο και γονείς αθλητών να τον στηρίζουν. Δε μας άφηνε κανείς να δουλέψουμε, παρότι ήμασταν μια φουρνιά ανθρώπων με πολλή όρεξη, ενώ η ομάδα δεν είχε ποτέ βγάλει ένα δικό της παίκτη, καθώς φρόντιζαν να… κόβουν το μπάσκετ σε όποιον τολμούσε να ξεχωρίσει και να διακριθεί. Η κατάσταση αυτή είχε φτάσει στο απροχώρητο και ήταν ένα φύσει κοινωνικό πρόβλημα. Στο τέλος, ο Γιάννης Σμυρλής μίλησε με τον πατριάρχη μας και πρώην παράγοντα του ΑΟ Ζωγράφου, Γιώργο Πιπιλιάγκα, για να ασχοληθούν τελικά με τον Φιλαθλητικό, που τότε είχε έδρα στο Caravel, παίζοντας εκεί τα επίσημα παιχνίδια του. Ανεβάσαμε, λοιπόν, την ομάδα στο Κλειστό της Πέτρουλα, το μοναδικό ανοικτό στην περιοχή του Ζωγράφου και αρχίσαμε να έχουμε προβλήματα, όταν ζητήσαμε ώρες στο Κλειστό του Ζωγράφου. Μας είπαν, αρχικά, ότι η ομάδα ανήκε στο Δήμο Αθηναίων, κάτι που ίσχυε, με αποτέλεσμα να κάβουμε μεταβολή έδρας, ενώ όταν πήραμε τελικά μία ώρα μόνο, ήταν τη μέρα του ρεπό μας αργά το βράδυ, στις 22:30 με 23:00 περίπου. Παίζαμε, δηλαδή, την Τετάρτη και την Πέμπτη είχαμε αυτή την προπόνηση. Δεν ήταν μια προσπάθεια στη θετική κατεύθυνση, αλλά ήταν έστω μια αρχή.
Πώς ξεπεράστηκαν, στη συνέχεια, αυτά τα προβλήματα;
Τα προβλήματα ξεπεράστηκαν, όταν σιγά σιγά αρχίσαμε να ανεβαίνουμε από την τότε Δ’ ΕΣΚΑ. Κάποια στιγμή, βρεθήκαμε αντίπαλοι με τον ΑΟ Ζωγράφου και τον ξεπεράσαμε, ενώ τον κερδίζαμε συνέχεια στα τμήμαυα υποδομής. Τότε, ο Δήμος αναγκάστηκε να μας δώσει τις ώρες που αξίζαμε. Δε μας έκανε κανένα δώρο, έκανε απλά τα αυτονόητα.
Μου είπες πως είχες παίκτη τον κύριο Σμυρλή, από τα 19 σου χρόνια μάλιστα. Είχες καταλάβει από τότε, ότι είχες ροπή στην προπονητική;
Ναι, φυσικά.
Και πίστευες από τότε στη λογική ανάδειξης παικτών από τα σπλάχνα της ίδιας της ομάδας;
Από τη στιγμή, που αποχώρησα από τον ΑΟ Ζωγράφου, μέχρι να αναλάβω τον Φιλαθλητικό, πέρασαν περίπου 14 χρόνια. Ήμουν για αρκετά χρόνια προπονητής σε τμήματα γυναικών και τμήματα υποδομών, στο Ηλυσιακό και τον Άγιο Θωμά, με μια αξιόλογη προσπάθεια στο δεύτερο, με παιδιά που έπαιξαν πολλά χρόνια μαζί, καθώς είχα προτείνει να παίζουν και οι Παίδες στο ανδρικό τμήμα, όταν έμπαιναν στο εφηβικό. Τα παιδιά είναι πάντα το πιο σημαντικό θέμα και, φυσικά, ήταν το μέλημά μου.
