Μετά από μία σπουδαία καριέρα στο ΝΒΑ, ο Κάρον Μπάτλερ αποφάσισε με ένα συγκινητικό τρόπο να ανακοινώσει το τέλος της καριέρας του, διηγούμενος τα έργα και τις ημέρες του στην κορυφαία λίγκα του πλανήτη μέσω επιστολής.
«16 χρόνια, 9 ομάδες, μία αγάπη». Αυτός είναι ο τίτλος που δίνει ο ίδιος ο Κάρον Μπάτλερ στην καριέρα του, έχοντας περάσει από Μαϊάμι Χιτ, Λος Άντζελες Λέικερς, Ουάσινγκτον Ουίζαρντς, Ντάλας Μάβερικς, Λος Άντζελες Κλίπερς, Μιλγουόκι Μπακς, Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ, Ντιτρόιτ Πίστονς και Σακραμέντο Κινγκς. Στο διάστημα αυτό, κέρδισε μία φορά το πρωτάθλημα με την φανέλα των «Μαβς» το 2011 και συμμετείχε στο All Star Game δύο φορές, το 2007 και το 2008, αποτελώντας μία πολύτιμη μονάδα για κάθε προπονητή του, σε μία καριέρα με 14.1 πόντους, 5 ριμπάουντ και 2.3 ασίστ κατά μέσο όρο ανά αγώνα.
Ο 37χρονος Αμερικανός φόργουορντ, λοιπόν, αποφάσισε μέσα από μία συγκινητική επιστολή στο «The Players' Tribune», να ανακοινώσει το τέλος της πολύχρονης διαδρομής του στο ΝΒΑ. Μέσα σε αυτήν, περιγράφει όλη αυτή τη διαδρομή, από τη μέρα που μπήκε στο αεροπλάνο για να ταξιδέψει στο Μαϊάμι για λογαριασμό των Χιτ, μετά το draft του 2002, έως και τον τελευταίο σταθμό τους στους Σακραμέντο Κινγκς, έχοντας να ευχαριστήσει ουκ ολίγα άτομα, είτε της οικογενείας του είτε συναδέλφους του, για όσα πέτυχε. Παράλληλα, δεν ξεχνά να μιλήσει για αρκετές άσχημες στιγμές της ζωής του, με τελευταία αυτή της απώλειας του Ρασουάλ Μπάτλερ, κάνοντας στον ίδιο ιδιαίτερη μνεία.
Τα λόγια περισσεύουν για να περιγράψουν όσα έγραψε, οπότε σας τα παραθέτουμε ακολούθως:
«Η μάνα μου φοβόταν… μέχρι θανάτου την πρώτη φορά που μπήκε σε αεροπλάνο και νομίζω πως… ακόμη έχει νεύρα με τον Πάτ Ράιλι. Ήταν μία μέρα μετά το draft του 2002 και ήμασταν στα 30.000 πόδια στον αέρα, κάπου ανάμεσα στο Ουισκόνσιν και την Φλόριντα. Οι Χιτ με είχαν μόλις επιλέξει και ο Πατ Ράιλι είχε στείλει το αεροπλάνο της ομάδας. Αν κλείσω τα μάτια μου θα δω τη μητέρα μου, Μάτι, στη θέση της, να κοιτάζει συνέχεια εμένα και το παράθυρο και τούμπαλιν. Αυτός ο συνδυασμός απίστευτης υπερηφάνειας και φοβερού τρόμου.
«Όλο αυτό το αεροπλάνο είναι δικό μας;» έλεγε. Δεν μπορούσε να το πιστέψει. Ήταν απλά η οικογένειά μου και δύο εκπρόσωποι των Χιτ. Ξεπερνούσε κι εμένα αυτό που συνέβαινε, αλλά προσπαθούσα να το παίξω χαλαρός. Ερχόμενος στη θέση μου, σκέφτηκα να πάρω μια βαθιά ανάσα. Ο εκπρόσωπος της ομάδας έδειξε σε εμένα και την ομάδα, πού κάθονταν στα ταξίδια ο Αλόνζο Μούρνινγκ και ο ΛαΦόνσο Έλις. Δεν φαινόταν αληθινό. «Δεν είναι λογικό αυτό», της είπα.
Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου «πρέπει να συμπεριφέρεσαι πλέον σαν μέλος του οργανισμού των Χιτ». Δεν έκανα πλάκα σε κανέναν. Πέταξα με αεροπλάνο και όταν ήμουν στο UConn, αλλά ποτέ πρώτη θέση ή κάτι παρόμοιο. Και αυτό το αεροπλάνο; Ήταν κάτι παραπάνω από πρώτη θέση, ανήκε στην κλάση του Πατ Ράιλι. Στο μυαλό μου έλεγα «εντάξει, Κάρον, το κάνεις ήδη, πράξε σαν να ήσουν ήδη εκεί».
Είναι αστείο, όταν το σκέφτομαι τώρα. Προσπαθούσα να συναντώ τις επιδιώξεις της μητέρας μου, αλλά η αλήθεια είναι πως ήμουν τρομοκρατημένος. Ήταν ήδη 16 χρόνια πριν, όταν ήρθα στο Μαϊάμι για να αρχίσω την καριέρα μου στο ΝΒΑ. Αν μου έλεγες τότε πως θα έπαιζα για εννέα διαφορετικές ομάδες, για παραπάνω από μιάμιση δεκαετία, θα έβλεπες την ίδια φάτσα με εκείνη που είχε η μάνα μου εκείνη τη μέρα.
Εδώ είμαι, όμως, και ήταν ένα σπουδαίο ταξίδι, μία ευλογία. Αλλά όλα τα πράγματα τελειώνουν, ακόμη και τα καλά. Κάπως έτσι, αποφάσισα να αποσυρθώ από παίκτης του ΝΒΑ.
Σκέφτηκα να γράψω ένα γράμμα στον 12χρονο εαυτό μου, αλλά μετά συμπέρανα πως «όχι, ο 12χρονος Κάρον δε θα άκουγε αυτές τις μαλ… που θα του έλεγα». Δε θα είχε καν νόημα να ταξιδέψω από το μέλλον για να του δώσω απλά ένα γράμμα. Θα πέταγε το γράμμα στα σκουπίδια, αν δεν είχε χρήματα. Θα γελούσε με την καράφλα μου και θα έλεγε ότι είμαι γέρος.
Θέλω να σας μιλήσω για μερικά άτομα που έφτιαξαν την καριέρα μου και θα αρχίσω με τον Πατ. Μεγάλωσα στο Ρέισιν του Ουισκόνσιν και ήταν το μόνο που ήξερα μέχρι τα 18 μου. Δεν είχα φύγει από την Πολιτεία, αλήθεια. Τότε ήταν που έμαθα για το Σικάγο. Κάτι είχα δει κάποτε για άτομα που είχαν ιστιοπλοϊκά στην ακτή του Μαϊάμι. Εκτός από δύο χρόνια στο Κονέκτικατ, όμως, το Ουισκόνσιν ήταν η μοναδική μου αλήθεια, οι μεγάλες πόλεις ήταν ταινίες και τηλεόραση.
Και ξαφνικά ήμουν στο τηλέφωνο με τον Πατ Ράιλι. Από το τέλος στην πρώτη μας επικοινωνία την ημέρα του draft, μέχρι τη μέρα που έφτασα στις εγκαταστάσεις των Χιτ, ήταν μία εξωπραγματική εμπειρία. Ένιωσα πως τα είχα καταφέρει πραγματικά, ότι θα γινόμουν κάποιος, καταλαβαίνεις τι λέω; Ήμουν απλά ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Ήθελα να κάνω υπερήφανη την οικογένειά μου και ήθελα να κάνω υπερήφανο το Ρέισιν. Ήμουν έτοιμος να αφιερωθώ στο μπάσκετ όσο καιρό μου το επέτρεπε το σώμα μου.
