"Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη φορά σαν φάρσα", έγραψε κάποτε ο Καρλ Μαρξ. Λάθος, κύριε Κάρολέ μας. Καμιά φορά επαναλαμβάνεται ακριβώς όπως και την πρώτη φορά. Κι αφήνει το ίδιο έντονα συναισθήματα, την ίδια χαρά και περηφάνια, όπως την πρώτη.
4 Απριλίου 1968. Η ΑΕΚ κατακτά το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης στο Καλλιμάρμαρο και γίνεται η πρώτη ελληνική ομάδα που σηκώνει ευρωπαϊκό τρόπαιο.
4 Απριλίου 2018. Ακριβώς 50 χρόνια μετά. Η ΑΕΚ κερδίζει πανάξια την πρόκρισή της στο φάιναλ φορ του Basketball Champions League και αποκτά τη χρυσή ευκαιρία να σηκώσει ένα ακόμα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Δεν θα είναι πια η πρώτη ελληνική ομάδα που καταφέρνει κάτι τέτοιο, έχουν υπάρξει κι άλλες στο μεταξύ, με πιο σημαντικά ενδεχομένως κύπελλα. Θα είναι, όμως, η πρώτη που θα έχει κάνει τη διαδρομή κόλαση-παράδεισος τόσο σύντομα. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνάει την ώρα τούτου του θριάμβου ότι πριν από μόλις τέσσερα χρόνια η ΑΕΚ βολόδερνε ακόμα στα αλώνια της Α2 και της Β' Εθνικής, όπου την είχαν ρίξει η εγκατάλειψή της από τον Γιάννη Φιλίππου και οι καταστροφικές επιλογές των διαδόχων του. Αναγεννήθηκε σαν φοίνικας από τις στάχτες της και χρειάστηκε μόλις τέσσερα χρόνια για να γίνει ξανά ομάδα που σκαρφαλώνει πάνω σε ευρωπαϊκές κορυφές. Έργο αυτό του Μάκη Αγγελόπουλου, που πίστεψε ότι μπορεί να επαναφέρει την Ένωση ψηλά και δικαιώνεται.
Η ΑΕΚ έκανε αυτό που έπρεπε στο Στρασβούργο. Έπαιξε για να πάρει την πρόκριση και την πήρε εύκολα. Έλεγξε απόλυτα το ρυθμό του αγώνα, δεν επέτρεψε στους παίκτες της Στρασμπούρ να τρέξουν, πήγε σοφά στο 5-εναντίον-5 κι αυτό ήταν το κλειδί. Όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στην επίθεση δεν ήταν καλή, ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο, όμως δεν κινδύνευσε ποτέ, διότι δεν άφησε να της ξεφύγει ποτέ ο έλεγχος του ρυθμού από τα χέρια. Στην τελευταία περίοδο πήρε και τα ριμπάουντ, έβαλε και τρία μεγάλα σουτ με τον Σάκοτα και τον Γκριν και "καθάρισε".
Το σημαντικό είναι ότι η αλλοπρόσαλλη φέτος ΑΕΚ έχει πέντε νίκες σε ισάριθμους αγώνες, που έκριναν στόχους. Θυμίζω και πάλι. Νίκη επί του Παναθηναϊκού στον ημιτελικό του Κυπέλλου, νίκη επί του Ολυμπιακού στον τελικό του Κυπέλλου, νίκη επί της Μπαϊρόιτ στον τελευταίο αγώνα της κανονικής περιόδου του BCL, νίκη επί της Νίμπουρκ στον επαναληπτικό της φάσης των "16" του BCL, ισοπαλία με τη Στρασμπούρ στον επαναληπτικό της προημιτελικής φάσης του BCL, που δεν είναι μεν νίκη, αλλά δεν είναι ούτε και ήττα. Μπορεί να έχει χάσει ένα σωρό άλλα παιχνίδια φέτος από πιθανούς και... απίθανους αντιπάλους, όμως όταν νιώθει πως η πλάτη της είναι κολλημένη στον τοίχο και δεν υπάρχει αύριο, η ΑΕΚ αντιδρά σωστά και παίρνει αυτό που θέλει.
Πράγμα που δημιουργεί την πεποίθηση ότι... στο ΟΑΚΑ θα είναι ωραία με την κούπα για παρέα, που λέει και το γνωστό σύνθημα! Εδώ, βεβαίως, θα πρέπει να πούμε ότι ακόμα δεν είναι 100% σίγουρο το ΟΑΚΑ, ενώ δεν ξέρουμε ούτε τον αντίπαλο της Ένωσης στον ημιτελικό. Όμως είναι σχεδόν βέβαιο ότι η Ένωση θα αναλάβει τη διοργάνωση του φάιναλ φορ, αφού έχει ήδη πάρει το OK από το BCL για να κάνει τις πρώτες προεργασίες, και πρακτικά το μόνο που μένει είναι η επίσημη ανακοίνωση. Όσο για τον αντίπαλο στον ημιτελικό, θα προκύψει μέσα από νέα κλήρωση. Οι υπόλοιποι φιναλίστ, φυσικά, είναι όλοι δύσκολοι. Η Μονακό, που θέλει πώς και πώς να πετύχει ό,τι δεν πέτυχε πέρυσι, η Λούντβιγκσμπουργκ, που είναι μια πολύ στιβαρή γερμανική ομάδα και το έδειξε με την ανατροπή που πέτυχε εις βάρος της Μπαϊρόιτ, και η Μούρθια, η οποία ως ισπανική ομάδα που μετέχει σε ευρωπαϊκή διοργάνωση είναι εξ ορισμού καλή.
Αλλά όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος, η ΑΕΚ με 15.000 φιλάθλους της στο πλευρό της (αν με τη Στρασμπούρ είχε 11.000, γιατί στο φάιναλ φορ να μην είναι περισσότεροι;) και με το άστρο που την οδηγεί φέτος να συνεχίζει να φωτίζει πάνω από το κεφάλι της, δεν μπορεί να χάσει αυτή την κούπα.
Και τότε είναι που θα διαψευστεί πανηγυρικά ο Καρλ Μαρξ...