«Είχα πει πως αν ο Γιάννης έκανε την καριέρα του Κούκοτς, θα ήταν... αποτυχημένος»
Στον Φιλαθλητικό, όμως, είχες μια σπουδαία φουρνιά παικτών, με τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, τον Γκίκα, τον Σαλούστρο και άλλους. Ήταν κάτι που έγινε τυχαία, να βρεθούν όλοι αυτοί μαζί, ή ήταν απλά μαζεμένες καλές γενιές παικτών με ταλέντο;
Δε μαζεύτηκαν όλοι μαζί ταυτόχρονα, για να πω την αλήθεια. Οι Αντετοκούνμπο ήρθαν, αποτελώντας κομμάτι στην προσπάθεια να επενδύσουμε σε νέα παιδιά, με τον Σμυρλή να έχει τον τρόπο, να βοηθήσει την οικογένεια και να δώσει το κίνητρο, ώστε να έρθουν από τα Σεπόλια. Ο Γκίκας ήρθε από τον Πλάτωνα, για να ανεβάσει την ομάδα στη Γ’ Εθνική μαζί με τον Θανάση, ενώ ο Σαλούστρος ήρθε δυο χρόνια μετά τον Γκίκα.
Διατηρείς ακόμη επαφές μαζί τους; Ο Σαλούστρος είχε μερικά όμορφα λόγια να πει για εσένα στη δημόσια τηλεόραση, μετά από έναν αγώνα του Προμηθέα με τον Άρη.
Συγκινήθηκα πραγματικά με αυτή τη δήλωση, είναι αλήθεια. Δεν έχουμε, βέβαια, ιδιαίτερες επαφές, αν και τα παιδιά αυτά, με πρώτο τον Γιάννη, έρχονται κάθε καλοκαίρι για προπόνηση.
Είσαι από τους πρώτους το ταλέντο, που ακούει στο όνομα του Γιάννη Αντετοκούνμπο. Πίστευες, ότι θα είχε τόσο μεγάλη προοπτική; Πώς κρίνεις το σημερινό αποτέλεσμα, που έχει βγάλει στο ΝΒΑ;
Ε, δεν μπορούσα σε καμία περίπτωση να φανταστώ, ότι θα ήταν στους καλύτερους παίκτες στον κόσμο αυτή τη στιγμή και θα έφτανε τόσο γρήγορα σε αυτό το σημείο. Ήμουν σίγουρος, όμως, για τη μεγάλη καριέρα που θα έκανε, καθώς χαρακτηριστικά σε μια συζήτηση, που είχα κάνει όταν ήταν ακόμη εδώ, είχα πει πως αν έκανε την καριέρα του Κούκοτς, θα ήταν αποτυχημένος. Θέλει και τύχη, βέβαια, για να πετύχεις και ο Γιάννης την είχε. Το Μιλγουόκι έχανε συνέχεια σε κάποιες χρονιές, για να βρει έναν καλό παίκτη και πίστεψε στον Γιάννη. Έτυχε ο σωστός άνθρωπος, στη σωστή ομάδα την κατάλληλη στιγμή, κάτι που τον «εκτόξευσε» μαζί με το ταλέντο και την εργατικότητά του. Δεν πρέπει να ξεχάσουμε και τους δύο Αντετοκούνμπο, που έρχονται από πίσω. Τον Κώστα, που επιλέχθηκε από τους Μάβερικς, και τον Άλεξ που είναι του 2001. Ελπίζω να δούμε ωραία πράγματα και από αυτά τα παιδιά.