Και ο Πατ Ράιλι θα μου έδειχνε ότι δεν ήξερα τίποτα. Δεν υπήρξε πάρτι την πρώτη ημέρα που βρέθηκε στο γυμναστήριο, ούτε ήμουν στην Νότια Ακτή με πούρα. Η φάση ήταν «η δική σου ντουλάπα είναι εδώ. Αν έρθεις στην προπόνηση μία ώρα νωρίτερα, τότε έχεις αργήσει. Πρέπει να ξεκινήσεις να δουλεύεις αύριο το πρωί. Και… πώς σε λένε πάλι είπαμε;».
Αυτό άκουσα μόλις βρέθηκε εκεί. Αυτό συνέβαινε στο Μαϊάμι και ήταν μία τρομερή μετάβαση, από ένα αεροπλάνο ιδιωτικό σε μία λιμουζίνα, περνώντας τους δρόμους μίας νέας πόλης με την οικογένειά μου, που ήταν υπερήφανη για μένα, για να ξεκινήσει αμέσως μετά η προπόνηση. Γιατί αυτή είναι η άλλη πλευρά του Πατ Ράιλι. Αυτό του έφερε πρωταθλήματα. Είναι ο Πατ που σου λέει «ξεκίνα να δουλεύεις τώρα, αλλιώς δε θα τα καταφέρεις εδώ».
Ήμουν τυχερός που είχα ήδη περάσει αρκετά στη ζωή μου. Η φήμη του Μαϊάμι μπορεί να «εκτρόχιαζε» μερικά νέα παιδιά, αλλά εγώ δεν ανησύχησα με αυτό. Έκανα το πρώτο μου παιδί στα 14 χρόνια μου. Συνελήφθην περισσότερο από μία ντουζίνα φορές στα χρόνια της εφηβείας μου. Στα 16 μου, φυλακίστηκα αφότου η αστυνομία βρήκε ναρκωτικά και ένα πιστόλι στην ντουλάπα μου. Έχασα σχεδόν τα πάντα σε μία ευκαιρία, μαζί και πολλούς ανθρώπους γύρω μου. Δεν αναζητούσα, λοιπόν, τη διασκέδαση όταν πήγα στο ΝΒΑ.
Από τότε, το μπάσκετ ήταν αυτό που θα προστάτευα με κάθε τρόπο. Θα πήγαινα πολύ μακριά για να αφήσω το θόρυβο να με ενοχλήσει. Αλλά ήμουν ακόμη νέος, ρε φίλε. Είχα την καλή νοοτροπία, αλλά όχι και το πώς να δουλέψω σωστά.
Το πρώτο δίμηνο ήταν καθοριστικό για την καριέρα μου. Δεν μπορώ να το πω αλλιώς, ο οργανισμός των Μαϊάμι Χιτ είναι ο λόγος που διήρκεσε τόσο πολύ η καριέρα μου. Πήγα με μία σκληρή νοοτροπία για να ξεκινήσω, τη διάθεση, τη δύναμη της θέλησης, όπως θέλεις μπορείς να το πεις. Αλλά το να παίζεις στο Μαϊάμι για τον Πατ Ράιλι και τον Σταν Βαν Γκάντι, αποτελούσε μία κουλτούρα σκληρής εργασίας που με «εκτόξευσε». Με δίδαξαν το σωστό τρόπο να προπονηθώ και να ετοιμαστώ για τα παιχνίδια. Όλες οι λεπτομέρειες είχαν σημασία. Όλα χάνονται όταν βλέπεις παίκτες του ΝΒΑ στο ΤΝΤ κάθε βράδυ.
