O γκαρντ του Άρη, Βαγγέλης Σακελλαρίου, θέλησε το νέο του blog να είναι ξεχωριστό απ' όλα τα άλλα και αντί να αναφερθεί στο αγωνιστικό κομμάτι με τον Παναθηναϊκό, επέλεξε να μιλήσει για την δύναμη ψυχής των αθλητών με αμαξίδιο, βάζοντας σε δεύτερη... μοίρα μια νίκη ή μια ήττα.
Αναλυτικά το blog του στον ΕΣΑΚΕ:
«Από αυτό το μπλογκ συνήθως αναλύουμε τους αγώνες του Άρη. Θα μου επιτρέψετε σήμερα να διαφοροποιηθώ, αφενός γιατί στην αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό θα μπούμε να διεκδικήσουμε ό,τι μας αναλογεί, αφετέρου γιατί θεωρώ ότι υπάρχει κάτι σημαντικότερο από μια νίκη -όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή- ή μια ήττα.
Στο ίδιο γήπεδο που προπονούμαστε εμείς, προπονείται κι η ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο του Άρη. Μια ομάδα, η οποία είναι σαφέστατα πιο δυνατή από τη δική μας, πιο δυνατή από κάθε άλλη ομάδα, ισοδύναμη κι ανταγωνιστική με τις υπόλοιπες ομάδες που μετέχουν στο μπάσκετ με αμαξίδιο.
Σε λίγο καιρό ξεκινά το Κύπελλο κι είναι απίστευτο το πάθος, η αγάπη αυτών των παιδιών για το μπάσκετ. Είναι τέτοια η αύρα που βγάζουν, είναι τέτοια η αυταπάρνηση στην προπόνηση, που πραγματικά τα θαυμάζω!
Είναι παράδειγμα για όλους μας. Και πρέπει όλοι να σταθούμε δίπλα τους. Εγώ από την πλευρά μου ήρθα σε επαφή μαζί τους, αλλά πιστεύω ότι είναι υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε έμπρακτα την προσπάθειά τους. Δεν είναι υποχρέωση απέναντί τους, αλλά απέναντι στον εαυτό μας, απέναντι στην κοινωνία.
Θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν ήμουν μικρός, να διαβάζω τα οφέλη της άσκησης και πόσο καλό είναι οι γονείς να ωθούν τα παιδιά τους στον αθλητισμό. Πρόδηλο είναι ότι συμφωνώ απόλυτα. Αν, όμως, τα παιδιά πρέπει να ασχολούνται με τον αθλητισμό, τι να πούμε για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν κινητικούς περιορισμούς;
Εκείνα είναι αυτονόητο ότι πρέπει να ασχοληθούν με τα σπορ και συγκεκριμένα (μιας και είναι ο χώρος μας) με το μπάσκετ με αμαξίδιο. Θα βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τους, η κινητικότητά τους, η καθημερινότητά τους. Αν σκεφτεί κανείς πόσο διαφορετικό είναι το ταξίδι το δικό μας , π.χ. στη Ρόδο ή στην Κρήτη, σε σχέση με το ταξίδι των μπασκετμπολιστών με αμαξίδιο, αλλά και πόσο ίδιο το κάνουν να φαίνεται, πόσο εύκολο το κάνουν να μοιάζει, παρότι δεν είναι, αντιλαμβάνεται και την αξία αυτής της ενασχόλησης.
Με το μπλογκ αυτό θέλω να απευθυνθώ στους συμπαίκτες μου, σε όλες τις ομάδες, όχι μόνο στον Άρη. Είναι σημαντικό να προσφέρουμε, σε αυτά τα παιδιά που ΔΕΝ ζήτησαν τίποτα. Κι είναι σημαντικό γιατί όσο καλύτερο γίνεται το άθλημα, τόσο περισσότεροι άνθρωποι αποκτούν πρόσβαση στην ευτυχία. Είναι μια υποχρέωση, ένα καθήκον, το οποίο κανείς δεν επιτρέπεται να ξεχνά.
Δηλώνω δημόσια πως όσο οι χρόνοι μου δίνουν το δικαίωμα, δεν θα χάνω αγώνα του Άρη στο μπάσκετ με αμαξίδιο. Έχω δει από κοντά την προσπάθεια, είτε σε φάιναλ φορ, είτε σε εκδηλώσεις, έχω καθίσει σε αμαξίδιο κι έχω αντίληψη του πόσο δύσκολο είναι να ελέγξεις την μπάλα, την κίνηση και (φαντάζομαι, γιατί εμένα δεν με μάρκαραν πραγματικά, στις εκδηλώσεις που μετείχα) πόσο δύσκολο θα είναι να ελέγξεις τον αντίπαλο.
Αυτά τα παιδιά, αυτοί οι απίστευτοι αθλητές τα καταφέρνουν. Τους βγάζω το καπέλο, δηλώνω θαυμαστής τους και, στον βαθμό που μου αναλογεί, θα είμαι αρωγός στην προσπάθειά τους».