«Το ελληνικό μπάσκετ έχασε την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα μύθο»
Ας περάσουμε ξανά στα 21 χρόνια, που δούλεψες σε αυτό το σύλλογο. Ποιες στιγμές, ευχάριστες ή δυσάρεστες, ξεχωρίζεις;
Ε, δεν μπορώ να κρύψω τώρα, ότι μου έχει μείνει το παιχνίδι στην Κηφισιά, όπου είχαμε παίξει την άνοδό μας στην Α1 το 2013. Μου έχει μείνει, επίσης, η ήττα στα Τρίκαλα, που επίσης μας στοίχισε και με ενόχλησε ιδιαίτερα ο τρόπος που ήρθε. Για εμάς ήταν ένα σπουδαίο όραμα, να καταφέρουμε να ανέβουμε συνολικά από τη Δ’ ΕΣΚΑ στην Α1. Ίσως να μην ήθελαν μερικοί, αλλά πρέπει να ξέρουν, ότι το ελληνικό μπάσκετ έχασε την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα «μύθο». Θα ήταν ένα σπουδαίο γεγονός, που θα παρακινούσε και θα ενέπνεε κι άλλους απλούς εργάτες του μπάσκετ, να προσπαθήσουν να πετύχουν κάτι αντίστοιχο. Και μιλάω για τους εργάτες, προσωπικά, από τον ανιδιοτελή παράγοντα μέχρι τον προπονητή και τους παίκτες. Χωρίς αυτούς, άλλωστε, οικοδόμημα δεν υπάρχει και αυτό ήταν το μήνυμα, που θέλαμε να περάσουμε.
Από αυτά που καταλαβαίνω, ήταν ένα κρίμα που έμεινε στο μυαλό σου;
Προσπαθώ να μην το πάρω προσωπικά. Τα παιδιά ήταν, τότε, μικρά και ο κόσμος έχασε μια σπουδαία ευκαιρία, να δει μια ταλαντούχα ομάδα που θα ανέβαινε και έπαιζε έτσι όπως ακριβώς ήταν, σχεδόν αμιγώς με τους ίδιους παίκτες. Είδαμε, κάποτε, τους Αμπελοκήπους να το καταφέρνουν, παίζοντας με την ίδια ομάδα που κέρδισε τις ανόδους, μαζί με δύο καλούς ξένους και γέμιε το γήπεδο. Χάθηκε η ευκαιρία να παίξουν τότε αυτά τα παιδιά, να βλέπαμε για παράδειγμα τον Γκίκα στα 23 του να πρωταγωνιστεί στην Α1 με μια ομάδα γειτονιάς. Από τότε, τα παιδιά αυτά διασκορπίστηκαν κι έχασαν το ρόλο τους. Είδαμε τον Γκίκα… πλαινό στον Άρη και να μην κατεβάζει την μπάλα, τον Σαλούστρο να βρίσκει έστω από διαφορετική θέση την πορεία του στον Πανιώνιο, αν και επίσης πέρασε από δοκιμασίες, τον Λεγκίκα να πηγαίνει στο Λαύριο, όπως και ο Γκαβασιάδης στο τέλος, τον Παπαδημητρίου επίσης να αποχωρεί, όπως και οι Καμπερίδης-Χείλαρης, έστω κι αν οι τελευταίοι έμειναν μετά την απώλεια εκείνης της ανόδου. Θεωρώ, ότι θα καταφέρναμε να κρατήσουμε τότε και τον Θανάση.
Είχατε κάνει τότε κάποιες πρώτες σκέψεις προγραμματισμού για την Α1;
Ναι, είχαν γίνει μερικές πρώτες σκέψεις. Συζητούσαμε ήδη με τον Δήμο για το γήπεδο, είχαν δοθεί τα δικαιώματα του Γιάννη στη Σαραγόσα και υπήρχε ρευστό, κάτι που θα μας βοηθούσε για αρχή να πληρώσουμε την εγγυητική επιστολή. Όλα, βέβαια, γίνονται για κάποιο λόγο και μπορεί ο σύλλογος και οι παράγοντές του να γλίτωσαν από μεγάλα προβλήματα. Βλέπουμε ομάδες να καταρρέουν, να παίζουν τοπικό ή να παίζουν απλά για να παίξουν, είτε μετά από χρονιά στην Α1 είτε μετά από αποτυχημένη χρονιά σε άλλη εθνική κατηγορία. Και πώς να μη γίνει αυτό, όταν είναι τέτοια η μοιρασιά εσόδων στις ομάδες, όπως στα τηλεοπτικά δικαιώματα. Αν σκεφτούμε, ότι ομάδες που εκπροσωπούν μια ολόκληρη πόλη πτωχεύουν, σκέψου τι θα μπορούσε ίσως να συμβεί σε μια ομάδα συγκεκριμένης γειτονιάς της Αθήνας.