Ευτυχώς, όμως, κατάλαβα γρήγορα πως το ταλέντο στο ΝΒΑ δεν είναι τόσο σημαντικό όσο νομίζεις. Το ταλέντο είναι πολύ σημαντικό, αλλά αν δίνεις τον καλύτερο εαυτό σου σε κάθε παιχνίδι, αν μπεις σε καθένα από αυτά έτοιμος να εξαντλήσεις όλες τις δυνάμεις σου στο παρκέ, θα έχεις πάντα μία ευκαιρία να κερδίσεις, ακόμη κι αν υστερείς σε ταλέντο. Το να παλεύεις δίνει νίκες στο μπάσκετ, είναι μύθος πως δεν έχει πολλή σημασία.
Ο κόουτς Ράιλι μου έμαθε πράγματα σε διαφορετικούς τομείς. Ένα πράγμα που δε θα ξεχάσω, είναι ότι έβαζε σημειώματα στην ντουλάπα μου. Μερικές φορές τα έβρισκα πριν από την προπόνηση. Μερικές φορές αφορούσε ένα συγκεκριμένο play ή μία κίνηση που έπρεπε να δουλέψω και άλλες μία φράση κινήτρου. Ποτέ αυτά τα σημειώματα δεν ήταν πάνω από 1-2 προτάσεις, αλλά είχαν μεγάλη επιρροή πάνω μου. Ήταν σαν να έχω μία ειδική επικοινωνία με τον ίδιο τον νονό του μπάσκετ, σαν να έχουμε το δικό μας κώδικα επικοινωνίας. Κάθε σημείωμα με έκανε καλύτερο παίκτη με κάποιο τρόπο.
Χρόνια αργότερα, στην Οκλαχόμα άρχισα να αφήνω σημειώματα στον Κέβιν Ντουράντ. Ήταν κάτι σαν μικρός αδερφός για μένα. Εξεπλάγην και χάρηκα, όταν τον άκουσα να με ευχαριστεί αυτό στην ομιλία του ως MVP, αλλά για μένα απλά περνούσα κάτι που έκανε ο Πατ Ράιλι, ο οποίος πάνω κάτω μου έμαθε όσα ξέρω.
Πληγώθηκα, συνεπώς, όταν έμαθα πως αυτός με αντάλλαξε και με έστειλε στο Λος Άντζελες, μετά τη δεύτερη μόλις χρονιά μου στο Μαϊάμι. Νόμιζα πως είχαμε μία ειδική σύνδεση μεταξύ μας. Εντάξει, θα αντάλλαζα κι εγώ τον εαυτό μου, για να έρθω ο Σακίλ (σ.σ. Ο’ Νίλ). Αν κοιτάς τον εαυτό σου στον καθρέπτη και λες στον εαυτό σου πως είσαι πιο πολύτιμος από τον Σακ, τότε δεν υπάρχει κάτι άλλο να πεις. Έχεις θέμα με τον εγωισμό σου.
Το στίγμα για μένα, άρα, δεν έμεινε για πολύ. Είναι κάτι που κατανοείς όσο μεγαλώνεις σε αυτή τη λίγκα. Όπως είπα, είχα συνηθίσει να μένω τόσο πολύ σε ένα μέρος, που πίστευα πως θα έμενα για πάντα στο Μαϊάμι. Αυτά τα χρόνια με τον Ουέιντ, τον Γκραντ, τον Τζόουνς, τον Αλόνζο, ήταν μία απίστευτη εμπειρία ζωής. Θα θυμάμαι πάντα πόσο μεγάλη χαρά μου ήταν να παίζω μαζί τους.