Για παίκτες είχατε συζητήσει;
Όχι, δεν είχαμε συζητήσει, γιατί σκοπεύαμε να παίξουμε με την ίδια ομάδα στην Α1, ενώ για ξένους ήταν ακόμη νωρίς.
«Η ήττα από τον ΟΦΗ ήταν η αφορμή»
Όλο το σκηνικό που αναφέρεις, θεωρείς πως ήταν ο βασικός λόγος που η ομάδα δεν έμεινε στο ίδιο τόσο υψηλό επίπεδο;
Όταν σου φεύγει η μελλοντική Εθνική, είναι δύσκολο να αναπληρωθεί το μεγάλο κενό που δημιουργείται. Ήρθαν, μετά, πολλά νέα παιδιά που έπρεπε να παίξουν με επαγγελματίες στην Α2. Δεν τόσο εύκολη η μετάβαση αυτή και στις κατηγορίες που παίξαμε, είχαμε σχεδόν πάντα ένα από τα χαμηλότερα μπάτζετ στην κατηγορία, αν όχι το χαμηλότερο.
Τι σας κρατούσε ανταγωνιστικούς, όμως, με αρκετές καλές παρουσίες στην Α2 και τη Β’ Εθνική;
Θεωρώ, ότι ήταν περισσότερο ζήτημα καλών επιλογών, που είχαν γίνει μεταγραφικά. Όταν προσπαθείς να φτιάξεις μια ομάδα με το υποδιπλάσιο μπάτζετ των υπολοίπων, ή και πιο χαμηλό, παίρνεις τα ρίσκα σου. Άλλες φορές βγαίνουν και άλλες όχι.
Το φετινό ρόστερ, με τι στόχο χτίστηκε;
Η δική μου λογική, μετά από έξι χρόνια συνεχόμενων αλλαγών στο ρόστερ από την Α2 και κάτω, ήταν καταρχήν να δημιουργήσουμε μια βάση, με παιδιά που θα προέρχονται από την ίδια την ομάδα, για να μπορέσουμε να ξανδημιουργήσουμε έναν «κορμό», ώστε να κάνουμε διαχείριση με δικό μας προγραμματισμό. Η μόνιμη αλλαγή προσώπων, φυσικά δημιουργεί προβλήματα και πάνω σε αυτή τη σκέψη έγινε ο σχεδιασμός.
Τι οδήγησε στον χωρισμό, συγκεκριμένα μετά την ήττα από τον ΟΦΗ;
Η ήττα από τον ΟΦΗ, ήταν η αφορμή μόνο, για να ειπωθούν μερικά πράγματα. Η φθορά των δεκαετιών, ήταν εκείνη που οδήγησε, ουσιαστικά, στο διαζύγιο.
Ψάχνατε και οι δύο πλευρές κάτι διαφορετικό;
Η φθορά είναι κάτι φυσιολογικό σε μια οποιαδήποτε σχέση ανθρώπων, όταν μπλέκονται τόσοι παράγοντες. Δεν είναι, άλλωστε, μοναδικό κομμάτι το ανδρικό σε ένα σύλλογο και σε αυτόν υπάρχουν πάντα διαφορετικές απόψεις. Και ποιος ξέρει μια συγκεκριμένη στιγμή, ποια είναι η σωστή; Τα χρόνια, που περνούν, είναι που δείχνουν ποια είναι η σωστή άποψη.
«Ανέλαβα τον Ποσειδώνα για βιοποριστικούς λόγους, ψάχνω την προοπτική»
Τι σε έπεισε να αναλάβεις το πρότζεκτ του Ποσειδώνα Νέου Ψυχικού ενδιάμεσα;
Ανέλαβα τον Ποσειδώνα πριν από τέσσερα χρόνια, ξεκινώντας από τη Γ’ ΕΣΚΑ, και ο λόγος ήταν καθαρά βιοποριστικός. Δε θα κρύψω, ότι δεν υπήρχε κάποιο κίνητρο βάσει προγράμματος, αλλά από τότε που σταμάτησα τη δουλειά του ελεύθερου επαγγελματία, που μου δημιουργούσε προβλήματα, έπρεπε να βρω μια δεύτερη δουλειά ως προπονητής, για να ταΐσω την οικογένεια μου. Έτσι, βρήκα τον Ποσειδώνα.
Αν, υποθετικά, στο μέλλον σου παρουσιαστεί μια πρόταση, ποιο κομμάτι της θα σε έπειθε να δεχθείς;
Θα έψαχνα την προοπτική στο πλάνο του συλλόγου. Ξέρω πολύ καλά, ότι οι δουλειές είναι πολύ δύσκολες και θεωρώ, ότι είμαι μέσα στους πολύ τυχερούς, που συνεργάστηκα με μερικούς ανθρώπους και είδαμε τα αποτελέσματα μιας αξιόλογης δουλειάς. Στην Ελλάδα, άλλωστε, οι προπονητές έχουν διάρκεια… μηνών σε μια ομάδα με λίγες εξαιρέσεις ανθρώπων, που δρέπουν τους καρπούς της δουλειάς τους. Είμαι πολύ τυχερός και δεν μπορώ να διανοηθώ, ότι θα συμβεί κάτι αντίστοιχο. Ψάχνω μια προοπτική, δουλεύοντας στην ίδια λογική, με τα παιδιά. Δεν μπορώ, άλλωστε, να γίνω ο προπονητής των 12 μισθοφόρων.
Αλήθεια, πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του προπονητή;
Είναι, αλήθεια, πάρα πολύ δύσκολο. Κοιτώντας το παρελθόν, θα απέτρεπα σε κάποιον άνθρωπο να ασχοληθεί με αυτή τη δουλειά. Και το λέω εγώ αυτό, που ήμουν από τους πολύ τυχερούς κι έκαναν κάτι δημιουργικό κι ευχάριστο όλα αυτά τα χρόνια. Όχι, δεν είναι η καλύτερη δουλειά.
«Αυτή είναι η πεντάδα μου, ΕΦΑΟΖ σημαίνει αξιοκρατία»
Αν σου ζητούσα να μου δημιουργήσεις την κορυφαία πεντάδα του ΕΦΑΟΖ σε αυτά τα 21 χρόνια, ποια θα ήταν αυτή;
Κορυφαία πεντάδα; Πω ρε φίλε (γέλια)… Νομίζω, ότι θα βάλω τους τέσσερις διεθνείς (Γιάννης, Θανάσης, Γκίκας, Σαλούστρος) μαζί με τον Λεγκίκα.
Τι ορισμό θα έδινες στη λέξη Φιλαθλητικός ή ΕΦΑΟΖ;
Αξιοκρατία.
Μπορείς να το εξηγήσεις;
Η αναξιοκρατία ήταν αυτή, που μας οδήγησε στο να δημιουργηθεί αυτό το οικοδόμημα και να ασχοληθούμε με τον Φιλαθλητικό. Τα προβλήματα με τα παιδιά της γειτονιάς, τους γονείς, τη διοίκηση και την παραδιοίκηση του ΑΟ, έκανε επιτακτική την ανάγκη να υπάρξει ένας Φιλαθλητικός στη γειτονιά. Αυτό ήταν το βασικό συστατικό των επιτυχιών και των ανόδων μας.