Ήμουν μόνο για ένα λόγο στο Λος Άντζελες και μετά ανταλλάχθηκα στην Ουάσινγκτον. Και παραδόξως, αυτή η δεύτερη ανταλλαγή δε με πλήγωσε. Κατάλαβα σε εκείνο το σημείο, πως ήταν μία καλή απόφαση. Οι Ουίζαρντς είχαν ένα γκρουπ με καλούς νεαρούς παίκτες και χαιρόμουν που βρισκόμουν εκεί. Για τα επόμενα 6 χρόνια ήμουν ένας «Μάγος», ένας All-Star και έχοντας τα καλύτερα χρόνια μου, παίζοντας με τον Αντόν Τζέιμισον, τον Μπρένταν Χέιγουντ και αυτό το παιδί, τον Γκίλμπερτ Αρίνας, που ήταν ήδη ο πρωταγωνιστής στο μέρος, και δεν αποκαλούσε ακόμη τον εαυτό του «Χιμπάτσι». Θα θυμάμαι πάντα πόσο ο κόσμος αγαπούσε την ομάδα. Το Λος Άντζελες και το Μαϊάμι ήταν σπουδαίες πόλεις, αλλά η Ουάσινγκτον ήταν το μέρος, όπου πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της καριέρας μου και το μέρος που θα θεωρώ πάντα δεύτερο μπασκετικό μου σπίτι.
Το να γίνομαι ανταλλαγή μου μάθαινε πως το μπάσκετ ήταν μία επιχείρηση. Σύντομα, όπου κι αν πήγαινα ήθελα να γίνομαι παράδειγμα στην προπόνηση, με τον τρόπου που έμαθα στο Μαϊάμι, πάντα στο γυμναστήριο, προσπαθώντας να κάνει σωστά τη δουλειά του, μέχρι και στις πιο μικρές λεπτομέρειες. Και σε κάθε ομάδα, έκανα φίλους. Όταν είσαι με μερικούς τύπους κάθε μέρα, υπάρχουν πάντα τρόποι να ενωθείς μαζί τους, αν τους νοιάζεσαι και είσαι ανοικτός.
Δεν μπορώ να πω πως ήταν εύκολο για την οικογένειά μου. Έπαιξα σε εννιά διαφορετικές ομάδες στην καριέρα μου, πήγαμε μέχρι και για μόλις 30 μέρες στο Φοίνιξ. Η γυναίκα μου, Αντρέα, έπρεπε να κάνει πολλά για αυτό. Τα παιδιά μου ήταν πάντα οι νέοι στο σχολείο. Και η μητέρα μου… βασικά ήταν πάντα υπερήφανη. Μπορούσα να σκοράρω μόνο ένα καλάθι και να απογοητευτεί που δεν επιλέχθηκα ως MVP (ευχαριστώ μάνα). Αλλά η οικογένειά μου θυσίασε πολλά για την καριέρα μου και αυτό δεν το παίρνω αψήφιστα.
Είμαι επίσης πολύ τυχερός και ευλογημένος που βρίσκομαι εδώ, ζωντανός. Δεν είναι ένα μικρό θαύμα και δε μιλάω απλώς για τη ζωή και το θάνατο. Την προηγούμενη εβδομάδα, πήγα σε μία κηδεία στο Ρέισιν. Ήταν ένας 26χρονος από το Ρέισιν που πυροβολήθηκε πολλές φορές από τους αστυνομικούς, προσπαθώντας να φύγει από το όχημά του. Δεν τον ήξερα προσωπικά, αλλά με κάποιο τρόπο τον γνώριζα. Εγώ και οι φίλοι που ερχόμαστε νιώθουμε, ότι θα μπορούσαμε να είμαστε στη θέση αυτών των παιδιών. Ξέρω πώς είναι να είσαι παγιδευμένος, γιατί ήμουν κι εγώ σχεδόν κάποτε σε αυτό το σημείο. Είμαι τυχερός, γιατί ξέρω τόσους ανθρώπους που δεν τα κατάφεραν ποτέ, σκοτώθηκαν ή είχαν λάθος ζωή. Έχω πάει σε πολλές κηδείες και δεν είναι ποτέ εύκολο. Και είναι περίεργο, έρχεσαι σε ένα συγκεκριμένο σημείο της καριέρας σου, όπως εγώ, όπου οι άνθρωποι σου λένε πως τα κατάφερες κι εσύ λες «γαμώτο, τα κατάφερα όντως». Είναι αλήθεια κατά κάποιο τρόπο, αλλά δεν είναι τόσο απλό. Οπότε πηγαίνω λίγο πίσω και πάντα θα το κάνω.