Ως άνθρωπος που πέρασε για χρόνια από όλες σχεδόν τις εθνικές κατηγορίες, θεωρείς αισιόδοξη την κατάσταση στο ελληνικό μπάσκετ; Τι πρέπει να αλλάξουμε στη σημερινή κατάσταση, ιδιαίτερα στην ανάδειξη παικτών;
Πολλά μπορούν να γίνουν και σε πολλές κατευθύνσεις. Θα μπορούσε, για παράδειγμα, να επανέλθει η τρίτη ηλικία στο εφηβικό της Α’ Κατηγορίας, που για μένα ήταν ένα πολύ σοβαρό λάθος των αρμόδιων, καθώς καταργήθηκε. Τα παιδιά μπαίνουν σε μια σεζόν… κοψοχρονιά στη Γ’ Λυκείου, με αποτέλεσμα να παίζουν στους αγώνες με 1.5 προπόνηση και δε γίνεται να είναι βασικοί πρωταγωνιστές των ομάδων. Δε γίνεται να ζητάς από ένα απροπόνητο παιδί, να σου βγάλει τα κάστανα απότην φωτιά. Το αποτέλεσμα αυτού του εγκληματικού λάθος, είναι τα παιδιά αυτά να χάνουν μετά τον χρόνο τους για αποκατάσταση από τον τραυματισμό, αφού δεν επιτρέπεται στα σωματεία να έχουν back up για ένα κρίσιμο κομμάτι της ζωής τους. Το πολύ να εμφανιστεί, δηλαδή, ένας μικρός ξένος στην ομάδα, αλλά και ποιος θα τον πιστέψει, σε σύγκριση με το δικό του παιδί; Είναι ένα αλυσιδωτό πρόβλημα, που εκούσια ή ακούσια δεν κατανοούν οι αρμόδιοι του αθλήματος.
Άλλες αλλαγές θα μπορούσαν να γίνουν, σε σχέση με την ηλικία στα ανδρικά τμήματα. Βλέπουμε, για παράδειγμα, να έχουν εφαρμοστεί μέτρα, όπως οι δύο μεταγραφές 30ρηδων που επιτρέπονται ως μάξιμουμ σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών, ή η παρουσία συγκεκριμένου αριθμού πιτσιρικάδων στη δωδεκάδα. Εγώ, όμως, μπορεί να έχω 10 μισθοφόρους παίκτες άνω των 30 ετών στην ομάδα μου πριν από την εφαρμογή του κανονισμού και να φέρω άλλους δύο, οπότε θα είμαι μέσα στο πλαίσιο του κανονισμού. Αν ήθελαν μια αληθινή τομή, θα μπορούσε να είναι η υποχρεωτική παρουσία, για παράδειγμα, έξι μικρών στη δωδεκάδα, διευκρινίζοντας και το ηλικιακό όριο, ή να επιβραβεύονται με κάποιο τρόπο οι ομάδες, που βοηθούν τα παιδιά να αναδειχθούν.
Τι θα ήθελες ακόμη να πεις για τον ΕΦΑΟΖ;
Μακάρι να βρει τη βοήθεια από το Δήμο, που είναι ανύπαρκτη αυτή τη στιγμή, και την τοπική κοινωνία, ώστε να ληφθούν οι σωστές αποφάσεις για το μέλλον, που θα οδηγήσουν το σωματείο σε επιτυχίες.
Ποια είναι η γνώμη σου για τον νέο τεχνικό της ομάδας, τον Γιάννη Μάνο;
Ο Γιάννης ήταν συνεργάτης μου στα καλά χρόνια του Φιλαθλητικού. Γνωριζόμαστε καλά, έχει όρεξη και νομίζω, ότι νωρίτερα δεν είχε βρει τον κατάλληλο χώρο, για να δείξει τη δουλειά του και αυτά που θέλει. Εδώ, όμως, έχει ιδανικές συνθήκες και ευελπιστώ πως θα τα καταφέρει.
Photo Credits: Γιάννος Δρέτας