Είναι σημαντικό για μένα ότι παιδιά από το Ρέισιν και μέρη σαν αυτό, βλέπουν πως είμαι ακριβώς σαν αυτούς. Είμαι από το ίδιο μέρος και ήμουν κάποτε κι εγώ παιδί. Έκανα χαζά πράγματα, αλλά έμαθα. Δεν ήταν εύκολο να παίρνεις τέτοια μαθήματα και είμαι σίγουρος ότι μου πήρε παραπάνω χρόνο από όσο θα άρεσε στη μητέρα μου, αλλά όντως έμαθα. Και όποτε είχα ένα στόχο, δεν τα παρατούσα. Δεν ήθελα να απογοητεύω τους ανθρώπους που ήταν κοντά μου και είχα τόσους πολλούς στο πλευρό μου.
Θέλω, λοιπόν, να φωνάξω το όνομα μερικών ανθρώπων τώρα στο τέλος. Μπορεί να σας φανεί μία μεγάλη λίστα, αλλά δεν μπορείς να σκεφτείς πως ένας άνθρωπος με τόσα χρόνια διαδρομής στη λίγκα να μην έχει μία… μικρή πόλη ανθρώπων να ευχαριστήσει και απολογούμαι για τους επίσης πολλούς που ξεχνάω. Πριν από το πρώτο μου παιχνίδι στο ΝΒΑ, η γυναίκα μου είπε πως θα με ακολουθούσαν όλοι τους, όπου κι αν πήγαινα. Ήταν πάντα αληθινή σε όσα έλεγε και είμαι ευτυχώς με το να την έχω στη ζωή μου, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Είναι και θα είναι πάντα το καλύτερο πράγμα που μου έχει συμβεί.
Οταν σκέφτομαι για την πορεία της καριέρας μου, σκέφτομαι τον Μπι Τζέι Έβανς, τον Ρομ Ουίλσον, τον Τιμ Ντόνοβαν, τον Άντι Έλισμπεργκ, τον Τζέι Σάμπολ, τον Μάριε Κέιτς, τον Σίβανι Ντεσάι, τον Τιμ Γκρόβερ και όλη την οικογένεια Άρισον.
Σκέφτομαι την οικογένεια Μπας στο Λος Άντζελες. Τον Μιτς Κούπτσακ, τον Μάτζικ Τζόνσον, την Άλισον Μπόγκλι, την Γιουτζίνια Τσόου.
Στην Ουάσινγκτον, τον Έρνι Γκράνφελντ, τον Μιλτ Νιούτον, τον Τόμι Αμέικερ, τη Σάσια Τζόουνς, την Κάντανς, την Σούσαν Ο’ Μάλεϊ.
Την ομάδα μου στους Κλίπερς, τον Μπλέικ Γκρίφιν, τον ΝτιΆντρε Τζόρνταν, τον Κρις Πολ, που μου έδωσαν νέα ζωή όταν ήρθα στο Λος Άντζελες, μετά από έναν χρόνο τραυματισμού.
Τον Ματ Μπαρνς, τον Λαμάρ Όντομ, τον Τσάνσεϊ Μπίλαπς και το είδωλό μου, τον Γκραντ Χιλ. Δε θα φανταζόμουν ποτέ πως θα μοιραζόμουν το ίδι παρκέ μαζί σας.
Το Μιλγουόκι, του οποίου είχα πάντα όνειρο να φορέσω την φανέλα. Ο Τζον Χάμοντ και ο γερουσιαστής Κολ βοήθησαν να γίνει. Πραγματικά, όλοι εσείς στο Μιλγουόκι, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από το να παίζω στο σπίτι σας και σας ευχαριστώ για αυτή την εμπειρια.
Στην Οκλαχόμα, τον Σαμ Πρέστι, τον Κέβιν Ντουράντ και τον Ράσελ Ουέστμπρουκ.
Στο Ντιτρόιτ, τον Τομ Γκόουρς. Μπόρεσα να ξαναβρώ τον Σταν Βαν Γκάντι να παίξω με τους αδερφούς μου, τον Άντρε Ντράμοντ, τον Ρέτζι Τζάκσον και τον Κεντάβιους Κάλντουελ-Πόουπ.
Τον Βλάντε Ντίβατς, που με κάλεσε όταν ήμουν το 2016 στον καναπέ μου και νόμιζα πως είχε τελειώσει η καριέρα μου, για να παίξω μία σεζόν με τον Ραζόν Ρόντο και τον Boogie (σ.σ. ΝτεΜάρκους Κάζινς) στο Σακραμέντο.
Τον Ρέιμοντ Μπράδερς, το NBPA, την Μισέλ Ρόμπερτς, τον Μέλβιν Κλέιμπρουκ, τον Τζάρβις ΜακΜίλαν, τον Ρίτσαρντ Μπάτλερ, τον Ντέιβιντ Στερν, τον Άνταμ Σίλβερ, την Κέιτ Σκίντμορ, την Κρίσα Τσιν, την Μπρίτνει Τόμπσον, την Κάρμεν Ουίλσον. Τον πατέρα που ποτέ δεν είχα, τον προπονητή του UConn Τζιμ Καλχούν. Τον προπονητή Μαξ Γκουντ. Τον Στιβ Σπρίνγκερ, την Ντάνα Νιούμαν, τον Μαρκ Ουόλμπεργκ, τον Ρικ Μαρτίνες, τις διαφημίστριές μου Κέλι Σουάνσον και Λίσα Μίλνερ.
Ο τύπος αυτός χρειάζεται ειδική αναφορά. Ο παντοτινός αδερφός μου, Ρασούαλ Μπάτλερ, που πρόσφατα έφυγε. Θα θυμάμαι πάντα πως οι δυο μας ήρθαμε μαζί στη λίγκα. Όπως κι εγώ, ο Ρασουάλ έπαιζε επίσης για πολλές ομάδες στην καριέρα του και είχε όλα αυτά που θαυμάζω σε έναν άνθρωπο, σκληρή δουλειά, επαγγελματισμός, θετική ενέργεια και αθλητικός ανθρωπισμός. Ήταν ο συμπαίκτης του συμπαίκτη μου. Θα λείψεις, φίλε, στην οικογένεια του ΝΒΑ.
Και εσείς οι φίλαθλοι, δε θα καταλάβετε ποτέ πόση χαρά μου δώσατε. Σας ευχαριστώ. Ελπίζω πως όταν θα σκέφτεστε το όνομά μου, θα θυμάστε πόσο αγαπούσα και σεβόμουν το παιχνίδι. Ελπίζω να έχετε την εικόνα ενός τύπου που έδινε τα πάντα στο παιχνίδι, αγωνιστικά και πνευματικά. Ξέρω πως είναι κλισέ, αλλά πρόκειται για κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι για μένα και με έσωσε από ένα «γκρίζο» μέλλον.
Σκέφτομαι έντονα εκείνη την πρώτη πτήση στο Μαϊάμι το 2002, με την οικογένειά μου στο αεροπλάνο των Χιτ, όχι επειδή ήταν μεγάλο και ακριβό ή πήγαινα για πρώτη φορά στην παραλία. Είναι επειδή πρόκειται για την πρώτη φορά στη ζωή μου που ένιωθα, ότι όντως πήγαινα κάπου.
Το να παίζεις στο ΝΒΑ είναι ένα όνειρο. Ξόδεψα 16 χρόνια με αυτούς τους σπουδαίους συμπαίκτες και προπονητές. Ήταν καλύτερο από όσο φανταζόμουν. Μπορεί να αποσύρομαι από το παιχνίδι, αλλά θα είμαι κοντά σε αυτό, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο.
Θέλω απλά να ξέρετε όλοι πως έζησα όμορφα τη ζωή μου και όλοι βοηθήσατε στο να γίνει πραγματικότητα.
Κάρον Μπάτλερ».
